บทที่ 10 ฉันรอไม่ได้อีกแล้ว

หนึ่งสัปดาห์ก่อนวันงานประมูล นารายังคงมาทำงานแต่เช้าตรู่ แสงแดดอ่อนแรกลอดผ่านผ้าม่านในห้องทำงาน เธอนั่งอยู่หลังโต๊ะไม้เนื้อดี สายตาพินิจแฟ้มข้อมูลที่เปิดค้างไว้ตั้งแต่คืนก่อน

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นจังหวะคุ้นเคย ก่อนพี่ศิตาจะก้าวเข้ามาอย่างสุภาพ พร้อมวางแฟ้มเอกสารปิดสนิทลงตรงหน้าเธอ

 

“เรื่องที่คุณนาราให้ฉันตรวจสอบ มีความคืบหน้าแล้วค่ะ”

 

นาราเงยหน้าขึ้น สบตากับผู้ช่วยที่เธอไว้วางใจ “มีอะไรที่เราควรกังวลหรือเปล่าคะ”

 

พี่ศิตานิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “อาจจะ...มีมากกว่าที่เราคิดไว้ค่ะ”

 

ไม่มีคำถามซักต่อ ไม่มีการอธิบายรายละเอียดในตอนนั้น นาราเพียงพยักหน้าช้า ๆ ราวกับเข้าใจโดยไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเพิ่มเติม

เงาของความเงียบยังคงทอดยาวอยู่ในห้อง เหมือนกับบางอย่างที่กำลังจะเปลี่ยนไป...

 

...

 

ยามบ่ายในอีกมุมหนึ่งของอาคาร คีรณัฐกำลังจัดวางแบบจำลองของพื้นที่แสดงเครื่องประดับอยู่ในห้องจัดนิทรรศการ แสงไฟสลัวกระทบกับเส้นสายที่เขาร่างไว้บนโต๊ะราวกับศิลปะที่มีชีวิต

 

“คุณคีรณัฐ ดูเหมือนงานจะคืบหน้าเร็วเลยนะคะ” เสียงของนาราดังขึ้นขณะเดินเข้ามาในห้อง

 

เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ “ยังไม่ถึงครึ่งที่คิดไว้เลยครับ แต่โชคดีที่คุณนาราชัดเจนเรื่องแนวคิด เลยทำให้ผมจับทิศได้ง่าย”

 

“คุณเสนอเรื่องกล่องแห่งความทรงจำได้น่าสนใจมาก” เธอกล่าวพลางมองไปยังแบบจำลอง “ฉันชอบที่มันไม่ใช่แค่การโชว์ของมีค่า แต่เป็นการพาคนย้อนกลับไปสู่ความรู้สึก”

 

“เพราะบางครั้ง ความรู้สึก...มีค่ากว่าเครื่องประดับอีกครับ” เขาตอบเสียงเบา “ผมแค่อยากให้พื้นที่นี้เล่าเรื่องได้เอง โดยไม่ต้องใช้คำอธิบายเลยสักคำ”

 

นาราหันมามองเขา สายตาเธอนิ่งและลึกกว่าเดิม “คุณดูเข้าใจความรู้สึกของคนมากกว่าที่ฉันคิดนะคะ”

 

คีรณัฐยิ้มเพียงเล็กน้อย “บางที...ก็อาจเพราะผมเคยผ่านบางอย่างมาเหมือนกัน”

 

เธอไม่ได้ถามต่อ แต่อะไรบางอย่างในแววตาเขาทำให้นารารู้สึกได้ถึงความจริงใจที่เขามีต่อเธอ

 

ขณะที่บทสนทนาในห้องจัดแสดงกำลังคลี่คลายไปด้วยบรรยากาศของแสงไฟและแนวคิดที่อบอุ่น

เสียงเปิดประตูเบา ๆ ก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงใสคุ้นหูที่ทำให้นารายิ้มทันที

 

“โห...นี่ใช่ห้องจัดแสดงงานประมูลจริงเหรอ? ฉันนึกว่าหลงเข้าแกลเลอรี่หรูกลางกรุงซะอีก!”

 

พราวฟ้าในชุดเดรสลินินสีไข่มุกก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้มสดใส ใบหน้าสดชื่นแบบคนเพิ่งหลุดจากสวนดอกไม้ตรงมาที่นี่

 

“ยัยฟ้า!” นารารีบเดินเข้าไปสวมกอดเพื่อนสนิทแน่น ๆ “ดีใจที่เธอมาทัน ฉันกำลังจะโทรหาอยู่พอดี”

 

“ก็คิดถึงน่ะสิ เพิ่งหลุดจากฉากน้ำตาไหลพรากมาก็รีบบึ่งมานี่เลย กลัวเพื่อนจะลืมคนดัง!”

 

นาราหัวเราะ “ไม่มีวันลืมดาราเบอร์หนึ่งของฉันหรอกน่า”

 

สายตาพราวฟ้าหันไปเจอคีรณัฐที่ยืนอยู่ข้างฉากโชว์แบบจำลอง ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นอย่างแซว ๆ

“อ๊ะ หนุ่มหล่อคนนี้คือ?”

 

“นี่คุณคีรณัฐ ที่ปรึกษาด้านศิลป์ของงานประมูลครั้งนี้” นาราแนะนำอย่างภูมิใจ

 

คีรณัฐยิ้มสุภาพ และยกมือทักทายเล็กน้อย “ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณพราวฟ้า”

 

“เรียกฟ้าเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ ถ้าเรียกเต็มยศแบบนั้น ฉันจะเผลอยืนชูมือรับรับรางวัลตุ๊กตาทองขึ้นมาไม่รู้ตัว!” พราวฟ้ารีบเอ่ยห้าม เพราะคีรณัฐที่รูปร่างสมส่วนราวกับพิธีกรในงานประกาศรางวัล เรียกชื่อเต็มเธออย่างเป็นทางการ

 

“งั้นถ้าเรียกฟ้าเฉย ๆ ต้องเตรียมปิดประตูด้วยไหมครับ เพราะกลัวนางฟ้าจะบินหนีกลับสวรรค์” คีรณัฐถามพร้อมรอยยิ้มขำ ๆ

 

“โอ๊ย คุณนี่...ไม่ธรรมดาเลยนะคะ ปากหวานแบบนี้ ไม่กลัวมีแฟนคลับสาว ๆ ตามติดหรอคะ”

 

“ถ้ามีคุณฟ้าเป็นแฟนคลับ ผมยินดีให้ตามมาด้วยได้เลยครับ” เขาตอบติดตลกกลับ

 

นาราส่ายหัวเบา ๆ พลางยิ้ม “สองคนนี้ เหมือนรู้จักกันมาเป็นชาติ”

หลังหัวเราะจบ นาราก็หันกลับมาจริงจังเล็กน้อย “ฟ้า...ที่ฉันนัดแกมาวันนี้ ฉันมีเรื่องอยากขอให้ช่วย”

 

“ว่ามาเลยค่ะเพื่อนรัก ขอแค่ไม่ให้เล่นบทตบตีฉันกลางเวที ฉันพร้อมเสมอ!”

 

“ฉันอยากให้เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่สวมเครื่องเพชรหลักในวันงาน เป็นตัวแทนความงามของผู้หญิงยุคใหม่ที่มีทั้งหัวใจและแรงบันดาลใจ” นาราเอ่ยเข้าประเด็น

 

พราวฟ้านิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาเธออ่อนลงอย่างซาบซึ้ง

“ขอบใจนะนาราที่คิดถึงฉัน...” เธอยิ้ม และจับมือนาราเบา ๆ “ฉันจะใส่มันอย่างภาคภูมิใจที่สุดเลย”

 

...

 

ค่ำคืนเงียบงันท่ามกลางเมืองใหญ่

แสงไฟจากตึกสูงส่องลอดกระจกหน้าต่าง เข้าสู่ห้องควบคุมไฟชั้นดาดฟ้า ที่อรดามักใช้เป็นที่หลบเร้นจากสายตาคนทั้งบริษัท

เสียงโทรศัพท์ถูกกดอย่างเร่งร้อน ก่อนที่เสียงปลายสายที่คุ้นเคยจะดังขึ้น เสียงของศักดา ชายผู้มีบทบาทในการถ่ายทอดคำสั่งของแผนการทั้งหมด

 

“คุณต้องหยุดเรื่องนี้ไว้ก่อน” เขาเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ ทว่าเด็ดขาด

 

อรดาขบกรามแน่น เธอเอนตัวพิงกำแพงห้องก่อนจะสวนกลับทันควัน “ไม่ค่ะ ฉันรอไม่ได้แล้ว แผนก่อนก็พังเพราะความลังเลของพวกคุณ แผนนี้...ฉันมั่นใจว่าจะได้ผล”

 

“ยิ่งคุณรุก นาราจะยิ่งระวังตัวมากขึ้น อีกไม่นานเธอจะรู้ว่าข้อมูลรั่วจากใคร” เสียงศักดายังคงเย็นเฉียบแต่มีร่องรอยของแรงกดดันแฝงอยู่

 

“แล้วจะให้ฉันทำยังไง? นั่งมองเธอแฉฉันทีละขั้นเหรอ?”

เสียงของอรดาเริ่มสั่น เธอกดปลายนิ้วแน่นกับฝ่ามือ เล็บสีแดงเลือดเกือบจะฝังเข้าเนื้อ

 

ศักดานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบกลับอย่างแผ่วเบาแต่เฉียบขาด

“ผมจะกลับไปหารือกับนายท่าน ถ้าเขายังต้องการคุณ...ค่อยเดินเกม”

 

แล้วสายก็ถูกตัดไปอย่างไร้เยื่อใย

 

อรดานั่งนิ่งอยู่กับความเงียบที่เธอเกลียดที่สุด เสียงในหัวของเธอแว่วซ้ำไปมา

"รอไม่ได้...ฉันรอไม่ได้อีกแล้ว..."

 

เธอกลับลงมาที่ห้องทำงานของนารา ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งในห้องทำงานสีเทานวล ราวกับใช้ความเงียบคิดให้ลึกยิ่งขึ้น

ก่อนที่มือเรียวจะค่อย ๆ หยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กจากกระเป๋า เครื่องที่ไม่เคยผ่านการใช้งานในระบบบริษัท ไม่มีเบอร์ชื่อในรายชื่อ ไม่มีข้อความ ไม่มีใครรู้ว่ามันมีอยู่

เธอแตะเบอร์หนึ่งเข้าไป...เป็นเบอร์ที่ไม่เคยต้องมองก็จำได้แม่น

 

เสียงรอสายดังเพียงครั้งเดียว ก่อนจะมีเสียงทุ้มต่ำตอบรับจากปลายสาย

อรดาไม่พูดคำทักทายใด ๆ ไม่มีคำแนะนำตัว

มีเพียงประโยคเดียวที่เปล่งออกมาอย่างราบเรียบ แต่เฉียบขาดจนเย็นเยือกในอากาศ

 

> “ฉันจะส่งภาพแบบแปลนเครื่องเพชรไปให้คืนนี้...คุณรู้หน้าที่ของคุณดีอยู่แล้ว”

 

ปลายสายเงียบ ไม่มีคำตอบตอบกลับ

แต่ในความเงียบนั้นกลับเต็มไปด้วยการตกลงอย่างแน่นอนเกินกว่าคำพูด

 

อรดาวางสาย เธอสูดหายใจเข้าลึก แล้วหันไปมองกระดาษภาพร่างของชุดเครื่องเพชรที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของนารา

มันคือแบบเดียวกับชิ้นหลักที่จะใช้ในงานประมูล

...แต่เธอรู้ดี ว่าภายใต้ประกายแวววาวที่ดูเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้วนั้น

สิ่งที่ถูกสร้างขึ้นจะไม่มีค่ามากไปกว่าเศษแก้วราคาถูก

เธอเก็บภาพนั้นใส่ซองซิปล็อกอย่างประณีต หยิบกระเป๋าขึ้นมาจากบนโต๊ะ

จากนั้นจึงเดินออกจากห้องไปอย่างมั่นคง

 

...

 

เช้าวันถัดมา บนโต๊ะทำงานของนารามีซองจดหมายสีครีมวางอยู่อย่างเรียบร้อย ไม่มีชื่อผู้ส่ง ไม่มีตราประทับ

เธอหยิบขึ้นมาเปิดอย่างระแวดระวัง

ในนั้นมีเพียงกระดาษแผ่นเดียว ตัวอักษรเรียบง่าย แต่ทิ่มแทงราวกับเข็มแหลม

 

> “คนที่คุณไว้ใจ อาจกำลังทำลายคุณอยู่เงียบ ๆ ... หยุดเขาก่อนที่เขาจะหยุดคุณ”

 

นารานิ่งงัน มือที่ถือกระดาษสั่นเบา ๆ ดวงตาเธอทอประกายบางอย่างขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

บนดาดฟ้าของอาคารเดียวกัน คีรณัฐยืนพิงราวระเบียง มองท้องฟ้าสีเทาหม่น ลมเย็นพัดผ่านเบา ๆ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์แนบหู

“ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามที่คุยกัน” เขาพูดเสียงเรียบแต่มั่นคง

“เธอเริ่มระมัดระวังตัวขึ้น โดยเฉพาะกับอรดา... คิดว่าเธอเริ่มเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเองมากขึ้นทุกที”

 

ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะมีเสียงตอบรับเบา ๆ กลับมา แต่ฟังไม่ได้ชัดเจน

 

คีรณัฐพยักหน้าเล็กน้อย “ตกลง ฉันจะอยู่ข้างเธอเหมือนเดิม...จนกว่าทุกอย่างจะจบ”