5.ทางที่เดินต่อให้เป็นนรกต้องเดิน

ย้อนอดีต/ชีวิตน้ำหวานไร้แม่...

ตั้งแต่วันนั้นน้ำหวานเฝ้าคอยแม่มารับทุกวัน จากวัน สู่เดือน จนกลายเป็นปี

ชีวิตเด็กน้อยไร้อ้อมกอดมารดาจึงถูกเดือนแม่เลี้ยง พยายามเป่าหูพ่อให้ตีเธออยู่หลายครั้ง

แต่เพราะความรู้สึกผิดที่ได้กระทำต่อภรรยา...คู่ทุกข์คู่ยาก...กว่าจะเป็นเศรษฐี เจ้าของสวนมะพร้าวผู้ร่ำรวยเงินทองได้นั้นก็เพราะมีภรรยาที่เก่งกาจ

น้ำหวานเป็นเพียงเด็กแต่ฉายแววสวยและความฉลาดเหมือนแม่

เธอเปรียบเสมือนตัวแทนภรรยา พ่อจึงไม่ดุด่า หรือตีน้ำหวาน ยิ่งพยายามสร้างความรักความอบอุ่นให้แก่เธอ

แต่การที่พ่อทำเช่นนี้มันสร้างความไม่พอใจให้ฝ่ายภรรยาน้อยเป็นอย่างมาก

ทุกครั้งที่พ่อออกไปทำงาน เธอก็จะถูกแม่เลี้ยงใจร้ายกลั่นแกล้งสารพัด น้ำหวานทำได้เพียงแค่ทนในทุกวัน

..........

เวลาผ่านไปสิบห้าปี...

เด็กน้อยในวันนั้นกลายเป็นหญิงสาวผู้งดงาม น้ำหวานในวัย 22 ปี เรียนมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งเอกครุศาสตร์สาขาพัฒนาปฐมวัย อีกไม่กี่เดือนเธอก็จะจบการศึกษา แต่เธอไม่เคยลืมแม่และพี่สาวในสักวัน...เฝ้าคอยเสมอ และได้แต่หวังว่าให้แม่กับพี่สาวใช้ชีวิตให้ดี

และในวันที่เธอสำเร็จการศึกษากำลังถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ ในมหาลัยก่อนเข้ารับจริงในวันพรุ่ง...

กลับได้รับโทรศัพท์จากทางโรงพยาบาล น้ำหวานวิ่งออกไปโดยไม่เอ่ยคำพูดใด ๆ จนเพื่อนร่วมชั้นงง กันเป็นแถว

อย่าเป็นอะไรนะคะพ่อ ถึงแม้พ่อจะทำไม่ดีกับแม่ของหนู...แต่พ่อก็ห้ามเป็นอะไรโดยเด็ดขาด

พรุ่งนี้หนูรอถ่ายรูปคู่กับพ่ออยู่นะคะ เธอนึกในใจพลางวิ่งไปขับรถที่จอดอยู่ด้วยความหวาดกลัวและอาการมือไม้สั่น

ณ โรงพยาบาลเอกชน

เธอวิ่งออกจากลิฟต์มุ่งหน้ามาหยุดยืนหน้าห้องฉุกเฉิน ในขณะเดียวกันนั้นประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก

คุณหมอวัยกลางคนเดินออกมา เธอวิงวอนในใจขอให้เทพเจ้าทุกพระองค์อย่าทำให้เธอผิดหวัง

“ญาติของคนไข้ชื่อธงพันครับ”

“ค่ะ หนูเป็นลูกสาวค่ะ พ่อหนูปลอดภัยแล้วใช่ไหมคะ”

เธอถามชี้นำหมอในสิ่งที่อยากได้ยิน

” หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ คนไข้ขาดยาเป็นเวลานานอาการเลย่ำแย่”

“จะเป็นไปได้อย่างไรคะหมอ พ่อทานยาตรงเวลาทุกวัน”

“หมอคะ ได้โปรดช่วยพ่อหนูด้วย” เธอขอร้องหมอให้ช่วยพ่ออีกครั้ง

“ช่วยไม่ได้จริง ๆ ครับ หมอขอตัวก่อน”

ขณะเดียวกันร่างที่ไร้วิญญาณถูกเข็นออกมา จากห้อง เธอเข้าไปกอดและร้องเรียก

“พ่อคะ...”

” ไหนบอกว่าจะไปถ่ายรูปรับปริญญา..."

" พ่อไม่รักษาสัญญาอีกแล้วนะคะ”

เสียงเรียกพร้อมทั้งหยดน้ำตาไหลอาบแก้มไม่อาจเรียกพ่อของเธอให้ฟื้นคืนมาได้ แต่มันเป็นทางเดียวที่เธอทำได้ตอนนี้

” ร้องแล้วได้อะไรขึ้นมา "

"พ่อแกตายไปแล้ว น้ำตาไม่มีทางทำให้ฟื้นขึ้นมาหรอก”

เสียงแหลมคมที่คุ้นหู เดือนแม่เลี้ยงและดาวน้องสาวต่างมารดาของเธอยืน อยู่ด้านหลังมองพ่อของเธอด้วยแววตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึก

"ทำไมตอนนั้นแกถึงไม่หนีไปพร้อมแม่ของแก"

" อยู่ขวางหูขวางตาพวกเราสองแม่ลูก"

"น่าสงสารนะ…ถ้าแม่รักแกจริง ก็คงไม่ทิ้งลูกไว้ใช่ไหม"

"แม่ของพี่อาจจะหนีตามชู้รักไปก็ได้"ดาวเอ่ย

"ห้ามพูดถึงแม่พี่แบบนั้นนะ!”

"ทำไมถึงจะว่าไม่ได้ แม่แกทิ้งแกไป คนดีที่ไหนจะกล้าทิ้งลูก"

เดือนแม่เลี้ยงยังคงกล่าวล่วงเกินแม่เธอ

คำพูดดูถูกทุกท้อยคำ ออกจากปาก คนที่ทำครอบครัวเธอพัง ได้ยินมันตั้งแต่เด็ก ๆ แม้ไม่ชอบใจแต่เพื่อรักษาชีวิตเฝ้ารอวันเจอแม่และพี่อีกครั้ง น้ำหวานจึงเงียบมาโดยตลอด

แต่ครั้งนี้เธอโตและเข้มแข็งพอที่จะปกป้องตัวเองและคนที่รัก จึงไม่จำเป็นต้องทนฟังอีกต่อไป

"น้าเดือนว่าเป็นเพราะอะไรคะ!"

สายตาที่เดือนแม่เลี้ยงไม่เคยเห็น กลับถูกใช้ในขณะนี้

"อย่ามามองฉันแบบนี้นะ!"

เดือนคิดว่ายังควบคุมน้ำหวานได้จึงเงื้อมมือสุดแรง ตบลงที่ใบหน้าเนียน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก! น้ำหวานรู้ทันคว้าข้อมือแม่เลี้ยงเอาไว้ได้

"น้าอย่าได้ใช้ลูกไม้แบบเดิมมาเล่นงานฉันอีก สถานะคุณนายอะไร ก็แค่เมียน้อย"

"นี่ แก อีนังเด็ก! เมื่อวานซืน"

มือที่ว่างอีกข้างของแม่เลี้ยงกำลังจะฟาดมาที่หน้าของเธอ

แต่น้ำหวานระวังตัวตลอดเวลาจึงใช้มืออีกข้างจับไว้ได้ทัน พร้อมกับกำแน่น

“แม่ของฉัน แม้ตัวจะไปแสนไกล...”

“แต่ทะเบียนสมรส ยังเป็นชื่อเธออยู่”

น้ำหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แววตาเฉียบคมอย่างคนพร้อมรับมือ

"คุณหนูดาวอย่าพึ่งดีใจ...แม่ของเธอก็แค่กินไม่เลือก...ถึงได้ปล่อยท้องกับผู้ชายที่เขามีครอบครัว"

น้ำหวานเอ่ยอีกครั้งเธอยอมมามากพอแล้ว

"ลูกเมียน้อย ก็คือลูกเมียน้อย"

"แม่คะ ดูสิ"

