Semua Bab บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Bab 491 - Bab 500

เมเดลีนไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า วันหนึ่งเธอจะได้เห็นเจเรมี่คุกเข่าให้เธอมันคงเป็นเรื่องโกหกหากเธอบอกว่าไม่ตกใจ แต่แม้ว่าเธอจะตกใจเพียงใด เธอกลับมองว่ามันดูเป็นเรื่องที่ไร้สาระสิ้นดีผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นคนที่มีต้นตระกูลสูงส่ง และชื่อเสียงของเขาก็เป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งเกลนเดล นั่นจึงทำให้ใครก็ตามที่สวนทางกับเขาจะต้องปฏิบัติกับเขาด้วยความเคารพ ในขณะที่ใครบางคนทุ่มเทเป็นอย่างมากเพื่อให้เขาทำดีด้วยมันยากที่จะจินตนาการว่า ผู้ชายแบบนั้นกำลังคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ ต่อหน้าผู้หญิงที่เขาเคยได้ทอดทิ้งไปเมเดลีนจ้องมองลงมาที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเจเรมี่ด้วยความห่างเหิน เขาคิ้วที่ขมวดกัยของเขา บ่งบอกถึงความเศร้าโศกในใจ“ใครจะไปคิด ว่าคุณชายของตระกูลอันสูงส่งจะมาคุกเข่าให้ผู้หญิงที่เขาเคยทอดทิ้งไป? นายไม่คิดว่ามันดูตลกไปหน่อยเหรอ คุณชายวิทแมน?”เจเรมี่มองข้ามคำพูดเยาะเย้ยของเมเดลีน “ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข”“เหอะ” เมเดลีนยังคงเย้ยหยัน “ฉันจะมีความสุขมาก ถ้านายไม่มาปรากฏตัวตรงหน้าฉันอีก”ดวงตาของเจเรมี่หรี่หม่นลง หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดจากความเยือกเย็น และเจ็บปวดราวกับถูกสายตาเ

เมเดลีนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเธอพบว่าตัวเองถูกโอบไว้อย่างแน่นหนาในอ้อมแขนของเจเรมี่ เธอไม่มีโอกาสที่จะหลีกเลี่ยงเขา ความโกรธเคืองปรากฏบนใบหน้าที่อ่อนโยนของเฟลิเป้ “ปล่อยเธอนะ เจเรมี่ หยุดก่อกวนเธอได้แล้ว วีล่าคือคู่หมั้นของฉัน” “คุณคงรู้ดีว่า ใครคือคนที่อยู่ในอ้อมกอดของผมนะเฟลิเป้ และผมสามารถบอกคุณได้อย่างมั่นใจว่า เมเดลีนกับผมแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย คุณอย่าเป็นคนที่ทำลายครอบครัวคนอื่นเลย” สีหน้าของเฟลิเป้ดูมืดมนเจเรมี่กอดเอวของเมเดลีนเบา ๆ พร้อมด้วยรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าและบอกกับเธอ “ไปกันเถอะที่รัก”“...”เมเดลีนมีความลังเลที่จะดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของเขา และตระหนักว่ามีหลายครอบครัวกำลังจับตาดูเธอและเจเรมี่อยู่ เมเดลีนจำได้ว่าแจ็คสันมีความสุขและภาคภูมิใจมากแค่ไหน ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาให้คำแนะนำเธอและเจเรมี่ ดังนั้นเมเดลีนเลยยอมโอนอ่อนตามเจเรมี่เฟลิเป้จ้องมองด้วยดวงตาที่เย็นชา และเห็นเมเดลีนเดินตามเจเรมี่เข้าไปในรถหลังจากที่พวกเขาออกพ้นจากบริเวณโรงเรียนอนุบาลแล้ว เมเดลีนก็บอกให้เจเรมี่หยุดรถเขาเชื่อฟังเธอ และจอดรถริมถนนเมเดลีนมองเขาอย่างเย็นชา “ฉันจะไม่ขึ้นรถ

เอกสารถูกจัดรูปแบบราวกับว่ามันเป็นไดอารี่ เมื่อคลิกเข้าไป สิ่งแรกที่เมเดลีนเห็นคือวันที่ด้านบน มันลงวันที่เมื่อสามปีที่แล้ว หลังจากวันที่เธอ 'เสียชีวิต' ลงเนื้อหาที่เหลือทำให้เมเดลีนพูดไม่ออก [ฉันไม่เคยคิดว่าเธอจะทิ้งฉันไปแบบนี้ เธอจะไม่ทำใช่ไหม? นี่คงเป็นการเล่นตลกใช่ไหม? อย่าล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้เมเดลีน มันไม่ตลก[เธอบอกว่าเธอรักฉัน จะกวนฉันไปตลอดชีวิต แต่ทำไมตลอดชีวิตมันถึงสั้นนักล่ะ? เป็นไปไม่ได้ ฉันรับไม่ได้ที่จะเชื่อว่ามันเป็นแบบนั้น... [เธอต้องทำสิ่งนี้โดยเจตนา เมเดลีน เธอกำลังทำแบบนี้เพื่อที่ฉันจะไม่ได้มีวันลืมเธอ และคิดถึงเธอตลอดไป เธอมันเจ้าเล่ห์ แต่ฉันดันตกหลุมพราง [เมเดลีน...[เมเดลีน...]“...”หลังจากนั้นทุกอย่างเป็นเพียงชื่อของเธอที่พิมพ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือของเธอที่อยู่บนเมาส์สั่นเบา ๆ ในเวลานั้นเธอสามารถอ่านคำที่พิมพ์ในเอกสารบนหน้าจอได้อย่างชัดเจน เมเดลีนพบว่าตัวเองไม่สามารถจะจินตนาการได้เลยว่าเจเรมี่น่าจะรู้สึกอย่างไรเวลาที่เขาเขียนมันในตอนนั้นและเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเจเรมี่ถึงพิมพ์คำที่เขาพิมพ์ไว้ราวกับว่าเขาไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าเธอ

