We're So Connected のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

    Tiwala, salitang hindi ko maibigay sa kung sino man. Natatakot ako na baka iwan ako ng lahat ng taong nakakasalamuha ko. Natatakot ako na baka sila rin ang dahilan ng pagbagsak ko.     Nagsimula ang lahat ng ito noong bata pa ako. Lahat ng mga nakakalaro ko noon, sinasaktan ako, kinukutya, pinagtatawanan. Naranasan ko ring mabugbog at pagka-isahan ng mga kapwa ko estudyante. Binuhat ako at itinapon sa nakatambak na basura. Sinadya rin nilang ipitin 'yong kaliwang kamay ko sa pinto, e kaliwete pa naman ako. Naranasan ko ring umuwi ng may dugo ang uniform ko, wala e, hindi talaga ako lumalaban, lalo na ayoko ring makasakit ng ibang tao. Nagsisinungaling na lang ako kay mama na gumulong ako sa hagdan kaysa naman mag-alala sila.     Wala akong magawa kundi itago ang sakit na nararamdaman ko. Kahit alam kong napag-iiwanan na ako ng mundo.     Gusto ko nang sumuko, nasa isip ko na ang magpakamatay. Sa madil

"HOYY! Ikaw pala!" dali-dali siyang lumapit sa akin upang sabayan ako sa paglalakad ko.        Hindi ko siya pinansin at nanatiling nasa daan ang atensyon ko.        "Gusto mong mag-lunch tayo ng sabay mamaya? Promise... treat ko... ako magbabayad." Nagtaas pa siya ng palad nito na animoy nangangako talaga.        "Sorry," mahinang sambit ko. Hindi pa rin ako tumingin sa kanya. Alam kong may pagkakamali akong nagawa sa kanya, lalo na 'yong sinabi ko sa kanyang magpakamatay na siya. Alam kong nag-a-adjust pa ako, pero hindi ko naman talaga intensyong sabihin ang mga 'yon sa kanya.        "Hahaha! Ano ka ba?! Okay lang 'yon... ano? Game ka? Mag-lunch tayo ng sabay?" abot tainga ang ngiti niya.        Bahagya akong napangiti nang dahil sa kanya. Tumango na lang ako at sumang-ayon sa s

TUMANGO ako. "Salamat, Ate,"        Hinaplos nito ang likod ko. Ngayon ko lang ulit nakita ang pagngiti nila. Hindi ko alam na ganito pala sila kasaya nang makita ako.         "Bye, Hanna, pakabait ka kay mommy ha?!"        "Bye, tito!" Hinalikan ko siya sa noo at nagpa-alam na rin kina mama at ate.         Nakangiti akong naglalakad palabas ng bahay. Ngayon ko lang talaga naramdaman ang ganito. Sabi ko nga, buong buhay ko ay hindi ko naranasan 'to, ngayon pa lang. Napahinto ako nang madatnan kong naghihintay si Kate sa labas. Sinisipa-sipa nito ang mga bato. Simple lang ang suot niya, gaya ko, nakapantalon lang din ito. Naka-semi formal sa pang-itaas at may hawak na panlamig. Umayos ako ng tindig. Itinago ko muna ang ngiti ko at seryoso akong humarap sa kanya.        Nan

NAKADUNGAW ako sa bintana habang pinapanood ang pagbuhos ng ulan mula sa kalangitan. Nasa iisang kuwarto kami ni Kate. Malayo ako sa kanya kahit pa sobrang dilim, sa lakas ng ulan at hampas ng hangin ay nawalan ng kuryente. Kaya kami ngayon, nakatunganga sa isang sulok, hinihintay kung kailan titila ang ulan.        Sa tuwing umuulan, naaalala ko iyong nangyari sa akin. Iyong mga panaginip kong nakakatakot. Kinakabahan ako sa tuwing naiisip o naaalala ang mga iyon.        "Hindi ka na ba takot?" rinig kong tanong ni Kate. Naka-upo ito sa sahig at yakap-yakap ang mga tuhod habang nakatingin sa sahig. Ilang segundo akong natahimik.         Hindi ganoon kadali kalimutan ang nakaraan. Kahit ako ay nahihirapan pa rin sa sitwasyon ko ngunit hindi na ganoon kabigat. Gumagaan na kahit papaano.        "Saan?" &nb

HANGGANG sa makarating kami sa eskinita papunta kila Kate ay tahimik pa rin ito. Pinapanood ko lang ang likod niya habang naglalakad pauwi sa kanila. Lungkot na lungkot siya.         Tumalikod na lang din ako at naglakad pa-uwi sa amin. Tahimik ang lahat. Kung may daraan na mga sasakyan, kakaunti lang. Nang makaraan ako sa plaza ay wala ring mga batang naglalaro doon. Kahit mga nagtitinda ng ice cream at lobo ay wala. Umaayon ba 'yong nararamdaman ni Kate sa lahat ng bagay? Pakiramdam ko ay blangko ako ngayong araw. Pagod lang siguro ako at kailangang magpahinga.         Pagpasok ko sa bahay ay sobrang tahimik. "Narito na po ako," walang ganang sambit ko. Ni isang katawan sa bahay ay wala akong nakita. Siguro nasa palengke sila o hindi kaya pumasyal sa ibang lugar. Nagtungo na lamang ako sa kuwarto at ibinagsak ang nanghihina kong katawan sa kama.