กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น

กลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น

last update최신 업데이트 : 2025-01-05
에:  วริษา연재 중
언어: Thai
goodnovel18goodnovel
평가가 충분하지 않습니다.
30챕터
1.4K조회수
읽기
서재에 추가

공유:  

보고서
개요
목록
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.

"มอบใจให้แต่กลับถูกหักหลัง นางเกือบตายด้วยน้ำมือของคนรัก ทว่ากลับรอดมาได้ครั้งนี้นางจะกลับมาแก้แค้นทวงคืนทุกอย่างที่เคยเป็นของนางอย่างไร้ความปราณี จะไม่มีแม้กระทั่งน้ำตาอีกต่อไป ...."

더 보기

1화

บทที่ 1 ไร้ความเมตตา

Cassandra ’s pov

“This is getting more ritualistic by the day.” I said aloud as I walked out the morgue.

This was the third death in two days and there were reports about missing persons.

“I doubt there is anything too serious about it, we have no motive yet, the deaths so far seem to happen at the bars.”

I halted in my tracks as I looked up to Lewis,my partner who made that comment.

“Sure, should we ignore the symbol carved into the victims?” I said.

“What symbols?” He asked.

“What do you mean what symbols, each of them had something carved into them right on their collarbone, if I knew better I would say it was a sigil.”

“Well,” Lewis said as he shrugged his shoulders, “they might have been new recruits into gangs, I mean we have these cases almost everyday.”

“It does not mean that it is something serious, it's one of those murders that happen when drunk people collide.” He said as he walked away to his car.

“Sure…” I sighed, “write off my opinion and observations as extra”

Being a woman did not really come with many advantages in my line of work.

I had hoped moving to blueboard city would help but no.

It was almost the same thing as Seattle.

And this partner, he was not helping matters at all.

But I was certain of what I saw, there was a symbol carved into each and every one of those victims that we've dealt with these past few days.

Asides that, I could have said that everything else seemed normal.

“Cassandra …”Lewis called out to me, pulling me out of my deep thoughts.

“You need a ride back to the station?” He asked as he pulled his car to a halt in front of me.

“Give me a minute, I just need to get some things in order here…” I said.

That was in fact an excuse to make it back to the corpse, there was something about that craved symbol on his body that just made me dread.

“Well hurry it up, we need to head back to the Precinct and make reports back to the chief.”

I rolled my eyes as I made my way back to the corpse.

“I need a minute with the corpse,” I said to the officers there as I flashed my badge to them.

“Sure thing ma'am.”

There it was, the odd symbol, carved neatly and deep in his body, just there on the collarbone.

I picked up the report file that was provided and read through it.

“What the…” I half cursed, there was nothing there about the carving on his collarbone .

I grabbed a glove and slipped into them just so I could feel.

“You see it too, don't you?” A voice came from behind me.

That startled me and the result was the clattering sound of the tray that fell to the floor.

“What are you doing here, you should not be here…” I said to him as I placed my hands on the gun on my hostler

“You seem to be new here…”

I did not know why it took me that long to figure it out but the man who stood before me was like one of statues you'd find in a greek museum, except he was well clothed and he was way hotter.

The sleek hair, the stubble chin, the broad chest and chiseled jawline made me gulp.

“And you are yet to get the hell out of this place, this is a crime scene,you are not supposed to be here,leave this instant.”

“You see the craving too don't you?”

I felt my defenses fail me the moment he made mention of the carved symbol.

“What carved symbol?” I asked, feigning ignorance.

“Come on,not you too” he said as he picked up a laser pointer from the table and pointed to the craving.

“This symbol?” He said, raising his brows inquisitively.

“I know that you can see it, I've been watching you, and it has been,well…” he shrugged his shoulders, “way too much for you.”

His aura.

It felt so familiar and distant at the same time.

I opened my mouth to ask questions when the curtains moved.

“Cassandra ?”

I turned around to see who it was and saw Lewis standing behind me with a startled expression on his face.

“Lewis I can explain,he was about leaving when…”

“Good morning sir.”

“Sir?!” I thought, “what was he on about?”

“Like she said, I was about to leave,” the man said as he walked out.

