บทที่ 15

องครักษ์และคนใช้ต่างถอยออกไป เหลือเพียงลู่เฟิงจิ่นและฉินอู่ รวมถึงฉู่เซียวเหอและจื่อซู

ฉู่เซียวเหอยังคงอยากจะเข้าไปขัดขวาง แต่ถูกฉินอู่ขวางไว้

“แม่ทัพฉู่ อาหลีเต็มใจเอง เมื่อเรื่องนี้ผ่านไปแล้ว ต่อจากนี้พวกเราก็จะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข” ลู่เฟิงจิ่นอยากจะยุติเรื่องวุ่นวายนี้โดยเร็วที่สุด

หากอาหลีถูกเยวียนเอ๋อร์ฟัน ปัญหาทั้งหมดก็จะคลี่คลาย เพียงแค่อาหลีก็รับมีดนั้นไปก่อน จากนี้ไปเขาจะชดเชยนางแน่นอน!

ฉู่เซียวเหอตะโกนอย่างร้อนรน “องค์ชาย! องค์ชายรู้จักอาหลีมาหลายปี ไม่รู้หรือว่า นางเป็นหญิงสาวที่อ่อนแอ ทั่วป๋าเฟยเยวียนเติบโตในทะเลทราย วิธีการของนางโหดร้าย...”

“เยวียนเอ๋อร์สัญญาว่าจะไม่ทำร้ายอาหลี แม่ทัพอย่าได้กล่าวหาเช่นนั้น!”

“องค์ชาย...”

ภายในห้อง ได้ยินเสียงดัง “โครม” แล้วก็ได้ยินเสียงของสิ่งของหนัก ๆ ตกใส่เก้าอี้ แม้แต่เก้าอี้ยังแตกเป็นชิ้นจนเสียงดังกระหึ่ม

“อาหลี!” ฉู่เซียวเหอตกใจจนวิญญาณแทบหลุดลอย เขาผลักจื่อซูไปข้างหลัง แล้ววิ่งพุ่งตัวเข้าไป

ลู่เฟิงจิ่นเองก็วิ่งเข้าไป หนึ่ง เพราะกลัวว่าทั่วป๋าเฟยเยวียนจะทะเลาะกับฉู่เซียวเหอ สอง ก็เพราะเป็นห่วงอาหลี

แต่เขาก็ตัดสินใจว่าแล้ว หลังจากวันนี้ จะต้องดูแลฉู่เยว่หลีให้ดี

อย่างน้อย ก็จะให้นางอยู่สุขสบายในจวนตลอดชีวิต

อย่างไรก็ตาม ความอึดอัดใจของอาหลีในวันนี้ เขาจะต้องชดเชยให้

เพียงแค่เยวียนเอ๋อร์หายโกรธ แล้วทั้งสองก็อยู่ร่วมกันอย่างสงบ ทุกอย่างก็จะดีขึ้น

แต่พวกเขาคาดไม่ถึง เมื่อเข้าไปแล้ว กลับเห็นทั่วป๋าเฟยเยวียนนอนอยู่กับพื้น สลบไปแล้ว

ส่วนฉู่เยว่หลี นางยืนอยู่ไม่ไกล เสื้อผ้าสีขาวพลิ้วไหวไปกับสายลม ดูสง่างาม งดงาม

“อาหลี!” ฉู่เซียวเหอรีบวิ่งไปหา ถามอย่างร้อนรน “เจ้าบาดเจ็บหรือไม่?”

ฉู่เยว่หลีส่ายหน้า

ลู่เฟิงจิ่นถึงได้เข้าใจ รีบเข้าไปประคองทั่วป๋าเฟยเยวียน “เยวียนเอ๋อร์ ตื่นขึ้นมา! เยวียนเอ๋อร์!”

ทั่วป๋าเฟยเยวียนไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

ลู่เฟิงจิ่นรีบพูด “เรียกหมอ!”

“นางแค่ถูกตบ พลังภายในสะท้อนกลับ สลบไป ไม่เป็นไรหรอก”

ฉู่เยว่หลีมองพวกเขา สายตาเย็นชา ไม่เหลือความรู้สึกดีๆ ให้ลู่เฟิงจิ่นอีกแล้ว

นางเก็บพระราชโองการกลับเข้ากล่อง เงยหน้าขึ้นมองฉู่เซียวเหอ “ข้าเหนื่อยแล้ว พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ช่วยส่งองค์ชายกลับไปด้วย”

นางเดินออกจากห้องโถง กำลังจะจากไป ก็ได้ยินเสียงของลู่เฟิงจิ่น “จวนกั๋วกงของเจ้า ซ่อนยอดฝีมือเอาไว้หรือ?”

ยามนั้นเขายืนอยู่หน้าห้องโถง แต่กลับไม่รู้ว่ามีคนแอบซ่อนอยู่โดยรอบ ฝีมือของคนผู้นั้นช่างน่าทึ่งนัก!

แม้แต่ฉู่เซียวเหอก็อดที่จะหันมองไปรอบๆ ไม่ได้

ฉู่เยว่หลีหันกลับมา มองลู่เฟิงจิ่นอย่างโกรธแค้น แต่ก็ยิ้ม “องค์ชายจะลองค้นเขาก็ได้”

“ใครก็ได้! ค้นให้ทั่ว!” รอบๆ บริเวณนี้ ต้องมียอดฝีมือซ่อนตัวอยู่ ไม่เช่นนั้นเรื่องที่เยวียนเอ๋อร์สลบไป จะอธิบายอย่างไร

ฉู่เยว่หลีไม่สนใจ หันหลังเดินจากไป

แต่ลู่เฟิงจิ่นวิ่งตามไป “อาหลี!”

“องค์ชายยังมีเรื่องอะไรหรือเพคะ?” นางหันกลับมามองเขา

ลู่เฟิงจิ่นก็มองนางเช่นกัน

ใต้แสงจันทร์ แผ่นหลังขาวสะอาดนั้น งดงามจนไม่อยากละสายตา

หังใจของเขาสับสน “อาหลี พวกเราอย่าทะเลกันอีกเลย งานแต่งงานเดือนหน้า คงยกเลิกไม่ได้แล้ว ข้า...”

“พระราชโองการออกแล้ว งานแต่งงานก็ไม่มีแล้ว องค์ชาย โปรดเข้าใจความจริงเถอะ”

“เรื่องแต่งงานของเรา คนทั้งเมืองรู้ เจ้าไม่แต่งกับข้า เจ้าจะแต่งกับใคร? หญิงที่องค์ชายไม่ต้องการ ในตงหลิงนี้ ไม่มีผู้ชายคนใดกล้ารับ!”

ลู่เฟิงจิ่นโกรธจนหน้าแดง “อาหลี! หากเจ้ายังดื้อดึงอีก ข้าก็จะไม่ต้องการเจ้าจริงๆ! อย่ามาเสียใจภายหลังก็แล้วกัน!”