พอเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยพูดมาถึงตรงนี้ มือของซูซีที่กำลังถือแก้วไวน์แดงยกจิบก็หยุดชะงักทันที แล้วคิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากันเป็นปมยุ่งชนกันในฐานะที่ซูซีเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองไห่เฉิง แน่นอนว่าเขาต้องรู้จักตระกูลลู่ แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้รู้จักตระกูลนี้ไปมากกว่าคนอื่น ๆ นัก คุณชายลู่หานถิงแห่งตระกูลลู่นั้นเป็นคนที่ค่อนข้างลึกลับและเก็บตัว เขาไม่เคยปรากฎตัวต่อหน้าสาธารณะชนที่ไหนเลย ซูซีเคยให้คนไปตามสืบข้อมูลของเขา รู้เพียงว่าเขาเพิ่งมาอยู่ที่ไห่เฉิงได้ไม่กี่ปีและเป็นเจ้าของ...มหานครเอมพีเรียลมหานครเอมพีเรียลเป็นเมืองแห่งธุรกิจการเงินที่รุ่งเรื่องที่สุด หากเดินอยู่บนถนนย่านนั้นคุณจะพบกับลูกเศรษฐีอยู่ทั่วทุกที่ และหากฐานะครอบครัวอยู่ในระดับปานกลางก็จะไม่สามารถย่ำกรายเข้าไปที่นั่นได้แน่นอนว่าในมหานครเอมพีเรียลนั้นยังมีตระกูลระดับวีไอพีเป็นของตัวเอง ตระกูลเหล่านั้นเรียกได้ว่าเป็นตระกูลยักษ์ใหญ่ในแวดวงธุรกิจ และเป็นที่รู้จักในฐานะเส้นเลือดใหญ่ทางเศรษฐกิจในภูมิภาคเอเชียซูซียังเคยได้ข่าวมาว่าทายาทของตระกูลอันดับหนึ่งในมหานครเอมพีเรียลนั้นยังเป็นตระกูลลู่อีกด้วยบังเอิญมากเลยใช่ไหม?อันท

ผู้ชายที่เธอช่วยชีวิตในตอนนั้น?เซี่ยซีหว่านจำได้ว่าตอนนั้นเธออายุได้ 12 ปี และช่วยชีวิตผู้ชายคนหนึ่งที่นอนหมดสติอยู่ท่ามกลางหิมะที่หนาวเย็น เธอมั่นใจเลยว่าถ้าเธอไปช้ากว่านั้นผู้ชายคนนั้นคงตายอยู่ท่ามกลางหิมะเป็นแน่ตอนนั้นมีหิมะหนาขวางถนนอยู่ ฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ อากาศก็หนาวจนสั่นไปทั้งตัว เธอจึงพาเขาไปในถ้ำที่อยู่ใกล้ ๆ แถวนั้นด้วยความทุลักทุเล เธอนำกิ่งไม้มาจุดไฟเพื่อทำให้ตัวอุ่นขึ้น แต่เนื่องจากอากาศหนาวมากจึงทำให้แขนขาของเขาแข็งทื่อไปหมดเซี่ยซีหว่านจึงถอดเสื้อของเธอออกแล้วกอดผู้ชายคนนั้นไว้แน่น ใช้อุณหภูมิในร่างกายของเขาและเธอทำให้ตัวอุ่นขึ้น เพราะแบบนี้ ผู้ชายคนนั้นถึงรอดมาได้เซี่ยซีหว่านพยายามคิดทบทวน ตอนนั้นเธอเพิ่งจะอายุแค่ 12 ปี และในใจก็เพียงอยากจะช่วยคนก็เท่านั้น แต่ในสายตาของคนอื่นมันกลับเป็นภาพที่ดูหวานซึ้งจากการยุยงใส่ร้ายของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยและทำให้ซูซีเข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงสกปรกเยี่ยหลิงพูดถูกแล้ว คนพวกนี้น่ะสกปรกที่สุดแต่เรื่องผู้ชายคนนั้น...เซี่ยซีหว่านพิมพ์กลับไปว่า “เวลา 8 ปีนั้นผ่านไปไวมาก ฉันจำผู้ชายคนนั้นไม่ค่อยได้แล้ว ต่อให้เขามายืนอยู่ตรงหน้าฉัน

ต่างคนต่างสบตากัน แววตาของลู่หานถิงนั้นเย็นยะเยือกและนิ่งสงบเสียจนทำให้ไม่มีใครกล้าขยับและทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดหวั่นเซี่ยซีหว่านหลบสายตาของเขา “คืนนี้ ฉันต้องขอขอบคุณคุณมากนะคะ”เมื่อเห็นอาการหลบเลี่ยงของเธอ ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงนั้นเผยยิ้มออกมา แต่เป็นรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา “นอกจากคำว่าขอบคุณก็ไม่มีอะไรจะพูดกับผมแล้วเหรอ?”เซี่ยซีหว่านขบกัดริมฝีปากสีแดงเบา ๆเมื่อลู่หานถิงยกมือขึ้น ทันใดนั้นนิ้วเรียวยาวก็แตะลงที่บนกระดุมคอเสื้อของเธอเซี่ยซีหว่านหรี่รูม่านตาเล็กลง รีบร้อนคว้ามือแกร่งของเขาไว้แล้วพูดด้วยความระแวงว่า “คุณคิดจะทำอะไร?”ลู่หานถิงมองไปที่เธอแล้วยิ้มหยันออกมาหน่อยๆ จากนั้นติดกระดุมคอเสื้อสองเม็ดนั้นที่ติดไม่เรียบร้อยให้เธอ “ไหนคุณพูดซิว่าผมคิดจะทำอะไร?”เซี่ยซีหว่านไม่เคยที่จะเถียงเขาได้เลย เห็นได้ชัดเลยว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดีและมีท่าทางฉุนเฉียวกระฟัดกระเฟียดเอามาก ๆ ไม่ใช่ว่าเขาจะทำให้คนแค่คนเดียวอับอายขายขี้หน้าไม่ได้ ถ้าเขาจะฉีกหน้าใครสักคน คนคนนั้นก็คงจะเป็นทุกข์อย่างสุดขีดเซี่ยซีหว่านถูกบีบบังคับให้ถอยไปข้างหลังและรู้สึกเขินเล็กน้อย ติ่งหูที่ขาวราวหิมะปร

เช้าวันรุ่งขึ้นเซี่ยซีหว่านสะลึมสะลือลืมตาขึ้น,kอย่างงัวเงีย เมื่อคืนเธอหลับสนิทมาก เธออดไม่ได้ที่จะฝังตัวเข้าไปในผ้าห่มอันแสนอบอุ่นแถมยังถูใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มของตัวเองไปที่ด้านข้างแต่ว่าไม่มีใครอยู่ข้างกายเขาแล้วลู่หานถิงตื่นนอนแล้วเซี่ยซีหว่านกระพริบตาถี่ ๆ เมื่อคืนเธอไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่เหมือนจะรู้สึกได้ว่ามีคนนอนอยู่ข้างกายคนคนนั้นจะเป็นใครไปได้อีกนอกจากลู่หานถิง?หรือเธอเข้าใจผิดไปเองเซี่ยซีหว่านฝังใบหน้าจิ้มลิ้มเข้ากับหมอน สูดดมกลิ่นสะอาดอันหอมสดชื่นที่มาจากร่างกายเขาอย่างรวดเร็ว แม้แต่ผ้าห่มก็ยังเปื้อนไปด้วยความอบอุ่นที่หลงเหลือจากอุณหภูมิของร่างกายเขาเมื่อคืน เขานอนหลับไปกับเธอจริง ๆ ด้วย ทั้งคู่นอนกอดกันหลับไปเซี่ยซีหว่านหลับตาลงอย่างเชื่องช้า เห็นได้ชัดว่าระบุเส้นแบ่งเขตไว้แล้วแท้ ๆ แต่เขาก็ยังทั้งจูบทั้งมานอนหลับเตียงเดียวกัน นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันเนี่ย?เซี่ยซีหว่านลุกออกจากเตียง อาสะใภ้หลินยังคงไม่ได้สติ เธอฝังเข็มให้อาสะใภ้หลินเสร็จแล้วจึงไปหาคุณหมอที่เป็นคนรักษาเพื่อพูดปรึกษาหารือเกี่ยวกับอาการป่วย จากนั้นจึงกลับสวนโหย่วหลาน......ณ สวนโหย่วหลา

เซี่ยซีหว่านรู้สึกเป็นห่วงสุขภาพของลู่หานถิง ดังนั้นเธอจึงรีบเปิดผ้าห่มออกและลุกขึ้นเดินหาเขาในห้องที่กว้างใหญ่รอบหนึ่งแล้วแต่กลับไม่มีวี่แววของคน หรือเขาจะออกไปข้างนอกแล้ว?“ลู่หานถิง...ลู่หานถิง...ลู่...”ทันใดนั้นประตูห้องอาบน้ำก็ถูกเปิดออก ฝ่ามือใหญ่ที่แข็งแรงจนขึ้นรอยข้อต่อกระดูกโผล่ออกมาฉุดไหล่นวลเนียนของเธอเข้าไปข้างในนั้นแผ่นหลังบอบบางของเธอแนบอยู่กับบานประตู เซี่ยซีหว่านมองเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน เขาก็คือลู่หานถิงลู่หานถิงอาบน้ำเย็นไปหลายรอบ บนร่างสวมเพียงแค่กางเกงสแล็คสีดำ เส้นผมสั้น ๆ สีดำขลับของเขานั้นยังคงมีหยดน้ำหยดลงมาไม่หยุดร่างที่เปียกชื้นไปด้วยละอองน้ำนั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มดูอ่อนเยาว์และดูดีเป็นพิเศษ“ตามหาผมเหรอ?” น้ำเสียงของลู่หานถิงนั้นแหบแห้งมากเซี่ยซีหว่านยกมือขึ้นแตะที่หน้าผากเขาหนึ่งครั้ง นี่มันร้อนมากกว่าเดิมเสียอีก ครั้งนี้คุณท่านเล่นแรงไปแล้ว ไม่รู้ว่าไปเอายาชูกำลังมาจากที่ไหน“ให้ฉันช่วยฝังเข็มเถอะนะ” ในมือของเซี่ยซีหว่านนั้นมีเข็มสีเงินอยู่หนึ่งเล่ม เธอต้องการที่จะปักเข็มลงไปตามจุดฝังเข็มในร่างกายของเขาลู่หานถิงกอบกุมข้อมือนุ่มขาวผ