ตอนที่8. ภารกิจที่ต้องสะสาง

            และแล้วสตรีชุดขาวพร้อมกระบี่ในมือก็ปรากฏร่างขึ้น สตรีนั้นปรบมือเป็นจังหวะสองสามหน “สุดยอด ลีลาของท่านทั้งสองทำข้าแทบอยากร่วมด้วยเลย ถ้าข้าไม่คิดถึงภารกิจที่ต้องสะสาง”

            “บัดซบ ลามก ท่านคือผู้ใด บังอาจทำร้ายฮุ้นกอข้า” อี้อึ้งกล่าวตอบโต้

            “มันสมควรตายยิ่ง ข้าเพียงสั่งสอนมันไม่ให้แส่หาเรื่อง” สตรีชุดขาวกล่าวเสียงดังขึ้น “รีบส่งตำรามาให้ข้า”

            อี้อึ้งรีบสวมใส่อาภรณ์และเก็บตำราเข้ากับตัว สตรีนางนั้นเสือกระบี่เข้าใส่ แต่ร่างนั้นกลับต้องหยุดนิ่งกลางอากาศ เล็กเซี่ยวฮุ้นลุกขึ้นมาเสือกกระบี่เข้าใส่จุดตายของนาง ก่อนที่ตนเองจะกระอักโลหิตชุดใหญ่

            อี้อึ้งรุดเข้าหา “ฮุ้นกอ ท่าน” โดยมิใส่ใจร่างสตรีนางนั้น

            “อี้อึ้งไม่ต้องห่วงข้า ข้าจะสกัดลมปราณรักษาตัว มันสามารถประคองชีวิตข้าได้หลายเดือน แม้ข้าจะถูกจุดตายก็ตาม ร่างข้าเคลื่อนไหวได้เพียงช่วงบน แต่เจ้าไม่ต้องห่วงข้า ข้ายังไม่ตาย ข้าอยากอยู่กับเจ้าให้นานที่สุด ข้าขอเพียงอย่างเดียว ได้โปรดอย่าศึกษาตำรา”

            “ทำไม”

            “ข้าหวงเจ้ายิ่งนัก ข้ามิอาจให้เจ้าพบพานบุรุษใดอีกแล้ว”

            อี้อึ้งพลันคิดหาเหตุผลออก “แต่ถ้าข้าสำเร็จวิชายุทธสูงสุด ข้าจะรักษาท่านได้”

            “ได้โปรด อย่า ศึก ษา ตำ รา....” เพียงเปล่งวาจาสุดท้าย เล็กเซี่ยวฮู้นพลันสลบลง

            อี้อึ้งประคองร่างของชายคนรักกลับเข้าเรือน นางประคบประหงมดูแลเขาอีกสามวันสามราตรี บุรุษแซ่เล็กจึงฟื้นคืนสติอีกครา

            แต่เขามิอาจเปล่งวาจาได้ ทำได้เพียงพยักหน้าและขยับคิ้วรับทราบ อันบ่งบอกว่ายังมีลมหายใจและลมปราณเท่านั้น

“ท่านยังมิได้รู้เหตุผลเลยว่า ทำไมข้อต้องเปลี่ยนชื่อแซ่ ข้ายังไม่ได้บอกท่านเลย ฮุ้นกอ” นางรำพึง

ก่อนจะหันมาบอกกับบุรุษแซ่เล็ก “ได้โปรดมีชีวิตอยู่เพื่อข้าเถอะ ฮุ้นกอ ข้าครุ่นคิดแต่เรื่องเหล่านี้หลายชั่วคืน ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะรักษาท่านให้กลับได้อยู่ร่วมเรียงเคียงหมอนกับข้าด้วยสภาพสามีภรรยาทั่วไป”

            บุรุษแซ่เล็กได้แต่สะบัดศีรษะไปมา หมายความถึงว่า อย่าเช่นนั้นเลย อย่าเช่นนั้นเลย

อี้อึ้งเปิดตำราและลงมือศึกษาอย่างจริงจัง            

ข้าจะช่วยฮุ้นกอ

ได้โปรดรอข้าด้วย นางรำพึง

บทที่ 1

การตามหาบุรุษคนที่หนึ่ง

            ในเมืองหางโจว ถิ่นอาศัยในกาลปัจจุบันของอี้อึ้ง นางคิดหาบุรุษอายุไม่เกิน 20 ตามตำราว่าไว้ว่าบุรุษผู้นั้นต้องเกิดปีนักษัตรชวดด้วย แต่ละวันอี้อึ้งออกไปจ่ายตลาด เที่ยวมองหาผู้คนที่สวนไปมา และพ่อค้ารายทาง

            ยามนั้นละอองฝนในฤดูชิวเทียน(ฤดูใบไม้ผลิ)โปรยปรายลงมา ระยะทางที่ทอดยาวและคึกคัก ขณะที่นางเลิกมองหาแล้ว พลันในใจนึกถึงอาภรณ์ต้องใจ หมายมั่นอยากได้สักชุด นางเห็นร้านขายเสื้อผ้าอาภรณ์ผืนแพรร้านหนึ่งจึงหยุดยืน อี้เอ็งเห็นผ้าผืนหนึ่งต้องตายิ่งนัก นางลูบคลำเนื้อผ้า พลางมองหาเจ้าของร้าน นางเดินไปมาภายในร้าน กลับไม่พบพานผู้ใด

            ทันใด “เอี๊ยด เอี๊ยด” อี้อึ้งได้ยินเสียงวัตถุแข็งเสียดสีกัน นางแปลกใจ จึงมองเข้าไปยังด้านใน พลันที่สายตาคุ้นชินกับความมืด นางก็เห็นบุรุษร่างหนึ่งอยู่เหนือสตรีนางหนึ่ง ทั้งสองหอบหายใจหนักหน่วง

            เสียงเอี้ยดอ้าดนั้นพลันแน่ชัดว่าคือเสียงเตียงโยกไปตามจังหวะที่บุรุษหนึ่งออกแรงกระแทกใส่ร่างของสตรีนางหนึ่ง อี้อึ้งพลันใบหน้าแดงซ่าน นางเขินอายจนต้องหลบออกมา

            นี่กลางวันแสกๆ ไม่ทำมาหากิน ไม่อายฟ้าดินเลยหรือ อี้อึ้งบ่นในใจ

            กำลังจะย้ายสะโพกออกจากร้าน นางพลันเตะเข้ากับกระถางต้นไม้หล่นเสียงดัง เสียงบุรุษและสตรีร้องโวยวาย

            “ผู้ใด!”

            บุรุษนั้นถลามาที่ภายในร้าน ผ้าผ่อนอาภรณ์สวมใส่อย่างลวกๆ อี้อึ้งถึงกับเอียงอายเมื่อเห็นมังกรร้ายของบุรุษผู้นั้นโผล่ออกมาจากชายผ้า “ว้าย” นางร้องตกใจ

            บุรุษผู้นั้นรีบแต่งกายอย่างรวบรัด แล้วตวาด “เจ้ามาทำไม ต้องการสิ่งใด”

            “มิแปลก ร้านของท่านขายผ้า ข้าก็ต้องการผ้าสิ”

            “เมื่อครู่เล่า?”

            “เมื่อครู่อันใด”

            “เจ้าเห็น”

            “เห็นอันใด”

            “ช่างเถอะ หากนางต้องการผ้าก็เชิญเลือก”

            ทันใดหญิงสาวภายในร้านก็ปรากฏกายขึ้น “เฮียงกอ วันนี้วันเกิดท่านนะ” นางกล่าวเสียงดัง พลันตกใจเมื่อพบกับอี้อึ้ง นางในชุดขาวบาง ปรากฏเรือนร่างเห็นชัดเมื่อนางยืนด้านในร้าน ยอดปทุมถันของนางดันชายผ้า ปรากฏสีชมพูเรื่อเรือง นางรีบกล่าว “สตรีผู้นี้ คือผู้ใด”

            “ลูกค้า นางต้องการผ้า เชิญนางเถอะ” บุรุษชื่อเฮียงผายมือเชิญอี้อึ้ง

            “ข้ามิต้องการแล้ว” อี้อึ้งสะบัดวาจา

            “ช่างนางเถอะ ปีนี้เฮียงกออายุครบ 20 แล้ว ท่านก็เกิดนักษัตรชวด เราไปฉลองในตรอกหนูกันเถอะ ข้าต้องการดื่มฉลองกับท่าน”

            อี้อึ้งได้ยินทั้งอายุและปีนักษัตรของบุรุษหนุ่ม นางถึงกับสะดุ้งและหยุดก้าวเดิน นางมองเรือนร่างสูงโปร่ง เค้าคมหน้าคมคายของบุรุษ ผมเผ้ารวบตึง นางหยุดมองที่ท่อนล่าง เห็นวับแวมเมื่อผ้าปลิวตามแรงลม บางอย่างหลุดแซมออกมา จนนางหน้าแดง

            ราวกับบุรุษเข้าใจ จึงรีบรวบชุดคลุมที่ไม่เรียบร้อยให้เข้ากับสายรัด

            “ข้าต้องกล่าวขออภัยแม่นางที่แต่งกายไม่เรียบร้อย”

            เมื่ออี้อึ้งจ้องมอง บุรุษรู้สึกเคอะเขินอย่างแปลกประหลาด “ข้า ข้า มีนามว่า ปึงเฮียง ขออภัยแม่นางที่ล่วงเกิน”

            “ข้าล่วงเกินท่านอันใด”

            “สักครู่ ข้ากระทำไม่สุภาพ”

            “ข้าเองที่ทะเร่อทะล่าเข้าไปภายในนั้น จึงเห็นท่าน....”

            “แม่นางมีนามเช่นใด”

            “ข้า อี้อึ้ง”

            “นามก็ไพเราะ รูปร่างก็งดงาม สมส่วน”

            “ท่านจีบข้า?”

            “ขออภัยที่ข้ากล่าวไม่สุภาพอีกแล้ว”

            สตรีที่ยืนอยู่ภายในห้องถึงกับกระทืบเท้าไม่พอใจ “เฮียงกอ ท่าน ท่านจะไปกับข้าไหม”

            บุรุษแซ่ปึงยันกายนางเข้าด้านใน “ไว้เราค่อยกล่าววาจาต่อกัน ตอนนี้ข้าต้องขายอาภรณ์เสื้อผ้าเสียแล้ว”