He halted a few metres from me, “it was nice meeting you Cassandra ..” and with that he was gone from my sight.

Without mincing words or even enquiring what or who the man was, Lewis passed his message, “the chief is quite busy, the report will be tomorrow, you may go home now!” He said.

“Sure, I Just need a few more minutes here,” I said.

“You and that corpse, why do I always get the creeps as partners?”

I ignored that comment and stared at the symbol on the victim's collarbone .

I got tired when all I got was the vague feeling of being familiar with that symbol.

I made my way to the garage when certain movements caught my attention.

“Hello?” I called out, “is anyone there?”

A paw slapped me across the face and I found myself flying a few meters back.

“You should have stayed away when you had the chance”. A low growling voice said to me from the cover of darkness.

I tried to scream for help but I was too dizzy to even arrange my thoughts together.

I gave in to the darkness.

…….

“Cassandra …”

I opened my eyes to behold the same guy from the morgue.

“Thank God you're alright.” He said as he helped me up.

“Take me to my car..” I protested.

“Not in this condition, I'll be taking you home.”

“What happened?” I asked, “the last thing that I remembered was that…”

“That doesn't matter, you're safe and we need to keep it that way.” He said as he took me to his car and drove me home.

“Here's my card…” he said as he handed me his card, “the name is Nikolas , feel free to give me a call, we have a lot to talk about”

