Semua Bab Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Bab 41 - Bab 50

Pagkatapos ng kanyang pumalpak na apela, napilitan si Madeline na tanggapin ang hindi kapanipaniwalang sitwasyon. Tatlong taon. Tumawa siya nang mapait. Hindi pa rin niya alam kung mabubuhay pa siya hanggang sa ipanganak ang kanyang anak. Hindi sinabi ni Madeline sa officer ang kanyang pagbubuntis. Hindi niya nakalimutan kung paano siya pinagbubugbog noong sinabi niya ito. Subalit, naroon pa rin ang kanyang kinakatakutan. Sa gabing iyon, binugbog si Madeline ng isang grupo ng mga kalbong preso. Walang lakas na lumaban si Madeline. At higit pa roon, pinapahirapan rin siya ng kanyang tumor. Nagsimula siyang mangingig sa sakit. Wala siyang magawa kundi mamaluktot para hindi nila masipa ang kanyang tiyan. Minsan ay nangyayari ang ganitong sitwasyon. Buti na lang at hindi nila tinatamaan ang kanyang tiyan. Sinumbong na ito ni Madeline ng ilang beses, pero walang nangyari. Sa bawat gabi ng kawalan ng pag-asa, nagkikiskisan ang mga ngipin ni Madeline sa sobrang sakit. Naka

Sa sumunod na araw, bumili si Madeline ng prutas at mga paboritong merienda ng kanyang lolo bago pumunta sa ospital. Kaagad siyang dumiretso sa kwarto ng kanyang lolo pero natuklasan niya na wala na roon ang kanyang lolo. Nagpunta si Madeline sa reception para magtanong tungkol dito. Nang makita ng nars na kamag-anak pala siya ni Len Samuels, tinignan siya ng kakaiba ng nars. Hindi rin maganda ang kanyang tono. "So, ikaw ang apo ni Mr. Samuels? Ganito ba dapat ang behavior mo bilang kanyang apo? Tatlong taon na siyang patay. Bakit nandito ka pa? Pumunta ka sa funeral parlor. Nandon ang mga abo niya." Klank! Nalaglag sa lapag ang mga prutas sa kamay ni Madeline. Nanlaki ang kanyang mga blankong mata at nanatiling nakatulala. Nagsimulang kumalat ang sakit na kanyang nararamdaman sa buo niyang katawan. Akala niya ay patay na ang kanyang puso. Akala niya ay manhid na ito para makaramdam pa ng kahit na anong sakit. Subalit, nahihirapan siyang huminga dahil sa tindi ng sakit na kan

Nanlabo ang paningin ni Madeline dahil sa kanyang mga luha. Ngunit, hindi pa rin siya makapaniwala na ganoon kalupit si Jeremy. Napakakaaya-aya ng batang iyon. Magagawa niya ba talaga iyon sa bata? Hinila ng buong lakas ni Meredith ang maikling buhok ni Madeline. Tinignan niya ang simple pero magandang mukha ni Madeline at nakaramdam siya ng galit sa kanyang dibdib. "Madeline, kilala mo ba kung sino na ako ngayon? I'm Miss Montgomery, at magiging Mrs. Whitman na ako soon. Who are you para kalabanin ako?" Sinipa niya si Madeline na hinang-hina na para makalaban pa. Malagim siyang ngumisi at nagsabing, "Di ba gusto mong ibalik ko ang anak mo?" Nanginig si Madeline. Naaninag niya ng kanyang malabong paningin si Meredith na may hawak na maliit na boteng kasinglaki ng kamao. Mayroong puting pulbos sa loob nito. "Andito ang anak mo." Ano?Pakiramdam ni Madeline ay natuyo ang lahat ng dugo sa kanyang katawan at pati na ang kanyang kalamnan ay malinis na tinanggal. Buto na lang

Naging isa sa mga maharlika si Meredith mula sa apat na pinakamayayamang pamilya sa Glendale. Kung may manggugulo sa kanya, baka hindi na sila manatili sa lugar na ito. Ayaw niyang mapahamak si Ava nang dahil sa kanya. Pagkatapos niyang magmuni-muni tungkol sa kanyang masakit na karanasan, nagpasya si Madeline na magsimulang muli. Magagawa niya lang na ipaghiganti ang kanyang sarili at ang kanyang patay na ang kung tatayo siya mula sa pagkalugmok. Dalawang araw ang nagdaan, nagpunta si Madeline sa kanyang bagong kumpanya para magtrabaho. Hindi pa gumagaling ang iba sa mga sugat sa mukha ni Madeline kaya gumamit siya ng concealer para itago ang mga pasa. Pagkadating niya sa opisina, bago pa siya makaupo ay pinatawag na siya ni Eve Garcia-- ang kanyang superior. Mukhang isang malakas at makapangyarihang businesswoman si Eve. Nakasuot siya ng mga pinaka-usong damit at maganda rin siya. Subalit, laging seryoso ang kanyang ekspresyon kaya mukhang napakaseryoso niya. Dahil dito

Nawalan ng sigla ang mga mata ni Madeline. Malinaw niyang nakikita ang singsing na suot ni Meredith at iyon pa nga ang singsing na kanyang dinesenyo! "Madeline, talented ka. Ang ganda tignan ng singsing. I like it, pero ang pinakamahalaga, si Jeremy ang nagsuot sa'kin nito." Pinagmamayabang niya ang kanyang singsing, malinaw ito sa kanyang mga mata. Tinupi ni Madeline ang kanyang mga daliri at mahigpit na hinawakan ang phone na kanina pa nagre-record ng video. Ngumiti siya habang nagngitngit ang kanyang ngipin. "Meredith, inaamin mo ba ngayon na friname-up mo lang ako for plagiarism kahit na malinaw na ako talaga ang tunay na creator?" Suminghal si Meredith. "Eh ano ngayon? Sinong maniniwala sa'yo? Sino ka ba para kalabanin ako?" "Tama na 'yan." Ngumiti si Madeline at tumalikod pagkatapos niyang sabihin iyon. Nang makita ni Meredith si Madeline na may kakaibang kinikilos, pakiramdam niya ay parang may mali. Nang mapagtanto na niya kung anong mali, nakasakay na sa kotse si