Tous les chapitres de : Chapitre 31 - Chapitre 40

Si Zetty ay nagulat sa biglaang kilos ng lalaki. Hindi niya sinasadyang mahawakan ang pera, ganap na nagtataka.“Hindi ako nauubusan ng pera,” dagdag ni Jay, malinaw na pinapahiwatig na hindi niya kailangang dumakip ng mga bata.Binigay ni Zetty ang pera pabalik kay Jay, mahinang humihingi ng tawad, “Pasensya na, ginoo. Hindi na kita tatawaging masamang tao. At hindi ko kailangan ng perang ito.”Si Jay ay nagulat. Sa kabila ng bata niyang edad, alam ng bata na hindi dapat tumatanggap ng mga libreng bagay na may tsansang galing sa kasamaan.Simula noong dumating si Jay, pigil sa paghinga si Rose. “Zetty, ang lalaking ito ay ang bagong boss ni Mommy,” bulong niya. “Doon ka muna. Kakausapin siya ni Mommy.”Sa sandaling malaman niya ang pagkakakilanlan ng lalaki, agad na sinimulang makipagnegosyo ni Zetty kay Jay. “Ginoo, maaari bang tigilan mo na ang pagbibigay ng napakaraming trabaho kay Mommy? Pagod na pagod na siya, eh.”Kahit na hindi niya ito aaminin, hindi mapigilan ni Jay na bahagy

Tumingin si Jenson kay Jay. “Kung gayon, papapuntahin mo ba siya dito?”Tumayo si Jenson at naglakad papalapit kay Jenson. Sinubukan niyang magrason sa kaniyang anak. “Jenson, ang bahay ni Binibining Lorle ay mayroon pang ibang bata, at kailangan niya itong alagaan. Maging mabuting bata ka. Maghahanap si Daddy ng mas magaling na tagapangalaga para sa’yo, ayos ba ‘yon?”Marahas na umiling si Jenson. “Ayoko.” Nagsisimulang mabuo ang mga luha sa kaniyang mga mata.Niyakap ni Jay si Jenson, mainit na pinapakalma ang malapit nang gumuho na mga emosyon ni Jenson. “Jens, hahanap si Daddy ng isang mommy, para sa’yo, okay?”“Ayoko,” inulit ni Jenson. Bigla niyang tinulak palayo si Jay at tumalikod, tumakbo patungo sa hardin.Ang makapangyarihang si Jay sa unang pagkakataon sa kaniyang buhay ay walang magawa.Gusto ni Jenson ang kaniyang Mommy. Kung si Rose ang taong nararapat sa titulong iyon, marahil ay kinumbinsi niya ang kaniyang sarili na bitawan ang personal niyang galit upang pasiyahin si

Tumango si Jenson tulad ng kadalasan.Sa Montessori Kindergarten ng City South!Tumingin si Robbie sa napakayayamaning kindergarten, ang kaniyang mga mata ay nagniningning. “Ito pala ang kindergarten ng isang mayamang bata?”Nang pumasok si Robbie sa kindergarten, ang ilan sa kaniyang mga kaklase ay binangga ang kaniyang balikat. Nang makita nila si Robbie, malamang ay inakala nilang siya at tahimik, madaling apihin na si Jenson.Inasar nila siya. “Tignan mo, nagbabalik na naman ‘yong autistic na bata.”Nagalit si Robbie. Ganito pala nila isultuhin araw-araw si Jenson.Si Jenson ay ang kaniyang kapatid. Hindi niya hahayaan na may mang-api kay Jenson.Sinugod siya ni Robbie at sinabi, “Humingi ka ng tawad!”Nagsitawanan ang mga bata. Ang isa sa malalaking mga bata ay mas matangkad pa kaysa sa ibang mga estudyante. Naglakad siya at tinulak si Robbie, nagmamalaking sinubukang takutin siya. “Tattletale, kung gusto mong humingi ka ng tawad, gumapang ka muna sa ilalim ng mga binti ko.”Si Ro

Ang temperatura sa silid ay bumagsak nang ilang bilang.Kahit kailanman ay hindi niya inasahan na si Jenson ay makakaharap ng ganitong hindi patas na trato sa eskwela.Sige. Ayos!Si Jay ay kamukha ni Yama, ang Hari ng Impyerno, nang bigyan niya ang babaeng guro ng isang nakamamatay na titig.“Sa tingin ko ang taong dapat umuwi upang magpahinga ay ikaw,” malamig na sabi ni Jay, nilabas ang kaniyang telepono upang may tawagan.Ang babaeng guro ay mukhang natutuwa, sa sandaling ang lalaki ay natakot sa kaniyang mga salita at ngayon ay mayroong hinihingian ng tulong upang preserbahin ang lugar ni Jenson sa eskwela.Gayunpaman, sa sumunod na sandali, nakatanggap siya ng isang hindi inaasahang tawag mula sa direktor.Sumusulyap sa kalmado at mapagmataas na itsura ni Jay, hindi mapakali ang kaniyang puso. Ang kamay na nakahawak sa kaniyang telepono ay nagsimulang magpawis.Ang kaniyang mayabang na paraan ng pagsasalita ay agad na naging isang mahinhin at magalang na paraan. “Direktor, mayroo

Si Jenson ay natigilan nang sandali. Kung ito ay ibang tao na may kaparehong katauhan tulad ni Zetty, agad na mamaliitin ni Jenson ang taong iyon. Gayunpaman, hindi mapigilan ni Jenson na maramdaman na nakatutuwa ang kaniyang kapatid.Ang magkapatid ay dumating sa silid-aralan, at ang guro ay nagpasa ng mga papel upang mapagguhitan at mga lapit sa lahat ng mga bata. Gumuhit si Jenson ng isang larawan ng kaniyang mommy. Marahil ito ay dahil sa mas tahimik na katauhan ni Jenson, kaya ang kaniyang talento sa pagguhit ay lumalagpas pa kina Robbie at Zetty.Habang namamanghang nakatingin sa walang palyang guhit ng kaniyang Kuya ng kanilang Mommy, nakiusap si Zetty kay Jenson, “Kuya, ang ganda ng pagkaguhit mo kay Mommy. Pwede mo rin ba akong guhitan?”Tumango si Jenson. “Uh-huh.”Nang kolektahin ang kanilang mga ginawa, ang guro ay lubos na nagulat nang makita ang guhit ni Jenson. “Robbie, ang laki ng iginaling mo.”Bilang premyo, binigyan ng guro si “Robbie” ng isang dagdag na pakete ng Or