펼치기
다음 화 보기
다운로드

최신 챕터

더보기

댓글

댓글 없음
30 챕터
บทที่ 1 ไร้ความเมตตา
บทนำ"ข้าเป็นเพียงสตรีที่รักสามีมากกว่าตนเอง ยอมตาบอดตัดขาดญาติมิตรเพราะเขาเพียงผู้เดียว คำว่ารักที่เขามอบให้ทุกวันการกระทำทุกอย่างล้วนทำเผื่อข้า แต่เหตุไฉนสิ่งที่ข้าเห็นกลับกลายเป็นเพียงสิ่งหลอกลวงแม้กระทั่งคำว่ารักก็เช่นเขา เขามิเคยรักข้าที่เข้ามาหาตระกูลของข้าล้วนเป็นแผนของเขาทุกอย่าง คนที่ลงมือฆ่าท่านพ่อและวางยาข้าคือคนที่ข้ารักหมดหัวใจมิหนำซ้ำก่อนตาข้าจะปิดลง ข้าเห็นสตรีอีกนางที่ข้าจำได้ดียืนอยู่ข้างกายเขาพร้อมเผยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนที่เขาจะสั่งให้คนใช้จัดการพาร่างของข้าไปทิ้งและอุ้มร่างของสหายสนิทของข้าเข้าห้องไปด้วยเสียงหัวเราะอย่างสุขสันต์ ความโชคร้ายของข้ายังพอมีความโชคดีสวรรค์เมตตาให้มีคนพบเห็นข้าและช่วยเหลือข้าเอาไว้ สตรีที่เกือบตายอย่างข้าเมื่อรอดพ้นการตายมาได้ ความรักข้าขอละทิ้งไม่คิดมีอีกและมีสิ่งหนึ่งที่ข้าจะต้องทำต่อจากนี้คือการกลับไปทวงแค้นให้ตระกูลของข้า หากมิเช่นนั้นข้าคงตายตาไม่หลับแม้จะต้องเสี่ยงตายอีกครั้งข้าก็ยอม "บทที่ 1 ไร้ความเมตตาท่ามกลางสายฝนตกโปรยปรายลงมาอย่างกระหนำสตรีร่างบางถูกทำร้ายจนไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้ ทำได
last update최신 업데이트 : 2024-12-16
더 보기
บทที่ 2 นับว่าเป็นโชคชะตา
บทที่ 2 นับว่าเป็นโชคชะตาเปรี้ยง เปรี้ยง! ซ่า ซ่า….เสียงฟ้าร้องแข่งกับสายฝนเป็นระลอก ๆ แม้จะเป็นยามค่ำคืนแต่เมื่อแสงสายฟ้าฟาดลงมาเผยให้เห็นว่าตอนนี้บ่าวรับใช้ในเรือนกำลังจับร่างของสตรีมาโยนทิ้งที่หน้าผาเพื่อจัดการตามที่นายท่านบอก เมื่อเสร็จสิ้นรีบพากันเดินทางกลับ ร่างของหนิงเซียนตกลงมาโชคดีที่ด้านล่างเป็นพุ่มหญ้าปกคลุมทำให้ร่างกายของนางไม่ได้รับบาดเจ็บเพิ่มเติมในยามนั้นมีนักพรตกับลูกศิษย์ที่ออกเดินทางไปเรื่อย ๆ โดยไร้จุดหมายเมื่อที่นอนหลับค่ำคืนนี้เกิดฟ้าฝนกระหน่ำลงมาทำให้นอนไม่ได้ จึงพากันเดินออกมาจากที่เดิมเพื่อหาที่หลบฝน บัดนั้นนั่นเองทั้งสองเดินผ่านมาพบเห็นร่างคนที่นอนแน่นิ่ง ลูกศิษย์จึงได้เอ่ยถามนักพรต"ท่านอาจารย์นั่นไม่ใช่คนหรือขอรับ? ""นั่นสิว่าแต่เป็นผู้ใดกันสภาพถึงเป็นเช่นนี้หล่นลงมาอย่างตั้งใจหรือว่าถูกกระทำเจ้าลองเข้าไปแตะชีพจรดูสิว่ายังมีชีพจรอยู่หรือไม่? "นักพรตบอกแก่ศิษย์ เขารีบเดินเข้าไปใกล้จับกายของนางพลิกหงายขึ้นเมื่อเห็นยามแรกเขาสะดุ้งอย่างตกใจเพราะสายฟ้าฟาดลงมาพอดีเผยให้เห็นใบหน้าเละของหนิงเซียนเปี้ยง!"เฮือก! ""เกิดอะไรขึ้นหรือว่าร่างไร้วิญญาณเสียแล้ว""มิใช
last update최신 업데이트 : 2024-12-16
더 보기
บทที่ 3 ถึงเวลาแล้ว
