ตอนที่ 8 พันธนาการในหัวใจ

สายลมอ่อนพัดพาใบเหมยปลิดปลิวกลางลานกว้างของตำหนักบรรณาการ รุ่งอรุณวันใหม่ค่อย  ๆ เคลื่อนมาถึง แต่ภายในใจของข้ากลับยังว้าวุ่นไม่คลาย หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน ที่องค์ชายเหยียนเจิ้งเดินเข้ามาใกล้เกินกว่าที่ควรจะเป็น

ข้าในนามอวี้เหยากำลังก้มหน้ากวาดพื้นด้วยท่าทีเรียบง่ายเหมือนนางกำนัลทั่วไป แต่ทุกการเคลื่อนไหวกลับถูกพันธนาการด้วยความคิดมากมายที่วนเวียนอยู่ในใจ

“ทำไมเขาจึงจำทำนองเพลงนั้นได้? หรือว่าเขาเกี่ยวข้องกับตระกูลหลานของข้ากันนะ?”

คำถามนี้กัดกินหัวใจจนแทบไม่อาจหายใจเต็มปอด ข้าไม่ควรหวั่นไหว ไม่ควรตั้งคำถาม แต่แววตาที่เขามองมาเมื่อคืน มันไม่ใช่สายตาของศัตรูเลย

เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง ข้าหยุดกวาดกะทันหัน ก่อนจะเงยหน้าช้า ๆ องค์ชายเหยียนเจิ้งปรากฏกายอยู่ตรงนั้นในชุดคลุมยาวสีดำปักลายมังกรเงิน ความสง่างามและอำนาจแผ่ซ่านจนแม้แต่ลมก็หยุดนิ่ง

“นางกำนัลอวี้เหยา”

เขาเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตาคมจับจ้องข้าไม่คลาด หัวใจข้าสะท้าน ทำไมทุกครั้งที่เขาเรียกชื่อ ข้าถึงรู้สึกเหมือนเสียงนั้นแทงทะลุถึงวิญญาณ?

“เพคะ องค์ชายมีสิ่งใดให้รับใช้หรือไม่เพคะ”

ข้าคุกเข่าลง แสร้งทำเป็นนางกำนัลต่ำต้อยไร้พิษสง องค์ชายเหยียนเจิ้งก้าวเข้ามาใกล้ จนเงาของเขาโอบล้อมร่างข้า

“เมื่อคืน เพลงนั้นที่เจ้าเล่น เจ้าไปเรียนจากที่ใด?”

เลือดในกายข้าแทบหยุดไหลทันที ดวงตาหลุบต่ำ ไม่กล้าสบสายตาที่แหลมคมราวกับจะทะลุความลับในใจ ข้าได้แต่กัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะตอบเสียงสั่น

“เป็นเพลงที่หม่อมฉันเคยได้ยินจากคนเฒ่าในหมู่บ้าน ไม่ได้สำคัญอันใดเพคะ”

องค์ชายเหยียนเจิ้งนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะย่อตัวลงจนสายตาอยู่ในระดับเดียวกันกับข้า แววตาคู่นั้นสะท้อนเงาของข้าเต็มดวง ราวกับจะสะกดไม่ให้หนีไปไหนได้อีก

“นางกำนัลเช่นเจ้า เหตุใดถึงเล่นเพลงที่สูญหายไปพร้อมกับตระกูลหลานได้กันเล่า?”

หัวใจข้าสะดุดวูบใหญ่ เหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มแผ่นหลัง ความลับที่เก็บงำมานานกำลังถูกฉีกเปิดออกทีละน้อย โดยคนที่ไม่ควรเกี่ยวข้อง แต่เหตุใดสายตาของเขาที่จ้องมองข้า ถึงเต็มไปด้วยความอ่อนโยนปนเจ็บปวดนัก?

ข้าพยายามเตือนตนเองในใจว่า “เขาคือศัตรู... เขาคือศัตรู!”

แต่พันธนาการในหัวใจ กลับเริ่มหนาแน่นขึ้นทุกขณะ...

สายตาคมกริบราวดาบที่ส่องตรงเข้ามาไม่ให้ข้าหลบเลี่ยงได้ องค์ชายเหยียนเจิ้งโน้มตัวเข้ามาใกล้เสียจนได้ยินเสียงลมหายใจชัดถ้อยชัดคำ ความเย็นเยียบจากแววตาเขาปะปนกับแรงกดดันที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างสูงสง่า ข้ารู้สึกเหมือนถูกตรึงเอาไว้กับพื้น ไม่ต่างอะไรจากเหยื่อที่ติดอยู่ในกับดักของผู้ล่า

“เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อหรือว่าเพลงนั้นเจ้าฟังมาโดยบังเอิญ?”

เสียงของเขาทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยการกดดัน ริมฝีปากข้าแห้งผาก ข้าพยายามบังคับเสียงตนเองให้นิ่งที่สุด

“หม่อมฉันเป็นเพียงนางกำนัลต่ำต้อยผู้หนึ่ง จะไปรู้เรื่องราวใหญ่โตอันใดได้เล่าเพคะ เพลงนั้นเพียงติดหูมาตั้งแต่เยาว์วัยก็เท่านั้น”

ดวงตาคมยังคงจับจ้องมาที่ข้าไม่ละแม้เพียงชั่วกะพริบตา ราวกับจะค้นหาความจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องลึก ข้าสะกดใจไม่ให้สั่นสะท้าน แต่มือที่กำชายเสื้อกลับเผลอสั่นไหวจนเห็นได้ชัด องค์ชายเหยียนเจิ้งยื่นมือออกมาอย่างกะทันหัน ปลายนิ้วเรียวยาวแตะลงบนคางของข้า บังคับให้เงยหน้าขึ้นสบสายตา หัวใจข้าเต้นกระหน่ำ ดวงตาทั้งคู่สอดประสานกัน  และข้าเห็นเงาสะท้อนของตนเองในนัยน์ตาของเขาอย่างชัดเจน

“นางกำนัลอวี้เหยา” เขาเอ่ยช้า  ๆ “เจ้ามีสิ่งใดซ่อนเร้นอยู่ใช่หรือไม่”

ข้าอยากจะตะโกนปฏิเสธ อยากจะปัดมือเขาออก แต่แรงที่กดตรึงกลับหนักแน่นเกินไป และความใกล้ชิดเกินควรนี้ก็ทำให้ข้ารู้สึกถึงความร้อนวาบที่แล่นขึ้นสองข้างแก้ม

“หม่อมฉันไม่เคยมีสิ่งใดต้องปกปิดเพคะ” ข้าฝืนตอบเสียงสั่นเครือ

องค์ชายเหยียนเจิ้งเพียงแค่นยิ้มเล็กน้อย มุมปากโค้งขึ้นแต่สายตากลับเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมและนัยยะที่อ่านไม่ออก เขาละปลายนิ้วออกช้า  ๆ แต่แววตายังคงตรึงอยู่ที่ใบหน้าของข้า

“เจ้าจะโกหกข้าได้สักกี่ครั้งกัน” เขาพึมพำเบา  ๆ แต่ชัดพอให้ได้ยิน

ข้าสะท้านไปทั้งร่าง ความลับที่เก็บซ่อนไว้ราวกับกำลังถูกคลี่ออกทีละชั้น และทุกคำพูดของเขาก็เหมือนพันธนาการที่กระชับแน่นรอบหัวใจ

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าของขันทีดังแทรกขึ้นจากหน้าตำหนัก

“องค์ชาย! ถึงเวลาทรงเข้าร่วมประชุมพระราชสำนักแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายเหยียนเจิ้งผละสายตาไปเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเหลือบมองข้าอีกครั้งอย่างแฝงความหมาย

“ไว้ข้าจะหาคำตอบจากเจ้าให้ได้”

แล้วร่างสูงก็หันหลัง ก้าวยาว ๆ ออกไป ทิ้งข้าไว้กับหัวใจที่สั่นไหวและความลับที่ใกล้แตกหักเต็มที ข้ายกมือกุมอก รู้สึกได้ว่าความหวาดหวั่นนั้น ไม่ได้เกิดจากความกลัวว่าจะถูกเปิดเผยเพียงอย่างเดียว แต่ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่ยากจะยอมรับกำลังเติบโตขึ้นในใจของข้าเองด้วย เสียงฝีเท้าขององค์ชายเหยียนเจิ้งเลือนหายไปพร้อมกับเหล่าขันที ข้าได้ยินเพียงเสียงหัวใจของตนเองที่ยังเต้นรัวสะท้อนอยู่ในหู คล้ายกลองศึกที่ไม่อาจสงบลงได้ง่าย ๆ

ข้าทรุดนั่งลงช้า  ๆ บนเก้าอี้ไม้ ดวงตายังจ้องไปที่ประตูใหญ่ราวกับเฝ้ารอให้เขาหันกลับมาอีกครั้ง แต่สิ่งที่เหลือไว้กลับมีเพียงเงาว่างเปล่า

“เหตุใดหัวใจถึงได้วุ่นวายเช่นนี้”

ข้าพึมพำเสียงสั่น ก่อนยกมือกุมอกตนเอง ความรู้สึกที่ผสมปนเปกันระหว่างความหวาดกลัว ความกังวล และบางสิ่งที่ไม่อาจเอ่ยออกมา ยามนั้น เสียงฝีเท้าแผ่วเบาของสตรีดังเข้ามาแทนที่

“คุณหนู”

นั่นเป็นเสียงของ ซิ่วอวิ๋น นางสาวใช้คนสนิทที่ติดตามข้ามาตั้งแต่ยังเยาว์ซึ่งเป็นอีกคนที่หนีรอดมาได้จากเหตุการณ์ฆ่าล้างตระกูลหลาน นางเองก็ปลอมตัวมาเป็นนางกำนัลเช่นเดียวกันกับข้า

“เหตุใดหน้าคุณหนูจึงซีดเผือดถึงเพียงนี้เจ้าคะ เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?”

