Chapter 08.1   “Ate, tara na po.”    Wala naman na akong nagawa at nagpahila na lang kay Mica. Agad naman akong umupo sa upuan katabi ng upuan ni Mica at sa harap naman niya ay ang canvas kung saan sila mag painting.   “Anong ip-paint mo?” tanong ko. Masaya naman siyang bumaling sa akin at itinuro ang mga prutas na naka display sa harap. “Ito po,” ani niya. Tumango naman ako at nag paalam sa kaniya na mag iikot lang ako para tignan ang iba kung paano sila gumawa ng activity na ginagawa ngayon.    Nang mapagod ako sa pag iikot ay agad akong umupo sa tabi ni Chelsea na tumitingin din sa mga bata.    “Kilala mo si Micael diba?” tanong niya sa akin. Kumunot n

Chapter 09   Masaya akong nakatingin sa salamin at pinagmamasdan ang buong katawan ko na nakasuot ng pang office attire na damit.    Monday na ngayon at ito na rin ang unang araw na may trabaho ako.    Nang mag sawa akong tignan ang aking sarili sa salamin ay agad na kinuha ko na ang aking mga gamit at umalis na. Sayang ang oras, mas ayos na maaga kaysa mahuli ako sa aking trabaho. Mahirap na baka di pa ako nag sisimula wala na agad.   Gaya nga nang inaasahan ay maaga akong nakarating sa Opisina. Wala pa si Mr. Falkerath at ang sekretarya nya ang naabutan ko sa loob ng Opisina.    “Mabuti at maaga ka, hindi nga kami nagkamali sa pagpili sa iyo.”

Chapter 10.2   Dahil nga Lunch Break ay nagtungo ako sa Cafeteria para duon mag tanghalian. Napataas naman ang aking dalawang kilay nang makita ko kung gaano karami ang tao ngayon sa Cafeteria. Ibang iba kahapon dahil no’ng pumunta ako rito kahapon ay Break Time lang at may iba iba kaming oras nang Break Time pero ngayon ay Lunch Break at sabay sabay talaga kaya punuan.    Luminga linga ako kung paano ako makakaraan patungo sa Counter sa dami ng Tao na naglalakad patungo sa kanilang kaniya-kaniyang mga upuan at nahaharangan nito ang daan patungo sa Counter. Nag buntong hininga na lang ako at naisipan ko na lang na kumain sa labas ngunit kailangan ko pang mag-taxi para makapunta ako sa kainan na aking naiisip dahil puro Establisyemento ng mga kumpanya ang nakapalibot sa lugar na ito at sabi nila ay tuwing hapon lang

Chapter 11.2   “Kung alam mo lang.” Ikinwento ko sa kaniya ang mga pinag daanan ko sa kamay ni Laurence, simula sa Coffee incident hanggang sa nakaraan na pagpapahirap niya sa akin.    “Ay demonyo pala ‘yang si Micael! Pero tuwing nando’n siya sa Orphanage ay parang Anghel sa kabaitan,” sabi ni Chelsea nang matapos kong ikwento sa kaniya ang lahat. Napabuntong hininga na lang ako at mas pinili ko na lang na tumahimik dahil baka kung ano pa ang masabi ko at mas lalong sumama ang tingin sa kaniya ni Chelsea.    “Umalis ka na do’n Aicelle! Tumulong ka na lang sa amin sa Orphanage…” Pag aaya niya sa akin. Agad naman akong umiling sa kaniya. “Kaya ko na ang sarili ko Chelsea… you don’t need to worry.” Umil

Nang matapos kami sa aming meeting ay nag paalam na kami sa isa’t isa. Nauna ang kliyente namin na umalis dahil may pupuntahan pa raw ito. Kaming dalawa naman ni Laurence ay naiwan lang dito. Tamang inom lang siya nang juice na sinerve kanina nang waiter. “Do you want to eat?” tanong nito na agad na ikina-iling ko.    “You’re weird earlier.” Natigil naman ang pag babasa ko sa isinulat ko kanina dahil sa sinabi niya. “What do you mean?” Takang tanong ko. “I feel like you’re hiding from someone.”    I suddenly cleared my throat, it feels like there’s something stuck on my throat. Nag tataka naman niya akong tinignan at tumingin din siya sa kaniyang likuran.    “You’re really weird,” Muling sabi niya sa akin. Nagkibit balikat na lamang ako at ipinagpatuloy ang ak