ตอนที่ 7 ตัดความสัมพันธ์

ไฟรักสัมพันธ์ลวง

ตอนที่ 7 ตัดความสัมพันธ์

ก่อนหน้านั้น “ซื้อยาคุมหน่อยค่ะ” กนกบอกเภสัชกรในร้านทันทีที่เดินเข้าไป

“ยี่ห้อไหนดีคะ??”

“ไม่ทราบค่ะ เอาเป็นว่าคุณพอจะแนะนำได้ไหมคะเพิ่งมีเพศสัมพันธ์ไปสองครั้งค่ะครั้งแรกเมื่อคืนครั้งที่สองเมื่อเช้าฉันควรกินแบบไหนดีคะ”

“อ่องั้นนี่ค่ะ” เภสัชกรสาวยื่นยามาให้ทั้งสองแบบทั้งแบบฉุกเฉินและกินแบบทั้งเดิน กนกเลือกแบบทั้งเดือนเพื่อความปลอดภัย เมื่อคิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวกำถุงยาที่ถือเอาไว้แน่น

“จอดตรงนี้แหละคะลุง” กนกบอกกับคนขับรถพร้อมกับส่งเงินให้และลงจากรถ

สองคนที่ตามมาจอดรถห่างๆ “เอาไงต่อครับ?? ”

“แค่นี้แหละไม่กลับบริษัทไม่ต้องตามแล้ว”

“แต่ถ้าเธอหนีล่ะครับนายจะทำยังไง” ภาคินถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เธอไม่กล้าหนีหรอก แต่จะว่าไปแล้วที่บริษัทก็ไม่ค่อยมีงานเท่าไหร่งั้นรอดูสักพักว่าเธอจะไปที่ทำงานหรือเปล่าดีกว่า”

“ได้ครับนาย”

ทางด้านกนกเมื่อเข้าไปภายในบ้านเธอนั่งมองทุกสิ่งทุกอย่างภายในบ้านเป็นจังหวะเดียวกันกับเสียงโทรศัพท์เธอที่ดังขึ้นมา

“อือ ว่าไงพี่เป็นไงบ้างที่นั่นทุกอย่างโอเคไหม? ”

“โอเคไม่มีปัญหาอะไรเลยแล้วเธอละเป็นไงบ้าง สบายดีหรือเปล่าพี่เดี๋ยวพอเรื่องเรียนพี่โอเคและพี่จะหางานพิเศษทำไปด้วยจากนั้นพี่จะหาที่เรียนให้เธอนะเราจะได้มาอยู่ด้วยกันดีไหม?”

“อย่าลำบากเลยฉันไม่อยากเรียน แต่ถ้าให้ไปทำงานที่นั่นด้วยจะได้ไหมล่ะมีงานอะไรให้ทำไหม”

“มีสิที่นี่มีงานให้ทำเยอะเลย มาเลยไหม”

“ยังไปไม่ได้หรอกตอนนี้ศาลตัดสินว่าเรื่องอุบัติเหตุไม่ผิดแต่ว่าผิดที่เมาแล้วขับเลยให้บำเพ็ญประโยชน์ 6 เดือนเอาไว้อีก6เดือนค่อยไปนะดีไหม แค่นี้ก่อนนะฉันต้องไปทำงานก่อน”

กนกวางสายจากพี่สาวแล้วลุกออกมาหน้าบ้านเธอรดน้ำต้นไม้อยู่พักหนึ่งก่อนจะขับรถออกไปจากบ้านเพื่อมุ่งหน้าไปทำงานเดิมของเธอ

เช่นเดียวกับภาคินและปราณที่ตามไปอย่างเงียบๆ จนเมื่อถึงที่ทำงานของกนก ปราณบอกกับภาคิน

“ไม่น่าจะมีอะไรแล้วกลับกันเหอะ”

“ครับนาย” จังหวะที่ภาคินกำลังจะเลี้ยวรถนั้น “นายครับดูนั่น”

ภาคิดจอดและชี้ให้ปราณมอง ภาพที่ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหากนกแล้วจับมือทั้งสองข้างเอาไว้

“กนกทำไมมาทำงานสายเมื่อวานโทรไปก็ไม่รับไปหาที่บ้านก็ไม่อยู่ไปไหนมาทั้งวันเลยพี่เป็นห่วงนะรู้หรือเปล่าไหนบอกเสร็จจากที่ศาลจะโทรหาพี่ก็เงียบ”

ปราโมทย์หรือโมทย์คนรักของกนกที่ทำงานอยู่ที่เดียวกันถามออกมาเป็นชุดด้วยความเป็นห่วง

“ไม่สบายนิดหน่อยค่ะขับรถกลับไม่ได้เลยเปิดโรงแรมนอนพักแถมแบตหมดอีกกินยาเข้าไปเลยหลับยาวค่ะ”

กนกจำใจโกหกออกมาแต่ปราโมทย์ที่เป็นห่วงยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผากของเขาและของกนก

“ไม่มีไข้นี่นา หรือว่าไปหาหมอไหม? พี่พาไปดีน่าจะดีกว่าจะได้หายห่วงด้วย”

“พี่โมทย์เราเลิกกันเหอะค่ะ” ทันทีที่กนกพูดออกมานั้นชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าถึงกับชะงักสองมือเอื้อมมาจับมือของกนกเอาไว้สองคนมองตากัน “ทำไมเพราะอะไรพี่ทำอะไรผิด หรือว่าพี่ไม่ดีตรงไหนบอกพี่มาสิพี่จะปรับปรุงตัวเอง”

“ออกรถ” ปราณหันมาสั่งภาคิด

“พี่โมทย์คะกนกขอโทษแต่ว่าเราสองคนคงไปกันไม่ได้จริงๆ อย่าเสียเวลากับกนกอีกเลยพี่อาจจะเจอคนที่ดีกว่ากนกก็ได้”

“ทำไมเพราะอะไรบอกพี่สิ เกิดอะไรขึ้น??”

“เพราะกนกไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องตอนนี้ร่างกายแปดเปื้อนไปด้วยราคี ขนาดตัวกนกเองยังรังเกียจตัวเองเลยแล้วพี่จะขนาดไหนขอโทษนะคะพี่ควรจะเจอคนที่ดีพร้อม” กนกได้แต่คิดในใจ

“กนกมีคนอื่นแล้วกนกมันเลวขอโทษด้วยนะคะที่ผ่านมาที่ทำให้พี่เสียเวลา”

“ไม่นะกนกพี่ว่าต้องมีอะไรแน่กนกที่พี่รู้จักไม่มีทางที่จะบอกเลิกพี่โดยที่ไม่มีเหตุผลแบบนี้แน่นอน”

ปราโมทย์วิ่งตามไปแล้วดึงแขนเอาไว้

“ขอร้องมีอะไรบอกพี่เราจะผ่านมันไปด้วยกันเรื่องคดีเหรอหรือว่าเรื่องอะไร”

กนกสะบัดแขนออกแล้วหมุนตัวกลับมาหาชายหนุ่มและจับมือของเขาเอาไว้

“ขอโทษจริงๆ ค่ะ วันหนึ่งพี่จะรู้ว่าทำไม”

“ถ้ากนกมีคนอื่นจริงๆ ก็พามันมาแนะนำให้พี่รู้จักสิ พี่ถึงจะเชื่อถ้าเป็นแบบนั้น พี่จะยอมปล่อยกนกไปด้วยความยินดี”

“พี่โมทย์คะมันจะเป็นไปได้ยังไงที่จะให้พาแฟนเก่ามาแนะนำให้แฟนใหม่ได้รู้จักกันมีแค่คนบ้าเท่านั้นแหละค่ะที่จะทำแบบนั้น”

“ไม่รู้แหละถ้าพี่ไม่เห็นหน้าไอ้ผู้ชายคนนั้นพี่ไม่มีทางเชื่อหรอก”

“ตามใจค่ะ” กนกพูดจบแล้วหันหลังจะเข้าบริษัทแต่ก็ต้องหันกลับมาอีกครั้งเมื่อมีเสียงเรียกที่เธอไม่คุ้นเคยเอ่ยเรียกชื่อเธอ เช่นเดียวกันกับประโมทย์ที่หันไปมองเช่นกัน

“กนกคะ....”