บทที่ 3 ถึงเวลาแล้ว“เจ็บ ข้าเจ็บเหลือเกิน นี่ข้าตายไปแล้วอย่างนั้นหรือ? แต่หากข้าตายทำไมข้าถึงได้รู้สึกเจ็บปวดอย่างนี้ล่ะ”หนิงเซียนค่อย ๆ ลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งอย่างช้า ๆ สิ่งแรกที่นางเห็นคือขื่อของกระท่อมเก่าทรุดโทรม นางเริ่มกวาดสายตาจ้องมองไปทั่ว ๆ นางจำได้ว่าครั้งสุดท้ายนางใกล้จะหมดลมหายใจอยู่ที่หน้าเรือนมิใช่หรือ? แล้วที่นี่ที่ไหนกัน นางต้องตายแล้วมิใช่หรือ? คำสั่งของหยางตงฉวนยังกึกก้องอยู่ในหูไม่จางหายเขาสั่งการให้บ่าวรับใช้จัดการกับนางและพาร่างของนางมาทิ้งมิใช่หรือ? แต่มิทันที่นางจะได้สงสัยอันใดต่อเสียงฝีเท้าได้ดังใกล้เข้ามาแม้อยากลุกหนีแต่ทว่าร่างกายของนางเจ็บปวดไปหมดมิอาจจะดิ้นได้ด้วยซ้ำ“เจ้าฟื้นแล้วหรือ? อาจจะยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่อย่าพึ่งลุกเลย ข้าจะให้ลูกศิษย์ของข้ามาป้อนอาหารป้อนยาให้แก่เจ้า ระหว่างนี้ข้าจะช่วยเหลือจนกว่าเจ้าหายดีเอง” ชายชราใบหน้าแสดงถึงความดีใจเมื่อเห็นนางฟื้นเดินเข้ามาถามหนิงเซียน นางคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย“ฮึ! เจ้าคงสงสัยสินะว่าข้าคือผู้ใดมิต้องกลัวข้า ข้าเป็นนักพรตที่เดินผ่านมาเห็นเจ้าได้รับบาดเจ็บจึงให้ลูกศิษย์ช่วยแบกเจ้ามาที่นี่และรักษาให้ นอนพ
last update최신 업데이트 : 2024-12-16
더 보기
บทที่ 4 บุรุษชั่วช้ากับสตรีไร้ยางอาย
บทที่ 4 บุรุษชั่วช้ากับสตรีไร้ยางอายหลังจากนั้นมาเยว่เผิงสั่งให้คนของนางตามหาร่างของจางหนิงเซียนเพื่อตรวจสอบให้แน่ชัดว่านางตายไปจากใต้หล้าแห่งนี้แล้วจริง ๆ จนบ่าวรับใช้กลับมาแจ้งว่าไม่พบร่างของหนิงเซียนเลยจึงคิดว่านางคงตายไปแล้วจริง ๆ ตั้งแต่นั้นมาเยว่เผิงใช้ชีวิตทุกวันอย่างสุขสบายใจไร้ความกังวลเดิมทีเยว่เผิงเป็นพียงบุตรสาวของบ่าวรับใช้ในเรือนของท่านใต้เท้าอีกเรือนหนึ่ง ครั้นนั้นมารดาของนางต้องมาจากไปด้วยการเฆี่ยนตีเพราะเยว่เผิงมักแอบเข้าไปขโมยของมีค่าของฮูหยิน ครั้งแรก ๆ ไม่ถูกจับได้แต่ทว่าบ่อยครั้งของมีค่าเริ่มหายไปฮูหยินแอบสงสัย จึงให้บ่าวคอยจับตาดูยามที่ตนเองไม่อยู่เรือนมีสาวใช้นางใดเข้ามาในห้องเก็บของของนางบ้าง และแล้วก็ถูกจับได้ยามนั้นเยว่เผิงกำลังโตไม่รู้ความ รู้เพียงว่าของมีค่ามักจะขายได้เงินดี นางอยากกินลูกกวาดเหมือนเด็กทั่วไปแต่ทว่านางเป็นเพียงบุตรของสาวใช้เบี้ยติดตัวแทบไม่มี นางเคยไปด้านนอกกับฮูหยินเพราะใช้ให้นางไปช่วยถือของกับมารดาของนาง เห็นฮูหยินนำกำไล ปิ่นปักผมไปขายได้เบี้ยอัฐมากมายแววตาของนางเป็นประกาย เมื่อครั้งแรกนางไม่ถูกจับได้จึงมีครั้งที่สองครั้งที่สามจนกระทั่งค
last update최신 업데이트 : 2024-12-16
더 보기
บทที่ 5 หนทางกลับเข้าเรือน
