หลังจากได้รับคำยืนยันจากแพทย์ เมเดลีนก็ค่อย ๆ โล่งใจขึ้นมาแม้ว่าเจเรมี่จะไม่เป็นไรแล้ว แต่ตอนนี้ทุกคนก็ยังไม่พบเอโลอิสเลย“เอวลีน ดูแลเจเรมี่ด้วย เดี๋ยวพ่อจะไปตามหาแม่” ฌอนตบไหล่เมเดลีนเบา ๆ ก่อนจะออกมาเมื่อเมเดลีนเห็นแผ่นหลังฌอนที่วิ่งออกไป เธอก็เข้าใจได้ว่าในตอนนี้พ่อของเธอจะรู้สึกอย่างไรเอโลอิสเป็นความรักเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตของฌอน เช่นเดียวกับที่เธอรักเจเรมี่ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับคนที่เธอรักมากที่สุด ความกังวลในใจที่จะเกิดขึ้นเธอก็คงจะอธิบายไม่ถูกเหมือนกันเจเรมี่ถูกย้ายไปยังห้องพักผู้ป่วยโดยมีเมเดลีนคอยดูแลอยู่ข้างเตียงเธอมองดูแสงอาทิตย์ที่ตกกระทบบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาด้วยแววตาอ่อนโยนเมเดลีนจับมือของเจเรมี่ไว้และก้มลงจูบหลังมือของเจเรมี่เบา ๆ “ฉันรู้ว่าคุณเสี่ยงเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของฉัน ขอบคุณนะคะ”“เราเป็นสามีภรรยากันนะ ทำไมคุณต้องขอบคุณผมด้วย”ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงที่อ่อนโยนและมีเสน่ห์แว่วเข้ามาในหูเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตากลมที่มีน้ำตาคลอก็สบเข้ากับดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักของเจเรมี่“เจเรมี่ คุณฟื้นแล้ว!” เมเดลีนขยับเข้าไปใกล้เขามากขึ้น“อืม” เจเรม

“ไม่ คุณไม่ใช่เคธี่” เฟลิเป้ไม่อาจแน่ใจได้มากกว่านี้ ในขณะที่เขาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณาอีกครั้งหญิงสาวพ่นลมหายใจด้วยรอยยิ้มขุ่นเคือง และในตอนที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็มีเสียงอันอ่อนโยนของชายคนหนึ่งเรียกเธอ “เอมี่”หญิงสาวหันไปหาและยิ้มให้กับเจ้าของเสียงนั้นขณะที่อุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน“พ่ออยู่นี่ฮวน กลับบ้านกันเถอะ”“ครับ” เด็กน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง และร้องเรียกชายที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อยคนนั้นอย่างน่ารัก “พ่อ”เฟลิเป้รู้สึกเย็นในหัวใจขณะหันไปมองว่าชายคนนั้นอยู่ที่ไหน และเมื่อเห็นเขาก็รู้สึกว่าใบหน้านั้นค่อนข้างคุ้นเคยแม้ว่าเขาจะไม่ได้ติดต่อกับอดัมโดยตรง แต่เฟลิเป้ก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครอดัมดูตกใจที่เห็นเฟลิเป้เช่นกัน เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินมาหา“เฟลิเป้ วิทแมน อาของเจเรมี่ใช่ไหมครับ?” อดัมถามเฟลิเป้ชำเลืองมองอดัมก่อนที่เขาจะหันกลับมามองผู้หญิงที่ยืนข้าง ๆ อดัมอีกครั้งอดัมรับรู้ได้ถึงพฤติกรรมของอีกฝ่ายจึงส่งยิ้มอย่างสุภาพในขณะที่แนะนำตัว “นี่คือคู่หมั้นของผม เอมี่”“คู่หมั้น” เฟลิเป้ย้ำคำนั้นอีกครั้งด้วยความรู้สึกร้อนรุ่มในหัวใจ“เราเจอกันตอน

เขาเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าเฟลิเป้รู้สึกยังไง ไม่ว่าเธอจะใช่เคธี่หรือไม่ แต่การมีอยู่ของเธอเปรียบเสมือนแสงแห่งความหวังในชีวิตสำหรับเฟลิเป้เมเดลีนเซ็นเอกสารของโรงพยาบาลให้เจเรมี่เสร็จแล้ว ขณะที่พวกเขากำลังเดินทางกลับบ้าน เมเดลีนก็รีบโทรหาฌอนว่าเขาพบเอโลอิสหรือยัง แต่คำตอบที่ได้คือไม่การหายตัวไปของเอโลอิสทำให้เมเดลีนไม่สบายใจเจเรมี่เข้าใจดีว่าเมเดลีนรู้สึกอย่างไร “อย่าโทษตัวเองเลยลินนี่ นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ ชีวิตเต็มไปด้วยเรื่องเซอร์ไพรส์และเหตุการณ์ไม่คาดฝันเสมอ เราไม่สามารถป้องกันไม่ให้เหตุการณ์เหล่านั้นเกิดได้ แม่อาจจะกำลังกลับบ้านก็ได้นะ”เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน และรู้ว่าเจเรมี่แค่พยายามปลอบโยนเธอ“คุณพูดถูก เป็นไปไม่ได้ที่เราจะล่วงรู้สิ่งที่ไม่คาดคิดล่วงหน้าว่ามันจะดีหรือร้าย เหมือนเรื่องเคธี่” เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา “คุณจำได้ไหมว่าคุณขอให้เคธี่กลับไปที่เกลนเดล และขอยาแก้ปวดจากอดัมตอนที่เราอยู่ที่เมืองเอฟ”“จำได้สิ” เจเรมี่พยักหน้า “นั่นคือสิ่งที่ผมสงสัยในตอนนี้เหมือนกัน ถ้าเธอคือเคธี่จริง ก็น่าจะเป็นไปได้ว่าเธอติดต่อกับอดัม”“ฉันหวังว่าเธอจะเป็นเคธี่” เมเดลีนอ้อนวอนในใจ “ควา

ในช่วงเวลาอันน่าอึดอัดใจ เมเดลีนก็เดินเข้าไปแย่งโทรศัพท์จากมือของเจเรมี่“ฉันเป็นภรรยาของเจเรมี่ วิทแมน และเป็นลูกสาวของผู้หญิงที่คุณลักพาตัวไป ฉันจะนำเงินไปให้ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ ตราบใดที่คุณสัญญาว่าแม่ของฉันจะยังปลอดภัย ฉันยินดีจะนำเงินไปมอบให้คุณด้วยตัวเอง!”ชายคนนั้นตอบตกลงทันที ไม่คิดว่าเมเดลีนจะตกลงเร็วขนาดนี้ “คุณเป็นคนที่ตรงไปตรงมาจริง ๆ คุณนายวิทแมน ถ้าอย่างนั้นผมก็จะรักษาคำพูดของผมเหมือนกัน ขอแค่การตอบแทนที่ผมดูแลแม่ของคุณ มันไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้ว จ่ายให้ผมแล้วคุณจะได้แม่คืนไป ผมจะรอ!"จากนั้นปลายสายก็วางไป ทันใดนั้นเจเรมี่ก็ได้รับโทรศัพท์จากธนาคารที่แจ้งว่าเตรียมเงินไว้แล้วเมเดลีนพร้อมที่จะเดินทางไปธนาคารเพื่อรับเงินทันที จากนั้นเธอก็จะไปรับตัวเอโลอิส แต่เจเรมี่กลับไม่เต็มใจที่จะปล่อยเธอไปแบบนั้น“คุณไปคนเดียวไม่ได้ลินนี่” สีหน้าของเขากังวล และเขาไม่ยอมปล่อยมือเธอเมเดลีนเข้าใจความรู้สึกของเขาดี เธอจึงหันไปยิ้มให้ “ฉันจะดูแลตัวเองให้ดี ฉันรู้ด้วยว่าคุณจะไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียวที่นั่นใช่ไหม?”เขาเข้าใจทันทีว่าเธอหมายถึงอะไร เขารู้ว่าไม่สามารถหยุดเธอได้ แต่นั่

“ฉันอยู่ตรงนี้ แกต้องการอะไรอีก ถ้ามันคือเงินก็เอาไปซะ”เขาตะลึงและไม่เคยคาดคิดว่าเมเดลีนจะไม่กลัวเขาเลยเขาชื่นชมความกล้าหาญของเธอ แต่พฤติกรรมของเมเดลีนต่างหากที่กำลังบั่นทอนความรู้สึกและทำให้เขาโกรธ “เธอคงคิดว่าฉันเป็นคนขี้ขลาดจริง ๆ ใช่ไหม? ฉันจะทำให้เธอเสียใจเอง!”เขาจับใบมีดแน่น และขยับเพื่อจะแทงเอโลอิสด้วยการตอบสนองที่รวดเร็วของเมเดลีน เธอจึงเข้าไปคว้าข้อมือของชายคนนั้นไว้“อย่าทำร้ายแม่ฉัน!” ความโกรธพลุ่งพล่านในตัวเธอชายคนนั้นตกตะลึงก่อนที่จะดึงตัวเองออกจากการเกาะกุมของเมเดลีนแล้วยกเท้าขึ้นเตะเอโลอิสขณะที่ยังไม่ได้สติ เอโลอิสก็ล้มลงหัวกระแทกกับพื้นอย่างแรง“แม่!”เมเดลีนวิ่งไปหาเธออย่างกระวนกระวาย ก่อนจะเห็นเอโลอิสหน้านิ่วคิ้วขมวดราวกับว่าเจ็บปวดมาก เธอเพิ่งจะได้แตะตัวแม่ของเธอ ทันใดนั้นเมเดลีนก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หลังคอก่อนจะหมดสติไปในวินาทีต่อมา ร่างบางล้มลงข้าง ๆ เอโลอิสชายคนนั้นโยนไม้เบสบอลทิ้งเมื่อเห็นว่าเมเดลีนหมดสติไปแล้ว เขานั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าเธอด้วยท่าทางหื่นกระหาย มือสากดึงร่างของเธอเข้าหาตัวเองอย่างรวดเร็ว“มาดูกันว่าจะดื้อไปได้อีกสักแค่ไหน!” ชายคนนั้นห