Chapter 19.1   Hawak hawak ang aking telepono, masaya kong ibinalita kina Isla at Beau na makakapag aral na akong muli.    “Sa Manila ka ba sissybells?” tanong ni Isla. Tumango naman ako bilang sagot dito. Naka facetime kaming tatlo nina Isla at Beau dahil pare-parehas namang mansanas ang aming mga telepono.   “Hala! Sana ol!” aniya. Si Beau naman ay tahimik lang na nakatingin dahil kumakain ito. Dahil hapon na ay pauwi na silang dalawa galing sa kani-kanilang mga klase. Nakita ko sa background ni Beau ang mga waiter na dumaraan sa kaniyang likuran. Si Isla naman ay medyo natahimik dahil ito ay patakbong tumatawid.   “Si Beau, yayamanin. Tamang kain lang sa Restaurant oh,” pang-aasar ko. Kunot noo naman itong tumingin sa ka

Chapter 20.1 Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala, ang akala ko ay bibilhan niya ako ng Jollibee. Oo binilhan niya ako pero hindi ko naman ineexpect na isang branch ang bibilhin niya! Ang akala ko ay pagkain lang. Jusko may ari na ako ng Jollibee ngayon.  “Diba? Para pag gusto mo ng Jobee ay hindi mo na kailangan pumila nang napaka haba, pwedeng pwede ka ng dumiretso sa kitchen at kumuha ng gusto mo!” sabi nito habang patuloy pa rin siya sa pagmamaneho. Hindi naman ako kumibo at hinigpitan ang hawak sa supot na naglalaman ng isang bucket na chicken at iba pang binili sa akin ni Laurence. “Sa friday ang balik mo?” tanong niya sa akin. Tumango naman ako bilang sagot. &nb

Chapter 21   Nakahiga ako ngayon at patuloy sa pag iisip do’n sa nangyari kanina. Hindi ko na alam kung sino ang paniniwalaan ko, kung si Laurence ba o si Ms. Rhaya. Marami ang nakakakita na madalas pumunta si Ms. Rhaya sa Opisina ni Laurence. Naalala kong sabi sa akin ni Crystal. Hindi imposible na may namamagitan sa kanilang dalawa.     Hindi ko na naiintindihan ang sarili ko, pabago bago ako nang nararamdaman. No’ng nakaraan lang ay nagpaubaya na ako at pinabayaan ko na na ang damdamin ko ang magpasya, ngunit ngayon… nag dadalawang isip na naman ako.    Nahihiya naman akong maag tanong kay Laurence kung anong totoo dahil paano kung totoo ang sinasabi nila at baka mag mukha pa akong kahiya-hiya sa harapan ni Laurence.   

CHAPTER 23   Maaga akong nagising ngayon kaya agad akong bumangon at nag ayos ng aking sarili pagkatapos ay agad akong dumiretso sa kusina para mag handa ng agahan. Kunot ang aking noo habang umiikot dito sa kaniyang kusina. Last na ba ‘yong niluto ko kagabi? Muli kong tinignan ang mga stock niya sa ref at wala na nga talaga, siguro nga ay last na ‘yong kagabi na niluto ko.    Napabuntong hininga naman ako at tinignan ang kaniyang cupboard at gano’n na lang ang aking pag ngisi nang makita ko ang stock niya ng coco crunch. Punong-puno ng cereal ang isang cabinet na ito, at tiyak na hindi siya mauubusan ng stock ng coco crunch.    Dahil ‘yon lang ang nakita ko ay ‘yon na lang ang aking inihain. Kumuha ako ng dalawang cereal bowl at naglagay rin ako ng gatas bago ko inilagay ang cereal. Na

CHAPTER 25   Ilang minuto ang lumipas ay nakayuko lang siya sa aking harap at hindi kumikibo kaya napagpasyahan ko nang ayusin ang mga bagay na nakakalat sa lapag. Mga karton ng laruan at iba pa.    Nang matapos ko itong niligpit ay muli akong nagtungo sa kinaroroonan ni Laurence. Nakayuko pa rin ito habang nakasandal sa sofa.    “Laurence, kailangan ko nang umalis.” Hindi naman ito kumibo o inangat man ang kaniyang paningin. “Laurence,” muling tawag ko sa kaniya. Sa pagkakataon naman na ito ay inangat na niya ang kaniyang tingin.    “S-stay,” mahinang sabi nito na halos bulong na lang ngunit narinig ko pa rin ito kahit gaano pa ito kahina.    Napayuko naman ako dahil hindi ko alam kung ano ang aking gagawin sa hinihiling niya. Hindi pwede, hindi ligtas kung mananatili ako ngayon dahil magkakasakitan kaming dalawa… hindi pisikal ngunit masasak