บทที่ 5 หนทางกลับเข้าเรือนรุ่งสางมาเยือนเจียงเหมยสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ครุ่นคิดในใจ หากนางได้พบหน้าของชายที่ฆ่านางด้วยความรักนางจะไม่หวั่นไหวใจสั่นกับเขาเป็นอันขาดจากนี้ไปนางมีเพียงความแค้นที่ต้องชำระลู่เฟยให้บ่าวรับใช้พานางนั่งรถม้ามายังเรือนตระกูลจาง เมื่อนางมาถึงนางได้บอกให้สารภีหยุดก่อนจะถึงเรือน นางจะเข้าไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้คงเป็นเรื่องน่าสงสัยที่จู่ ๆ สตรีอย่างนางปรากฏตัวเจียงเหมยจึงลงใกล้ ๆ เรือนเฝ้ามองดูการเคลื่อนไหว ของทุกคนเห็นหยางตงฉวนควบม้าออกไปด้านนอก นางจึงเดินไปที่โรงเตี๊ยมใกล้ ๆ เฝ้ารอให้หยางตงฉวนกลับมาเสียก่อน นางคิดไว้แล้วว่าจะทำอย่างไรถึงจะเข้าใกล้เขาได้อย่างรวดเร็วนางเฝ้าคอยจนท้องฟ้าเริ่มคล้อยต่ำลงแสงดวงอาทิตย์ลับลาขอบฟ้าปกคลุมด้วยความมืดมิดแทนที่ แสงสว่างจากโคมไฟเริ่มสว่างขึ้นตามบ้านเรือน เจียวเหมยเดินไปอยู่ใกล้ ๆ หน้าเรือนเสียงฝีเท้าของม้าถูกควบมาจากไกล ๆ นางได้เริ่มแผนการที่นางคิดไว้ทั้งคืนเพื่อที่จะได้เข้าใกล้หยางตงฉวนฝั่งด้านหยางตงฉวนกลับมาจากวังหลวงยามนี้ท้องฟ้าเริ่มสลัว ๆ จู่ ๆ สายตาเขาได้เห็นสตรีร่างบางเดินซวนเซล้มลงที่หน้าเรือน เขารีบใช้เท้าบังคับให้ม้า
last update최신 업데이트 : 2024-12-19
더 보기
บทที่ 6 ชีวิตช่างรันทด
บทที่ 6 ชีวิตช่างรันทดเมื่อทั้งสองเดินออกไปเสียงประตูถูกปิดแน่น เสียงของยูร์เหยาสาวใช้ที่ถูกสั่งให้ดูแลเจียวเหมยได้เดินเข้ามาใกล้เตียงนอน"คงจะเจ็บน่าดูสินะ ใบหน้าไร้ที่ติจนทำให้นายท่านสนใจแต่ข้าไม่อยากให้ท่านอยู่ที่นี่หรอกนะ ข้าไม่อยากให้ท่านเป็นเสมือนนายหญิงของข้า " ยูร์เหยาเด็กสาวที่จำได้ติดตาในคืนวันที่หนิงเซียนถูกคนที่นี่ทำร้ายอย่างไร นางเป็นสาวใช้ที่คอยดูแลหนิงเซียนอีกคนแต่ไม่ได้อยู่ในสายตาเพราะยามนั้นหนิงเซียนฮูหยินสนิทสนมกับงูพิษอย่างเยว่เผิงจนนางมิอาจจะพูดอะไรได้และไม่สามารถช่วยเหลือฮูหยินของตนได้เลยเพราะนางเป็นเพียงสาวใช้เท่านั้น สิ่งที่นางเอ่ยออกมาทำให้เจียวเซียนพอได้ยินคลับคลายคลับคลาแต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดูนาง พร้อมหลับไปเพราะฤทธิ์ยาและความเจ็บจากคมมีดที่นางแทงเข้าที่หน้าท้องของตัวเองรุ่งสางมาเยือนแสงแดดกระทบใบหน้านางขยับกายอย่างลืมตัวแต่เมื่อขยับนางรู้สึกเจ็บแปลบ ค่อย ๆ ลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งอย่างช้า ๆ ห้องนี้เป็นห้องนอนของเรือนรับรองนางจดจำได้ทุกที่ในเรือนนางพยายามจะลุกขึ้น ทันใดนั้นเองสตรีร่างเล็กตื่นขึ้นเพราะรู้สึกว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงดิ้นไปมา"ฟื้นแล้วหรือ? อย่าพึ่
last update최신 업데이트 : 2024-12-19
더 보기
บทที่ 7 ขับไล่
