ตอนที่ 9 สายใยที่มิอาจตัดขาด

ยามเช้าวันใหม่ ฟ้ายังหม่นด้วยหมอกขาวที่ปกคลุมทั่วเขตวัง ข้า “อวี้เหยา” หรือ “หลานซูเหยา” ที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้นามปลอม ค่อย  ๆ เดินเข้าสู่ตำหนักฝ่ายในพร้อมกับนางกำนัลคนอื่น  ๆ เพื่อจัดเตรียมเครื่องหอมแต่หัวใจข้า ยังไม่อาจสงบลงได้เลย ภาพเมื่อคืนที่องค์ชายเหยียนเจิ้งเอื้อนเอ่ยถามข้าเรื่องบทเพลงยังตรึงแน่นอยู่ในใจ น้ำเสียงเขาแฝงทั้งความสงสัยและความอ่อนโยนที่ไม่ควรมีต่อข้า

“เจ้ามิใช่คนธรรมดา บทเพลงนั้นมิใช่ผู้ใดก็เล่นได้”

ถ้อยคำนั้นราวกับพันธนาการที่กักขังหัวใจของข้าให้ดิ้นรนไม่หลุดพ้น ขณะกำลังจะวางเครื่องหอมลงบนโต๊ะ ข้ากลับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง

“อวี้เหยา เจ้ามากับข้า”

เป็นเสียงของขันทีผู้รับใช้ใกล้ชิดองค์ชายเหยียนเจิ้ง!

เหล่านางกำนัลหันมามองข้าด้วยแววตาประหลาด มีทั้งความอิจฉาและสงสัย แต่ข้าเพียงก้มหน้าน้อมรับ แล้วเดินตามขันทีไปโดยไม่กล้าปริปากถาม ทางเดินทอดยาวไปยังตำหนักจงซิ่วที่สงบเงียบ บรรยากาศราวกับถูกแช่แข็ง ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดจึงถูกเรียกตัว แต่ยิ่งใกล้ถึงหัวใจยิ่งเต้นแรง

เมื่อก้าวเข้าสู่ตำหนัก ข้าเห็นเขา องค์ชายเหยียนเจิ้ง  ยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านบานหน้าต่าง ร่างสูงสง่าในชุดคลุมสีดำปักลายมังกรเงิน ใบหน้าคมคายของเขามีเพียงรอยยิ้มบาง ๆ สายตาคมเข้มนั้นจับจ้องมายังข้าโดยตรง ราวกับจะมองทะลุทุกความลับที่ข้าซ่อนเร้น

“เข้ามาใกล้  ๆ ข้า”

เขากล่าวเสียงเรียบ แต่กลับทำให้หัวใจข้าหนักอึ้งยิ่งกว่าเดิม ข้าเดินเข้าไปใกล้ทีละก้าว ความรู้สึกในใจทั้งหวาดกลัวและหวั่นไหวปะปนกันอย่างห้ามไม่อยู่ เขาเอื้อมมือขึ้น หยิบกลีบดอกเหมยที่ติดอยู่บนไหล่ข้าออก แล้วเอ่ยเสียงเบาว่า

“เจ้าช่างคล้ายกับใครบางคนที่ข้าไม่เคยลืมได้”

หัวใจข้าร่วงวูบ สายตาพร่ามัวด้วยหมอกน้ำตา แต่ข้ากัดฟันแน่น เพราะเขาคือศัตรู ศัตรูที่ข้าไม่ควรรัก!และนี่คือจุดเริ่มต้นของสายใยที่มิอาจตัดขาดที่แม้จะปฏิเสธเพียงใด ก็ไม่อาจตัดให้ขาดลงได้จริง ๆ ข้ายืนนิ่งอยู่ตรงหน้าของเขา ความใกล้ชิดนี้ทำให้ลมหายใจของข้าไม่เป็นปกติ แม้พยายามกดความรู้สึกเอาไว้ แต่ยิ่งใกล้ ความจริงก็ยิ่งชัดเจนว่าหัวใจข้าสั่นคลอน

องค์ชายเหยียนเจิ้งก้าวเข้ามาใกล้อีกเพียงครึ่งก้าว กลิ่นอายเย็นเยียบผสมกับกลิ่นสมุนไพรจากอาภรณ์ของเขาลอยมาแตะจมูก ร่างสูงสง่าโน้มตัวลงเล็กน้อย พลางจ้องเข้ามาในดวงตาของข้า

“นางกำนัลอวี้เหยา เจ้าเรียนพิณมาจากที่ใดกันแน่”