ดาวที่เคยข่มเหงพี่สาวตลอดแต่วันนี้กลับถูกเอาคืน ทำอะไรไม่ได้ นอกจากฟ้องแม่

"แกคิดดีแล้วใช่ไหมที่กล้าลองดีกับฉัน"

"ถูกต้อง ต่อไปถ้ายังล้ำเส้นไม่เลิกฉันไม่มีทางอยู่เฉย ๆ แน่ "

คืนนั้นหลังจากจัดการเรื่องเอกสารรับศพพ่อเสร็จแล้ว เธอขับรถกลับบ้านด้วยร่างกายที่ไร้ความรู้สึก

เพ็ญแม่บ้านคนสนิทเก่าของแม่เธอ ยืนคอยต้อนรับอยู่หน้าบ้าน เพราะรู้ดีว่าคุณหนูของตนกำลังเจอเรื่องทุกข์ใจ

"กลับมาแล้วหิวไหมคะ"

ป้าเพ็ญพูดน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมทั้งนำผ้าคลุมไหล่มาคลุมให้เธอ

"ป้าเพ็ญคะ ทำไมน้ำหวานเสียใจจังเลยค่ะ"

"โธ่คุณหนูของป้า"

เพ็ญโอบกอดพลางลูบหลังเบา ๆ ด้วยความสงสารและเห็นใจ

ร่างบางสั่นสะอื้น ไม่นานเธอก็นึกอะไรขึ้นได้จึงใช้มือปาดน้ำตา

ไม่มีเวลามาเสียใจแล้วน้ำหวาน

"ป้าคะยาพ่ออยู่ไหนคะ"

"เดี๋ยวป้าไปหยิบให้ค่ะ"

ไม่นานป้าเพ็ญก็ไปนำยาที่พ่อของเธอทานทุกวันออกมา น้ำหวานรับยามามอง ก่อนกดมือถือโทรหาใครคนหนึ่ง

ในเวลาต่อมา

รถหรูคันสีดำขับมาจอดนอกรั้ว ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลายืนเต็มความสูง มือกอดอกหลังพิงรถคอยใครสักคนในบ้าน

"ป้าเพ็ญแกจะไปไหน"เสียงเตยคนใช้ของเดือนแม่เลี้ยง

"ไปไหนก็ได้ เรื่องของข้า"

"ไม่ให้ไปจนกว่าจะบอก"

เป็นไปตามคาดการณ์เตยต้องไม่ยอมให้ป้าเพ็ญออกไป น้ำหวานจึงเป็นฝ่ายเดินออกไปเอง

เตยเห็นดังนั้นจึงรีบไปขวางทางน้ำหวานแทน

"คุณน้ำหวานจะออกไม่ได้นะคะ คุณนายสั่ง"

"แค่ออกมาเดินเล่น"

น้ำหวานทำท่ายืนรับลม พลางส่งสายตาให้ป้าเพ็ญลอบออกไปนอกบ้าน

เตยเห็นดังนั้นจึงรู้ตัวว่าได้ตกหลุมพลางของคนทั้งคู่ จึงจะวิ่งตามป้าเพ็ญออกไปแต่ถูกคว้าแขนเอาไว้

"คุณน้ำหวานปล่อยเตยนะคะ ไม่กลัวว่าคุณนายกลับมาแล้วเตยจะฟ้องว่าคุณแอบนัดผู้ชายเหรอคะ "

"ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนะ แค่ออกมารับลมเฉย ๆ เธอคิดมากไปนะเตย"

ไม่นานป้าเพ็ญก็กลับมา พร้อมกับส่งสัญญาณว่าเรียบร้อย

"ป้าเพ็ญแกไปทำอะไรหน้าบ้าน"

"เก็บดอกไม้"ป้าเพ็ญพูดพลางยืนดอกมะลิซ้อนให้เตยดู

"คุณหนูคะเราเข้าบ้านดีกว่าค่ะยุงเยอะ โดนน้ำค้างด้วย"

"ฝากไว้ก่อนนะป้าอย่าให้รู้นะว่าแอบทำอะไร เจอดีแน่"

น้ำหวานและป้าเพ็ญไม่สนใจพากันเดินเข้าบ้านปล่อยเตยพูดอยู่คนเดียว