Semua Bab Manhater (Filipino): Bab 31 - Bab 40

Pagkarating ni Shaina sa masikip at maliit na eskinita ay wala na siyang naabutan pa roon. Kahit anong lingon niya sa paligid ay hindi na niya ito nahagilap pa. Kaya napabuga na lang siya ng malalim na paghinga at napasapo sa kaniyang noo gamit ang sariling kamay.Hapong-hapo siya sa paghinga at pawisan ang buo niyang mukha dahil sa kakatakbo at kakahabol sa kaniya kanina, subalit nabigo lamang siya na maabutan ito at tila bigla na lang din itong nawala sa isang iglap.Napalingon naman siya nang marinig ang pagdating ng ambulasya at binalikan na lamang ang sina Karen at Troy sa loob ng pinagtatrabauhan nila.Pagkapasok siya sa loob ay naabutan na lamang niyang tinatakpan ng puting tela ang buong katawan ng dalaga habang binubuhat naman sa stretcher lift si Troy nang ilang paramedics."Sandali lang, bakit niyo tinatakpan ang mukha niya? buhay pa siya. Humihinga pa siya, tignan niyo ng maigi." Ani ni Shaina sa isang paramedic."I'm sorry but she pass

Magmula noong kumalat sa buong campus ang tungkol sa sakit na ikinamatay ng aking ina ay nagsimula na ring maging impyerno ang sarili kong buhay. AIDS o acquired immunodefiency syndrome, ang sanhi ng pagkamatay niya na nalikom niya mula sa iba't-ibang lalaki na nakatalik niya.Nang dahil doon kaya naging tampulan ako ng tukso, away o gulo sa aming paaralan. Kung minsan pa nga ay tinatawag nila akong anak ng bayarang babae o GRO. Dumidilim kaagad ang aking mga paningin sa tuwing nariring ko ang mga salitang iyon mula sa kanila at madalas ay hindi ko napipigilan ang aking sarili kung kaya't parati ding nauuwi sa gulo ang lahat.Dinala ako sa isang tahimik at makipot na eskinita ng isang grupo ng mga babaeng estudyante, habang pinagtatadyakan, sinusuntok at ginugulpi nila ako ng sabay-sabay.Subalit natigilan na lamang sila at natahimik nang may isang lalaki ang biglang nakisingit sa eksena. Nakasuot siyang formal attire at may nakakatakot na maskarang nakatakip sa

"Natapos mo na ba ng malinis at maayos ang pinapagawa ko sa'yo?" ani ng ginoo kay Aubrey, pagkapasok na pagkapasok pa lamang nito sa loob ng sasakyan niya. Binaba naman ng dalaga ang suot niyang itim na antipas na ginagamit niyang pantakip sa kaniyang bibig."Dumating na ang mga pulisya. Natagpuan na rin nila ang bangkay ng babae sa loob." Ang tinugon ni Aubrey sa kaniya habang pasimple siyang sumisilip sa may side mirror."Siniguro mo ba na wala silang mahahanap na kahit anong ebidensya sa loob?" muling usisa nito sa dalaga.Lumingon naman si Aubrey sa kaniya at tumango na lang sa kaniyang ulo, pagkatapos ay nilisan na nila ang lugar na iyon."Nga pala, boss. Ano ang balak mong gawin sa mga natira mong empleyado? may nahanap ka na bang bagong malilipatan?" pagkasabi nito ay saglit namang niliko ng ginoo ang manibela at saka itinabi sa isang gilid ang kaniyang sasakyan.Nabigla na lamang si Aubrey at napalingon sa kaniya na may bakas ng

Kasalukuyang naglalakad sina Shaina at Karen sa tahimik na kalsada. Inaalalayan siya nito sa kaniyang balikat habang patingin-tingin sa kanilang likuran.     "Saglit lang," ani ni Shaina sa kaniya at saglit na huminto sa kaniyang paglalakad upang pumara sa sasakyan na paparating, subalit nilagpasan lamang sila nito at nabigong makasakay.     "Halika na," muli niyang pinapatong ang isang braso nito sa balikat niya at nagpatuloy sa paglalakad.     "Sa tingin ko, hanggang dito na lang ako." Mahinang saad ni Karen na may bakas ng panghihina sa kaniyang mukha.     Namumutla ang mukha nito at tila hirap na sa paghinga. Tumingin naman si Shaina sa kaniya at pinagmasdan ang bandang tagiliran nito na napuno na ng sarili niyang dugo at mukhang nauubusan na rin siya ng dugo.     "Kaya mo 'yan, Karen. Hindi

Halos napamaang na lamang ako sa aking kinatatayuan, pagkatapos kong maramdaman ang pagdampi ng labi niya sa akin.Tinanggal ko ang panyong nakapiring sa aking mga mata at saka nilibot ng tingin ang buo kong paligid. Wala na siya roon. Wala na yung lalaking kinamumuhian ko at sinusumpa ko ng sukdulan sa itaas. Bulong ko sa aking sarili.Dumura ako sa isang tabi at kinusot ang aking bibig gamit ang sariling kamay. Pagkatapos non ay tumalikod na ako at siyaka, sumakay ng bus."Linisin mo ang bawat ebidensyang maiiwan." Ang salitang paulit-ulit tumatakbo sa aking isipan. Halos hindi ko makalimutan ang sinabi niyang iyon, pati na ang tono ng kaniyang boses. Hindi ko maitindihan kung bakit parang napakadali lang sa kaniya ang pumatay ng tao. Dahi ba sa may mapait siyang nakaraan, kung kaya't ganoon na lamang ang galit siya sa mga tao? o dahil tao rin mismo ang lumikha sa pagiging halimaw niya?Sa loob ng maikling buwan n