ตอนที่ 7 เงาที่ไม่อาจหลบหนี

ยามเช้าของวังหลวงถูกโอบล้อมด้วยม่านหมอกจาง แสงอาทิตย์ลอดผ่านยอดหลังคามังกรทองระยับจับตา ข้าก้าวเดินไปตามระเบียงยาวของตำหนักรับใช้ พลางก้มหน้าถือพานชาอย่างระวัง แต่ใจกลับเต็มไปด้วยความว้าวุ่น ทุกฝีก้าวยังคงสะท้อนถ้อยคำขององค์ชายเหยียนเจิ้งเมื่อคืนวาน

“ข้าจะจับตาดูเจ้า”

คำพูดเรียบง่าย หากกลับหนักหน่วงยิ่งกว่าดาบคม ข้าไม่รู้เลยว่าเป็นเพียงการข่มขู่ หรือเป็นการเตือนลึก  ๆ ที่ซ่อนความหมายบางอย่างเอาไว้

“อวี้เหยา เจ้าทำอะไรเหม่อ  ๆ อีกแล้วหรือ”

เสียงกระซิบของนางกำนัลรุ่นพี่ดังขึ้นด้านหลัง

ข้าสะดุ้ง รีบยกยิ้มกลบเกลื่อน “เปล่าหรอก ก็เพียงแค่คิดเรื่องงานวันนี้เท่านั้น”

นางหัวเราะเบา  ๆ พลางส่ายหน้า “เจ้าจะได้ไปตำหนักเยว่หยู วันนี้มีการจัดดนตรีถวายพระสนม ข้าได้ยินว่าองค์ชายห้าก็จะเสด็จไปร่วมด้วย”

หัวใจข้าสะดุ้งวาบแทบตกพานชา แต่ริมฝีปากกลับฝืนตอบรับสั้น  ๆ

“จริงหรือ”

ยามบ่าย เสียงพิณขับกล่อมดังคลอไปทั่วตำหนักเยว่หยู พระสนมเอกกับเหล่าขุนนางผู้ใหญ่พากันนั่งเรียงราย ข้าเป็นเพียงนางกำนัลเล็ก  ๆ คอยเดินยกน้ำชาอยู่ข้างหลัง แต่ในทุกย่างก้าว ความรู้สึกแปลกประหลาดกลับกดทับอยู่กลางอก และแล้วเสียงทุ้มเย็นของผู้ใดผู้หนึ่งก็ดังขึ้นจากมุมสูงของห้องโถง

“เพลงนี้ ข้าจำได้ว่ามีคนเคยเล่นให้ฟังเมื่อสิบปีก่อน”

ข้าชะงัก หันไปตามเสียงนั้นอย่างไม่ตั้งใจ ดวงตาคมลึกที่สะท้อนแสงพิณหันมาสบตาข้าอีกครั้ง องค์ชายเหยียนเจิ้ง ข้าเผลอกำชายเสื้อแน่น รู้สึกว่าความลับในอดีตของตนกำลังถูกดึงขึ้นมาจากเงามืดทีละน้อย เสียงพิณยังดำเนินต่อ แต่หัวใจของข้ากลับเต้นแรงเสียยิ่งกว่าเสียงดนตรี

ข้ารู้แล้วว่า ต่อให้พยายามปกปิดเพียงใด ก็ไม่อาจหลบหนีเงานี้ไปได้อีก ข้ายืนสงบเสงี่ยมอยู่ข้างหลังแถวของนางกำนัล ร่างกายแข็งเกร็งจนแทบไม่กล้าขยับ ดวงตาคมขององค์ชายเหยียนเจิ้งทอดมามิใช่เพียงผ่าน ๆ หากแต่ตรึงแนบแน่น ราวกับต้องการล้วงลึกเข้าไปในความลับที่ข้าซ่อนเอาไว้ เสียงพิณยังดำเนินไปอย่างงดงาม พระสนมเอกหัวเราะเบา  ๆ พลางยกถ้วยสุราขึ้นจิบ

“องค์ชายทรงมีหูทิพย์แท้ ถึงจำได้ว่าทำนองนี้เคยมีคนบรรเลง”

องค์ชายเหยียนเจิ้งเพียงยกยิ้มมุมปาก ดวงตายังไม่ละจากข้า

“บางครั้งเสียงดนตรีก็มิได้หายไปจากความทรงจำง่าย  ๆ หากผู้ที่บรรเลงมีความหมายต่อหัวใจ”

คำพูดของเขาเหมือนจะกล่าวกว้าง  ๆ แต่ทุกถ้อยกลับกระแทกตรงเข้ากลางอกข้า หัวใจสั่นสะท้าน ราวกับเขากำลังพูดถึงข้าเพียงผู้เดียว

“นางกำนัลนั่น ชื่ออวี้เหยาหรือ” เสียงองค์ชายเอ่ยขึ้นกะทันหัน ข้าเผลอเงยหน้าอย่างตื่นตระหนก

“เจ้า เข้ามายกสุราให้ข้า”

ทุกสายตาในตำหนักหันมามองเป็นตาเดียว ข้าก้าวเท้าออกไปด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย ยกถาดสุราขึ้นสูงประหนึ่งแบกรับภูเขาลูกใหญ่

“ถวายสุราเพคะ” ข้าก้มหน้ากล่าวเสียงเบา

องค์ชายรับถ้วยไปช้า  ๆ ปลายนิ้วเขาเฉียดกับหลังมือข้าเพียงนิด แต่กลับเหมือนแผดเผาผิวเนื้อจนร้อนลามทั้งแขน

“อวี้เหยา...” เขาเอ่ยชื่อข้าอย่างชัดถ้อย ก่อนจะจิบสุราเพียงครึ่ง

“ชื่อช่างไพเราะราวหยกขาว ข้าเคยได้ยินนานแล้ว แต่เพิ่งมีโอกาสได้เห็นตัวจริงในวันนี้”

เสียงหัวใจข้าดังก้องจนกลบทุกทำนองพิณ หญิงสาวนางหนึ่งในหมู่สนมแอบหัวเราะพลางเอ่ยเย้า

“หรือว่าองค์ชายกำลังหมายตานางกำนัลน้อยผู้นี้อยู่หรือ?”

ข้าแทบอยากจมหายไปกับพื้นหินอ่อนตรงนั้น แต่ใบหน้าคมเข้มกลับเพียงโค้งยิ้มบาง   รอยยิ้มที่อ่านไม่ออกว่าแท้จริงแล้วแฝงด้วยอะไร เงาขององค์ชายเหยียนเจิ้งกำลังโอบล้อมเข้ามาทีละน้อย และต่อให้ใจข้าพยายามดิ้นรนเพียงใด ก็ดูเหมือนจะไม่อาจหลบหนีได้อีกแล้ว

เสียงหัวเราะแผ่วเบาจากเหล่าสนมดังสะท้อนทั่วโถงดนตรี แต่สำหรับข้า มันกลับเป็นเพียงเสียงเลือนรางที่ห่างไกล สิ่งที่ข้าได้ยินชัดเจนที่สุดคือเสียงหัวใจตนเองที่เต้นกระหน่ำไม่หยุด ข้าก้มหน้าลงต่ำ พยายามปิดบังความหวั่นไหวในดวงตา ก่อนจะถอยกลับไปยืนในตำแหน่งเดิมอย่างเงียบงัน หากแต่สายตาคมคู่นั้นยังคงติดตามมาจนถึงปลายเส้นผม ราวกับจะบังคับให้ข้าสารภาพบางสิ่งออกมา ยามงานเลิกรา ข้ากำลังเก็บพานเครื่องชาอยู่อย่างระมัดระวัง จู่  ๆ เงาร่างสูงก้าวมาหยุดตรงหน้า

“อวี้เหยา” เสียงทุ้มก้องต่ำดังขึ้นในความเงียบของระเบียง

ข้าเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ ดวงตาขององค์ชายเหยียนเจิ้งใกล้เสียจนเห็นเงาตนเองสะท้อนในนั้น เขายื่นมือมาเหมือนจะช่วยรับพานจากข้า แต่กลับหยุดกลางอากาศ ริมฝีปากโค้งยิ้มอย่างมีเลศนัย

“เจ้ายังบรรเลงพิณได้อยู่หรือไม่”

หัวใจข้าสะท้านอย่างแรง นิ้วแทบปล่อยพานหล่น เสียงนั้นช่างเหมือนการรื้อฟื้นอดีตที่ข้าซ่อนไว้ไม่อยากให้ผู้ใดล่วงรู้

