บทที่ 19 : เป็นหนึ่งเดียวกัน

เอื้องทรายสบตาที่สับสนแต่เปี่ยมไปด้วยความต้องการของเขา เธอรับรู้ถึงความสำคัญของการตัดสินใจครั้งนี้ การกระทำที่ทำลายกำแพงทั้งหมดระหว่างเขากับเธอ ทันทีที่เธอพยักหน้ารับอย่างเด็ดเดี่ยว คอสโม่ก็ไม่รอช้าอีกต่อไป

เขาค่อยๆ กดปลายแก่นกายที่แข็งขืนและร้อนผ่าว สู่สัมผัสของรอยแยกที่อ่อนนุ่มและอุ่นร้อนของเธออย่างเชื่องช้า สูดลมหายใจเข้าลึกๆ กลั้นความรู้สึกที่พลุ่งพล่านไว้ ก่อนจะเถลือกไถลตัวตนที่เต็มเปี่ยมเข้าไปภายในอย่างหนักแน่น จนกระทั่งได้ยินเสียงเยื่อบางๆ ฉีกขาดที่บาดลึกเข้ากลางใจ

เพียงแค่นั้น... เขาก็รับรู้ทันทีว่า เธอคือคนแรกและคนเดียวของเขา ในที่สุด.. แล้วความแค้นที่เขาเฝ้าสั่งสมมาตลอดมันจะมีความหมายอะไร ในเมื่อความรักที่เขาพยายามซุกซ่อนไว้มันกลับมากล้นและท่วมท้นจนบดบังความเกลียดชังได้หมดสิ้น

"อ๊า...!"

เสียงร้องอันเจ็บปวดระคนอัดอั้นของเอื้องทรายดังก้องไปทั่วห้อง มือเล็กจิกลงบนแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างแรง จนผิวเนื้อบุ๋มลงไปเป็นรอยเล็บด้วยความเจ็บปวดที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ความรู้สึกของการ ฉีกขาดของเยื่อพรหมจรรย์นั้นรุนแรงจนน้ำตาของเธอรื้นไหลออกมาจากหางตา แต่ทว่าความรู้สึกของการเติมเต็มที่ร้อนรุ่มและสมบูรณ์ ก็ถาโถมเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็วจนยากจะต้านทาน

คอสโม่นิ่งค้างไปชั่วขณะ เขาสัมผัสได้ถึงแรงตอดรัดที่รุนแรง จากช่องทางที่คับแคบและอ่อนนุ่มของเธอ ความบริสุทธิ์ของเอื้องทรายทำให้เขาถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัว เขาจูบซับน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยนเป็นครั้งแรก

"อดทนหน่อยนะ... คนดี... ทรายจะเป็นของพี่... เป็นของพี่คนเดียว"

เขาเริ่มขยับกายอย่างเชื่องช้า เนิบนาบอย่างทะนุถนอม ก่อนจะโน้มตัวลงดูดดึงยอดอกของเธออย่างสลับซับซ้อน พลางกระซิบคำสั่งที่เร้าอารมณ์

“พี่ก็เป็นของทรายคนเดียวเหมือนกันค่ะ” 

"น่ารักจัง" เขากระซิบพลางสอดลิ้นควานล้วงเข้าไปในโพรงปากเธอ

เมื่อร่างกายของเธอเริ่มปรับตัวได้ ความเจ็บปวดก็เปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนที่น่ากลัว เอื้องทรายเริ่มแอ่นสะโพกรับ จังหวะที่เขาขยับเข้าออกอย่างเต็มใจ คอสโม่เริ่มเร่งจังหวะให้เร็วและแรงขึ้นตามสัญชาตญาณดิบที่ถูกปลุกขึ้นมา

เสียงเนื้อกระทบกันดังระงมไปทั่วห้องนอน เสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าดตามจังหวะรักที่ดุดันของเขา คอสโม่ก้มลง ดูดลิ้นของเธออย่างดูดดื่มเพื่อลดทอนเสียงครางที่เธอจะปล่อยออกมา และเพื่อรับเอาความหวานที่เต็มไปด้วยน้ำตาและความปรารถนาเข้าไป

เขากระแทกกายเข้ามาลึกและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เอื้องทรายเกร็งตัว ร่างอรชรอ้อนแอ้นกระตุกหงึกๆ เมื่อถึงจุดสูงสุดของความรู้สึกอีกครั้งอย่างรุนแรงจนสมองขาวโพลนไปหมด

มาเฟียหนุ่มมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวไปด้วยความเสียวซ่านของเธอ ก่อนที่เขาจะคำรามออกมาอย่างบ้าคลั่ง ปลดปล่อย ความต้องการทั้งหมดของเขาเข้าไปในช่องทางที่อ่อนนุ่มและบริสุทธิ์ของเธอจนหมดสิ้น ร่างของเขากระตุกถี่ๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงกอดเธอไว้แน่น

ครั้นความเงียบเข้าปกคลุมห้องน้องที่บัดนี้กลายเป็นสนามรักไปแล้ว ทั้งสองจึงนอนกอดกันอยู่ท่ามกลางความเปียกชื้นและกลิ่นวิสกี้ที่หอมหวน มีเพียงเสียงหายใจที่หอบหนัก และเสียงหัวใจที่เต้นระรัวเท่านั้นที่ดังอยู่

คอสโม่ฝังใบหน้าลงกับซอกคอของเอื้องทรายอย่างอ่อนแรง เขาไม่ได้ลุกหนี ไม่ได้ผลักไส มีแต่ความเงียบงันและความอ่อนโยน ที่เกิดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เอื้องทรายยกมือขึ้น ลูบแผ่นหลังที่กำยำของเขาเบาๆ เป็นการปลอบโยน

"พี่คอสโม่..." เธอเรียกเขาเสียงแผ่ว

"เงียบก่อน... ทราย" เขาพึมพำเสียงแหบพร่า "ขอพี่อยู่แบบนี้ก่อน...สักพัก"

ความอ่อนแอของมาเฟียที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้เอื้องทรายรู้สึกสงสารจับใจ เธอรับรู้ว่าภายใต้ความรุนแรงทั้งหมด มีเพียงความเจ็บปวดที่เขาแบกรับไว้คนเดียว

"พี่ไม่รู้ว่าสิ่งที่พี่ทำมันเป็นการแก้แค้น หรือเป็นการทำลายตัวเองกันแน่" คอสโม่พูดออกมาอย่างยากลำบาก “ความรู้สึกของการสูญเสียลิลลี่ไป มันคอยฉุดรั้งให้พี่คิดแต่เรื่องแก้แค้นทรายอยู่ตลอด แต่ตอนนี้พี่รู้แล้วว่าพี่เลือกได้ พี่ต้องการทราย พี่ขอโทษนะกับทุกเรื่องที่ทำให้ทรายเสียใจ” 

“พี่ไม่จำเป็นต้องขอโทษเลยค่ะ ทรายเข้าใจความรู้สึกของพี่” เอื้องทรายกอดเขาตอบอย่างแนบแน่น ปล่อยให้ความอ่อนโยนของเธอเยียวยาบาดแผลในใจของเขาอย่างเงียบๆ การกระทำเมื่อครู่ได้ปลดปล่อยทั้งความแค้นและความปรารถนาที่ซ่อนอยู่ภายในของทั้งคู่ไปพร้อมๆ กัน และตอนนี้ไม่มีทางที่พวกเขาจะย้อนกลับไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อีกแล้ว