บทที่ 17

“เป็นฝีมือฉู่เยว่หลี!” ทั่วป๋าเฟยเยวียนหน้าซีดเผือด เห็นได้ชัดว่ากำลังตื่นตกใจ

ลู่เฟิงจิ่นขมวดคิ้ว “จะเป็นอาหลีได้อย่างไร? นางไม่มีวรยุทธ์!”

“ไม่ นางมีวรยุทธ์ ฝีมือของนาง เก่งยิ่งกว่าเจ้าด้วยซ้ำ...”

“เหลวไหล!” ครั้งนี้ลู่เฟิงจิ่นโกรธขึ้นมาจริง ๆ “ข้ารู้จักอาหลีมาหลายปี มีเรื่องอะไรที่ข้าไม่รู้บ้าง?”

“เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ?” ทั่วป๋าเฟยเยวียนสีหน้าพลันเปลี่ยน ความโกรธตีขึ้นมา “ไอ้ชาติหมา หรือว่าเจ้า...”

“เจ้าด่าใครว่าไอ้ชาติหมา?” ประตูเปิดออกในทันใด หญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาอย่างเดือดดาลโดยมีแม่นมคอยพยุง “องค์ชายจิ่นผู้ทรงเกียรติแห่งตงหลิง แต่เจ้ากลับเรียกเขาว่าไอชาติหมาหรือ?”

“เสด็จแม่!” ลู่เฟิงจิ่นสีหน้าเปลี่ยน รีบลุกขึ้นยืน โค้งคำนับ “ถวายบังคมเสด็จแม่”

พระสนมรุ่ยเฟย เสด็จแม่ของลู่เฟิงจิ่นนี่เอง

ทั่วป๋าเฟยเยวียนถึงบางอ้อ รู้สึกประหม่า แต่ท่าทีหยิ่งยโสของพระสนมรุ่ยเฟย กลับทำให้ความหยิ่งทะนงของนางเพิ่มขึ้น

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางเก็บความประหม่านั้นไว้ มองพระสนมรุ่ยเฟย ไม่แสดงท่าทีใด

“สามหาว!” แม่นมที่อยู่ข้างกายพระสนมรุ่ยเฟย สีหน้าเปลี่ยนบึ้งตึง เอ่ยเสียงขุ่น “พบกับพระสนมรุ่ยเฟยแล้วยังไม่ถวายบังคมอีก”

ลู่เฟิงจิ่นมองทั่วป๋าเฟยเยวียน เอ่ยเตือน “เยวียนเอ๋อร์ รีบถวายบังคมเสด็จแม่”

“ขออภัย ข้าเป็นคนในยุทธภพ ไม่รู้จักขนบธรรมเนียมในวัง!” ทั่วป๋าเฟยเยวียนเสียท่าให้กับฉู่เยว่หลี ยามนี้ในใจยังโกรธอยู่บ้าง ยังจะต้องมีเสียศักดิ์ศรีอีกหรือ?

ยิ่งกว่านั้น วันนี้เป็นครั้งแรกที่นางได้พบกับเสด็จแม่ของลู่เฟิงจิ่น

หากสยบยอมตั้งแต่คราแรก ในวันหน้านางก็จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

เพราะฉะนั้น แม้วันนี้พระสนมรุ่ยเฟยแสดงอำนาจ นางจะไม่ยอมคุกเข่า ไม่เช่นนั้น นางก็จะแพ้ตลอดไป

“บังอาจ!” พระสนมรุ่ยเฟยโกรธจนควันออกหู ได้ยินมาว่าลูกชายพาเด็กสาวไร้หัวนอนปลายเท้ากลับมา แต่คิดไม่ถึงเลยว่า จะดื้อด้านขนาดนี้

“ใครก็ได้! ลากนังเด็กคนนี้ไป โบยให้ตาย!”

ลู่เฟิงจิ่นเองก็ไม่คาดคิด ทั่วป๋าเฟยเยวียนจะดื้อด้านต่อหน้าเขาก็ยังพอทน แต่ต่อหน้าเสด็จแม่ กลับไม่รู้จักประมาณตน

ไม่รู้ว่านางนั้นซื่อตรงมากเกินไป หรือว่าไม่รู้ว่ากฎระเบียบในวังนั้น น่ากลัวแค่ไหน

“เสด็จแม่ เยวียนเอ๋อร์ยังเด็ก ไม่รู้กฎระเบียบ ต่อไปข้าจะให้คนคอยสั่งสอน เสด็จแม่โปรดทรงระงับความโกรธ!”

“เช่นนั้นแล้วเจ้าจะปกป้องนางเด็กคนนี้หรือ?” พระสนมรุ่ยเฟยโกรธจนหายใจหอบ

แม่นมรีบลูบหลังนาง “พระสนมเพคะ ร่างกายสำคัญนัก โปรดทรงระงับความโกรธ!”

ทั่วป๋าเฟยเยวียนได้ยินลู่เฟิงจิ่นพูดเช่นนั้น ก็รู้สึกโล่งใจ

ไอ้ชาติหมานี่ยังคงปกป้องนางอยู่

ศึกครั้งนี้นางชนะอย่างงดงาม อารมณ์ดียิ่งนัก มุมปากแย้มยิ้ม แม้แต่สายตาที่มองพระสนมรุ่ยเฟยก็อวดดีขึ้นมา

“พระสนม ข้าไม่เหมือนหญิงในวังอย่างพวกเจ้า ไม่มีความคิดอะไรซับซ้อนเช่นนั้น...”

“เยวียนเอ๋อร์!” ลู่เฟิงจิ่นตะคอกนาง จู่ ๆ ปวดหัวเหลือเกิน

แม่เด็กนี่ ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำจริงๆ

ใช่ว่าเขาจะปกป้องนางได้ทุกครั้งหรอกนะ!

ทั่วป๋าเฟยเยวียนไม่คิดว่าเขาจะตำหินตนเอง เมื่อครู่เขายังปกป้องนางอยู่แท้ ๆ!

ความโกรธของนางพลันปะทุขึ้นอีกครั้ง!

“ข้าเคยบอกแล้วว่า ข้าไม่อยากอยู่ข้างกายเจ้า แต่เจ้าดึงดันขังข้าไว้ที่นี่!”

หากเขาไม่ชอบนาง ก็ปล่อยนางไปได้ นางเคยพูดหรือไม่ว่าอยากอยู่ที่นี่?

“ยิ่งกว่านั้น เจ้าเองก็บอกว่า คนในวัง ต่างก็เล่ห์เหลี่ยมแสนกล เจ้าไม่ต้องการให้ข้าเป็นคนแบบนั้น! แต่ตอนนี้ เจ้าต้องการให้ข้าเรียนรู้วิธีการของหญิงในวังพวกนั้นหรือ? ลู่เฟิงจิ่น คำพูดของเจ้าเชื่อไม่ได้ เจ้าไร้คุณสมบัติที่จะเป็นสามีข้า”