ดวงตาของเมเดลีนลุกเป็นไฟในขณะที่เธอกำหมัดแน่น น้ำเสียงของเธอฟังดูมั่นคง “ลิลลี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนายแม้แต่น้อยเลย เจเรมี่! หยุดความคิดเพ้อฝันของนายสักทีเถอะ!”การควบคุมอารมณ์ของเธอลดลงขณะที่เธอต่อสู้เพื่อปฏิเสธ “นั่นเป็นเพราะนายทำร้ายฉันมามาก นายมันสารเลว ฉันได้มอบตัวเองให้เฟลิเป้ไปแล้ว เพราะเขาเป็นแสงสว่างเพียงดวงเดียวในความมืดที่นายได้พาฉันเข้าไป!”เมเดลีนกำลังรู้สึกได้ถึงสายตาของเจเรมี่ที่จ้องมองอย่างมืดมนมากขึ้นเรื่อย ๆ“ลิเลียนเป็นลูกสาวของเฟลิเป้และฉันต่างหาก เธอจะไม่มีวันมีคนแบบนายเป็นพ่อ เพราะฉะนั้น หยุดคิดจะจับลิลลี่ให้เป็นลูกของนายได้แล้ว!”ด้วยเหตุนี้ เมเดลีนจึงยกมือขึ้นแล้วผลักตัวชายที่อยู่ตรงหน้าเธอให้ออกห่างออกไปโดยที่ไม่รู้ตัว ขาของเขาก็เหมือนจะไร้กระดูก เจเรมี่รู้สึกว่าตัวเองเดินโซเซไปข้างหลังเมื่อถูกแรงผลักจากนั้นเมเดลีนหยิบกระเป๋าของเธอ แล้วออกจากคฤหาสน์ไปโดยไม่มองกลับมาอีกเลยขณะที่เธอกำลังนั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน จิตใจของเมเดลีนก็เริ่มดื่มด่ำไปกับความทรงจำอันแสนทรมานที่ผ่านมา…เมื่อนึกถึงร่างที่อ่อนแอของเธอในตอนนั้น เมเดลีนจำได้ว่าเธอได้ขอให้เอวาช่วยพาเธ

เจเรมี่รู้สึกว่าหัวใจของเขาถูกบีบคั้นเขาพยายามโทรหาเมเดลีนทันทีที่เฟลิเป้วางสาย แต่อย่างไม่ต้องสงสัยเลยเมเดลีนได้บล็อคชื่อของเขาไปแล้วเฟลิเป้หัวเราะเยาะช้า ๆ“อย่าเสียแรงเลย ตอนนี้เมเดลีนรักฉันแล้ว ทั้งหมดที่เธอรู้สึกกับนายคือความเกลียดชังเท่านั้น”การแสดงออกของเจเรมี่มืดมนลงทันที “เกิดอะไรขึ้นกับเมเดลีน เฟลิเป้? เมื่อกี้เธอบอกอะไรกับคุณบ้าง?!”“มันไม่ใช่เรื่องอะไรของนาย” เฟลิเป้ตอบอย่างเย็นชา “นายไม่มีสิทธิ์ถามถึงเมเดลีนอีกแล้ว”“ใครจะสนว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนั้นกันล่ะ?!” คาเลนรีบตอบเฟลิเป้อย่างมั่นใจจากด้านหลังของเขา เธอรีบพูดก่อนเจเรมี่และห้ามลูกชายของเธอเอาไว้“เมเดลีนนั่นแหละที่ช่วยเฟลิเป้ มันเป็นความผิดของพวกเขาที่ทำให้ครอบครัวของเราต้องกลายมาเป็นแบบนี้ เจเรมี่ ทำไมนายถึงยังคิดถึงเธออยู่? นายเป็นอะไรไป? ลืมไปแล้วเหรอว่าตอนแรกนายเกลียดเธอมากแค่ไหน?”เจเรมี่สะบัดแขนของเขากลับด้วยความรำคาญ “อย่าเข้ามายุ่งกับเมเดลีน และธุรกิจของอีก”“เจเรมี่ เจเรมี่!”“หยุดตะโกนใส่กันได้แล้ว” ท่านอาวุโสวิทแมนพูดออกมาในที่สุดหลังจากเงียบไปนาน “กลับไปที่ห้องของเธอและเก็บของซะ เราจะออกเ