جميع فصول : الفصل -الفصل 20

Farrel Juancho   Sakay ng kotse ko ay tumungo ako sa flower shop na pagmamay-ari ni Vera. Yesterday, I called her to order two pieces of flower bouquet. I arrived at her shop, at sa labas pa lang nakita ko nang kasama niya sa loob si Zavier. Ano naman ginagawa ng gagong 'yan dito? Don't tell me binabantayan niya asawa niya? The hell with this man. Napailing na lang ako. Lumakad na ako papasok at bumaling sa akin ang tingin ng mag-asawa na natigil sa pag-uusap. “Juancho! I've been waiting for you, akala ko hindi ka darating,” bungad na saad sa akin ni Vera. “Hon! Don't make it sound like you're waiting for him as if you two will going to have a date!” Nagseselos na saad ni Zavier. Hanggang ngayon ba naman pinagseselosan niya ako? As if naman aagawin ko sa kaniya ang asawa niya. I only love Vera as my younger sister at ganoon din siya sa akin, she sees me as her older brother. Vera and I laughed from her husband’s remarks. T

Farrel Juancho   “Hey. You okay?” Tanong ko kay Bea dahil pansin kong kanina pa siya hindi umiimik. We were okay earlier, I thought that she’s comfortable talking with me but why does she’s acting like this now? Parang wala naman siyang narinig dahil hindi niya man lang ako tinapunan ng tingin. She’s more focused to the two kids. What on earth is happening to her? “Anak, ayos ka lang? Kung pagod ka pwede ka nang mauna sa loob. Ako na lang dito.” Narinig kong wika ni Tita kay Bea. Pasimple akong tumingin sa gawi nito at nakita kong pilit itong ngumiti sa kaniyang ina. “A-ayos lang po ako, Ma. Grabe po kasi ang init, ang banas gumalaw.” “Sigurado ka ha? Pwede naman na kayong pumasok na apat, kaya ko naman na ito.” “Hindi, Ma. Ayos na po.” Sa huli hindi na rin napilit ni Tita ang anak. Kaya sa buong durasyon ng pagtitinda ay hindi ako nakakuha rito ng kahit na anong klase ng pansin. I’m getting pissed

Eana Beatrix   “HUWAG!” Mabilis akong napabalikwas ng bangon at isinagaw iyon. Ipinalibot ko ang tingin sa buong silid at nang mapagtanto na nasa sarili akong silid ay nakahinga ako ng maluwag. Nagising ako sa isang masamang panaginip. Tatlong taon na rin ang nakararaan ng huli akong managinip tungkol doon. Ngunit bakit biglaan naman yata ang pagpasok no’n sa panaginip ko? Napahilamos ako ng kamay sa aking mukha, nagawi ang tingin ko sa orasan na nasa maliit na divider. Nakita kong alas-singko na ng umaga, sigurado ako na hindi na rin naman ako makakabalik ng tulog kaya napagpasyahan kong bumangon na. Umibis ako sa aking silid at dumiretso sa kusina, nagmumog ako ng tubig na may asin pagkatapos ay nagpakulo ako ng tubig. Habang hinihintay ay naupo ako sa isang upuan na nasa aming hapag. Muling nanumbalik ang napanaginipan ko kanina. Hindi ko makalimutan ang araw na ‘yon, nasa panaginip ko siya pero pakiramdam ko ay aktwal

Farrel Juancho   “Son, where are you?” si Mommy. Magkausap kami habang ako’y nagbibihis. Inip na inip ang kaniyang boses. Today is my grandfather’s birthday. Sila mommy at daddy ay nauna na sa Bulacan kahapon pa, because the old lady wants to handle the celebration. Though my Lolo clearly said that he only wants intimate dinner party with the family but still, my Mom didn’t let us stop her. “Mom, nasa bahay pa po ako. Nagbibihis, after this aalis na rin ako.” “Make sure na hindi ka darating ng gabi rito, Juancho! Don’t you dare make up any excuses.” “Yeah, I know. And I have a surprise for you,” ani ko sa masayang boses. “For me? Are you sure, Juancho? It’s not even my birthday!” “Just wait, Mom. Okay? Go ahead po, ibaba mo na ang tawag.” After that call ay tinapos ko na ang pagbibihis. I went down to check if the food I’ll bring is ready. Nang makitang handa na ito sa mesa ay kinuha ko na ito at na

Eana Beatrix   “Bye po, Auntie! Ikaw po ang susundo sa amin mamaya, ha?” “May trabaho si Auntie e, si Lola Mama na muna ang susundo sa inyo mamaya. Okay lang ba?” ani ko habang inaayos ang kaniyang uniform. Nauna na namin ihatid si Miko sa classroom nito samantalang narito pa kami sa labas ng classroom ni Artemis. Nakita ko ang paglungkot ng mata niya ngunit mabilis din napalitan ng sigla. “Sige na nga po, Auntie. Iyon pong pasalubong namin ni Miko, huwag mo pong kalimutan.” “Opo, aral mabuti, ha? Magpakabait. At huwag kayong lalabas sa classrooms ninyo kapag wala pa si Lola Mama at higit sa lahat, huwag sasama sa hindi kilalang tao. Okay?” paalala ko. “Opo. Bye po ulit. I love you, Auntie!” aniya sabay halik sa magkabila kong pisngi. Tumakbo na ito papasok at natanaw ko pang naupo sa kaniyang mesa. Hindi pa rin ako makapaniwala na sinambit niya sa akin ang tatlong katagang iyon. Gusto kong maiyak pero pinigilan ko