หลังจากผ่านวันอันยาวนาน แขกเกือบทั้งหมดก็ออกจากคฤหาสน์ไปแล้ว ผู้อาวุโสของดาร์บี้บางคนก็กลับไปเช่นกัน ปล่อยให้สมาชิกตระกูลรุ่นใหม่ทั้งหลายดื่มกินในโถงจัดเลี้ยง แล้วพยายามคะยั้นคะยอให้เจ้าบ่าวพาเจ้าสาวเข้าเรือนหอได้แล้วเจ้าบ่าว แจ็คสันดื่มมากไปเล็กน้อยเมื่อช่วงกลางวัน ตอนนี้เขาจึงหลับสนิทอยู่ ในขณะที่เจ้าสาวอย่างรีเบคก้า ซง กำลังยุ่งอยู่กับการอำนวยความสะดวกให้กับแขกแทนสามีแน่นอน พี่ชายคนโต ฟลอเรียน และภรรยาของเขา ยูมิ เองก็อยู่ด้วยเช่นกัน"เอาล่ะ นี่ก็ดึกแล้ว ได้เวลากลับบ้านกัน!" ยูมิดูเวลาแล้วกล่าวเตือนฟลอเรียนดูจะไม่ค่อยพร้อมกลับเท่าไหร่นัก เขาโบกมือ "อา วันนี้เป็นโอกาสแสนพิเศษสำหรับพวกเราทุกคน ทำไมคุณไม่กลับไปก่อนล่ะ? ผมจะอยู่ที่นี่ ผ่อนคลายอีกสักหน่อย""คุณเมามากแล้วนะ ยังจะมีเรื่องคุยอะไรอีก?" ยูมิไม่พอใจนัก แต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะทำให้ฟลอเรียนขายหน้าต่อหน้าคนในตระกูลนัก เธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกลับไปเมื่อยูมิกลับ สายตาของฟลอเรียนก็จ้องไปที่เจ้าสาว รีเบคก้า เหล่าชายหนุ่มนั่งดื่มขณะที่รีเบคก้ารินเหล้าให้พวกเขา ราวกับภรรยาที่ยอดเยี่ยม'ผู้หญิงคนนี้ที่น้องชายเราแต่งด้วย

รอยยิ้มแข็ง ๆ ของซาแมนธาพลันดูอึดอัดและบูดบึ้งอย่างไรก็ตาม ลิลี่ยังคงสงบและมั่นใจ เธอยืนขึ้นแล้วแนะนำแดร์ริล "นี่คือแดร์ริล พวกเราแต่งงานกัน""โอ้… ลูกเขยของซาแมนธานี่เอง เขาดูเป็นคนที่เหมาะสมนะ เขาทำงานที่ไหนเหรอ?" เมลานีกล่าว"ในบริษัท" แดร์ริลตอบอย่างสุขุม เขารู้ว่าเมลานีคิดจะทำอะไร แต่เขาไม่สน"บริษัทอะไร? ตำแหน่งไหนล่ะ?" เมลานีถามด้วยรอยยิ้ม ทำทีเหมือนถามด้วยความเป็นห่วงจริงใจโดยไม่กะพริบตา แดร์ริลตอบ "ก็แค่หนุ่มออฟฟิศทั่วไป"'อ้า! ก็แค่หนุ่มออฟฟิศ!' เมลานีคิดด้วยคำกล่าวนั้น รอยยิ้มเดียดฉันท์ก็ปรากฏบนใบหน้ารอบ ๆ เขา เมื่อเห็นการตอบสนอง เมลานีรู้สึกพอใจ"เป็นหนุ่มออฟฟิศก็ดีแล้ว มันไม่เป็นไรที่เธอทำงานไม่ค่อยดี ลิลี่เองก็น่าทึ่งมากแล้ว มันไม่มีปัญหาอะไรที่เธอจะอาศัยอยู่ที่บ้านเฉย ๆ" เธอกล่าวเสริมการประชดประชันนี้ชัดเจนมาก ใบหน้าของซาแมนธาดำมืดลง'มันเป็นความผิดของแดร์ริล เขาไม่รู้จักตำแหน่งของตัวเองรึไง? เขาคิดว่ามันดีรึไงที่พูดเรื่องนี้ออกมาแล้วทำให้ครอบครัวต้องอับอาย?' ซาแมนธาคิดลิลี่เองก็มีรอยยิ้มที่ไม่เป็นธรรมชาติบนใบหน้า เธอเสียใจที่พาแดร์ริลมาด้วยในทันใดนั้น

