บทที่ 16

“องค์ชายจงวางใจเถิด ข้าจะไม่เสียใจ” ฉู่เยว่หลียกมุมปาก แย้มยิ้มบาง “ในเมื่อยามนี้ข้าที่ไม่ต้องการองค์ชายแล้ว”

หลังจากที่แย้มยิ้มให้ลู่เฟิงจิ่นอีกครั้ง ฉู่เยว่หลีก็จากไป

ย่างก้าวนั้นช่างสำราญใจ

แผ่นหลังนั้นชวนหลังใหล

ไร้ซึ้งความเศร้าโศก!

ลู่เฟิงจิ่นกำมือแน่น แข็งทื่อไปทั้งตัว

“องค์ชาย เช่นนั้น... กลับจวนก่อนเถิด ดูท่าแม่นางทั่วป๋าเหมือนจะไม่ไหวแล้ว คนไม่รู้คงคิดว่านางตายไปแล้วกระมัง!” ฉู่เซียวเหอเอ่ยอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน

ยามนี้หากเจอทั่วป๋าเฟยเยวียนแล้วควบคุมตัวเองไม่ให้วู่วามฆ่านางได้ ก็นับว่าเขาอดทนอย่างถึงที่สุดแล้ว

อยากให้เขาดีกับทั่วป๋าเฟยเยวียน ชาตินี้คงเป็นไปไม่ได้!

“แม่ทัพฉู่ ระวังคำพูดด้วย!” ลู่เฟิงจิ่นจ้องเขาอย่างดุเดือด

แต่เมื่อเห็นทั่วป๋าเฟยเยวียนยังหมดสติอยู่บนพื้น ภาพนั้นทำเขาหัวใจกระตุกวูบ

เมื่อครูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เมื่อเห็นฉู่เยว่หลีจะจากไป กลับทิ้งเยวียนเอ๋อร์วิ่งตามไปเสียอย่างนั้น

ยังไม่รู้ว่าเยวียนเอ๋อร์บาดเจ็บมากน้อยเพียงใด

เขาพลันหันหลังกลับ อุ้มทั่วป๋าเฟยเยวียนขึ้น แล้วรีบวิ่งออกจากห้องโถง “ใครก็ได้! กลับจวน!”

ฉู่เซียวเหอไม่ได้ตั้งใจจะส่งเขา พอส่งเขาออกจากประตู อีกฝ่ายยังไม่ทันไปไหนไกล เขาก็หันหลังกลับเข้าจวนแล้ว

ไร้มารยาทยิ่งนัก!

ลู่เฟิงจิ่นโมโหจนแทบกระอักเลือด!

ยามที่ฉู่เซียวเหอไปถึงห้องของฉู่เยว่หลี ฉู่เยว่หลีและจื่อซูกำลังแทะเมล็ดทานตะวันกันอยู่

เมื่อเห็นน้องสาวนั่งอยู่บนเก้าอี้ โยกขาไปมาอย่างสบายใจ ฉู่เซียวเหอขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ “อาหลี เมื่อครู่... เกิดอะไรขึ้นรึ?”

เขาอยากจะถามมาตั้งนานแล้ว แต่ลู่เฟิงจิ่นอยู่ด้วย เขาจึงไม่อาจเอ่ยปากถาม

หรือว่าในจวนพวกเขา มียอดฝีมือที่แม้แต่เขาก็ยังมองไม่เห็นซ่อนตัวอยู่?

ฉู่เยว่หลีมองเขา ยิ้มบาง “หากข้าบอกว่า ข้าทำให้ทั่วป๋าเฟยเยวียนสลบไปด้วยกระบวนท่าเดียว พี่ใหญ่เชื่อไหม?”

ฉู่เซียวเหอถอนหายใจ “หากเจ้าไม่อยากบอก พี่ใหญ่ก็จะไม่ถาม”

นางเพิ่งพบเจอเรื่องวุ่นวายครั้งใหญ่ แม้ว่ายามนี้จะดูสบายใจ แต่ฉู่เซียวเหอรู้ว่าน้องสาวต้องรู้สึกแย่มากแน่นอน

“อาหลี เจ้า... ตัดสินใจยกเลิกการแต่งงานจริงๆ หรือ? หากเจ้าอยากจะเปลี่ยนใจ พี่ใหญ่จะเข้าวังไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้เอง”

“พี่ใหญ่ใช้ความดีความชอบแลกพระราชโองการยกเลิกการแต่งงาน เท่านี้ก็ทำให้ฮ่องเต้ทรงพิโรธมากพอแล้วมิใช่หรือ?”

แม้ฉู่เยว่หลีไม่ได้ไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ด้วย แต่จินตนาการได้ว่าฮ่องเต้ทรงพิโรธแค่ไหน

เพียงแต่พี่ใหญ่บาดเจ็บสาหัสปานนี้ ทั้งยังทำคุณงามความดี ฮ่องเต้จึงเห็นใจจวนกั๋วกง ขอเพียงแต่พี่ใหญ่เอ่ยปากร้องขอ ถึงจะโกรธเพียงใดพระองค์ก็ยินยอม

ฉู่เยว่หลีพูดเสียงอ่อน “แต่ความเมตตาของฮ่องเต้ มีเพียงครั้งเดียว หากเปลี่ยนใจ ฮ่องเต้ก็คงจะไม่เห็นใจจวนกั๋วกงอีกแล้ว”

ฉู่เซียวเหอมองนาง ผ่านไปครู่ใหญ่ “คำพูดขององค์ชายจิ่น แม้จะไม่น่าฟังนัก แต่... มันคือความจริง อาหลี เจ้าไม่เสียใจจริง ๆ หรือ?”

หญิงสาวที่ถอนหมั้นกับองค์ชายจิ่น ทั่วทั้งแคว้น คงไม่มีใครกล้าสู่ขออีก

แต่งงานกับนาง ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับองค์ชายจิ่น ใครจะกล้า?

ฉู่เยว่หลีค่อย ๆ คลี่ยิ้ม “พี่ใหญ่ ชีวิตของหญิงสาว ไม่ได้มีเพียงการแต่งงาน ยิ่งกว่านั้น ยามนี้เขามองแต่ทั่วป๋าเฟยเยวียน ถึงข้าแต่งงานไป วันหน้าก็คงไม่มีความสุข”

“องค์ชายแค่ตื่นเต้นกับของใหม่ หลงใหลเพียงชั่วคราวเท่านั้น!”

ฉู่เซียวเหอเป็นผู้ชาย ผู้ชายย่อมรู้ใจกันอยู่แล้ว

“อาหลี เจ้าสมบูรณ์แบบปานนี้ ในเมืองหลวงนี้ ชายใดไม่หลงรักเจ้าบ้าง? แต่เจ้ารู้จักเขามาหลายปี นานวันเข้า เขาก็คงเบื่อ ทั่วป๋าเฟยเยวียนนั้นทั้งหยาบคายทั้งไร้มารยาท ไม่เพียงแต่ฮ่องเต้ที่ไม่ชอบ พระสนมรุ่ยเฟยเองก็ไม่ชอบเช่นกัน ภายใต้แรงกดดันมากมาย คงไม่เห่อของใหม่สักเท่าไรแล้ว”

“เหลือมากหรือน้อย ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าแล้ว” ฉู่เยว่หลีหลุบตาลง มองกล่องไม้บนโต๊ะ ความเศร้าปรากฏขึ้นในดวงตา ก่อนจะยิ้มอีกครั้ง

“ข้าฉู่เยว่หลี หากชอบใครแล้ว จะทุ่มเทสุดหัวใจ แต่หากข้าไม่ต้องการคนคนนั้นแล้ว คนผู้นั้นย่อมไม่มีแม้แต่เงาในใจข้า”

นางมองออกไปนอกหน้าต่าง

ท้องฟ้าค่ำคืนมืดมิด

ไม่ว่าความรักนั้นจะลึกซึ้งแค่ไหน แต่ยามนี้ได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ติดตามท่านพ่อออกรบมาตลอด จึงไม่เข้าใจข้า ข้าไม่ได้อ่อนแออย่างที่พี่ใหญ่คิด ต่อไปนี้ ข้าจะปกป้องจวนกั๋วกงเอง!”

...หลังจากลู่เฟิงจิ่นอุ้มทั่วป๋าเฟยเยวียนกลับไป หมอยังมาไม่ถึง ทั่วป๋าเฟยเยวียนก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว

ลู่เฟิงจิ่นที่อัดอั้นมานาน เอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “เยวียนเอ๋อร์ เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดถึงสลบไป? มียอดฝีมือแอบเข้ามาจริง ๆ หรือ?”