มือนั้นเสยผมที่หน้าผากของเธอ แม้ว่าเธอจะโง่ แต่เธอก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้พยายามจะทำอะไร"คุณชายคาลเลน คุณไม่รู้ว่าจะเคารพความปรารถนาของผู้อื่นได้อย่างไร?”"ผู้อื่น?" ริมฝีปากบาง ๆ ของคาลเลนขยับ “คุณไม่ได้บอกว่าคุณเป็นคนบ้าที่จะทำทุกอย่างเพื่อเงินหรอกหรอ? แม้ว่าฉันจะไม่ได้มาจากอาณาจักรจีน แต่ฉันก็ยังรู้คำพูดที่ว่า 'ใช้ชีวิตเยี่ยงคนเลว แต่ยังคงต้องการอนุสาวรีย์เพื่อความบริสุทธิ์ของตัวเอง' นั่นถูกต้องใช่ไหม?"เจนรู้สึกเจ็บปวดในใจ จากนั้นเธอก็เริ่มล้อเลียนตัวเอง เธออ่อนไหวเกินไป เธอเป็นคนขี้ขลาดแล้วทำไมเธอถึงยังเก๊ก?อย่างไรก็ตามเธอยังคงจับมือที่จับอยู่ข้างหลังเธอไว้แน่น ผิวหนังของฝ่ามือของเธอถูกเฉือนออกโดยเล็บของเธอ แต่เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ ในขณะนี้“ที่ไหนก็ดีไม่ใช่ที่นี่” เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างดื้อดึง ตาของเธอเป็นสีแดงและเธอไม่กะพริบ “ไม่ หมายความว่า ไม่”“ถ้าฉันยืนยันละ”เจนลดสายตาลง และไม่พูดอะไรอีก คาลเลนรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เร่าร้อน จะมีผู้หญิงแบบนี้กี่คนอยู่ในโลกใบนี้?เธอต่ำต้อย แต่ก็ภาคภูมิใจมากใครสร้างผู้หญิงคนนี้?เธอช่างน่าเบื่อและไร้ค่าในช่วงเวลาที่ผ่านมา แต่

“เจนเธอเปลี่ยนไปแล้ว”การแสดงออกบนใบหน้าของเจนหยุดนิ่ง “อโลร่า…”“เจนเธอไม่สังเกตหรอ ก่อนหน้านี้การแสดงออกของเธอมักจะเหมือนเดิม ฉันเคยเห็นการแสดงออกที่ว่างเปล่า และไร้ชีวิตชีวาบนใบหน้าของเธอเท่านั้น” อโลร่ามองไปที่เจน “ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนเป็นมนุษย์ที่มีชีวิต และหายใจได้มากขึ้น”เจนอ้าปาก เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง“เจนใครทำแบบนี้? ใครทำให้เธอกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง? มันคือคาลเลนหรือเปล่า?” ใบหน้าของ อโลร่าเคร่งเครียดขณะที่เธอพูดกับเจน “เขามีเจตนาร้าย!”มันจะเป็นสิ่งที่ดีได้อย่างไร?เธอได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของเจนสำหรับตัวเธอเอง อย่างไรก็ตามผู้ที่ทำให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นคือผู้ที่มีเจตนาร้ายกับเจนเจนไม่ได้พูดอะไรอโลร่าถอนหายใจด้วยความรำคาญ “เจนสัญญากับฉัน เลิกพบเขาเถอะ ฉันจะจัดหอพักใหม่ให้เธออยู่เอง”“ไม่ค่ะ!” เจนแทบจะกรี๊ด อย่างไรก็ตามเมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอก็เห็นความผิดหวังของอโลร่า เธอกำหมัดแน่น “อโลร่าไม่ต้องการเปลี่ยนหอพัก ฉันสัญญาว่าจะไม่เจอผู้ชายคนนั้นอีก หลังจากได้เงิน 5 ล้านเหรียญ”อโลร่ารู้สึกไม่พอใจกับเจน ที่ไม่สามารถทำตามความคาดหวังของเธอได้ เธอกัดฟันแน่นแล้วพูด

กริ๊ง!ลิฟต์เปิดออก เจนไม่สนใจเจสัน เมื่อเธอเดินออกไปเจสันก็คว้าแขนเธอไว้ “ไม่นะเจน เธอไม่สามารถลงไปได้ในตอนนี้ ธะ-เธอต้องหาที่ซ่อน""คุณชายดันน์ได้โปรดปล่อยฉัน ฉันมีธุระต้องไปทำ”“ไม่นะเจน พวกเขาจะเห็นเธอ ถ้าเธอลงไปตอนนี้ วันนี้เบรนแดนและแก๊งของเขาจะมารวมตัวกันที่นี่” เจสันดึงเจนเข้าไปในลิฟต์“เจน เธอคงไม่อยากให้เพื่อนเล่นในวัยเด็กเห็นเธอในสภาพนี้ใช่ไหม?”เจนหยุดหายใจไปเสี้ยววิ และมีความกลัวเผยอยู่ในดวงตาของเธอ คำพูดของเจสันดังก้องอยู่ในหูของเธอ นี่เป็นหนึ่งในปีศาจของเธอ เธอไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเพื่อนเล่นในวัยเด็กของเธอในขณะที่เธอตกอยู่ในสภาพที่เลวร้ายเช่นนี้เธอเร็วกว่าเจสัน เธอกดปุ่มปิดของลิฟต์อย่างเร่งรีบ“โย่ คุณชายดันน์ คุณได้พบกับความงามแล้ว! ตอนนี้พวกเขากำลังพูดคุยอย่างสนุกสนานในลิฟต์” เสียงล้อเลียนดังมาจากข้างนอก ประตูลิฟต์ที่ควรจะปิด แต่กลับหยุดลงด้วยมือของใครคนหนึ่งเจสันฝังหัวของเจนไว้ที่หน้าอกของเขา “เบรนแดนหยุดล้อเล่น” เจสันผลักมือของเบรนแดนที่ยื่นมาหาเจนออกไป “เธอเป็นคนขี้อายเบรนแดน ห้องพร้อมแล้ว นายควรขึ้นไปได้แล้ว”หลังจากนั้นเขาก็ปกปิดใบหน้าของเจนด้วยหน้าอกข

เจนมองไปที่เช็คบนโต๊ะ แต่เธอไม่ขยับเบรนแดนหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา "เกิดอะไรขึ้น? ไม่อยากทำเหรอ?”“ปล่อยเธอเถอะ ท่านฮอฟฟ์แมน ท้ายที่สุด เธอเป็นไข่มุกที่ภาคภูมิใจที่สุดของเอสซิตี้ ใช่หรือไม่?” คนอื่น ๆ ที่มาที่นี่พร้อมกับเบรนแดนพยายามให้คำแนะนำเขา แต่คำแนะนำของพวกเขาไม่จริงใจอย่างชัดเจน พวกมันฟังดูเหมือนคำเหน็บแนม“ภูมิใจหรอ?” เบรนแดนหัวเราะและจุดบุหรี่ หยิบบุหรี่ขณะที่เขามองไปด้านข้างของเจน “ด้วยสภาพที่น่าเกลียที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้?”อโลร่าเต็มไปด้วยความเสียใจเธอไม่เคยคาดหวังว่าเจนจะมีประวัติบางอย่างกับเบรนแดน ฮอฟฟ์แมนและทายาทที่ร่ำรวยเหล่านี้ ถ้าเธอรู้จักเธอจะไม่มีทางพาเจนมาหาคนเหล่านี้ พวกเขาสามารถทำได้ทุกอย่างเจนเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ ตัวเธอ พวกเขาทุกคนล้วนเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยและเป็นเพื่อนเล่นในวัยเด็กของเธอ แต่ตอนนี้พวกเขาจำเธอไม่ได้เลยมันก็เหมือนกันกับเธอ คนส่วนใหญ่ที่เคยรู้จักเธอในอดีตจะไม่สามารถจำเธอได้ในตอนนี้“ในคุกสนุกไหมเจน?”ชายคนหนึ่งบนโซฟาถามอย่างกะทันหันหน้าอกของเจนแน่นขึ้นและเธอมองไปยังทิศทางของเสียงนั้น…ชายคนนี้เป็นเพื่อนเก่าคนหนึ่งของเธอคนที่เธอเคยเล่น

“เธอยังจำได้ไหมว่าตอนนั้นเธอบังคับให้โรซาลีนดื่มวิสกี้ทั้งขวดได้อย่างไร? เจน คุณเจน ดันน์ ตัวน้อย วันนี้เธอยังคิดว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งนี้อีกหรือไม่?”เจนจ้องเขม็งไปที่อลันซึ่งใบหน้าแข็งกร้าวด้วยความเกลียดชัง ในขณะเดียวกันดวงตาของเธอก็ดูลึกลับ "ฉัน? บังคับโรซาลีน? ให้ดื่มวิสกี้ทั้งขวด?”ทุกวลีล้วนเป็นคำถามสำหรับเธอ เธอจะไม่ยอมบังคับใครแบบนั้นและเธอจะไม่มีวันทำอะไรที่เลวทรามขนาดนั้นกับโรซาลีน เช่นบังคับให้เธอดื่มวิสกี้ทั้งขวดเธอจะไม่ลดตัวลงไปถึงระดับนั้น“ยังเล่นอะไรบ้า ๆ อยู่เหรอ? โอ้คุณดันน์ คุณกลับมาแล้วจริงๆ คุณอิจฉาโรซาลีนดังนั้นคุณจึงจงใจยุยงเธอและบังคับให้เธอดื่มวิสกี้ขวดนั้นโดยทางอ้อม คุณคิดว่าจะไม่มีใครรู้เพียงเพราะไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อเป็นพยานหรอ?”จู่ ๆ เจนก็เข้ามาขัดจังหวะอลันอย่างใจเย็นพลางพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง“ไม่ ฉันไม่เคยทำในสิ่งที่คุณกล่าวหาฉันเลย”“เฮอะ~” ดวงตาของอลันเต็มไปด้วยความเกลียดชังขณะที่เขาจับจ้องไปที่เธอ “เธอกำลังบอกว่าฉันกล่าวหาเธออย่างไม่ถูกต้องใช่ไหม? หรือเธอกำลังบอกว่าโรซาลีนโกหก? ย้อนกลับไปตอนนั้นโรซาลีนเมาตายอยู่ริมถนน ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันชน