EPISODE 10 ผู้หญิงของเขา

มาเฟียหนุ่มพูดจบก็ย่างกรายเข้าไปหาหญิงสาวบนเตียง ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกยากจะคาดเดา ขณะที่อีกฝ่ายเผลอกำผ้าห่มแน่นอย่างระวังตัว

"คุณจะกลับมาอยู่ที่นี่เหรอคะ"

"นี่มันบ้านของฉัน ฉันจะกลับมาอยู่ไม่ได้หรือไง"

อันที่จริงคาลิกซ์เดินทางมาถึงประเทศไทยเมื่อสองวันก่อนและเข้าพักที่โรงแรมของเพื่อนสนิทเพราะมีงานที่ต้องจัดการร่วมกัน

"เปล่านะคะ ลดาไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น"

"แล้วหมายความว่าแบบไหน" เขาย้อนถามอย่างหยอกเย้า

"ลดาไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นหรอกค่ะ คุณจะกลับมาอยู่ที่นี่ตอนไหนก็ได้ทั้งนั้น ในเมื่อมันเป็นบ้านของคุณ"

"คิดได้แบบนั้นก็ดี"

"ถ้าอย่างนั้นคุณออกไปได้แล้วค่ะ ลดาจะนอน"

"แต่ฉันยังพูดไม่จบ"

"มีอะไรอีกล่ะคะ" เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย รอฟังในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะพูด

"เธอไม่มีอะไรอยากสารภาพเลยเหรอ"

หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบปฏิเสธ แต่ดูเหมือนว่ายิ่งทำให้อีกฝ่ายพยายามคาดคั้นเอาคำตอบ

"ฉันให้โอกาสเธอคิดอีกที"

ลดากำมือเข้าหากันแน่นราวกับกำลังชั่งใจซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่นัยน์ตาของทั้งสองประสานกันแวบหนึ่ง

กระทั่งหญิงสาวรู้สึกตงิดใจกับอะไรบางอย่าง ที่รู้ดีว่าหากถามออกไป นั่นหมายถึงเธอกำลังสารภาพเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

"ที่รุ่นพี่สองคนต้องอยู่ในสภาพแบบนั้น คงไม่ใช่ฝีมือของคุณหรอกใช่มั้ยคะ"

"อืม"

เธอเผลอพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้คลายความกังวล เสียงเข้มก็เอ่ยขึ้นอีกครั้งเสมือนสิ่งที่เขาพ่นออกมาเป็นเพียงคำพูดทั่วไป

"เพราะเป็นฝีมือลูกน้องของฉันต่างหาก"

ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อพร้อมเอ่ยถามน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น

"คุณ คุณทำแบบนั้นทำไมคะ"

"ไม่คิดว่าพวกมันสมควรได้รับบทเรียนหรอกเหรอ"

"แต่ลดาคิดว่ามันรุนแรงเกินไป"

"ไม่หรอก ถ้าพวกมันยังไม่ตาย นั่นหมายความว่ายังไม่รุนแรงมากพอต่างหาก"

คำพูดของเขาทำเอาเธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบจนไม่กล้าแม่แต่จะสบสายตาคู่นั้น

"ฉันรู้นะลดา ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผู้หญิงคนนั้นตามรังควานเธอ"

"เพราะฉะนั้น พวกมันสมควรได้รับผลของการกระทำที่ตัวเองได้ก่อไว้ นั่นเหมาะสมที่สุดแล้ว"

"แล้วคุณมั่นใจได้ยังไงว่าลดาไม่ได้ทำอย่างที่คนเขาว่ากัน"

"เพราะฉันไม่เคยปล่อยให้เธอคลาดสายตาตั้งแต่แรก"

มาเฟียหนุ่มให้ลูกน้องคอยดูแลเธออยู่ห่างๆ เมื่อต้องออกนอกบ้านแล้วรายงานผลให้เขาฟังแทบทุกวัน

หญิงสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจ เพราะเธอรู้มานานแล้วว่ามีคนคอยตามแทบจะทุกฝีก้าวซึ่งไม่ได้สร้างความรำคาญใจอะไรมากนักจึงเลือกที่จะปล่อยผ่าน

"อย่างน้อยคุณก็เชื่อใจลดา"

"ไม่หรอก ฉันไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น จิตใจของคนเรายากแท้หยั่งถึง แต่ฉันเชื่อในสิ่งที่เห็นกับข้อมูลที่ได้รับมาเท่านั้น"

"..."

"ทีหลังถ้าเธอมีปัญหาหรืออะไรก็ตามแต่ ต้องบอกฉัน หรือจะบอกป้าเมแกนก็ได้ ท่านเป็นห่วงเธอมากนะ รู้ใช่มั้ย"

"เพราะแบบนั้นลดาถึงไม่อยากบอกปัญหาของตัวเอง ลดาไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นห่วง"

"แต่สุดท้ายเรื่องพวกนั้นก็ต้องมาถึงหูฉันอยู่ดีและต่อไปนี้ถ้ายังกล้าปกปิดอะไรอีก ฉันจะลงโทษเธอในแบบของฉันเอง"

"..."

