All Chapters of Sir Ares, Goodnight!: Chapter 21 - Chapter 30

Isa-isang sinimulan ng mga nanonood na husgahan ang babae. “Oo nga. Matanda ka na, paano mo nagagawang manakit ng isang bata?”Nang makita na sumasama ang sitwasyon, dali-daling bumulong ang babae kay Jenson nang may namumulang mukha, “Humihingi ako ng tawad.”Malamig na sinabi ni Jenson, “‘Wag mo nang pagsalitaan ng masama ang mommy ko.”Tumingin si Rose kay Jenson at ang kaniyang mga mata ay namasa.Sa puso ni Jenson, ang kaniyang Mommy ay tila isang diyosa. Masyadong malaki ang utang niya sa bata.Agad na tumango ang babae at umalis doon.Naayos na ang problema. Hinawakan ni Rose ang mga balikat ni Jenson at mahinang tinanong, “Jens, pwede ba kitang ihatid sa iyong silid-aralan?”Tumingin si Jenson sa pasukan ng eskwela at ang kaniyang paglalakad ay lubos na bumagal. Halata ang pag-aalinlangan sa kaniyang mga mata.Niyakap ni Rose si Jenson.‘Ang batang ito ay halatang takot pumunta sa kindergarten, kaya bakit siya dapat pilitin? Siguro mayroong masamang nangyari dati kaya hindi na

Kahit na nagmamadaling magtungo si Rose sa Horizon Colors, ang nagsisikipang kalsada at maikling oras na mayroon siya ay naging dahilan nanaman kung bakit siya nahuli.Nakatayo si Jay sa hardin na balkonahe sa ikalawang palapag ng villa at tumitig kay Rose na nagmamadali. Isang ngisi ang lumitaw sa malamig niyang mukha.“Binibining Rose, nahuli ka na naman.”Narinig ni Rose ang nakatitindig-balahibong tunog mula sa ibabaw niya at ang kaniyang kaluluwa ay muntik nang humiwalay sa kaniyang katawan dahil sa takot. Nang tumingin siya sa taas upang makita si Jay, siya ay nabati ng kaniyang sinumpaang ngiti.Hiningal si Rose at sinubukang habulin ang kaniyang hininga. Ang kaya niyang ilabas pagkatapos ng pagtakbo ay magkakasunod na hindi makabuluhang mga salita. “Ginoong-- Ares-- ‘Yong kalsada-- Pagmamaneho…” Pagkatapos ng ilang salita, nagsimula siyang huminga nang malalim.‘Ginoong Ares ang kalsada pagmamaneho, huh? Kakaibang pangungusap.’Ang gwapong mukha ni Jay ay naging kasing dilim ng

“Sige.” Tumango si Jenson.Nagtungo si Robbie sa baba. Nang marinig ni Jay at Rose ang mga yapak ng bata, ang pag-aaway ng dalawa ay biglang tumigil.Naglakad si Robbie patungo sa dalawang tao. Tumingin siya sa namumulang mga mata ng kaniyang Mommy at pagkatapos ay tumingin kay Jay; nakaramdam siya ng galit sa kaniyang Daddy.Kahit kailan ay hindi niya naisip na ang mapang-aping boss ng kaniyang Mommy ay ang kaniya palang daddy na iniisip niya araw-araw at gabi-gabi.Kahit mukhang astig ang kaniyang daddy, gwapo at mayaman, ang taong pinakanagpakita sa kaniya nang kabutihan sa buong mundo ay ang kaniyang Mommy. Hindi niya kailanman hahayaan ang sinuman na kawawain ang kaniyang Mommy. Kahit na si Daddy pa ito.“Jenson. Ano’ng ginagawa mo rito? Umakyat ka na, dadalhin ka pa ni Binibining Nancy sa kindergarten mamaya.” Tumingin si Jay sa kaniyang anak, nakakunot ang kaniyang mga kilay nang bahagya. Tila nakakita siya ng kaunting inis sa kaniya sa mga mata ng bata.Hindi pa iyon kailanman

Nanlilisik ang mga mata ni Jay kay Rose at muntik nang maging apoy sa galit.Gayunpaman, kailangan muna niyang puriin ang kaniyang anak. “Mahusay,” sabi niya.Nang marinig ni Robbie ang papuri mula kay Daddy, agad niyang tinanong nang masaya, “So, pwede na bang manatili dito si Rose?”“Hindi,” matigas na sagot ni Jay.Alam ni Rose kung ano ikinababahala ni Jay at mabilis na sinabi, “Ang dalawang tula na iyon ay hindi ko tinuro.”Naisip siguro ni Jay na nagpakahirap pa siyang ituro ang kagalingan ng pagmamahal ng isang ina upang ihanda ang kanilang pagkikita bilang mag-ina sa hinaharap.Nang makita ni Robbie ang natatakot na ekspresyon ni Mommy, napagtanto niya na mayroon siyang nagawang mali.‘Ang dalawang tula na iyon ay tungkol sa pagmamahal ng isang ina.’‘Kaya pala hindi masaya si Daddy.’Dali-daling sinabi ni Robbie, “Daddy, pakiusap ‘wag kang mag-isip ng kung ano-ano. Pwede mo pa akong subukin sa iba pa!”Tumingin si Jay sa abnormal na “Jenson” at sinabi, “Ano pa ba ang mga natut

Ngayon naman, sa hindi inaasahan, masunuring tumango si Jenson!Ayaw niyang isipin ng kaniyang mommy na siya ay isang masamang bata.Pagkatapos ihatid ni Rose si Jenson sa eskwela, pumasok si Jenson sa eskwela sa isang tahimik na paraan.Si Rose ay bahagyang natuliro. Bakit ang bait-bait ng batang ito? Nakikinig talaga siya sa mga sinasabi ni Rose?Sa hapon, nagtungo si Rose sa kindergarten upang sunduin si Jenson.Sa sandaling lumabas si Jenson ng kindergarten, muntik nang maiyak si Rose.Ang puting damit ni Jenson ay nababalot sa dumi at tinta, ang kaniyang mukha ay nababalot ng maraming marka dahil sa pang-aapi ng iba pang mga estudyante. Maraming mahaba, madugong mga bakas ng kuko, pati na rin ang kaniyang labi ay naglalabas ng sariwang dugo.Nang makita si Rose, gumilid si Jenson, malinaw na ayaw ipakita kay Rose ang itsura niya.Tumakbo si Rose papalapit kay Jenson at niyakap siya. “Jenson!”Habang yakap-yakap nang mahigpit si Jenson, nabuo ang mga luha sa kaniyang mga mata.Tumi