บทที่ 14

คำถามสุดท้ายแล่นวาบเข้ามาบีบคั้นหัวใจดวงน้อย จนต้องเมินสายตาหนีจากภาพตรงหน้า ไม่เคยมีวันไหนที่เธอไม่คิดถึงพี่อิสร์ แม้จะพยายามลืมเขาเท่าไหร่ แต่ก็ลืมไม่ได้เสียที คล้ายดั่งว่าเธอถูกสาปมาให้รักแต่เขา แล้วพี่อิสร์ล่ะคิดถึงเธอบ้างไหม หรือว่าในหัวใจของเขาหลงเหลือไว้แต่ความเกลียดชังให้กับเธอ

        คำตอบว่านานป่านนี้เขาคงลืมเธอแล้ว ดังก้องกังวานขึ้นมาจนมือที่จับภาพถ่ายใบนั้นสั่นเทา ทว่าไม่ว่าความจริงจะโหดร้ายแค่ไหน แต่เขาก็เป็นความทรงจำเดียวที่แสนจะสวยงามของเธอ ดังนั้นเอมมาลินจึงเดินไปหัวเตียง แล้ววางรูปไว้บนนั้นแทน

        เมื่อใช้เวลาช่วงหนึ่งไปกับความหลังเก่าๆ เสร็จ เอมมาลินก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปดูแลพ่อ เพื่อให้พยาบาลได้พักผ่อนบ้าง เย็นนั้นเธอทำหน้าที่ป้อนข้าวป้อนยาพ่อด้วยตัวเอง ก่อนจะไปทานอาหารค่ำเงียบๆ คนเดียว เพราะทั้งนงนภากับนงนภัสยังไม่กลับ และหลังจากพาผู้เป็นพ่อเข้านอนได้ชั่วโมงกว่าๆ เอมมาลินจึงเห็นนงนภากลับมา ส่วนนงนภัสนั้นกลับในเวลาเกือบสามทุ่ม โดยมีรถยุโรปคันหรูขับมาส่ง ซึ่งนงนภาก็ไม่ได้กล่าวตำหนิติเตียนใดๆ แต่กลับมีท่าทีสนับสนุนและเห็นดีเห็นงามด้วยซ้ำที่ลูกสาวมีผู้ชายรวยๆ มาส่ง

        เอมมาลินออกมาทักทายคนทั้งคู่ตามประสาคนที่อยู่บ้านเดียวกัน และทั้งนงนภากับนงนภัสเองก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน คือมีท่าทีมึนตึงเมินเฉยใส่เธออย่างไรก็ยังเป็นเช่นนั้น ดังนั้นเอมมาลินจึงเลือกที่จะกลับเข้าห้องตัวเองเงียบๆ และหวังเพียงว่าจะอยู่ที่นี่เพื่อทำหน้าที่ลูกอย่างดีที่สุดเท่านั้น

       

        เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่ ทำให้ร่างบางสะดุ้งตื่น ตาคู่สวยลืมขึ้นมองเพดานแล้วกะพริบตาถี่ๆ และทบทวนความจำว่าตอนนี้เธอไม่ได้นอนอยู่ในห้องที่ประเทศอังกฤษ แต่นอนอยู่ในบ้านตัวเอง เมื่อประสาทการรับรู้ปรับสภาพได้แล้ว จึงเงี่ยหูฟังว่าเสียงเอะอะโวยวายนั้นเป็นเสียงใครและดังมาจากไหน ครั้นพอจับน้ำเสียงได้ว่าเป็นเสียงของนงนภา มือเล็กเลยรีบคว้าเอาเสื้อคลุมมาสวมลวกๆ แล้วเดินแกมวิ่งลงไปชั้นล่าง ด้วยความเป็นห่วงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับผู้เป็นพ่อ

        “เธอจะออกแบบไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้าแบบนี้ไม่ได้นะ มันผิดข้อตกลงในสัญญาจ้าง” นงนภากำลังโวยวายใส่พยาบาลพิเศษที่ทำหน้าที่ดูแลธนิน

        “ดิฉันจะออกค่ะ ในเมื่อคุณเองก็ผิดสัญญาเรื่องค่าจ้างเหมือนกัน นี่มันเดือนที่สามแล้วนะคะที่คุณไม่จ่ายค่าจ้างดิฉัน”

        “ก็บอกแล้วไงว่ายังไม่มี ขอผลัดไปก่อน พูดไม่รู้เรื่องหรือไง”

        “รู้ค่ะ แต่ดิฉันก็มีครอบครัวที่ต้องกินต้องใช้เหมือนกัน ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่นั่งอดทนอยู่ถึงสามเดือนอย่างดิฉันหรอก”

