บทที่ 9 หัวใจที่ยังคงเต้นอยู่

หลังผ่านพ้นช่วงเวลาวิกฤต ทั้งเรื่องราวในชีวิตและการบริหารธุรกิจที่รุมเร้าเหมือนพายุ วรเมธินทร์ กรุ๊ป กลับมาเต็มไปด้วยชีวิตชีวาอีกครั้ง

นารารับหน้าที่เป็นหัวเรือใหญ่ ในการจัดประมูลเครื่องประดับเพื่อการกุศล รายได้ทั้งหมดจะถูกนำไปช่วยเหลือผู้ประสบภัยจากภัยพิบัติแผ่นดินไหว ในเขตกรุงเทพฯ และภาคเหนือที่ได้รับผลกระทบหนักที่สุด

โครงการนี้ไม่เพียงสะท้อนภาพลักษณ์ของบริษัทในฐานะองค์กรที่มีหัวใจ หากยังทำให้นาราได้กลับมามองตัวเองอีกครั้ง ว่าเธอ…ยังมีคุณค่าในแบบที่กานต์เคยเชื่อเสมอ

 

หอประชุมใหญ่ภายในสำนักงานใหญ่ของวรเมธินทร์ เวลานี้คึกคักไปด้วยตัวแทนและผู้อำนวยการโรงพยาบาลจากหลากหลายแห่งที่ได้รับเชิญมาร่วมประชุม หัวข้อในวันนี้คือการจัดสรรเงินสนับสนุนและการฟื้นฟูโครงสร้างพื้นฐานทางการแพทย์ในพื้นที่เสี่ยงภัย

 

หลังการประชุมสิ้นสุดลง คุณหมอวรัตถ์ ศัลยแพทย์ผู้ดูแลกานต์ในวินาทีวิกฤตช่วงสุดท้ายของวีวิต เดินตรงเข้ามาทักนาราด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

"สวัสดีครับคุณนารา ดีใจที่ได้พบกับคุณอีกครั้งนะครับ ช่วงนี้อาการป่วยหายดีแล้วใช่ไหมครับ"

 

นารามองไปยังที่มาของเสียง แล้วกล่าวทักทายคุณหมอวรัตถ์อย่างคนคุ้นเคย “สวัสดีค่ะคุณหมอ ฉันก็ดีใจที่ได้เจอคุณหมอค่ะ”

"ตอนนี้สภาพร่างกายโดยรวม ถือว่าหายดีเป็นปกติแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณหมอที่ยังเป็นห่วง" เธอตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ

 

หมอวรัตถ์หยิบซองเอกสารส่งให้เธอ “ผมตั้งใจเอามาให้คุณโดยเฉพาะ เป็นข้อมูลล่าสุดเกี่ยวกับการบริจาคอวัยวะของคุณกานต์ครับ”

 

นารารับไว้ เปิดอ่านอย่างช้า ๆ ก่อนหน้านี้เธอรู้ดีว่ากานต์ได้ทำการยื่นเจตจำนงค์ ที่จะบริจาคอวัยวะหลังจากที่เขาเสียชีวิต

 

“หัวใจของเขา...ได้รับการปลูกถ่ายให้ผู้ป่วยรายหนึ่งที่อยู่ในภาวะวิกฤตเฉียบพลัน แม้จะยังไม่มีข้อมูลเปิดเผยว่าเป็นใคร แต่ก็บอกได้ว่าสภาพร่างกายของผู้รับมีการตอบสนองที่ดี และหัวใจของคุณกานต์ ยังคงเต้นอยู่ในร่างใครบางคนบนโลกนี้”

 

น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาบนดวงตาโดยไม่รู้ตัว เธอกัดริมฝีปากพยายามกลั้นเสียงสะอื้น “ขอบคุณค่ะหมอ ที่ไม่ลืมเขา”

 

“เขาเป็นคนที่น่าจดจำครับ และคุณ...ยังเป็นแรงบันดาลใจให้คนอื่นลุกขึ้นได้เหมือนกัน”

 

...

 

ภายในบริษัท วรเมธินทร์ กรุ๊ป กำลังเตรียมงานใหญ่สำหรับการประมูลเครื่องประดับ นาราได้รับคำแนะนำจากพันธมิตรใหม่ ให้เชิญนักออกแบบอิสระชื่อดังเข้ามาร่วมงาน ในฐานะที่ปรึกษาด้านศิลป์และงานออกแบบเครื่องประดับ

 

เขาชื่อ "คีรณัฐ"

 

ชายหนุ่มผู้มากับบุคลิกสงบนิ่ง แววตาจับสังเกต และมีเสน่ห์ในคำพูด เขาไม่ได้พูดมาก แต่ทุกครั้งที่พูด...มักแทงใจดำคนฟังได้อย่างแม่นยำ

คีรณัฐเริ่มเข้ามาทำงานใกล้ชิดกับนารา ช่วยดูแลขั้นตอนการคัดเลือกชิ้นงาน ออกแบบเวที ไปจนถึงการจัดแสดง

 

ภายในห้องออกแบบซึ่งตกแต่งด้วยแสงอบอุ่นและกลิ่นไม้หอมจาง ๆ คีรณัฐกำลังยืนพินิจแบบจำลองเวทีแสดงเครื่องประดับอย่างตั้งใจ

 

เสียงฝีเท้าของนาราเดินเข้ามาเงียบ ๆ ก่อนเธอจะทักเบา ๆ

“คุณคีรณัฐ กำลังคิดอะไรอยู่เหรอคะ”

 

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มบาง “ผมกำลังคิดว่า...ถ้าเราทำให้เวทีหลักเป็นเหมือน ‘กล่องแห่งความทรงจำ’ ที่เมื่อเปิดออก แสงจากด้านในจะส่องประกายออกมา อาจจะสื่อสารได้มากกว่าการโชว์เครื่องประดับธรรมดา”

 

นาราขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ “กล่องแห่งความทรงจำ...?”

 

“ใช่ครับ” เขาพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาเป็นประกาย “เพราะผมเชื่อว่าเครื่องประดับชิ้นหนึ่ง จะมีค่าก็ต่อเมื่อมันผูกพันกับเรื่องราวของใครบางคน เมื่อเราเปิดกล่องออกมา ผู้ชมจะรู้สึกเหมือนกำลังเปิดบทตอนหนึ่งของชีวิตตัวเอง”

 

นารายิ้มบาง ๆ ดวงตาเธอเริ่มฉายแววซาบซึ้ง “แนวคิดของคุณ มันอบอุ่นกว่าที่ฉันคาดไว้มากเลยนะคะ”

 

คีรณัฐยิ้ม ไม่พูดอะไรในทันที ก่อนจะถามต่อด้วยเสียงนุ่ม

“คุณนาราเคยมีของชิ้นหนึ่งไหมครับ ที่คุณเก็บไว้ ไม่ใช่เพราะมันมีราคาสูง...แต่เพราะมันเคยอยู่ในช่วงเวลาสำคัญ?”

 

นาราเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้า “มีค่ะ...และฉันคิดว่าฉันไม่มีทางลืมช่วงเวลานั้นอย่างแน่นอน”

นาราเอ่ยตอบ พลางลูบไล้แหวนเพชรขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป บนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ

 

“นั่นแหละครับ” เขาตอบเบา ๆ “เราจะทำให้ผู้ชมทุกคนรู้สึกแบบเดียวกัน”

เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง มองไปยังแบบร่างในมือ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า

“คุณนาราคิดว่า ทองคำขาวหรือโรสโกลด์ เหมาะกับหัวข้อ ‘ศรัทธาแห่งการฟื้นคืน’ มากกว่ากันครับ”

 

“โรสโกลด์ค่ะ” เธอยิ้มบาง ๆ “มันมีความอบอุ่นในตัว เหมือนความหวังที่ยังไม่เคยหายไป”

 

เขาเพียงพยักหน้า แต่แววตากลับฉายแววพึงพอใจบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่า

 

...

 

อรดาเอง ดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจกับการมาของคีรณัฐนัก เธอเคยพูดกับทีมงานว่า “ฉันไม่เข้าใจว่าคนแบบเขาจะช่วยอะไรเราได้มากนัก”

 

วันหนึ่ง ขณะทีมงานจัดเตรียมระบบแสงสีเสียงในห้องจัดนิทรรศการ

อรดาเดินเข้ามาหาคีรณัฐในห้องคนเดียว พลางเอ่ยเสียงเรียบ

“คุณวางแผนจะเปลี่ยนวิธีจัดแสดงของเราอีกกี่รอบกันแน่?”

 

คีรณัฐเงยหน้าขึ้นจากแบบร่าง “แค่เท่าที่จำเป็นครับ ผมคิดว่าบางแนวคิดมันยังไม่สื่อสารความรู้สึกของผู้ชมได้ดีพอ”

 

“หรือคุณแค่อยากโชว์ความคิดตัวเอง?” อรดาหรี่ตา

 

เขายิ้มบาง “ผมเข้าใจนะ บางครั้งความคิดใหม่ ๆ ก็ทำให้บางคนรู้สึกไม่ปลอดภัย แต่หน้าที่ของผมคือทำให้งานนี้ดีที่สุด ไม่ใช่เพื่อผม...แต่เพื่อคุณนาราและบริษัท”

 

อรดาเม้มปาก ไม่ตอบโต้อย่างทันที ก่อนจะหันหลังออกจากห้องไปเงียบ ๆ

 

สายตาของคีรณัฐยังคงจับจ้องตามแผ่นหลังของเธอ ราวกับกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง

 

...

 

คืนนั้น หลังงานประชุมและออกแบบเสร็จสิ้น นารากลับเข้าห้องทำงานของตัวเอง เธอหยิบแฟ้มรายงานเก่า ๆ ขึ้นมาตรวจสอบข้อมูลเกี่ยวกับการรั่วไหลของบริษัทอีกครั้ง

บางอย่างไม่ชอบมาพากล ช่วงเวลาในการเข้าถึงข้อมูลสำคัญ และการเปลี่ยนแปลงเอกสารบางรายการ...ชี้ไปยังบุคคลเพียงไม่กี่คน และหนึ่งในนั้นคือ อรดา

 

ภาพอดีตหวนกลับมา

ช่วงปีสามของมหาวิทยาลัย นาราได้รับคัดเลือกให้ส่งผลงานชิ้นสำคัญเข้าร่วมประกวดในโครงการของภาควิชา

เธอตั้งใจอย่างเต็มที่ ทุ่มเททั้งวันทั้งคืนกับแบบร่างและแนวคิด จนในที่สุด ผลงานชิ้นนั้นก็สำเร็จตามแบบฉบับของเธอเอง

 

ในช่วงเวลานั้น อรดาคือเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกับนาราและพราวฟ้า

เธอเคยนำผลงานร่างไปให้เพื่อน ๆ ในกลุ่มดู มีการพูดคุยแลกเปลี่ยนแนวคิดกันบ้างเป็นครั้งคราว บางครั้งก็ทิ้งโน้ตงานไว้บนโต๊ะ บางครั้งก็เปิดแลปท็อปให้ดูขณะนั่งอ่านหนังสือด้วยกันที่หอสมุด

 

ในตอนนั้นอรดาไม่ค่อยออกความเห็นมากนัก เธอแค่พยักหน้า ยิ้มจาง ๆ แล้วพูดสั้น ๆ ว่า

“แนวคิดเธอลึกดีนะ...ไม่เหมือนใครเลย”

 

นาราไม่เคยคิดระแวงอะไร เธอคิดว่าอรดาเพียงแค่รับฟังเหมือนเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง

 

จนกระทั่งวันประกาศผล งานของอรดาถูกติดบอร์ดร่วมกับนักศึกษาอีกหลายคน

สายตาของนาราสะดุดกับชื่องานนั้นทันที ชื่อที่ใกล้เคียงกันเกินไป

สี เส้น และโครงเรื่องที่ถูกดัดแปลงอย่างแนบเนียน ยังไม่อาจซ่อน 'แก่น' ที่คุ้นตาของเธอได้เลย

เธอยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง หัวใจเหมือนถูกมือบางอย่างบีบเบา ๆ

มันไม่ใช่การลอกเลียนแบบโดยตรง ไม่ใช่การก็อปปี้

แต่มันคือ 'การดัดแปลง' โดยใช้ไอเดียตั้งต้นจากเธอ...เป็นของใครอีกคน

 

“บางที...เธออาจคิดเหมือนเราโดยบังเอิญ” นาราพยายามคิดในแง่ดี “หรือไม่แน่...เราอาจเปิดเผยมากเกินไปเองก็ได้…”

 

นาราเลือกจะเงียบ เพราะไม่มีหลักฐาน ไม่มีอะไรชัดเจนพอจะพูดได้ตรง ๆ

เธอเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจลึก ๆ จนกระทั่งเมื่อเวลาผ่านพ้นไป พวกเธอทั้งหมดต่างก็แยกย้ายไปใช้ชีวิตนอกรั้วมหาลัย ก็คล้ายกับว่าลืมเรื่องราวเหล่านี้ไปเสียแล้ว

 

 

จนวันหนึ่ง...อรดากลับมา

วันนั้นฝนตกหนัก อรดามาปรากฏตัวหน้าบริษัทพร้อมซองแฟ้มเอกสารบาง ๆ และใบหน้าที่ซูบซีด

เจ้าหน้าที่ต้อนรับโทรขึ้นมาแจ้ง นาราจึงให้เธอขึ้นมาพบที่ห้องรับรอง

 

“ขอโทษที่มาหาแบบกะทันหันนะนารา...แต่ฉันไม่มีที่พึ่งแล้วจริง ๆ แม่ป่วยหนัก ต้องใช้เงินรักษา ฉันเลยอยากขอโอกาส...แค่ทำอะไรก็ได้”

 

นารานิ่งไป เธอยังมีความรู้สึกสับสนในใจ แต่ทว่าก็ถูกความเป็นเพื่อนทำให้เธอใจอ่อน เธอก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวเข้ามากุมมืออรดา

"ไม่เป็นไรนะอรดา ใจเย็น ๆ ก่อน ทุกอย่างมันจะดีขึ้น ฉันจะช่วยเธอเอง”

 

และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่อรดากลายมาเป็น “เลขาส่วนตัว” อีกคนของเธอ

เธอเชื่อในสายตาขอความช่วยเหลือของเพื่อนเก่า เชื่อในน้ำเสียงที่สั่นไหว

เชื่อ...ว่าความผิดพลาดในวัยเยาว์เป็นสิ่งที่ให้อภัยได้

แต่เวลานี้ เมื่อนารามองย้อนกลับไป

เธอเริ่มไม่แน่ใจ...ว่า 'ความช่วยเหลือ' ในวันนั้น ควรเป็นการ 'เชื่อใจ' หรือเพียงแค่ 'เห็นใจ' กันแน่

 

แสงจากโคมไฟส่องสะท้อนกรอบรูปคู่ของเธอกับกานต์ที่ตั้งอยู่ข้างโต๊ะทำงาน เธอมองมันอยู่นาน เหมือนจะถามความเห็นของใครบางคนในความเงียบ