#วันต่อมาเพ้นท์เฮ้าส์หรูอนาคินทร์โทรเรียกคู่ขาเก่าของตัวเอง "มารีน" ให้มาที่เพ้นท์เฮ้าส์เพราะมีเรื่องที่ต้องการเคลียร์ให้รู้เรื่อง พอเธอมาถึงก็ยิ้มร่าออกมาด้วยความดีใจ เพราะคิดว่าอนาคินทร์ยอมยกโทษให้กับตัวเองแล้ว ถึงได้โทรมาให้เธอมาหาถึงที่นี่แต่พอได้เห็นหน้าของมะปราง สีหน้าที่ยิ้มแย้มก็เปลี่ยนไปในทันที เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว"คิมโทรหาให้รีนมาหาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าคะ""มีอยู่แล้ว นั่งลงก่อนสิ""ค่ะ" เธอนั่งลงพร้อมกับสายตาที่มองไปยังอีกฝ่ายเป็นระยะๆ ในใจก็คิดว่าเธอจะต้องถูกต่อว่าอย่างแน่นอน เพราะเมื่อวานตัวเองก็แสดงละครได้ดีเลยทีเดียว"ฉันไม่เคยคิดเลยนะ ว่าวันนึงจะต้องมานั่งตัดสินเรื่องของผู้หญิง""อันที่จริงรีนก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนะคะ แค่เธอยอมขอโทษรีนก็พอแล้วค่ะ" เธอตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จออกมาอย่างหน้าด้านๆ เพราะคิดว่ามาเฟียหนุ่มยังไม่รู้เรื่อง มันยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นไปอีกอนาคินทร์เปิดคลิปในโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะยื่นให้กับคนตรงหน้าได้ดู ซึ่งมันก็เป็นคลิปจากกล้องวงจรปิด ที่เฉลยทุกสิ่งทุกอย่าง เล่นเอามารีนถึงกับนั่งหน้าซีดเลยทีเดียว"เอ่อ...""ฉันไม่
#เวลาต่อมาเพ้นท์เฮ้าส์หรูของอนาคินทร์ เสียงกริ่งที่หน้าประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงประตูที่ดังขึ้นรัวๆ ชนิดที่ว่าไม่ยอมหยุดพักเลย จนมะปรางนั้นเริ่มเกิดอาการรำคาญและไปเปิดประตูรอบแรกมองจากตาแมว คิดว่าทำเมินก็คงจบ ไม่มาอีก ไม่คิดว่าจะกดรัวๆ อีกแบบนี้แกร๊ก !"พอเถอะค่ะคุณ เลิกทำแบบนี้ได้แล้ว""หลีกไป!" ผลักมะปรางให้หลีกทาง จากนั้นก็เดินเข้ามาด้านใน ทำเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของที่นี่เองเลย"คุณคะ กลับไปเถอะค่ะ อย่า..อ๊ะ!?""อย่ามาปากดีกับฉัน" เธอเอามือบีบที่คางของมะปรางอย่างแรง มองหน้าเหมือนจะเอาเรื่องให้ได้"ถ้าคุณคิมมาเห็นคุณอีก คุณจะโดนเอาได้นะคะ"โดนไล่ไปตั้งกี่รอบแล้วทำไมถึงยังกล้ามา แถมยังกล้าพูดว่าเขาแค่โกรธ โดนไล่ขนาดนี้ไม่ต่างอะไรจากผู้ชายเกลียดเลยนะ"คิมเขาก็แค่ยังโกรธฉัน ที่ไม่หายโกรธสักทีก็เพราะเธอไง""เกี่ยวอะไรกับฉันคะ?""คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง ว่าเธอไม่ใช่แค่แม่บ้าน" จับต้นแขนของมะปรางแล้วบีบอย่างแรง"โอ๊ยคุณ ! ฉันเจ็บนะคะ""ตอนแรกฉันคงโง่เองแหละ ที่คิดว่าเธอเป็นแค่แม่บ้าน แต่พอเห็นเธอนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับคิมแล้ว ฉันก็เริ่มคิด เพราะคิมเขาไม่นั่งร่วมโต๊ะอาหารกับใคร""ปล่อยฉ
#เวลาต่อมา#โรงพยาบาล"นี่เธอ!""......" มะปรางชะงัก ก่อนจะหันมองไปตามเสียง ถึงต้นทางของเสียงนั้นจะไม่ได้เอ่ยชื่อของเธอ แต่ก็พอจะเดาได้ว่ากำลังเรียกเธออยู่ แถมน้ำเสียงก็ยังคุ้นหูอีกต่างหาก"มาทำอะไรที่นี่ แล้วนี่คิมมาด้วยหรือเปล่า""ฉันมาเอายาค่ะ คุณคิมก็ไปทำงานสิคะ เขาจะมากับฉันทำไม""ก็แล้วไป""จะถามแค่นี้หรอคะ""เดี๋ยว...""คะ?""ฉันว่าเธอแปลกๆ นะ สายตาของคิมที่มองเธอ มันไม่ใช่สายตาของคนที่มองคนทั่วไปเลย""คุณคิดมากไปหรือเปล่าคะ""ฉันก็ไม่ได้อยากจะคิดมากหรอก แต่มันก็อดไม่ได้ ดูจากสภาพของเธอแล้ว ก็พอถูไถเอาใส่ได้อยู่เหมือนกัน""คะ??" ทั้งงงทั้งตกใจ ผู้หญิงคนนี้กำลังหมายถึงเรื่องอะไรกัน อย่าบอกนะว่าพูดถึงเรื่องนั้น เรื่องบนเตียง !"ทีแรกฉันก็คิดว่าเธอเป็นแม่บ้านนะ แต่ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิ""คุณคงเข้าใจผิดไปเอง ฉันขอตัวก่อนนะคะ""เดี๋ยวสิ ฉันยังพูดไม่จบ อย่ามาเดินหนีฉัน เสียมารยาท""ขอโทษค่ะ แต่ฉันว่าเรื่องที่คุณกำลังคุย มันดูไร้สาระ เวลาของฉันมันเหมาะกับการทำอย่างอื่นมากกว่าค่ะ""นี่เธอ !!""ขอตัวก่อนนะคะ ฉันต้องรีบไปแล้ว"พูดจบก็รีบเดินออกไป พยายามไม่ใส่ใจสายตาของผู้หญิงคนนั้นที่กำ
วันถัดมากริ๊ง กริ๊ง ~เสียงกริ่งที่หน้าประตูดังขึ้นทำให้สองหนุ่มสาวที่กำลังนั่งทานอาหารร่วมกันหันมองกันอย่างงงๆ ก่อนที่มะปรางจะเป็นฝ่ายพูดทักขึ้นมา"คุณคนนั้นอีกหรือเปล่าคะ?""แล้วไง" ตอบหน้าตาเฉยมาก"ไม่เปิดประตูหรอคะ""เปิดทำไม""ถ้าไม่เปิด เขาคงได้กดกริ่งอยู่แบบนั้น""......" มาเฟียหนุ่มถอนหายใจแรง เหมือนว่าเธอพูดถูก ถ้าไม่ออกไปเปิดประตู หรือไม่ไล่กลับไปให้มันรู้แล้วรู้รอด ก็คงจะได้ยินเสียงกริ่งอยู่แบบนั้น"ปรางไม่ยุ่งแล้วนะคะ ไม่อยากโดนว่า""ใครว่า""ก็คุณไงคะ เมื่อวานคุณว่าปราง""....." เขามองนิ่งๆ ไม่ได้พูดตอบกลับอะไร"ไม่รู้หรอกนะคะ ว่าเขาเป็นใครยังไงกับคุณ จะเคลียร์กันให้จบเถอะค่ะ ปรางเองก็ไม่ได้อยากเดือดร้อนด้วย ถ้าเขารู้เรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคนขึ้นมา มันจะเป็นเรื่องใหญ่เอานะคะ"เธอไม่ได้อยากเป็นเมียน้อยหรือเมียเก็บใคร เพราะเธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าความสัมพันธ์ของเขากับผู้หญิงคนนั้นมันยังไงกันแน่ เป็นสามีภรรยากันจริงๆ หรือเปล่า หรือแค่เด็กที่เขาเลี้ยงเอาไว้เหมือนกัน"เดี๋ยวฉันจัดการเอง"พูดจบมาเฟียหนุ่มก็ลุกออกไปจากโต๊ะอาหาร เดินตรงไปที่ประตู ก่อนจะเปิดมันออก"คิม ! ออกมา