บทที่ 7 ขับไล่ห้องรับรองเจียวเหมยยืนอยู่ริมหน้าต่างสายตาจ้องมองไปด้านนอกอย่างเหม่อลอย เรือนที่นางอยู่มาตั้งแต่เด็กไม่คิดเลยว่าวันนี้ที่แห่งนี้จะเป็นของผู้อื่น ตอนนี้นางได้กลับมาแล้วภาพความทรงจำที่นางกับท่านพ่อเคยใช้เวลาอยู่ด้วยกันไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มเสียงหัวเราะ ใบหน้าของท่านพ่อที่ยืนส่งยิ้มให้นางยังคงตราตรึงใจเสมอ นางกลับมาครั้งนี้จะทวงคืนทุกอย่างกลับคืนมาให้ได้ไม่อย่างนั้นนางมิอาจจะนอนตายตาหลับได้ครั้นนั้นเสียงประตูถูกเปิดเข้ามา เสียงที่คุ้นเคยได้เอ่ยขึ้นมาทันทีที่เท้าก้าวเข้ามาด้านในเพียงหนึ่งข้างเท่านั้น"เจ้าฟื้นแล้วก็ออกไปจากเรือนของข้าได้แล้วแม้ว่าสามีข้าจะใจดีแต่ข้าไม่ อีกอย่างตอนนี้เจ้าเดินเหินได้คงไม่ได้รับบาดเจ็บมากมายอันใด เป็นบุตรสาวเรือนใดข้าจะให้บ่าวไปส่งเจ้าเอง"“ฮูหยินข้ายังรู้สึกเจ็บแผลอยู่เลยเจ้าค่ะ อีกอย่างเมื่อเช้านี้ท่านใต้เท้าบอกให้ข้ารักษาตัวอยู่ที่นี่จนกว่าจะหายเจ้าค่ะ ข้าเป็นหนี้บุญคุณท่านใต้เท้าหากจะจากที่นี่ไปอย่างไรต้องร่ำลาผู้มีพระคุณเสียก่อน"“นี่เจ้าไม่รู้ความหรือไง ไม่ว่าข้าหรือแม้แต่ท่านใต้เท้าก็เสมือนคนคนเดียวกันออกไปจากที่นี่ก่อนที่ข้าจะขับไล่เจ้า
last update최신 업데이트 : 2024-12-20
더 보기
บทที่ 8 ห้องพัก
บทที่ 8 ห้องพัก"ท่านช่างมีความเมตตากับข้ามากเหลือเกินเจ้าค่ะ ไม่ว่างานในเรือนอะไรข้าทำได้ทั้งนั้น ข้าเพียงแค่ต้องการอาหารกับที่พักพิงเท่านั้น โชคดีหรือเพราะโชคชะตาที่ทำให้เขาได้มาพบกับท่านใต้เท้าเช่นท่าน" เจียวเหมยผละออกยกมือสองข้างขึ้นมาคารวะหยางตงฉวน เขารีบเข้ามาจับมือของนางไม่ให้ก้มลงเพื่อขอบคุณเขา"เจ้าไม่ต้องทำถึงเพียงนี้ ยามนี้เจ้ายังเจ็บร่างกายอยู่พักผ่อนเถอะนะข้าจะให้สาวใช้ไปจัดเตรียมห้องพักไว้ให้เจ้าจัดเตรียมเสร็จเมื่อไหร่ข้าจะให้ยูร์เหยามาตาม""ขอบคุณท่านใต้เท้าเจ้าค่ะ " เอ่ยจบเขาได้เดินออกไปจากห้อง สีหน้าของเจียวเหมยได้เปลี่ยนไปทันที"คิดไว้แล้วว่าบุรุษเช่นท่านจะต้องยอมอ่อนข้อให้แก่ความเย้ายวนของสตรี ทำไมตอนนั้นข้าถึงได้ตาบอดหลงคิดว่าเขามีเพียงแต่ข้า ช่างโง่เขราเสียจริง! " เจียวเหมยเอ่ยพึมพำก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียงนอน ในใจคิดแผนการที่จะแก้แค้นทั้งสองอย่างสาสม เพียงแค่เห็นใบหน้าของทั้งสองความโกรธแค้นในใจของนางเริ่มลุกขึ้นราวไฟกลับโหมกระหน่ำแรงยิ่งกว่าเดิมฝั่งด้านเยว่เผิงนางเดินสงบสติอารมณ์ของตนจนมาถึงห้องรีบปิดประตูก่อนจะอาละวาดกรี๊ดร้องทำลายข้าวของมในห้องเสียงดังลั่น ทำให
last update최신 업데이트 : 2024-12-20
더 보기
บทที่ 9 เกินไปแล้ว
บทที่ 9 เกินไปแล้วครั้นนั้นเจียวเหมยเดินเข้าไปด้านในทุกอย่างในห้องของนางยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ราวกับว่าตั้งแต่ที่นางจากไปที่นี่ไร้ผู้คนมาอยู่ ช่างโชคดีที่หยางตงฉวนให้นางมาอยู่ในห้องที่นางคุ้นเคย อาหารถูกจัดเตรียมอยู่ที่โต๊ะด้านหน้าอย่างมากมาย ระลอกความคนึงหาเรื่องทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นที่ห้องนี้แวบเข้ามาในความคิดน้ำตาของนางไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว นางตั้งสติรีบเช็ดน้ำตาไม่ให้ยูร์เหยาได้เห็นมิเช่นนั้นอาจจะทำให้นางสงสัยเอาได้"อาหารมากมายเลยเจ้ากินด้วยกันสิ ให้ข้านั่งกินผู้เดียวข้าไม่คุ้นชิน""ท่านกินไปเถิดข้ากับสาวใช้นางอื่นกินเสร็จแล้ว เมื่อท่านกินเสร็จข้าจะได้เก็บสำรับไปให้ท่านได้พักผ่อน""อืม…เข้าใจแล้วอย่างนั้นข้าไม่เกรงใจ" เจียวเหมยนั่งลงที่เก้าอี้แสร้งทำเป็นตื่นเต้นกับอาหารตรงหน้า ก่อนจะจับตะเกียบมาคีบอาหารกินอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อนางกินอาหารเสร็จยูร์เหยาได้จัดการเก็บสำรับกลับโรงครัว ก่อนที่นางจะกลับไปนางได้แจ้งให้แก่เจียวเหมยเกี่ยวกับการที่จะอยู่ที่นี่และต่อจากนี้นางจะมาเป็นผู้ดูแลนางนับจากนี้"เท่าที่ข้าสังเกตและเห็นแววตาของท่านใต้เท้าที่ท่านใต้เท้ามีเมตตาให้ท่านมาอยู่ที่ห้
last update최신 업데이트 : 2024-12-20
더 보기
บทที่ 10 กินหาหารเช้าร่วมกัน
บทที่ 10 กินหาหารเช้าร่วมกันรุ่งเช้าวันต่อมาเจียวเหมยนอนไม่หลับทั้งคืนนางคิดถึงวันที่นางต้องเจ็บช้ำน้ำใจอีกทั้งวันที่นางแตกสลายความทรงจำไหลเวียนเข้ามา นางสะอื้นไห้จนคิดว่ายามนี้นางต้องพอเสียทีหมดเวลาที่นางจะมาเสียน้ำตากับคนเช่นนี้ คนพวกนั้นจะต้องถูกเอาคืนอย่างสาสม นางจะทำให้ทุกข์ทรมานยิ่งกว่าที่นางเจ็บปวดพันเท่าเจียวเหมยหยิบอาภรณ์ที่อยู่ในตู้ของตนเอามาสวมใส่ ทุกอย่างของนางคิดว่าจะถูกนำไปทิ้งแล้วเสียอีกแต่กลับยังอยู่ที่เดิมครั้นนั้นเสียงประตูถูกเปิดเข้ามาจากด้านนอก ยูร์เหยาเห็นแผ่นหลังของเจียวเหมยที่สวมชุดของหนิงเซียนนางชะงักใบหน้าซีดเซียว หากไม่รู้ว่าสตรีในห้องนี้เป็นเจียวเหมยคงคิดว่าฮูหยินฟื้นขึ้นมาเสียอีก"ท่านทำอันใด! " เจียวเหมยหันขวับมามองสองเท้าเดินไปหายูร์เหยา"ข้าเพียงแค่อยากเปลี่ยนชุดเท่านั้นเอง แต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพักอยู่ที่ใดจะไปถามก็กลัวไม่พบเจ้า จึงนำชุดมาสวมใส่โดยไม่ได้เอ่ยถาม" นางไม่มีท่าทีที่่จะแตกตื่นเมื่อถูกยูร์เหยาเอ่ยถามรีบแจ้งต่อนางเรื่องอาภรณ์ที่นางสวมใส่ยามนี้"เฮ้อ! อย่างไรเจ้าของอาภรณ์พวกนี้ไม่อยู่แล้วท่านจะสวมใส่คงไม่มีผู้ใดกล้าว่าหรอกนะ แต่น่าแปลกเสียจริง
last update최신 업데이트 : 2024-12-21
더 보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status