เอลิออร์ ไวท์ ประสบความสำเร็จในการพิสูจน์ว่า เขานั้นรู้วิธีจัดการต่อสายน้ำเกลือให้คนไข้อย่างแท้จริง“ฉันพูดถูก ดูสิ! ฉันเป็นอัจฉริยะ ฉันจะทำของกล้วย ๆ แบบนี้ไม่เป็นได้ยังไง? ฌอน สจ๊วต ฉันจะบอกนายให้นะ การเป็นแพทย์ประจำตัวของนายเนี่ย มันเป็นความสามารถของฉันล้วน ๆ ไม่ใช่เพราะโชคช่วย”ทันใดนั้นประกายแห่งความภาคภูมิใจ และความพึงพอใจก็ปกคลุม เอลิออร์ ไวท์ ไว้ ปากของ ฌอน สจ๊วต เปรอะเปื้อนไปด้วยยาพิษที่ทำใหเขารู้สึกเสียใจมากก่อนหน้านี้“ฉันจะเพิ่มค่าจ้างให้นาย”เอลิออร์ ไวท์ รู้สึกภูมิใจในตัวเองมาก จนอยากจะล้อเลียน ฌอน สจ๊วต ให้มากขึ้น แต่อีกฝ่ายก็แค่โยนคำพูดที่ทำให้รู้สึกหนักอึ้งกลับมา : “ฉันจะจ่ายเงินให้นายเพิ่ม”เอลิออร์ ไวท์ ไม่มีปัญหาเรื่องเงินเลย ถ้าเขาสนใจเรื่องเงินเขาคงกลับไปทำงานที่ บริษัท ไวท์ วิสาหกิจ เพื่อเป็นลูกชายสุดร่ำรวย และเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัท เขาจะได้รับเงินมากขึ้น มากขึ้นในอัตราที่เร็วกว่าการเป็นแพทย์มาก ๆ ถ้าเขาทำงานให้กับพ่อของเขา“เจตนานายคืออะไร ฌอน สจ๊วต? ฉันรักษาแฟนตัวน้อยของนาย แล้วนายก็มาดูถูกดูแคลนฉันเนี่ยนะ?”บางทีเขาอาจจะโกรธมาก ๆ แต่ เอลิออร์ ไวท์

เมื่อ ซูซี่ ทอมสัน เงยหน้าขึ้น สายตาของเธอก็พบกับดวงตาที่ลึกซึ้งคู่หนึ่งแม้แต่ในเวลาเช่นนี้ ซูซี่ ทอมสัน ก็ยังคงหน้าแดงเธอมองไปที่ ไฮด์ โซรอส อย่างประหม่า "ทะ ท่าน ซะ – โซรอส”เธอกระพริบตาโดยหวังว่า ไฮด์ โซรอส จะช่วยเธอได้ไฮด์ โซรอส วางขวดไวน์ในมือของเขาลง เขามองไปที่ ซูซี่ ทอมสัน และยิ้มทันที การเต้นของหัวใจของ ซูซี่ ทอมสัน นั้นเร็วขึ้น เธอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย…อย่างที่คาดไว้คุณชายโซรอสยังคงจำเธอได้แน่ ๆ”นี่ใครหรอ คุณชายสจ๊วต?”ทันใดนั้น ซูซี่ ทอมสัน ไม่อยากที่จะเชื่อหูของเธอเอง เธอรู้สึกราวกับว่าเธออยู่ในบ้านน้ำแข็งที่หนาวเหน็บฌอน สจ๊วต นั่งไขว่ห้างด้วยขาอันเรียวยาวของเขาอย่างสง่างาม เขานั่งอยู่บนโซฟาพรางพูดว่า “เธอหรอ? เธอบอกว่าเธอชอบ คุณชายไฮด์ โซรอส ฉันไม่คาดคิดว่าสำหรับเด็กผู้หญิงที่ใสซื่อ และไร้เดียงสาคนนี้จะรักนายได้ขนาดนี้…ฉันจะเอายังไงดี? ในฐานะเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกัน ฉันคิดว่าฉันรู้สึกต้องมีความรับผิดชอบ ที่จะต้องพาเธอมาหานาย คุณชายโซรอส เพื่อที่นายจะได้ไม่พลาดโอกาสที่จะได้พบกับรักแท้ของนายอย่างไรล่ะ”ถ้า ฌอน สจ๊วต พยายามที่จะทำให้ ไฮด์ โซรอส รู้สึกแย่เขาก็คงจ

‘ถ้าฉันเจอใครสักคนในโลกนี้ที่ทำให้อารมณ์ของฉันวุ่นวายได้สักวัน ฉันจะทำให้เธอจบลงด้วยมือฉันเอง’นั่นคือสิ่งที่ฌอน สจ๊วตเข้าใจเมื่อเขายังเป็นวัยรุ่นในฐานะทายาทของครอบครัวสจ๊วต และอนาคตชายผู้พยายามอย่างหนัก การศึกษาที่ฌอน สจ๊วตได้รับนั้นเป็นสิ่งที่เข้มงวดและทารุณที่สุดตั้งแต่เด็ก ปู่ของเขาสอนหลานชายของเขาเป็นการส่วนตัวให้เป็นเครื่องจักรที่โหดเหี้ยมและเลือดเย็นปู่ของเขากล่าวว่า “หลานจะต้องไม่มีจุดอ่อนเลย วันหนึ่งเมื่อมีคนที่สามารถมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจและอารมณ์ของหลานได้ง่าย คนนี้จะเป็นศัตรูที่น่ากลัวที่สุดของหลาน ฌอน หลานต้องฆ่าศัตรูด้วยตัวหลานเอง”เมื่อฌอนสจ๊วตบอกกับเอลิออร์ ไวท์เกี่ยวกับเรื่องนี้ นอกเหนือจากความรู้สึกตกใจแล้ว เอลิออร์ ไวท์ ซึ่งยังเป็นวัยรุ่นในตอนนั้น คิดว่าฌอน สจ๊วตพูดโดยไม่ได้มีความหมายจริงๆ ทุกคนเคยพูดในสิ่งที่พวกเขาคิดว่า ‘เจ๋ง’ มากตอนที่พวกเขายังเป็นวัยรุ่น เมื่อเอลิออร์คิดถึงเรื่องนี้อีกครั้งหลังจากโตเป็นผู้ใหญ่ เขาก็คิดว่าฌอนเป็นแค่วัยรุ่นที่ใจร้อนในตอนนั้นบางทีเอลิออร์ ไวท์อาจลืมไปนานแล้วว่าฌอน สจ๊วตเคยพูดคำเหล่านั้นมาก่อน หรือบางทีเขาก็มองว่าคำพูดของเขา

ซูซี่ ทอมสันรู้สึกแย่ไม่แพ้กันในขณะนี้คนที่อยู่ตรงหน้าเธอคือคนที่เธอเฝ้าปรารถนามาตลอดอย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนละคนกับที่เธอคิดไว้รอยยิ้มจาง ๆ แขวนอยู่ที่มุมปากของ ไฮด์ โซรอส เขาดึงเก้าอี้สไตล์ยุโรปมานั่งตรงหน้า ซูซี่ ทอมสัน "นั่ง" จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่อีกด้านหนึ่งในตอนนี้ผิวของซูซี่ ทอมสันดูแย่มาก การสำลักน้ำสี่นาทีทำให้เธอรู้สึกราวกับว่ายมทูตกำลังเรียกตัวเธอ"คุณโซรอสฉัน…”“ จุ๊ ๆ ” ชายบนเก้าอี้ยกนิ้วขึ้นและวางลงบนปากของเขาเบา ๆ “ อย่าพูด ฉันจะดูแลคุณให้ดี”เสียงของ ไฮด์ โซรอสฟังดูมีเสน่ห์ แม้แต่รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็ยั่วยวน ใบหน้าของ ซูซี่ ทอมสันแดงฉานอย่างน่าสมเพช หัวใจของเธอเต้นระรัวอย่างเร็ว…คุณโซรอสหมายความว่าอย่างไร?เขาบอกว่าเขาอยากจะดูเธอให้ดี…มันหมายความว่ายังไง?คำตอบปรากฏขึ้นในใจของเธออย่างรวดเร็ว ซูซี่ ทอมสัน รู้สึกประหม่าเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ไฮด์ โซรอสที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นเธอก็พบกับสายตาที่เอาใจใส่ที่จ้องกลับมาที่เธอ คุณโซรอสมองเธออย่างใกล้ชิด!ผมยาวของเธอเปียกโชกขณะที่เธอทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรงบนพื้นควอตซ์สีดำที่ส่อ

“หืม?” ดวงตาของชายคนนั้นฉายแววประหลาดใจ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ผู้หญิงข้างถนนไฟสลัว ๆ ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ใต้แสงไฟ เงาของเธอก็ดูว่างเปล่า เธอยืนอยู่ที่นั่นด้วยตัวเอง และเขาเกือบจะคิดว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือคนชราที่ประสบความยากลำบากมาแล้วทุกรูปแบบในชีวิตของเธอ ทุกตารางนิ้วของร่างกายของเธอรวมถึงผมของเธอให้ความรู้สึกของคนที่เดินผ่านโรงสีความอยากรู้อยากเห็นของเขาที่มีต่อเธอรุนแรงยิ่งขึ้น ผู้หญิงแบบไหนที่ดูเหมือนว่าเธอต้องอยู่อย่างดิ้นรนในขณะที่ใกล้ตายแม้ว่าจะอยู่ในช่วงปีที่ดีที่สุดของเธอก็ตาม?“ในหอพักของฉัน…ฉันมีแค่บะหมี่กับต้นหอม ฉันยังมีไข่ ฉันไม่สามารถทำอาหารที่ดีกว่านี้เพื่อเสิร์ฟคุณได้”ในตอนกลางคืน เสียงที่หยาบกร้านของเธอกระจัดกระจายไปตามสายลม หัวใจของผู้ชายเต้นรัว ผู้หญิงคนนี้ใช้คิดอย่างนานภายใต้แสงแสงสว่างของไฟถนน ว่าเธอจะให้อะไรกับเขาได้บ้างและเธอจะรับใช้เขาเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับเงินของเขาได้อย่างไรเธอครุ่นคิดอยู่นาน จากนั้นเธอก็บอกว่าเธอมีเพียงสิ่งเหล่านี้เท่านั้น เธอไม่สามารถสร้างสิ่งที่ดีกว่าเพื่อรับใช้และขอบคุณเขาได้ทันใดนั้นชายคนนั้นก็รู้สึกว่าเงินสดในมือ