#เวลาต่อมา"นี่เธอ เมื่อไหร่คิมจะกลับ นี่มันนานแล้วนะ มันไม่ใช่บ่ายแล้ว นี่มันตอนเย็นแล้ว"เสียงแว๊ดๆ ของผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงห้องรับแขกดังขึ้นมาจนทำให้มะปรางที่อยู่ในห้องครัวถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว เพราะเธอกำลังทำอาหารอยู่เธอจะไปรู้ได้ยังไงว่าทำไมเขาถึงไม่กลับ เผลอๆ คงเป็นเพราะเธอโทรบอกด้วยซ้ำเขาถึงไม่กลับแบบนี้ แล้วถ้าเขาไม่กลับมาจริงๆ เธอไม่รู้เลยว่าจะต้องรับมือยังไงกับผู้หญิงร้ายๆ แรงๆ แบบนี้ผู้หญิงคนนี้จะไม่อาละวาดทำลายข้าวของใช่ไหม ขอให้มันไม่เป็นอย่างนั้นก็แล้วกันนะ"นี่เธอฉันถามไม่ได้ยินหรือไง" เสียงดังเข้ามาในห้องครัว"มีอะไรหรือเปล่าคะ""ฉันถามว่าทำไมคิมถึงไม่กลับมาสักที นี่มันเย็นแล้วนะ""ฉันเองก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ""โอ๊ย ! ไม่ได้เรื่องอะไรเลย !" โวยวายเสร็จก็เดินกระทืบเท้าออกไปไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้จะมาหงุดหงิดใส่ทำไม ถ้าจะมองว่าเธอเป็นแม่บ้าน เธอยิ่งไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปยุ่งอะไรกับเจ้านายเลย ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เคยละลาบละล้วงเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับงานของเขาเลยสักครั้งเขาไปไหนมาไหน จะรู้ได้ยังไงตอนนี้ได้แต่ภาวนาให้เขากลับมาเร็วๆ เธอจะได้ไม่ต้องรับมือกับผู้หญิงคนนี้ แล
สายๆ ของวันหนึ่งกริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง ~เสียงกดออดที่หน้าประตูมันทำให้เธอตกใจ เพราะไม่รู้ว่าเป็นใคร จะบอกว่าเป็นเขาก็คงไม่ใช่ เพราะเขาไม่เคยกดกริ่งแบบนี้ ถ้ามาถึงเขาก็จะกดเข้ามาเลยเพราะมีคีย์การ์ดอยู่แล้ว หรือถ้าลืมอะไรไว้จริงๆ เขาคงโทรหาเธอเพื่อให้เอาออกมาให้หน้าประตูแล้วแกร๊ก ~พอเปิดประตูออกไปก็เจอผู้หญิงแปลกหน้าคนนึง แต่เธอสวยมาก ใส่ชุดเดรสสีแดงสด ปากก็แดงแจ๋ ใส่แว่นตาดำอีกด้วย"สะ สวัสดีค่ะ""เธอ..." ผู้หญิงตรงหน้าถอดแว่นออก ก่อนจะไล่สายตามองมะปรางที่ใส่ชุดธรรมดาๆ อยู่บ้าน บวกกับสภาพที่กำลังอยู่ในช่วงทำความสะอาดด้วย เนื้อตัวเลยมอมแมมไปหมด "เป็นแม่บ้านเหรอ?""คะ?""ฉันเป็นเมียเจ้าของเพ้นท์เฮ้าส์นี้ ฉันจะมารอเขาที่ห้อง"ฟึ่บ !!" ?!! "ยังไม่ทันที่มะปรางจะได้ตอบกลับอะไรเลย ผู้หญิงคนนั้นก็แทรกตัวแล้วเดินเข้าไปก่อนแล้ว"นี่เธอลากกระเป๋าของฉันตามมาด้วย ค่อยๆ ล่ะ กระเป๋าของฉันมันแพง มันจะเป็นรอย แล้วเดี๋ยวของข้างในมันจะหล่นด้วย""....."มะปรางไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ ถึงเธอจะไม่ได้ตอบรับ แต่ก็คงต้องลากเข้าไปให้เขาจริงๆ นั่นแหละ"แล้วนี่คิมหายไปไหน""คุณคิมออกไปทำงานค่ะ ไปตั้งแต่เช้าแล้ว