“หม่อมฉันไม่เคยเรียนพิณเพคะ” ข้าตอบพลางก้มต่ำ ใช้เสียงเรียบปิดบังความปั่นป่วน

องค์ชายก้าวเข้ามาใกล้อีก ริมฝีปากของเขาโน้มลงมาข้างหูข้า เสียงพร่ำเบาราวกับสายลมแต่หนักแน่นพอให้หัวใจแทบหลุดออกมา

“โกหกเก่งไม่เบาเลยนะ อวี้เหยา ข้าจำได้ดี เสียงนั้นเป็นของเจ้าแน่นอน”

ข้าเม้มริมฝีปากแน่นจนแทบเจ็บ เลือดในกายไหลเวียนรวดเร็ว ความลับที่ข้าพยายามซุกซ่อนมาหลายปี กำลังจะถูกเขาเปิดโปงโดยง่ายดายเช่นนั้นหรือ? ก่อนที่ข้าจะหาคำแก้ตัว องค์ชายกลับหัวเราะเบา  ๆ พลางถอยก้าวออกไป

“ช่างเถิด สักวันหนึ่งเจ้าจะต้องเล่นให้ข้าฟังอีกครั้งไม่มีทางเลี่ยงได้”

เงาร่างสูงเดินลับไป ทิ้งข้าไว้กับความสั่นไหวและความกลัวที่ถาโถมราวคลื่นทะเลใจ ลมยามราตรีพัดผ่านระเบียง เสียงกระดิ่งลมดังแผ่วเหมือนจะตอกย้ำความว้าวุ่นในใจ ข้ายืนแน่นิ่ง มือที่จับพานชาแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว ดวงตาสั่นระริก ราวกับกำลังยืนอยู่กลางหุบเหวแห่งความลับที่ไม่มีวันปลอดภัยอีกต่อไป

“วันหนึ่งเจ้าจะต้องเล่นให้ข้าฟังอีกครั้ง”

ถ้อยคำขององค์ชายเหยียนเจิ้งยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท ราวกับตรวนที่พันธนาการหัวใจ ข้าอยากตะโกนปฏิเสธ อยากบอกเขาให้เลิกข้องเกี่ยวกับข้าเสียที แต่ริมฝีปากกลับปิดแน่นอย่างคนสิ้นเรี่ยวแรง ข้าค่อย  ๆ ยกสายตาขึ้นมองฟากฟ้า ดวงจันทร์กลมโค้งส่องแสงอาบเรือนร่างทั้งหมด แสงนั้นเย็นเยียบ แต่กลับทำให้หัวใจข้าเร่าร้อนยิ่งนัก เพราะมันทำให้ข้านึกถึงค่ำคืนเมื่อหลายปีก่อน คืนนั้นที่ดนตรีจากพิณของข้าพาเงาแห่งความตายเข้ามากลืนกินชีวิตผู้เป็นที่รัก

“ไม่ ข้าไม่อาจให้เขารื้อฟื้นเรื่องนั้นขึ้นมาได้อีก”

ข้าพึมพำในลำคอ ความตั้งใจแน่วแน่เริ่มผลิบานขึ้นท่ามกลางความหวาดหวั่น แต่แล้วเงาสูงขององค์ชายเหยียนเจิ้งที่ทอดผ่านระเบียงเมื่อครู่ กลับยังติดตาไม่เลือน รอยยิ้มที่มุมปากของเขาช่างน่าหวาดหวั่นยิ่งนัก ราวกับคนที่มั่นใจว่าจะล่าเหยื่อได้ไม่ช้าก็เร็ว

หัวใจข้าเต้นถี่ระรัว และแม้พยายามปฏิเสธเพียงใด แต่ในความลึกซึ้งของดวงใจ ข้ารู้ดีว่าตนกำลังถูกโอบล้อมทีละน้อย ไม่มีทางหนีไปจากเงานั้นได้เลย ภายใต้เงาของศัตรู ข้าเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า ที่หวาดกลัวที่สุดคือความลับที่ถูกเปิดเผย หรือหัวใจของข้าเองกันแน่ที่กำลังสั่นไหวต่อบุรุษผู้นี้