เสียงของเขาทุ้มต่ำ แฝงด้วยแรงกดดันที่ทำให้ข้าแทบลืมหายใจ ข้ากัดริมฝีปากแน่น ก่อนตอบเสียงสั่น

“เป็น...เอ่อ...เป็นเพลงที่ได้ยินจากท่านอาจารย์ที่บ้านเกิดเพคะ ไม่ได้มีสิ่งใดพิเศษ”

เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ราวกับไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้ไล่ถามต่อ ทว่าแววตาที่มองข้ากลับคมลึก ราวกับจะเก็บทุกอากัปกิริยาไว้ในใจ

“งั้นหรือ”

เขาเอ่ยเพียงเท่านั้น แล้วหมุนกายกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตัวยาวที่ปูด้วยพรมสีเข้ม มือเรียวยาวของเขาเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะเบา ๆ

“เช่นนั้นก็เล่นให้ข้าฟังอีกครั้งเถิด ข้าอยากแน่ใจว่าเจ้ายังจำได้ดีแค่ไหน”

หัวใจข้ากระตุกวูบ เหตุใดเขาต้องการให้ข้าเล่นเพลงนั้นอีก เพลงที่เป็นสายใยผูกพันกับตระกูลหลาน เพลงที่ข้าไม่ควรให้ผู้ใดล่วงรู้! แต่เมื่อเห็นแววตาคมเข้มที่ไม่ยอมให้ปฏิเสธ ข้าก็ไม่อาจทำอย่างอื่นได้นอกจากก้มศีรษะรับคำ

ข้าค่อย  ๆ นั่งลงตรงพิณที่ถูกเตรียมไว้ มือสั่นเล็กน้อยเมื่อปลายนิ้วแตะสายพิณ ทว่าทันทีที่เสียงดนตรีบรรเลงขึ้น ท่วงทำนองโศกเศร้าก็พรั่งพรูออกมาราวกับหัวใจข้ากำลังร่ำไห้ เสียงพิณก้องกังวานสะท้อนก้องไปทั่วตำหนัก บทเพลงนั้นมิใช่เพียงเสียงดนตรี แต่เป็นเสียงสะท้อนแห่งอดีต ที่ย้ำเตือนถึงความแค้นที่ไม่เคยจางหาย

องค์ชายเหยียนเจิ้งหลับตาลงช้า  ๆ ราวกับกำลังปล่อยใจไปกับท่วงทำนองนั้น สีหน้าของเขานิ่งสงบ แต่ข้ากลับรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดบางอย่างที่เขาซ่อนเอาไว้ เมื่อเสียงสุดท้ายจางหาย เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง แววตาคมเข้มสั่นไหวเพียงเล็กน้อย

“อวี้เหยา เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพลงนี้เคยถูกห้ามบรรเลงในวังหลวง”

หัวใจข้าสะดุ้งเฮือก มือแทบปล่อยสายพิณตก

เขารู้!

คำพูดขององค์ชายเหยียนเจิ้งดังสะท้อนก้องอยู่ในโสตประสาท ข้าแทบหยุดหายใจในวินาทีนั้น

“ถะ...ถูกห้ามหรือ?”

ข้าทวนคำเสียงแผ่ว พยายามทำสีหน้าโง่เขลาเพื่อกลบเกลื่อนความจริงที่ซ่อนเร้น เขาพยักหน้า ดวงตาคมลึกจับจ้องใบหน้าของข้าไม่วาง

“ใช่ เพลงนี้เกี่ยวพันกับตระกูลหลานที่ครั้งหนึ่งเคยคิดกบฏ ตระกูลนั้นสูญสิ้นไปแล้ว แต่บทเพลงกลับยังหลงเหลืออยู่ในโลกนี้ ช่างน่าแปลกยิ่งนัก”

หัวใจของข้าแทบแตกสลาย ทั่วทั้งร่างเหมือนถูกแรงกดมหาศาลกดทับจนแทบหายใจไม่ออก ตระกูลที่เขาพูดถึงก็คือตระกูลหลานของข้านั่นเอง! แต่ในเวลานี้ ข้าต้องฝืนยิ้ม พลางก้มศีรษะลง

“หม่อมฉันไม่รู้เรื่องนี้เลยเพคะ เพียงแต่ท่านอาจารย์สอนให้และบอกว่าเป็นบทเพลงโบราณ ไม่เคยบอกเรื่องเช่นนี้มาก่อนเลย”

องค์ชายเหยียนเจิ้งจ้องมองข้าเนิ่นนานราวกับจะอ่านความจริงจากแววตา ทว่าไม่นานเขาก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วเอนหลังลงกับพนักเก้าอี้

“เจ้าดูไม่เหมือนคนโกหก”

เขาพึมพำเสียงแผ่ว แต่สายตายังจับจ้องไม่ปล่อย ความเงียบปกคลุมอยู่พักใหญ่ ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ข้าอยากรู้ว่าเจ้ามีตัวตนเช่นไร บางสิ่งในตัวเจ้าทำให้ข้าไม่อาจละสายตาได้”

ถ้อยคำตรงไปตรงมาเช่นนั้น ทำให้หัวใจข้าแทบหยุดเต้น ไม่ว่าเหตุผลของเขาคืออะไร การที่ถูกจ้องเช่นนี้ก็ทำให้ความลับที่ข้าซ่อนเร้นสั่นคลอน ข้ากัดฟันแน่น บังคับเสียงให้สงบ

“หม่อมฉันเป็นเพียงนางกำนัลเล็ก  ๆ หาได้มีสิ่งใดน่าจับตามองไม่เพคะ”

เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาเป็นประกายบางอย่างที่ข้าไม่อาจอ่านได้

“บางทีเจ้าอาจยังไม่รู้ตัวก็เป็นได้”

หัวใจข้าสั่นไหวอย่างรุนแรง ใช่แล้ว ความสัมพันธ์นี้ช่างอันตรายเกินไป ทั้งข้าและเขาต่างอยู่บนเส้นทางที่ไม่ควรไขว้ชน แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งผูกพัน และนี่คือสายใยที่ไม่อาจตัดขาดที่เริ่มรัดแน่นขึ้นทุกที

หลังคำพูดขององค์ชายเหยียนเจิ้ง ข้าก็ได้แต่นั่งนิ่ง ลมหายใจติดขัดในอก ความลับที่ข้าปกปิดไว้เหมือนถูกคมดาบจ่อเข้ามาใกล้ทุกที หากพลาดเพียงก้าวเดียว ชีวิตข้าย่อมดับสิ้น

“เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ”

เสียงทุ้มของเขาเอ่ยขึ้นในที่สุด น้ำเสียงนั้นมิใช่คำสั่งแข็งกร้าวเช่นเคย แต่กลับแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนบางเบา ราวกับเขาไม่ต้องการกดดันข้าไปมากกว่านี้

ข้าก้มศีรษะคำนับ “เพคะ”

เมื่อก้าวออกจากห้อง ทว่าหัวใจกลับยังสั่นไม่หยุด ลมยามค่ำพัดผ่านระเบียงยาว กลิ่นดอกเหมยปลิดปลิวตามสายลม ข้าเงยหน้ามองท้องฟ้าอันมืดมิด สายตาพร่าเลือนด้วยน้ำตาที่ไม่รู้ตัวว่าหยดลงมาเมื่อใด

ทำไมกัน... ทำไมข้าถึงหวั่นไหวได้เพียงนี้?

ทั้งที่เขาคือศัตรู ทั้งที่สายเลือดของตระกูลข้า ถูกคำสั่งของราชวงศ์กำจัดสิ้น แต่เพียงได้สบตา เพียงได้ยินน้ำเสียงที่แฝงความห่วงใย หัวใจข้าก็แทบไม่อาจต้านทานได้

เบื้องหลังในเงามืด นางกำนัลคนสนิทขององค์ชายเหยียนเจิ้งก้าวออกมาอย่างเงียบงัน นางเพียงก้มศีรษะให้ข้า มิได้เอ่ยสิ่งใด แต่สายตาที่มองตามข้ากลับเต็มไปด้วยความสงสัย

ในห้องโถง องค์ชายเหยียนเจิ้งยังคงนั่งนิ่ง เขายกมือขึ้นแตะริมฝีปากเบา  ๆ สายตาจับจ้องไปยังพิณที่เพิ่งถูกบรรเลง เสียงเพลงนั้นยังคงก้องอยู่ในใจของเขา

“อวี้เหยา เจ้ามีความลับใดซ่อนอยู่กันแน่” น้ำเสียงแผ่วเบาราวกับคำถามที่เอ่ยกับตนเอง

ค่ำคืนนี้ทั้งเขาและข้าต่างจมอยู่ในความคิดลึกซึ้งที่มิอาจเอื้อนเอ่ยเป็นถ้อยคำ สายใยที่ผูกพัน ไม่อาจตัดขาดได้อีกต่อไป...