I was just sitting on the concrete bleachers the whole time while Thunder and his friends are on for a motocross match. Napapatayo na lamang ako sa kaba sa tuwing umaangat sa lupa ang dirty motorcycle na kinasasakyan nila. “Want some?” Bumaling ako ng tingin sa lalaking may hawak sa plastic bottle ng tubig na inaalok niya sa akin. He’s Jared—as far as I can remember from what Thunder told me nang ipakilala niya ang mga ito sa akin kanina. They are from Seven Internation School. An all boys university sa kabilang syudad. I’ve heard their school once sa isa naming blockmate na galing sa school na ‘yon noong first day of school. “Thank you,” usal ko saka tinanggap ang bote. Jared is working as a part-time model sa clothing brand ng pamilya nila Vhan. Obvious naman kung ano ang iniingatan niya kaya hindi siya nakikihabulan sa mga kaibigan niya sa field. Maliban sa kaniya, pulos rider na ang anim pa which includes Bam and Yves. Halos manginig ako sa takot kanina n

“Honey?” I can’t help but to wonder. All this time I thought Thunder hates Miss Eli to the point that he intentionally messing up on her class. But what was that? Bakit magkasama sila at ipinagmamaneho pa niya ito? Higit sa lahat, ano bang paki-alam ko? Bakit ang overreacting naman yata ng puso ko at kung tumibok ito ay para bang wala ng bukas. Naputol ang pagmumuni ko habang nakatitig sa kisame nang tumunog ang cellphone sa bedside table. Nakababa ang mga kurtina ng bintana pero base sa liwanag na nagpupumilit na lumusot roon, sa tingin ko ay mataas na ang sikat ng araw sa labas. Hindi nga ako nagkamali dahil nang kunin ko ang cellphone at mabasa ang pangalan ni Vhan na siyang caller ay nahagip ng mga mata ko ang oras. It’s already passed 8 in the morning. “Good morning!” I greeted him not minding the possible smell of my breath since I just got up from bed. “Good morning, babe! I’m sorry kung naistorbo ko ‘yong tulog mo. Bibili ako ng gift for Tito Arc. Gus

Nakakabingi ang ingay rito sa cafeteria. May mga nagsisigawan at naghihiyawan. Ang iba pa nga sa kaniya ay halos magbatuhan na ng siopao. Hindi ko malaman kung ngayon lang ba sila nakakita at nakatikim ng siopao o sadyang may hindi kanais-nais na nilalang ang siyang dumating. Nakatalikod ako entrance kaya wala akong clue sa kung ano bang pinagkakaguluhan nila. Umangat ako ng tingin kay Vhan na nasa harapan ko at siyang kasalo sa pang-apatang mesa. Ngumiti siya sa akin nang magtama ang mga mata namin matapos siyang umiwas ng tanaw sa entrance ng cafeteria. Ayaw kong lumingon. Mukhang nahihinuha ko na kung sino ang tatambad sa akin. Tatlong magkakasunod na katok sa mesa ang ginawa ng taong nakatayo sa gilid, sa pagitan namin ni Vhan. Lilingunin ko sana siya nang maagaw ni Miss Eli ang atensyon ko. Sinaway niya ang mga nagkakagulong estudyante. Nang bumaling ako ng tingin sa lalaki ay nakaupo na siya sa bakanteng upuan sa tabi ko. Hindi ako kaagad nakakilos nang

Namamalikmata ba ako? Ano namang ginagawa ni Thunder dito sa ganitong oras? Nakatira ba siya sa malapit?“Jehan, hija, bakit gabi na ang pagdalaw mo?” bungad na tanong sa akin ni Nanay Rosing sa gate intercom. Pinipigilan ko ang sariling huwag lumingon sa gawi ni Thunder. Sana lang ay hindi niya ako makilala. Pumunta ako rito para gumaan ang kalooban at hindi para dagdagan ang mga gumugulo sa isipan ko.“Sana nagpasabi ka na pupunta ka rito. Mabuti na lamang at gising pa ang Lolo mo,” ani ng ginang nang pagbuksan niya ako ng pinto ng gate.Tumuloy kami sa pagpasok sa bahay at naabutan ko si Lolo na bahagyang nakahiga sa kaniyang massage chair. Nakaramdam ako ng guilt nang magtama ang aming mga mata. Nag-iisa niya akong apo at hindi naman gaanong malayo ang bahay namin dito sa mansion niya, pero hindi ko man lamang siya mabisita nang madalas.“Jehan, apo!” nakangiti niyang tawag sa akin. Nagmadali naman akong humakbang p

Nagkasalubong ang mga kilay ni Corbi nang makita niya ako sa labas ng Dean’s office. Kung dati ay inaasar niya ako, iba ngayong araw. Tinignan niya ako nang masama saka siya nagpatuloy sa paglalakad bitbit ang transparent folder. Naghahangos akong sumunod sa kaniya pababa sa hagdanan. “Corbi!” pagtawag ko nang tuluyan na siyang makababa sa ground floor at humalo sa paroo’t paritong mga estudyante. Bakit ba siya nagamadali? Iniiwasan ba niya ako? Huminto ako para habulin sandali ang aking hininga. Mas lalo tuloy siyang nakalayo sa akin. But it didn’t stop me to follow him. Kailangan kong ayusin at itama ang mga bagay-bagay bago magdesisyon. Ayokong magsisi sa huli. “Corbi, naman! Sandali lang!” Mabagal lang ang paglalakad niya pero dahil mas mahaba ang mga binti niya kumpara sa akin ay kinailangan kong mag-jogging para maabutan siya. Idagdag pa ang mga hakbang na nagawa niya nang huminto ako. Base sa direksyong tinatahak niya, tingin ko ay sa