บทที่ 8 สัมผัสที่อบอุ่นอย่างประหลาด

นาราเตรียมของที่จะไปทำบุญ เธอเดินออกจากบ้านมาที่จุดจอดรถ

ลุงอำนวยคนขับรถที่ดูแลกานต์กับนารามาตั้งแต่วัยเด็ก ยังคงยืนรอเพื่อทำหน้าที่รับส่งนาราอย่างซื่อสัตย์

สำหรับครอบครัวของพวกเขา ลุงอำนวยไม่ใช่แค่คนขับรถ แต่เป็นเสมือนญาติผู้ใหญ่ที่คอยดูแลพวกเขามาตลอดหลายปี

"ลุงอำนวยคะ วันนี้เราไปทำบุญให้กานต์ด้วยกันนะคะ หนูเตรียมของทำบุญกับดอกไม้ธูปเทียนไว้ให้ลุงแล้วค่ะ" นารายิ้มพร้อมกับยื่นของให้ลุงอำนวย

ลุงอำนวยรับของมาใส่ไว้ที่ท้ายรถ ด้วยท่าทีที่นอบน้อมอย่างที่เคยเป็นมาตลอด "ครับคุณนารา นี่ก็ร้อยวันแล้ว ที่คุณกานต์เค้าจากไป...."

คำพูดที่ต้องการจะเอ่ยถูกกลืนลงไปพร้อมกับน้ำตาที่รื้นขึ้นมา "ทิ้งให้คนแก่อย่างลุงต้องเป็นฝ่ายทำบุญไปให้ ไม่ควรเลย ไม่ควรเลยจริง ๆ "

นาราทำได้เพียงกล่าวปลอบใจญาติผู้ใหญ่ของเธอคนนี้ เธอเข้าใจความรู้สึกของลุงอำนวยเป็นอย่างดี ว่าเขาเองก็ต้องเศร้าโศกเสียใจ จากการสูญเสียบุคคลที่รักดุจหลายชายแท้ ๆ ไป

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีทำบุญครบร้อยวันให้กับกานต์แล้ว

นารา คุณพิรัชต์ และคุณบงกช ก็พากันมาตรงที่เก็บอัฐิ

ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่หน้าที่เก็บอัฐิของกานต์ คุณพิรัชต์และคุณบงกชยืนอยู่ต่อหน้ารูปลูกชาย ทั้งสองท่านยังดูสุขุมเหมือนเดิม แต่บางสิ่งในแววตาบอกว่าวันนี้ไม่ง่ายเลยสำหรับพวกเขา

นาราวางดอกกุหลาบสีขาว ที่เป็นสัญลักษณ์แห่งความรักของคนทั้งคู่ลงตรงหน้าที่เก็บอัฐิ ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่รูปของเขา

ช่วงเวลาหนึ่งไม่มีใครพูดอะไร เสียงสายลมไหวผ่านยอดไม้ เสียงสวดมนต์จากโบสถ์ดังก้องอยู่ไกล ๆ ราวกับโลกทั้งใบกำลังแผ่เมตตาให้คนที่ยังอยู่

คุณพิรัชต์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน เสียงทุ้มต่ำติดสั่นเล็กน้อย “พ่อยังนึกภาพไม่ได้เลยว่าวันหนึ่ง...จะต้องยืนอยู่ตรงนี้โดยไม่มีกานต์”

นาราเงยหน้าขึ้น สบตาท่าน น้ำตาไหลเงียบ ๆ โดยไม่ต้องมีคำอธิบาย

“หนูเองก็เหมือนกันค่ะ” เธอพยายามยิ้ม แต่เสียงแหบพร่าจนฟังแทบไม่ออก “ทุกอย่างยังเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน”

คุณบงกชขยับเข้ามาใกล้ กุมมือของนาราไว้แน่น “แต่ลูกยังมีชีวิตอยู่ และลูกคือความหวังของกานต์ที่เหลืออยู่บนโลกนี้นะนารา”

“แม่เองก็คิดถึงเขาอยู่ทุกวัน...” เธอพูดเสียงแผ่ว “แต่บางครั้ง...ความคิดถึงมันก็แปรเปลี่ยนเป็นแรงใจ ให้เรารู้ว่าเราต้องเดินต่อเพื่อคนที่รักเรา”

นาราซบศีรษะลงกับอกของคนที่เธอเรียกว่าแม่มาตลอดหลายสิบปี คำปลอบโยนอบอุ่นแต่แผ่วเบาที่ได้รับจากคุณบงกช ไม่ต่างจากความรักของแม่แท้ ๆ ของเธอเลย

ใต้แสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านเงาของร่มไม้ ทั้งสามคนนั่งนิ่งเงียบอยู่ใต้ต้นโพธิ์ ความสูญเสียยังไม่จางหาย แต่ความรักที่หลงเหลือกลับชัดเจนมากขึ้นในทุกลมหายใจ

...

ก่อนกลับ นาราเดินออกมาคนเดียวที่ลานด้านข้างของวัด แสงแดดส่องสลัวบนทางเดินศิลา เสียงนกร้องประสานกับเสียงลม เสริมความสงบจนคล้ายกับจะตัดขาดจากความวุ่นวายของโลกภายนอก

ทันใดนั้น เธอรู้สึกได้ว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองมา

วูบหนึ่งในหัวใจอบอุ่นอย่างประหลาด ไม่ได้เย็นชาเหมือนสายลมที่พัดผ่านร่างกายเธอไป แต่กลับคล้ายสัมผัสที่เธอเคยได้รับ…อย่างคุ้นเคยจนหัวใจสั่น

เธอหันขวับกลับไปมอง

ใต้เงาไม้ริมรั้ววัดนั้น ไม่มีใครอยู่เลย

เธอขมวดคิ้วน้อย ๆ หันซ้ายหันขวา แต่ทุกอย่างเงียบสงบ เหมือนไม่มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น

นารายืนนิ่ง หัวใจยังคงเต้นช้าแต่ชัดเจน เธอไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร...สายตาที่เธอสัมผัสได้นั้นเป็นของใคร

แต่ในใจลึกที่สุด...เธอรู้ว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง

มันคือสายตาของใครบางคน และมัน...ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองคุ้นเคยจนคล้ายกับฝันไป

เห็นท่าทีที่ไม่เป็นปกติของเธอ ลุงอำนวยก็เดินเข้ามาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง "มีอะไรหรือเปล่าครับคุณนารา"

นาราดึงสติกลับมา เอ่ยตอบเสียงเบา "ไม่มีอะไรค่ะลุงนวย เรากลับกันเถอะค่ะ เย็นมากรถจะติดเอา"

รถเคลื่อนตัวช้า ๆ ออกไปพ้นจากซุ้มประตูทางออกวัด

เพียงแต่มุมหนึ่งของกำแพง มีชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีเทาที่พวกเขาไม่เคยรู้จัก ได้ยืนอยู่ตรงที่ของพวกนาราเคยยืนเมื่อครู่

สายตาไม่ละจากรูปหน้าหน้าเจดีย์เก็บอัฐิ

ในแววตามีหมอกบางเคลือบคลุม ไม่ใช่เพียงความอาลัย

หากเป็นบางสิ่งที่ลึกกว่า ความรู้สึกที่เขาเก็บไว้เงียบงันด้วยเหตุผลที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้

........

ข้างโต๊ะเลขาที่นั่งทำงานประจำของอรดา แสงไฟสลัวทาบเงาร่างอันบอบบางของหญิงสาว อรดายืนพิงโต๊ะ มือถือแนบหู ดวงตาแข็งกร้าวเปล่งประกายความไม่พอใจ

“แผนการครั้งนี้ไม่สำเร็จ” เธอพูดเสียงเย็น “เราวางไว้ว่า ถ้าธุรกิจของนารามีปัญหา บริษัทของพวกคุณก็จะยื่นมือเข้ามา ณ เวลานั้น เธอจะต้องยอมรับข้อเสนอทุกอย่างเพื่อรักษาบริษัทไว้...แต่นารากลับแก้เกมได้อีก”

เสียงทุ้มต่ำจากปลายสายของศักดิ์ดาเอ่ยตอบกลับมา “ผมรู้แล้ว คุณอรดา แต่ตอนนี้ผมแนะนำว่าคุณอย่าเพิ่งทำอะไรบุ่มบ่าม”

“จะให้รออะไรอีก? ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้เธอจะระแวงฉันมากขึ้น” อรดาเงียบไปชั่วครู่ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงตึงเครียด “นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ข้อมูลบริษัทเธอรั่วไหล และทุกอย่างก็โยงมาที่ฉัน”

“เพราะแบบนั้นไงผมถึงห้ามคุณไว้” ศักดิ์ดาพูดชัดถ้อยชัดคำ “อย่าให้ความใจร้อนทำให้เราพลาด แผนต่อไปอาจต้องละเอียดรอบคอบมากกว่านี้”

อรดาเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ตอบโต้ทันที

"แล้วนี่คุณโทรมาแน่ใจนะว่าไม่มีใครเห็นสังเกตเห็น" ศักดิ์ดากังวลแทนเธอ

"ไม่ต้องห่วง ฉันระมัดระวังตัวเสมอ วันนี้ครบรอบวันตายร้อยวันของกานต์ นาราออกไปทำบุญให้เขา เธอจะไม่เข้าบริษัท" อรดานั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งกล่าวอย่างมั่นใจ

“ก็ดี ผมยังไม่อยากเสียสายลับทางธุรกิจฝีมือดีอย่างคุณไป"

"ระหว่างนี้คุณก็อยู่นิ่ง ๆ ไปก่อน ผมจะไปขอคำสั่งจากนายท่าน” ศักดิ์ดาทิ้งท้าย “เขาจะเป็นคนตัดสินว่าเราจะทำยังไงต่อ”

ปลายสายตัดไป เหลือเพียงความเงียบรอบตัวอรดา เธอหยิบโทรศัพท์ออกจากหู วางลงบนโต๊ะ ก่อนจะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

ในแววตาคู่นั้น มีทั้งความขุ่นมัว ความคั่งแค้น และร่องรอยของบางสิ่งที่ลึกกว่า...