        “มีเรื่องอะไรกันคะ” เอมมาลินแทรกถามขึ้น ทำให้ทั้งนงนภาและพยาบาลต่างหันไปมองคนถาม ก่อนที่พยาบาลพิเศษจะเป็นคนตอบ

        “ดิฉันจะออกค่ะ เพราะไม่ได้รับค่าจ้างมาสามเดือนแล้ว”

        “อย่าเพิ่งออกเลยนะคะ ฉันขอร้อง ไม่ทราบว่าเงินค่าจ้างของคุณที่ครอบครัวของฉันค้างอยู่รวมทั้งหมดเท่าไหร่คะ”

        “เดือนละสี่หมื่น สามเดือนก็รวมเป็นแสนสองค่ะ”

        “งั้นรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้เอง”

        เอมมาลินกลับไปบนห้อง หยิบเอาเงินปอนด์ในกระเป๋าออกมาเกือบหมดทุกใบ ซึ่งเธอคำนวณดูแล้วว่าแลกเป็นเงินไทยได้มากกว่าหนึ่งแสนสองหมื่นบาทแน่ๆ จึงกลับลงมาชั้นล่างและส่งเงินจำนวนนั้นให้กับพยาบาล

        “คุณเอาไปแลกเองได้ไหมคะ ฉันรับรองค่ะว่าได้มากกว่าแสนสอง”

        “ขอบคุณค่ะ” พยาบาลรับไป สีหน้าค่อยดีขึ้น

        “ยังไงก็อย่าออกเลยนะคะ ฉันขอร้องให้คุณอยู่ดูแลพ่อต่อไป”

        “ถ้าคุณรับปากว่าจะไม่ค้างค่าจ้างอีก ดิฉันก็จะอยู่ต่อให้ค่ะ”

        “ฉันรับปากค่ะ” เสียงหวานเอ่ยรับปากหนักแน่น ทั้งที่ตอนนี้เงินในกระเป๋าเหลือแค่ประมาณเจ็ดพันบาทไทยเท่านั้น

        “ดีนะ คนอื่นลำบากกันจะเป็นจะตาย ตัวเองเสวยสุขอยู่เมืองนอก” นงนภาว่าประชดประชัดและเบ้ปากใส่ลูกเลี้ยง

        “เอมไม่ได้มีความสุขเท่าไหร่หรอกค่ะ”

        “ถ้าไม่มีความสุขแล้วไปเอาเงินถุงเงินถังมาจากไหน งั้นนับจากนี้ไปค่าใช้จ่ายทั้งหมดในบ้านหลังนี้ รวมถึงค่ารักษาพยาบาลพ่อเธอ เธอก็รับผิดชอบเองก็แล้วกัน เพราะฉันรับผิดชอบมานานพอแล้ว”

        พูดแค่นั้นนงนภาก็เดินกลับขึ้นห้องตัวเอง เอมมาลินถอนหายใจออกมาเพื่อระบายความหนักหน่วง จริงอยู่ว่าสี่ปีแรกที่เธออยู่อังกฤษ เธอใช้เงินอย่างสุขสบาย มีหน้าที่แค่เรียนอย่างเดียว แต่ปีที่ห้าและหกที่เธอเรียนปริญญาโท เงินที่พ่อส่งให้ก็น้อยลงๆ กระทั่งในที่สุดเธอก็ต้องหางานพิเศษทำ เพื่อนำมาเป็นค่าใช้จ่ายในระหว่างเรียน และมีเงินเก็บกลับมาอีกเล็กน้อย โดยไม่คิดว่าเงินจำนวนนั้นจะหมดลงเพียงแค่วันเดียวที่เธอกลับถึงบ้าน

        เมื่อสถานการณ์บังคับเช่นนั้น เอมมาลินจึงเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อหางาน แล้วส่งประวัติไปตามบริษัทต่างๆ ที่ประกาศรับอยู่ และดูเหมือนโชคจะเข้าข้าง เพราะเพียงแค่ตอนบ่ายของวันนั้นก็มีหนึ่งบริษัทโทร.มาเรียกไปสัมภาษณ์

        เอมมาลินแต่งตัวออกจากบ้าน ตรงไปยังบริษัทดังกล่าว และผลสัมภาษณ์ก็คือ ทางผู้สัมภาษณ์ค่อนข้างพอใจในโปรไฟล์ของเธอ แต่ยังไม่ได้ตกลงในทันทีว่าจะรับเธอเข้าทำงาน บอกเพียงว่าจะติดต่อกลับมาอีกที

        แม้จะค่อนข้างผิดหวัง ทว่าเอมมาลินก็เผื่อใจมาแล้วว่าผลอาจจะเป็นเช่นนี้ ดังนั้นหลังจากสัมภาษณ์เสร็จ เธอจึงโบกแท็กซี่ให้พากลับบ้านทันที