แต่การหนีไปจะทำให้เธอเป็นตัวตลกของเมลานี ดังนั้นซาแมนธาจึงทนอยู่ด้วยความมุ่งมั่น เธอถึงขนาดคิดว่าจะให้ลูกสาวเธอหย่ากับขยะนี่ทันทีที่กลับบ้าน เธอต้องแน่ใจว่าใบหย่าจะถูกทำขึ้นพรุ่งนี้ลิลี่คิดว่าเมลานีทำเกินไปหน่อย แต่เมื่อมองไปที่แดร์ริลข้างเธอ เธอก็หมดหนทาง'ลูกเขยคนอื่นสามารถทำให้แม่ยายประทับใจได้ แต่สามีเธอล่ะ? ลืมไปซะ!' ลิลี่คิดในตอนนั้นเอง เมลานีก็หันไปหาแดร์ริลแล้วถามด้วยรอยยิ้ม "แดร์ริล เธอคิดว่าของขวัญที่จิมมี่ให้ฉันเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?"โดยไม่ต้องคิด แดร์ริลตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "ก็ไม่เลวครับ"'ก็ไม่เลว? พูดบ้าอะไร เขามีปัญญาซื้อมันได้เหรอ?' เมลานีคิดในทันใดนั้น ทุกคนในห้องก็หัวเราะกับตัวเองด้วยสายตาดูถูกบนใบหน้า'คนพวกนี้เป็นอะไร? การเปรียบเทียบทุกอย่างบนโลกนี้มันสนุกนักรึไง?' แดร์ริลคิดแดร์ริลทนไม่ได้กับการกลั่นแกล้งของพวกเขาอีกต่อไป ด้วยความช่วยไม่ได้ เขายืนขึ้นแล้วออกจากห้องไป'ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าขยะนี่อายจนไม่กล้าอยู่ต่อ? เมื่อไม่มีเขา ก็คงไม่มีใครให้กลั่นแกล้งอีก ไม่สนุกเอาซะเลย' พวกเขาคิดทั้งเมลานีและจิมมี่ดูจะผิดหวังเมื่อเขาจากไป ซาแมนธาเองก็โล่งใจที่เขาจากไ

ในขณะที่เธอมองรถหายไปจากสายตา ลิลี่ก็เดินเข้าบ้านพร้อมคิ้วที่ขมวด...ณ คฤหาสน์ริมทะเลของตระกูลดาร์บี้แจ็คสันตื่นขึ้นในห้องนอน ด้วยความสับสน เขาเปิดตามาด้วยอาการเมาค้าง เขาจำไม่ได้ว่าดื่มไปเท่าไหร่เมื่อคืน แต่เขารู้สึกอิ่มใจ หลังจากวิ่งตามความรักกับรีเบคก้ามาสองปี ในที่สุดพวกเขาก็ได้แต่งงานกัน และที่ทำให้เขาดีใจยิ่งไปกว่านั้นคือ แม้แต่แดร์ริล ที่เขาไม่ได้พบมาเป็นปี ก็ปรากฏตัวที่งานแต่งเขา ในตอนนั้นเอง รอยยิ้มอบอุ่นก็ปรากฏบนใบหน้าเขา เขายืนขึ้นแล้วเดินออกจากห้องนอน"รีเบคก้า?"เขาเรียกเมื่อออกมาที่โถงจัดเลี้ยง เมื่อไม่มีการตอบสนอง เขาจึงรู้สึกว่ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นเขาเห็นประตูห้องแขกถูกเปิดออก เขาจึงวิ่งไปด้วยความเร่งรีบ เมื่อเขาไปถึงประตู เขารู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า ตัวสั่นอย่างรุนแรง เขาเห็นสิ่งที่เขาไม่มีทางลืมไปตลอดชีวิตเจ้าสาวที่เพิ่งแต่งงานของเขา นอนอยู่บนเตียง"อ้า!"แจ็คสันคำรามด้วยความโรกธ ดวงตาของเขาแดงก่ำทันที ชั่วร้าย! นี่มันเป็นเรื่องที่ชั่วร้ายที่สุดเท่าที่ชายหนุ่มทุกคนจะคิดได้"ไม่ว่าแกจะเป็นใคร ฉันสาบานต่อพระเจ้า ฉันจะฆ่าแก" แจ็คสันกำหมัดแน่น เล็บของเขาจมลงไปใน

ในตอนนั้น คุณย่าลินดันนั่งลง เธอมองไปในกลุ่มคนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังฝูงชนนี้เป็นสมาชิกครอบครัวของตระกูลลินดัน ทุกคนมีใบหน้าบูดบึ้งและนิ่งเงียบ อำนาจสุดท้ายของบริษัทภายใต้เหล่าลินดันตกไปอยู่ในมือของพอล เจมส์ แล้ว พอลนั้นไม่ใช่คนธรรมดา การที่คุณย่าลินดันพยายามนำอำนาจกลับมาจากเขานั้นดูเป็นความคิดเพ้อฝันไป ในทันใดนั้น วิลเลียม ลินดัน ก็กะพริบตา เขายืนขึ้นแล้วกล่าว "คุณย่า ผมมีความคิด""เยี่ยม วิลเลียม บอกความคิดของหลานมาเลย!" คุณย่าลินดันกล่าวพร้อมท่าทางพอใจจากเหตุการของจีเซลล์ ลินด์ท ในรายการโชว์ครั้งก่อน วิลเลียมถูกลงโทษโดยการห้ามยุ่งกับธุรกิจของตระกูล แต่ในเมื่อนี่เป็นปัญหาความเป็นความตายของบริษัท คุณย่าจึงไม่สนใจเรื่องการลงโทษนัก แต่ที่สำคัญที่สุด มันก็เป็นเพราะคุณย่านั้นโปรดปรานวิลเลียมที่สุดอยู่ดีความยินดีรับฟังของคุณย่าทำให้วิลเลียมกล้าขึ้น เขากล่าวอย่างเชื่องช้า "คุณย่า ตอนนี้พอลถือหุ้นอยู่ 51% ของหุ้นทั้งหมดในบริษัทเครือลินดัน เราพูดอะไรไม่ได้อีก ถ้าเราต้องการมันกลับมา มันก็คงจะไม่ง่าย เราควรจะยอมแพ้""ยอมแพ้?" คุณย่าขมวดคิ้วเช่นเดียวกับคนที่เหลือทั้งหมดวิลเลียมกล่าว