"และเมื่อถึงตอนนั้น ต่อให้เธอขอร้องหรืออ้อนวอนขอชีวิต ก็อย่าหวังว่าฉันจะเห็นใจ..." ริมฝีปากเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างไม่ปิดบังทำเอาคนฟังถึงกับหัวใจเต้นรัวแรงเพราะคำพูดพวกนั้น

"ลดาเข้าใจแล้วค่ะ คุณรีบกลับไปห้องของตัวเองจะดีกว่า คนของคุณคงกำลังรออยู่"

"เธอหลับไปสักพักแล้ว"

"แล้วผู้หญิงคนนั้นจะมาอยู่ที่นี่กับเราด้วยเหรอคะ" เอ่ยถามโดยไม่กล้าสบสายตาอีกฝ่าย

"แค่คืนเดียวเท่านั้น"

"..."

"หรือเธอไม่พอใจ?"

"ทำไมลดาต้องไม่พอใจผู้หญิงของคุณด้วยล่ะคะ" ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่สายตากลับล่อกแล่กจนปิดไม่มิด

"ไม่รู้สิ สีหน้าเธอมันฟ้องละมั้ง ฉันกลับห้องเลยดีกว่า"

 มาเฟียหนุ่มเหลือบมองเธอแวบหนึ่งแล้วหมุนตัวกำลังจะเดินออกไปจากห้อง แต่แล้วก็หยุดชะงักก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง

"ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนของฉันและไม่ได้สำคัญอย่างที่เธอคิดหรอกนะ ลดา"

เช้าวันต่อมา... 

"ฉันว่าเมื่อคืนก็ไม่ได้รบกวนเธอจนดึกดื่นเลยนะ"

ลดาหยุดมือที่กำลังตักซุปในถ้วยก่อนจะเอ่ยตอบอีกฝ่ายเสียงเบา หลังจากความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศบนโต๊ะอาหารของคนทั้งสองมาสักพักแล้ว

"พอดีลดานอนไม่ค่อยหลับ"

หญิงสาวนอนพลิกตัวไปมาเกือบทั้งคืน สมองคิดวนเวียนแต่เรื่องการกลับมาของเขา

"แล้ววันนี้จะออกไปไหนหรือเปล่า" 

"ไม่ค่ะ ปกติเสาร์อาทิตย์ลดาจะอยู่บ้าน" 

"คืนนี้อย่าลืมไปหาฉันที่ห้อง" คำพูดนั้นทำเอาช้อนซุปหลุดจากมือเล็ก กระแทกลงในถ้วยเซรามิกจนเกิดเสียง

"ไป ทำไมคะ" หลุบตามองอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่สายตาคู่นั้น

"เธอไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้กันแน่?"

"คือ..." อึกอักพูดไม่ออกและยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบ อีกฝ่ายก็โพล่งขึ้น

"มันถึงเวลาที่เธอต้องทำตามสัญญา เมื่อสองปีก่อนแล้วละ" แววตาวาววับขณะชำเลืองมองปฏิกิริยาของเธอ

ลดาเบือนหน้าหนีพร้อมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เวลาสองปีผ่านไปเร็วจนน่าใจหายและถึงแม้เธอจะไม่เคยลืมสัญญาที่ให้ไว้ แต่พอเอาเข้าจริงก็รู้สึกหวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูก

"คือว่าเรื่องนั้น ลดายังไม่พร้อม"

"ฉันเกลียดคนไม่รักษาสัญญา"

"ขอเวลาอีกหน่อยจะได้มั้ยคะ"

"ไม่!"

หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบากพลางจ้องมองใบหน้าหล่อคมคายด้วยความรู้สึกสับสน

"แต่..."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น แล้วก็ห้ามลืมด้วยว่าตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ฉันหมดเงินไปกับเธอจำนวนมากมายมหาศาลขนาดไหน"

"ลดาไม่เคยลืมเรื่องนั้นหรอกค่ะ"

"ดี"

"แล้วลดาต้องนอนกับคุณกี่ครั้งเหรอคะ ถึงจะคุ้มค่ากับเงินที่คุณต้องเสียไป"

"ก็จนกว่าฉันจะพึงพอใจ" 

"แล้วถ้าคุณยังไม่พอใจ ลดาก็ต้องนอนกับคุณต่อไปเรื่อย ๆ อย่างนั้นเหรอคะ" 

"เรื่องนี้ฉันจะเป็นคนบอกเธอเอง หลังจากที่เราผ่านพ้นค่ำคืนนี้ไปด้วยกัน" 

"..."

"แล้วก็อย่าคิดเล่นตุกติกโดยการไม่มา เพราะถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะไปลากเธอออกมาเอง"