ตอนที่ 9 อนาคตนายจะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้

ไฟรักสัมพันธ์ลวง

ตอนที่ 9 อนาคตนายจะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้

หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วนั้นปราณโยนเสื้อสูทตัวนอกของตัวเองให้กนกคลุมเอาไว้เพราะว่าเสื้อของเธอขาดไม่มีชิ้นดี กนกทำท่าจะโยนคืนแต่..

“ไม่ใส่ก็ตามใจอยากจะเดินออกจากรถทั้งที่สภาพนี้เข้าบ้านก็เชิญเอาที่สบายใจไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว”

กนกหันมามองหน้าชายหนุ่มทั้งที่พยายามข่มน้ำตาเอาไว้ใช่ถ้าเธอยิ่งอ่อนแอเขายิ่งกระทำเธอได้อย่างที่เขาต้องการ

“นายต้องการอะไรจากฉัน แค่ความสะใจแค่แก้แค้นแค่อยากให้ฉันเจ็บปวดใช่ไหม ถ้าเป็นอย่างนั้นได้นายอยากทำอะไรนายทำได้เลยตลอดระยะเวลา6เดือนทำได้ตามสบาย แต่ถ้าหลังจากนั้นฉันขอให้เราจบทุกอย่างต่อกันไม่ว่าจะเป็นความแค้นหรืออะไรก็ตาม”

“หึ เป็นอะไรยอมแพ้แล้วอย่างนั้นเหรอก่อนหน้านี้ก็เห็นปากดีอยู่นี่นาทำไมเปลี่ยนใจง่ายจัง”

“นายปราณต่อให้ฉันต่อสู้ก็ทำอะไรคนอย่างนายไม่ได้อยู่ดีเพราะอะไรรู้ไหมเพราะนายมันเลวเกินกว่าที่คนปกติจะพูดคุยและทำความเข้าใจได้นายบอกว่าถ้าฉันหนีนายจะประจานที่นายมีอะไรกับฉันโดยที่ทำให้คนในมหาลัยพี่ฉันเข้าใจว่าเป็นเธอ

นายจะประจานว่าเธอเมาแล้วขับ แล้วแบบนี้ฉันจะไปทำอะไรได้ เอาเป็นว่าต่อจากนี้นายไม่ต้องข่มขืนฉันอยากได้ตอนไหน อยากเอาตอนไหนขอให้บอก ฉันจะนอนอ้าขาแหกขาให้นายเองไม่ว่านายต้องการท่าไหนยังไงก็บอกมาฉันจะทำ หรือต่อให้นายจะส่งให้ฉันไปนอนกับคนอื่นฉันก็จะนอน แต่สิ่งหนึ่งที่นายควรจะจำและรับรู้เอาไว้เลยว่าอนาคตนายนั่นแหละที่จะต้องเป็นคนเสียใจที่สุดและนายจะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ เจ็บปวดมากกว่าตอนที่นายสูญเสียคนรักของนาย”

“เอาสิทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วจะคอยดูว่าจะทำได้ไหมเอาเป็นว่าต่อไปทุกคืนเปิดประตูทิ้งไว้ไม่ต้องล๊อคจะไปหาทุกคืนดูซิว่าใครมันจะเจ็บปวดกว่ากัน อีกอย่างซื้อยาคุมอย่างนั้นเหรออย่าฝันว่าจะได้กินเพราะฉันจะทำให้เธอท้องและไปจากคนอย่างฉันไม่ได้”

สองมือของกนกกำชายเสื้อไว้แน่แต่เธอก็ไม่พูดอะไรออกมาสักคำกระทั่งมาถึงที่บ้าน กนกหันมาถามปราณหน้าตาเฉย

“จะเอาอีกไหมคะ จะได้ไปนอนอ้าขาแหกขารอ”

ปราณที่ได้ฟังถึงกับเงียบไม่ตอบอะไรเพียงแค่หันมามอง

“ไม่ใช่อะไรถ้าไม่เอาจะได้อาบน้ำเพราะจะได้ล้างสิ่งสกปรกออกไปให้หมด เงียบแบบนี้คงยังใช่ไหมโอเคงั้นฉันจะได้อาบน้ำก่อนเอาอีกทีคงคืนนี้ใช่ไหม งั้นก็ตามนั้นแหละจะได้ไม่ต้องล๊อคประตู”

กนกพูดจบแล้วรีบเดินลงรถแล้วเดินเข้าบ้านทันที ปราณถึงกับพูดอะไรไม่ออกได้แต่ถอนหายใจอยู่อย่างนั้น ภาคินรีบเดินเข้ามาพร้อมกับถุงยา กระเป๋าสะพายของกนก

“กระเป๋าและยาของคุณกนกครับนาย ให้ป้าแดงเอาไปให้ไหมครับ” ภาคินพูดพร้อมกับยื่นให้

“ไม่ต้องเดี๋ยวเอาไปให้เอง ขอบใจมากไปพักผ่อนเหอะตอนบ่ายค่อยไปที่บริษัท” ปราณตอบออกมาพร้อมกับหยิบกระเป๋าที่ภาคินยื่นมาให้และเดินข้าไปในบ้าน

“อ้าวกนกทำไมกลับมาไวล่ะ เสร็จธุระที่บ้านแล้วเหรอแล้วนั่นทำไมใส่เสื้อพี่ปราณ” ปริญที่นั่งอยู่ในบ้านเห็นกนกเดินเข้ามารีบเอ่ยถาม กนกชะงักเล็กน้อย

“พอดีเสื้อกนกมันเลอะค่ะแล้วเจอคุณปราณที่หน้าปากซอยคุณปราณเลยให้ยืมเสื้อค่ะขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะแล้วจะลงมานั่งด้วยนะคะ”

กนกยังคงมีสติที่แยกแยะออกว่าใครดีกับเธอหรือว่าใครทำไม่ดีกับเธอ ครั้นพอกนกเข้ามาได้ไม่นานปราณเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าของกนกปริญรีบเอ่ยทัก

“พี่ดีจังเลยนะครับที่เจอกนกระหว่างทางเห็นว่าเสื้อเลอะและพี่ให้ยืมเสื้อใส่ แล้วนั่นกระเป๋ากนกนี่ สงสัยรีบจนลืมหยิบมาแน่เลยพี่จะเอาไปให้เธอเหรอครับ ไปสิน่าจะยังไม่ถึงห้องหรอก”

ปริญบอกกับพี่ชายปราณไม่พูดอะไรรีบเดินตามไปทันที

เสื้อสูทตัวนอกของปราณถูกกนกเหวี่ยงทิ้งไว้กลางห้อง เจ้าของห้องกำลังนั่นร้องไห้อยากอดทนอดกลั้นไม่ได้กับสิ่งที่เธอต้องเจออยู่ในตอนนี้ “6เดือนแค่6เดือนเท่านั้นกนก อดทนไว้”

ประตูห้องถูกเคาะหรือทุบอย่างดังทำเอากนกตกใจก่อนยกมือปาดน้ำตาแล้วเดินไปเปิดประตูพร้อมกับแปลกใจที่เห็นปราณมายืนอยู่ตรงหน้าห้อง

“ต้องการอะไรอีก หรือว่าจะมาเอาดีเลยน้ำยังไม่ได้อาบเข้ามาสิมาเอาให้มันจบๆ”

ปราณไม่ตอบแต่ยื่นกระเป๋าส่งให้กนกและออกหันหลังออกไป

“ต่อไปฉันจะไม่ล๊อคประตูห้องอยากมาตอนไหนก็มาได้เลยบ้านนายอยู่แล้วจะได้ไม่ต้องเคาะให้มันเสียเวลา”

พูดจบก็ปิดประตูห้องแล้วเดินเอากระเป๋าไปวางก่อนเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำประตูถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง ปราณกวาดสายตามองไปรอบห้องก่อนจะเห็นว่าเสื้อของเขากองอยู่ที่พื้นที่ไม่ใช่ในตะกร้าผ้า

ผ่านไปไม่นานกนกที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาแล้วนั้นเดินลงมาหาปริญที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องรับแขก

“ปริญมีอะไรให้เราช่วยไหม? ”

“อืมเราไปเดินเล่นนอกบ้านกันไหมที่ศาลาริมน้ำด้านโน้นอากาศกำลังดีนะช่วงเที่ยงไม่ร้อนด้วยไปไหม เดี๋ยวให้ป้าแดงจัดของว่างไปให้ด้วยดีไหมล่ะ”

“ได้สิว่าแต่ปริญชอบกินเค้กไหม” กนกถามด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขการทำขนมเป็นสิ่งที่เธอทำแล้วมีความสุขที่สุด

“กินได้ทำไมเหรอ?”

“เราทำให้กินไหมเข้าครัวไปทำขนมกันดีไหมทำเสร็จค่อยไปนั่งกิน” อย่างน้อยการทำขนมก็คงจะแบ่งเบาความเศร้าในใจ กนกได้แต่คิดแบบนั้น