เมื่อได้ยินคำตอบของคาเลน เมเดลีนก็อุทานออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อดวงตาที่คมและมีเสน่ห์ของเจเรมี่มองใบหน้าเล็กที่กำลังทำหน้าจริงจังเมเดลีนเองก็จับจ้องเจเรมี่ขณะที่เธอฟังคาเลนพูดทางโทรศัพท์ต่อไปหลังจากนั้นไม่นานเธอก็วางสาย เจเรมี่ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนทันที พลางถามด้วยความห่วงใย “มีอะไรเกิดขึ้นกับแม่คุณหรือเปล่า?”เธอส่ายหน้า “แม่ฉันสบายดีค่ะ ก็แค่…”“แค่อะไร?” เจเรมี่จ้องเข้าไปในดวงตาที่เป็นประกายของเมเดลีนเธอหยิบโทรศัพท์ของเจเรมี่ แล้วเปิดทวิตเตอร์ก่อนจะเห็นเทรนด์อันดับหนึ่งของวันนี้“ดูนี่สิเจเรมี่” เธอส่งโทรศัพท์ให้เขาและความคับข้องใจของเธอก็ยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีกเจเรมี่ดูเนื้อหาที่เกิดขึ้นด้วยแววตาที่เย็นชาเนื้อหาในจดหมายของผู้อาวุโสโจนส์เขียนถึงผู้อาวุโสวิทแมนกำลังได้รับความนิยม!ดูเหมือนว่าจะมาจากคนที่รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี เรื่องความบาดหมางระหว่างครอบครัววิทแมนและครอบครัวโจนส์เมื่อ 15 ปีก่อน“ฉันจำได้ว่าส่งจดหมายให้พ่อของไรอันไปแล้วนะ แล้วเขาก็บอกว่าจะทำลายมันทิ้งแล้วทำไมถึงได้มีรูปภาพพวกนี้อยู่บนโลกออนไลน์ล่ะ?”เมเดลีนรู้สึกสับสน นี่เป็นเหตุการณ์ที่น่าลำบากใจเป

เธอหันกลับไปมองร่างสูงที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะเห็นว่าเขามองเธออยู่ก่อนแล้วด้วยสายตาที่อ่อนโยน ใบหน้าของเธอจึงร้อนผ่าวขึ้นและหัวใจก็เต้นรัวแม้จะหลงรักเขามาตลอด แต่เธอก็ยังมีอาการเงอะงะราวกับว่าเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มอย่างนี้อยู่เสมอเธอเงยหน้าขึ้นมองอาจารย์ที่กำลังสอนอย่างตั้งใจ ก่อนจะอดใจไม่ได้และเล่นตามน้ำไปกับเจเรมี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วย เธอกับเขานั่งเกี่ยวมือกันไปจนกระทั่งเสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้นเมเดลีนจินตนาการไม่ออกเลยว่าหากเธอและเจเรมี่ย้อนกลับไปยังวัยเรียนได้จริง ๆ จะเป็นอย่างไร หากสามารถแก้ไขอดีตได้ เธอสงสัยว่าเขาจะกลายเป็นหนุ่มหล่อเจ้ากี้เจ้าการที่ชอบทำตัวติดเธอตั้งแต่เช้าจนเลิกเรียน แล้วคอยกีดกันไม่ให้ผู้ชายคนอื่นเข้ามาใกล้เธอด้วยหรือเปล่าก็คงเป็นไปได้เมเดลีนยิ้มหวาน จากความหึงหวงที่เกิดขึ้นบนชายหาดเมื่อวาน เธอไม่แปลกใจเลย ถ้าเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอเป็นของเขาแค่คนเดียวร่างบางเดินเล่นไปตามโรงเรียนที่บรรยากาศเต็มไปด้วยความสดใสของเหล่าหนุ่มสาวอายุยังน้อย เธอรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นอย่างมากความเศร้าโศกและความกังวลเมื่อครู่ดูเหมือนจะถูกพัดหายไป สิ่งที่เธออยากทำตอนนี้คือใช้เ

หลังจากอุบัติเหตุและเรื่องไม่คาดฝันทั้งหมดที่เกิดขึ้น ตอนนี้เจเรมี่จึงระมัดระวังตัวเป็นพิเศษยิ่งกว่านั้นเมื่อเมเดลีนเป็นกังวล เขาก็ยิ่งต้องรัดกุมเมื่อเปิดประตูพวกเขาก็พบกับพนักงานเสิร์ฟในชุดยูนิฟอร์มกำลังยืนยิ้มให้“อีกหนึ่งชั่วโมงจะมีงานเลี้ยงสวมหน้ากากบนระเบียงของโรงแรมนะคะ เรียนเชิญแขกผู้มีเกียรติของเราสามารถเข้าร่วมได้หากว่าท่านต้องการ นี่คือบัตรเชิญของคุณค่ะ เราหวังว่าคุณสองคนจะเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำในครั้งนี้ และขอให้มีความสุขระหว่างที่พักอยู่ที่นี่นะคะ”ปรากฏว่านี่เป็นการมาเชิญเท่านั้น เมเดลีนรับบัตีเชิญมา “ขอบคุณค่ะ”“ด้วยความยินดีค่ะ” พนักงานสาวเอ่ยอย่างสุภาพแล้วจากไป ทั้งเมเดลีนและเจเรมี่มาที่นี่เพื่อผ่อนคลายจึงไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะพลาดกิจกรรมดังกล่าวทว่าเมเดลีนกลับต้องตกใจมากกว่าที่รู้ว่าเจเรมี่เตรียมชุดมาไว้ล่วงหน้าด้วย เขายังช่วยเมเดลีนสวมชุดเดรสสีดำยาวที่เลือกมาเองกับมือด้วยความประทับใจให้เธอด้วยเมื่อมองดูเมเดลีนยืนอยู่หน้ากระจกเต็มตัว เจเรมี่ก็เข้าไปกอดเธอจากด้านหลัง คำพูดของเขามีความหึงหวงเล็กน้อย “คุณดูสวยมากที่รัก ผมไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นเห็นค

เจเรมี่วิ่งตามไป เขารู้สึกได้ว่าเมเดลีนกำลังอารมณ์ไม่ดีเมื่อมองย้อนกลับไปยังหกเดือนนั้น มันไม่ใช่ความทรงจำที่เขาต้องการจะนึกถึงสักเท่าไหร่เมเดลีนยืนอยู่ตรงชายหาดข้างโรงแรมพลางถอดหน้ากากออก ใบหน้าสวยปล่อยให้สายลมยามค่ำคืนปะทะอยู่อย่างนั้น ในขณะที่กำลังเดินไปข้างหน้าโดยไม่มีจุดหมายในใจ“ลินนี่”เสียงของเจเรมี่ดังขึ้นจากด้านหลัง ฝีเท้าของเมเดลีนจึงค่อย ๆ หยุดลงเธอไม่ต้องการทะเลาะกันกับเขา แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่าเธอกำลังอารมณ์เสียไปได้เช่นกันเจเรมี่เดินไปยืนตรงหน้าเมเดลีน ลมทะเลพัดโชยผมสั้นของเธอให้ปลิวไหว ภายใต้โคมไฟถนนสีเหลือง ใบหน้าเล็ก ๆ ดูเศร้าหมองนั้นคือสิ่งเดียวที่เจเรมี่เห็นอย่างชัดเจนคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่นอย่างนึกอยากจะขอโทษ ขณะเดียวกันเขาก็ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแน่น“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะลินนี่” เขากอดเธอไว้แน่น เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยนดังอยู่ข้างหู “เราเป็นแค่เพื่อนกัน”เมเดลีนมองไปยังทะเลอันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตเงียบ ๆ ก่อนที่ริมฝีปากสีชมพูจะพูดว่า “เธอจำคุณได้แม้ว่าคุณจะสวมหน้ากาก เธอเรียกคุณว่าเจเรมี่อย่างสนิทสนมด้วยนะ”“ลินนี่” เจเรมี่คล

หลังจากอ่านเนื้อหาของข้อความ เจเรมี่ก็หันมามองเมเดลีนที่ยังหลับอยู่เขากลัวจะรบกวนการนอนของเธอ จึงเลิกผ้าห่มขึ้นเบา ๆ แล้วลงจากเตียงขณะที่กำลังสวมรองเท้าแตะเพื่อเดินออกไป เขาก็ได้ยินเมเดลีนพึมพำชื่อของเขา “เจเรมี่”เจเรมี่หยุดเดินและหันกลับมาอย่างรู้สึกผิด เมื่อเห็นว่าเธอเพียงแค่ละเมอ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ความรู้สึกผิดนั้นก็แล่นพล่านอยู่ในอกอยู่ดี‘ลินนี่‘ผมเสียใจ‘ผมจะกลับมาหาคุณเมื่อจัดการกับเรื่องนี้เสร็จแล้ว’เจเรมี่สัญญาเงียบ ๆ ก่อนจะหยิบเสื้อแจ็คเก็ตแล้วเดินเบา ๆ ออกจากห้องสวีทไประเบียงของโรงแรมว่างเปล่าและเงียบสงัดเมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลงเจเรมี่เดินเข้าไปข้างในเพื่อเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่ข้างบาร์ใต้โคมไฟถนนสีเหลืองจาง ๆ เธอคนนั้นกำลังจิบไวน์ด้วยท่าทางสบาย ๆ ลอนผมสีม่วงของเธอปลิวสยายไปทั่วไหล่อันเรียบเนียน รูปร่างที่โค้งเว้าของเธอดูเย้ายวนใจยิ่งกว่าเมื่ออยู่ภายใต้แสงไฟยามค่ำคืนถึงอย่างนั้นเจเรมี่ก็ไม่ได้สนใจความงามตรงหน้า เขาเดินไปยืนข้างหลังเธอแล้วเอ่ยอย่างใจเย็น “ผมไม่เคยคิดเลยว่าเราจะได้เจอกันอีก เชอร์ลี่ย์”ผู้หญิงที่ชื่อเชอร์ลี่ย์หยุดด