นางถาม พลางรีบเข้ามาประคองแขน ข้าสะดุ้งเฮือก รีบฝืนยิ้ม

“ไม่มีอะไรหรอก เพียงแค่รู้สึกอากาศในห้องอึดอัดไปหน่อยเท่านั้น”

ซิ่วอวิ๋นขมวดคิ้วเล็กน้อย “แต่ข้าเห็นเมื่อครู่ องค์ชายเหยียนเจิ้งเสด็จมาทรงสนทนากับคุณหนูมิใช่หรือเจ้าคะ”

ถ้อยคำที่ไม่ทันระวังของนางเหมือนคมมีดทิ่มแทงเข้าในใจ ข้ารีบส่ายศีรษะ

“อย่าเอ่ยถึงเลย ข้าไม่อยากให้ผู้ใดล่วงรู้ว่าเราได้สนทนากัน”

นางเม้มริมฝีปาก สีหน้าลังเล แต่ก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“ข้าจะไม่ปริปากเรื่องนี้แก่ผู้ใดเจ้าค่ะ”

แต่อย่างไรเสีย ความจริงก็คือยิ่งข้าพยายามจะหลีกเลี่ยง เขากลับยิ่งรุกล้ำเข้ามาไม่หยุด ราวกับเงาดำที่ไม่อาจสลัดทิ้งได้ คืนนั้นข้านอนไม่หลับเลย ดวงจันทร์ลอยเด่นกลางฟากฟ้า แสงเงินสาดเข้ามาในห้อง เงาไม้ที่โยกไหวบนผนังดูประหนึ่งพันธนาการที่พันรัดหัวใจเอาไว้แน่นหนา

“องค์ชายเหยียนเจิ้ง...”

ข้ากัดริมฝีปากแน่น เสียงเรียกขานนี้แม้ไม่ได้เอื้อนเอ่ยออกมาดัง  ๆ แต่กลับก้องสะท้อนอยู่ภายในจิตใจอย่างไม่อาจห้ามได้ ข้ากำลังติดอยู่ในเงามืดของเขา เงาที่มิใช่เพียงเพราะความลับ หากแต่เป็นพันธนาการในหัวใจที่นับวันยิ่งฝังลึก

รุ่งอรุณวันถัดมา เสียงกลองประจำยามดังขึ้นทั่ววังหลวง ข้าลุกขึ้นจากที่นอนทั้งที่ยังไม่ได้นอนหลับเต็มตา ร่างกายเหนื่อยล้า แต่ในหัวใจกลับว้าวุ่นยิ่งนัก

ข้าสวมชุดนางกำนัลอย่างเรียบง่าย ก่อนจะออกไปยังลานใหญ่เพื่อเข้าหน้าที่ตามปกติ ทว่าไม่ว่าข้าจะก้าวเท้าไปที่ใด ภาพเงาขององค์ชายเหยียนเจิ้งกลับตามหลอกหลอนอยู่เสมอ เสียงของเขาเมื่อคืนยังคงก้องในใจ  

“นางกำนัลเช่นเจ้า เหตุใดถึงเล่นเพลงที่สูญหายไปพร้อมกับตระกูลหลานได้กันเล่า?”

หัวใจข้าหวั่นไหวหนักหนา แม้พยายามบอกตนเองซ้ำ  ๆ ว่าเขาคือศัตรู แต่สายตาที่เขามองมา กลับทำให้ข้าไม่อาจเชื่อในคำพูดของตัวเองได้อีก

คืนนั้น ข้าเดินกลับเรือนพักอย่างเงียบเชียบ ผ่านสวนดอกเหมยที่กำลังบานสะพรั่ง กลีบดอกบางร่วงโรยลงมาบนเส้นผม กลับทำให้ข้านึกถึงแววตาอ่อนโยนที่เขามีต่อข้าโดยไม่รู้ตัว

“เหตุใดเงารักนี้ จึงผูกมัดข้าแน่นหนาขนาดนี้”

ข้ากัดฟันสะกดกลั้นไม่ให้หยดน้ำตาร่วง แต่ยิ่งห้ามเท่าใด หัวใจก็ยิ่งเต้นแรงไม่หยุด ซิ่วอวิ๋นซึ่งคอยตามอยู่ด้านหลังก้าวเข้ามาใกล้ เอ่ยเบา  ๆ ว่า

“คุณหนู หากท่านยังว้าวุ่นเพียงนี้ เกรงว่าหัวใจท่านจะไม่เป็นของท่านอีกต่อไปแล้วนะเจ้าคะ”

ถ้อยคำนั้นเหมือนสะกิดให้ข้าต้องยอมรับความจริง ใช่แล้ว หัวใจของข้า กำลังถูกพันธนาการโดยศัตรูที่ข้าไม่ควรรัก และนี่เอง คือพันธนาการในหัวใจ ที่กำลังจะนำข้าเข้าสู่หนทางที่ยากจะหวนกลับ...