4.ฉันถูกทิ้งไว้กับแม่เลี้ยง

ย้อนอดีต/ภรรยาน้อยของพ่อ...

หลังจากภรรยาน้อยออกจากโรงพยาบาล พ่อได้พาน้าเดือนและน้องดาวเข้ามาอยู่ในบ้านของพวกเรา

ไม่ใช่การขออนุญาตแต่มันคือคำสั่งที่ต้องทำ พ่อไม่สนหัวใจแม่อีกต่อไป

"เธอเป็นเมียถูกต้องตามกฎหมาย ส่วนเดือนก็เป็นเมียพี่ ฐานะเทียบเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ อย่าคิดเล็กน้อยกับเรื่องแค่นี้!"

"เรื่องแค่นี้ อย่างนั้นเหรอ! งั้นเราก็หย่ากันเถอะ ปล่อยฉันไป"

"ไม่ เธอเป็นเมียพี่! เราต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป"

"ฉันอยู่ด้วยไม่ลงหรอก!"

"แต่เธอต้องอยู่!"

อะไรกันที่ทำให้พ่อผู้แสนดีเปลี่ยนไปความเห็นแก่ตัวมักมากของผู้ชาย พ่อสำหรับแม่ในตอนนี้ รังเกียจยิ่งกว่ากิ้งกือใส้เดือน แม่จึงปฏิบัติต่อพ่อไม่เหมือนเดิม ไม่มีคำหวาน ไม่ดูแล ไม่เอาใจใส่เช่นเคย

มันจึงทำให้พ่อเริ่มหลงเดือนมากยิ่งขึ้น ภรรยาน้อยหลงระเริง ปีกกล้าขาแข็ง สร้างเรื่องใส่ร้ายแม่

แต่เรื่องมันเลวร้ายยิ่งกว่านั้น ความมืดบอดในใจพ่อ ที่เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ทุกครั้งที่เดือนเมียน้อยทำผิด ไม่ว่าความผิดน้อยใหญ่ พ่อมักจะหลับหูหลับตาเข้าข้างเธอก่อนแม่เสมอ บอกให้แม่ใจเย็น และปล่อยผ่านเรื่องราวไปโดยง่ายดาย

"แม่คะ อย่าร้อง"

"เปล่าจ้ะ ฝุ่นมันเข้าตาแม่น่ะ"

ความเจ็บปวดที่แม่น้ำตาลได้รับ มันได้เปลี่ยนความรักเป็นความชิงชัง

...ในที่สุดฟางเส้นสุดท้าย ก็ได้นำพาวันนี้มาถึง...

"อภัยให้ความอ่อนแอของแม่ด้วยนะลูกจ๋า " เสียงหวานคุ้นหูดังลอยเข้าภวังค์ฝันแต่วันนี้มันสั่นเครือกว่าเช่นเคย

'หญิงชั่วขอให้ฉันปล่อยสามีไป... บอกให้เห็นใจ...หัวอกผู้หญิงด้วยกัน'

'ส่วนชายเลวขอร้องให้ฉันยอม และปล่อยผู้หญิงอื่นมาหยามศักดิ์ศรีเมียถึงในบ้าน... ให้เห็นแก่หัวอกคนเป็นแม่ด้วยกัน..'

'ช่างเหมาะสมกันเสียจริง...ฉันจะไม่ทนอยู่อีกต่อไป...'

“น้ำหวานตื่นเร็วลูก พวกเราจะไปจากที่นี่กัน”

'มันไม่ใช่ฝันอีกต่อไป ความจริงกำลังอยู่ตรงหน้า สำหรับเด็กเจ็ดขวบ'

เสียงของแม่ปลุก ให้ฉันและพี่สาวตื่นกลางดึกคืนหนึ่ง เตรียมตัวหนีไปให้ไกลจากพ่อ สิ่งที่แม่นำติดตัวไปมีเพียง สองสิ่ง ลูกและของมีค่าที่แม่เตรียมการเอาไว้ตั้งแต่รู้ว่าพ่อนอกใจ

"เราจะไปจากพ่อใช่ไหมคะ"ฉันรับรู้เรื่องราวมาโดยตลอด

"โธ่! ลูก ถ้าเป็นอย่างนั้น จริง ๆ ลูกเข้าใจใช่ไหม แม่ขอโทษ" หยดน้ำตาร่วงหล่นในความมืด

"ได้ค่ะ ขอแค่แม่ไม่แอบร้องไห้อีกที่ไหนก็ได้"

หากสามีที่รักไม่เป็นอื่นแม่คงไม่ตัดสินใจพาลูกหนีไปแบบนี้ รถยนต์คันสีดำจอดคอยที่หน้าบ้านมาสักพักใหญ่ ๆ เพราะเป็นการลักลอบหนี น้าชายจึงดับเครื่องแล้วเข็นมากับเพื่อนอีกคน

ความเงียบสงัดยามค่ำคืนท่ามกลางแสงจันทร์สลัว แม่เดินออกมาพร้อมทั้งเหลียวมองบ้านที่ตนสร้างร่วมกับพ่อ จนมีพยานรักถึงสองคน

“เร็วสิพี่!!”

“น้ำผึ้ง น้ำหวาน มาหาน้า “น้ำผึ้งยังคงมีอาการง่วงเดินกึ่งหลับกึ่งตื่นรีบไปขึ้นรถ เพราะอยากจะนอนต่อ ส่วนน้ำหวานถึงแม้เป็นเด็กแต่รับรู้เรื่องผู้ใหญ่มาโดยตลอด รู้สึกเสียใจที่ต้องจากไป

และเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

…เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังใกล้เข้ามา พร้อมเงาของใครหลายคนที่ย่างกรายผ่านแสงจันทร์เงาพวกเขาสะท้อนต้นพร้าว

“นั่นพ่อ...” แม่กระชากแขนฉันให้เดินนำไปก่อน

” ใครบังอาจพาลูกเมียกูไป มึงตาย” เสียงขู่เข้ม ปกติพ่อไปนอนบ้านในสวนกับเมียน้อย

แต่ไฉน...

พ่อเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับลูกน้องสามสี่คนถือปืน เล็งปลายกระบอกมายังนอกบ้าน

ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังฝ่าความเงียบ พ่อยิงโดยไม่สนว่าจะโดนลูกกับเมีย

ด้วยความเร่งรีบแม่น้ำตาลทำกระเป๋าใส่ของมีค่าหล่นลงพื้น น้ำหวานเห็นดังนั้นขาที่กำลังจะก้าวขึ้นรถเกิดหยุดชะงักก่อนวิ่งกลับไปเก็บกระเป๋า และในขณะนั้นพ่อประชิดตัวเธอพอดี

ฉันรีบโยนกระเป๋าให้แม่ทั้งที่มือยังสั่นระริก…

“แม่คะ “น้ำหวานร้องเรียกแม่พร้อมสายตาอ้อนวอนให้แม่พาเธอไปด้วย

” ไม่นะ น้ำหวาน “เสียงหวีดร้องเสียงดัง

” เร็วพี่” เสียงน้าชายเร่งเร้า

แม่จำใจต้องขึ้นรถ เพราะพ่อไม่มีทางปราณีน้าชายของเธออย่างแน่นอน หากวันนี้แม่ไม่ไป...ก็อาจจะไม่ได้ไปอีกตลอดกาล...

"แม่คะ หนูจะรอแม่มารับนะคะ"แก้มใสเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา