เซี่ยซีหว่านเปิดประตูออก ด้านนอกมีคนอยู่ เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยกำหมัดแน่นและจ้องเขม็งมาที่เธอด้วยดวงตาแดงก่ำงานหมั้นวันนี้ถูกยกเลิกแล้ว เซี่ยเจิ้งกั๋วกับหลี่ยู่หลานจัดการปัญหาที่ตามมาและส่งแขกอยู่ที่ด้านล่าง เดิมทีเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยได้ก้าวขาเข้าไปในตระกูลซูแล้วข้างหนึ่งแต่แค่พริบตาเดียวกลับถูกดีดกลับออกมาที่เดิมจนกระทั่งกลายเป็นเรื่องซุบซิบของพวกขาเมาท์ปากตลาด เธอมีความปราถนาอย่างแรงกล้าที่จะบีบคอเซี่ยซีหว่านให้ตาย“เซี่ยซีหว่าน จริง ๆ แล้วแกใช้วิธีการอะไรมาหลอกล่อพี่ซูซีกันแน่ ข้อความนั่นเป็นแกใช่ไหมที่ส่งมา แกส่งมาว่าอะไร?”เซี่ยซีหว่านยกมุมปากขึ้น “คำถามพวกนี้เธอไปถามกับพี่ซูซีของเธอเอาเองก็ได้”“เซี่ยซีหว่าน ตอนนี้แกคงจะมีความสุขอิ่มเอมใจมากเลยสินะ?”เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยรู้สึกพ่ายแพ้อย่างราบคาบ เธอพยายามอย่างหนักที่จะกำจัดเซี่ยซีหว่าน แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหนก็มักจะโดนเซี่ยซีหว่านเอาคืนทุกครั้งไป ความพ่ายแพ้นี้ทำให้เธอหลั่งน้ำตาแห่งความโกรธแค้นออกมาเซี่ยซีหว่านมองเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยแล้วพูดว่า “เป็นพวกเธอเองไม่ใช่เหรอที่เชิญฉันมางานหมั้น พวกเธอพอใจกับของขวัญงานหมั้นชิ้นนี้ไหมล่ะ? อย่า

ถ้าหากว่าในมือของเซี่ยซีหว่านยังมีลูกกวาดอยู่ก็ยังคงที่จะทุบลงไปบนหน้าหล่อเหลาอันแสนชั่วร้ายของลู่หานถิงอีกครั้งอย่างแน่นอน“แม่สาวใช้ตัวน้อย มานี่สิ” ในตอนนั้นเองที่ลู่หานถิงส่งสัญญาณออกคำสั่งเซี่ยซีหว่านลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาเขาลู่หานถิงเอื้อมมือกุมแขนเรียวขาวของเธอแล้วฉุดลงมา เซี่ยซีหว่านถลาตัวลงนั่งที่ต้นขาแข็งแรงของเขาโดยตรง“ทำอะไรของคุณเนี่ย?” เซ่ยซีหว่านอยากที่จะลุกขึ้น“โกรธแล้วเหรอ? เมื่อครู่ไม่ใช่คุณหรอกเหรอที่บอกว่าตัวเองเป็นสาวใช้ตัวน้อย”เขาพาผู้หญิงกลับมาที่บ้านด้วยขนาดนี้แล้ว ถ้าเธอไม่บอกว่าตัวเองเป็นสาวใช้แล้วจะให้เธอจัดการอย่างไร?เซี่ยซีหว่านมองไปยังชายหนุ่มด้วยสายตาที่เปล่งประกาย “ฉันบอกว่าฉันเป็นแม่บ้านผู้ซื่อสัตย์ แต่ไม่ใช่สาวใช้ที่มีหน้าที่ต้องเล่นกับคุณ!”ลู่หานถิงยกริมฝีปากขึ้นแล้วพูดถากถางว่า “ไม่ได้สวมหูแมวเอาไว้นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นสาวใช้ที่ไร้เครื่องแบบ เกรงว่าคุณจะเข้าใจอะไรผิดเกี่ยวกับบทบาทของแม่บ้านแล้วล่ะนะ”“...”เซี่ยซีหว่านไม่เคยคิดเลยว่าชายคนนี้จะคิดเรื่องแม่บ้านไปถึงขั้นนี้ ลักษณะของเขาดูเป็นคนแต่งตัวหรูหราเรียบร้อย เคร่งขรึมเ

เซี่ยซีหว่านรู้สึกงุนงงยิ่งกว่าเดิม เดิมทีเธอวางแผนไว้ว่าเมื่อสั่งสอนชายโฉดหญิงชั่วคู่นี้เสร็จแล้วก็จะย้ายออกจากที่นี่ไปอย่างสง่างาม เธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองได้รับความไม่เป็นธรรมอีกเด็ดขาด แต่ตอนนี้เรื่องราวมันเลยเถิดเหนือการคาดหมายของเธอไปมากเขาบอกว่า ระหว่างเขากับหัวหรงนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเขาพูดว่า เขาชอบเธอเซี่ยซีหว่านที่ไม่ทันได้ตั้งตัวพูดพร้อมกับกระพริบตาปริบ ๆ ว่า “คุณ...ที่คุณพูดออกมาทั้งหมดนั่นคือความจริงอย่างนั้นเหรอ?”ลู่หานถิงยกริมฝีปากขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำบริสุทธิ์นั้นแฝงไปด้วยพลังที่ชวนให้ผู้คนหลงไหลว่า “เป็นความจริงแน่นอน ถ้าคุณยังไม่เชื่อ ผมจะไปโรงพยาบาลเพื่อทำการพิสูจน์ก็ได้”เซี่ยซีหว่านยกขาขึ้นเตะเขาหนึ่งครั้ง คนหลอกลวง เดิมทีผู้ชายน่ะตรวจสอบอะไรไม่ได้หรอกลู่หานถิงยอมให้เธอเตะ บนกางเกงสแล็คมีรอยเท้าเพิ่มขึ้นแต่ก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด คาดไม่ถึงว่าเจ้าเต่าขี้กลัวตัวนี้จะไปทะเลาะกับหัวหรงโดยมีเขาเป็นสาเหตุ นี่เป็นเรื่องที่อยู่เหนือการคาดหมายของเขาจริง ๆลู่หานถิงเอื้อมมือไปกุมใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้แล้วก้มหน้าลงจูบริมฝีปากสีแดงสดผ่านผ้าคลุมหน้า “หว่าน

“ตอนนี้เซี่ยซีหว่านก็เปรียบเสมือนสิ่งที่ทุกคนรังเกียจ หนูจะรอดูว่าเธอยังมีหน้าที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกไหม พี่ซูซีก็จะไม่ต้องการเธออีกต่อไป ถึงเวลานั้นพี่ซูซีก็จะยังคงเป็นของหนู และหนูก็จะสามารถแต่งงานเข้าตระกูลซูและเป็นคุณนายได้!” เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเริ่มตั้งตารอคอยอนาคตที่สดใสของเธอหลี่ยู่หลานกอดเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยและพูดว่า “เสี่ยวเตี๋ยไม่ต้องกังวลนะ มีแม่อยู่ทั้งคน ใครหน้าไหนก็ไม่สามารถแย่งเอาความสุขของลูกกับเหยียนเหยียนไปได้”“ค่ะ” เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยพยักหน้าอย่างแรง ขณะเดียวกันเมื่อเธอนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ยังไงก็ตาม ท้ายที่สุดแล้วเซี่ยซีหว่านก็เป็นลูกสาวของพ่อ แม่คิดว่าพ่อจะไม่ช่วยเหลือเธอเลยอย่างนั้นเหรอคะ?”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้หลี่ยู่หลานก็ยิ้มเยาะเย้ยและพูดว่า “ต่อให้เซี่ยซีหว่านถูกฆ่าโดยใครบางคน พ่อของลูกก็จะไม่เสียใจสักนิด”“ทำไมคะ แต่แม่คะ หนูรู้สึกว่าพ่อชอบแม่ของเซี่ยซีหว่านมาก แต่ทำไมพ่อถึงไม่ชอบเซี่ยซีหว่านมากขนาดนั้นล่ะคะ?”หลี่ยู่หลานเม้มริมฝีปากของเธออย่างประหลาด “เสี่ยวเตี๋ยลูกไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องของผู้ใหญ่หรอก ต่อไปอย่าถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก”เมื

ณที่เกิดเหตุได้เกิดความโกลาหลขึ้น นักข่าวพุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง มีคนเหยียบมือ เท้าและขาของหลี่ยู่หลาน... เธอร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวดเซี่ยเจิ้งกั๋วเดินออกไปด้วยความโกรธ เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยยังคงอยู่ที่นั่น เธอรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องแม่ของเธอ “ไปให้พ้นนะ พวกคุณกำลังเหยียบแม่ของฉันอยู่!”บรรดานักข่าวชี้ไปที่เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยและเริ่มวิพากวิจารณ์ในทันที“เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยคุณก็ไม่ใช่คนดีเช่นกัน แม่เป็นแบบไหนลูกสาวก็ย่อมเป็นแบบนั้นด้วย”“ฉันจำได้ตอนที่เซี่ยซีหว่านเพิ่งกลับมาที่นี่ พวกคุณสองแม่ลูกใส่ร้ายเธอหลายครั้งต่อหลายครั้ง ช่างร้ายกาจเสียจริง”“เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยคุณสมควรแล้วที่ถูกทอดทิ้ง คุณชายซูจะชอบคุณได้อย่างไรกัน?”ความเย่อหยิ่งจองหองของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยหายไปในทันที มีคนเหยียบเธอเช่นกัน จากนั้นน้ำตาแห่งความเจ็บปวดของเธอก็ไหลลงมาสองแม่ลูกหดตัวเป็นลูกบอล ทุกคนต่างชี้นิ้วด่าท่อพวกเธอราวกับพวกเธอคือคนน่ารังเกียจไม่นานนัก รปภ.กลุ่มหนึ่งก็เข้ามาและสามารถช่วยเหลือสองแม่ลูกที่ได้รับบาดเจ็บออกมาได้...หลี่ยู่หลานและเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยพากันกลับมาถึงที่บ้าน เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยพูดด้