Suot-suot ang fitted maong pants, puting kulay ng branded t-shirt na katulad ng disenyo ng suot ni Zid, itim nga lang sa kanya, at ang sapatos na suot ko kanina, ay iginiya niya ako palabas ng resort.Nakaalis na lahat ng empleyadong kasama namin at kami na lamang ni Zid ang natira sa lugar.Buong akala ko'y sa kotse kami sasakay pero dumiretso siya sa isang motor. Mayroong nakahandang helmet at jacket sa upuan. Kinuha niya ang itim na jacket at ipinasuot sa akin. Ang helmet ay siya na ang nagsuot sa ulo ko. Seryoso niya itong ni-lock."Masikip ba?" tanong niya habang ina-adjust ang lock ng helmet."Hindi naman. Saan ba tayo pupunta?" Kailangang alam ko, nagsisimula na naman kasi siyang hilahin ako patungo sa kung saan-saan. Ang pinagkaiba nga lang ay takot ako noon ngayon ay hindi na. Masaya at excited ang nararamdaman ko."Somewhere you'll love." Ang taray! Dati-rati'y ang linyahan niya ay, 'somewhere where you'll beg me

"Heaven, paano mo sinagot si Sylvester?" bigla kong tanong kay Heaven na abala sa panonood ng k-drama. Ito ang madalas niyang gawin kapag nandito sa bahay bukod sa pag-aaral.Nandito kami sa terasa at hinihintay na dumating ang ibang myembro ng grupo. Ang sabi ni Knight ay mayroon daw kaming bagong misyon."Bakit? Sasagutin mo na ba si Zid?" tila nagugulantang na tanong niya. Mabilis niyang tinigil saglit ang panonood at inilagay ang laptop sa lamesa.Umayos ako sa pagkakaupo sa coffee table na nandoon. Alas-tres na nang hapon kung kaya't nasa likod na ng bahay ang sinag ng araw, hindi na abot sa aming kinalalagyan ngayon.Tatlong linggo pa lang na nanliligaw sa akin si Zid at sa loob ng kaunting panahon na iyon ay mas lalo lamang siyang nagiging sweet at maalaga. Kung puso ang susundin ko ay sasagutin ko na siya. Pero sabi nga ni lola kailangan ko munang kilatisin nang mabuti si Zid.Marami pa akong hindi alam sa kan'ya gayundin siya sa akin. Ayok

Mataas na ang sikat ng araw nang tumahak kami ni Blue patungo sa headquarters. Hindi ako nakatulog nang maayos kung kaya’t pilit kong nilalabanan ang kaunting sakit ng ulo na nararamdaman ko.Bago ako humiga kagabi ay umalis si Zid. Alam kong nagpunta siya sa headquarters subalit kahit anong pilit kong sumama ay hindi siya pumayag.“I saw you on the cctv. You were talking to one of Mr. Hermosa’s staff at hinila ka din niya palabas nang dumating ang mga pulis,” seryosong saad ni Blue.Matagal ko siyang tinitigan bago ibinaling sa dinaraanan namin ang atensyon.“Oo. Kakilala ko siya. Dati siyang taga-linis sa terminal na tinutulugan ko noon,” kwento ko.Hinintay kong magtanong pa siya subalit hindi na iyon nasundan.Nang dumating kami sa headquarters ay nandoon na sa parking area ang kotse ng apat naming kasamahan sa grupo.“Pwede ba tayong dumaan muna sa interrogation room?” tanong ko kay

Minsan napapaisip ako kung talaga bang mga undercover agents at negosyante ang mga kasama ko o mga artista sa telebisyon. Hindi ko akalain na magagaling silang umakting. Maaari na silang gawaran sa pagiging best actor.Maging ako ay napaniwala sa pangyayari kanina. Kung hindi ko lamang nakilala sina Blue at Knight sa hubog ng kanilang pangangatawan ay iisipin kong ibang tao ang humarang sa amin. Mabilis ang mga pangyayari hanggang sa nakatakas kami ni Tere. Alam kong hindi niya naman maiisip na sinadya talaga kaming patakasin.Hingal na hingal ko siyang dinala sa isang maliit na bahay sa may eskinita. Kasama ito sa mga inihanda namin kanina.Mabilis niyang isinara ang pinto at bintana nang makapasok kami sa loob. Wala ng tao sa labas at tanging mga kuliglig na lamang ang naririnig namin. Ibig-sabihin ay walang nakasunod sa amin. Iyon ang pagkakaalam ni Tere dahil nasa itaas lamang ng bahay na ito ngayon sina Zid.“Ligtas kaya tayo dito Kai?” t

Ang sabi nila, bawat tao daw ay mayroong pitong kamukha sa buong mundo. Habang pauwi kami ay pasimple kong sinusulyapan si Harrieth na isinama ni Zid pauwi sa condo niya. Marahil ay hindi ko lang talaga makita kung saan kami may pagkakahawig katulad ng sinabi ni Ziode, pero ‘nong una ko siyang makita ay iniisip ko na talaga na parang pamilyar siya. Baka una pa lang ay nakita ko na din ang sarili ko sa kan’ya kaya lang hindi ko iyon napansin. “Ate, let’s bake cake.” Nang inaya niya ako kanina sa hapag ay hindi ako nakasagot kaya siguro ngayon niya na ulit iyon itinanong. Lumingon ako sa kan’ya sa backseat. Nakaabang na ang nakangiti niyang mukha sa akin. Ang akala ko’y may problema siya kaya hindi siya ngumingiti ng ganito katamis kanina sa family dinner nila pero mukhang mali naman ang iniisip ko. Napasulyap ako kay Manang Belen na natutulog na sa kan’yang tabi. Kahit saan talaga magpunta si Harrieth ay kasama niya ito. Siguro ay natatakot pa din si Zid na iw