ชาร์มินอดกลั้นความรู้สึกคาดหวังของเธอเอาไว้เมื่อมองเห็นผู้หญิงคนนั้น ขณะที่เธอเดินไปที่โต๊ะพลางนั่งลงบนเก้าอี้ “เข้ามานี่หน่อยสิคะ” เธอกวักมือเรียก ป้าเชอร์รี่เข็นรถเข็นอาหารไปข้างหน้าแล้ววางจานลงบนโต๊ะทีละจาน “ป้าทำงานอยู่ที่นี่นานหรือยังคะ?” ชาร์มินเริ่มการสนทนาอย่างใจเย็น “ป้าดูคุ้นหน้าคุ้นตามากเลยค่ะ”“ทำไมเหรอ ใช่! ดิฉันทำงานอยู่ที่นี่อย่างน้อยก็สิบปีได้ค่ะ กรุณาอย่าตัดสินดิฉันด้วยอายุอานามเลยค่ะ ดิฉันน่ะไว้ใจได้เสียยิ่งกว่าพวกเด็กสาว ๆ ที่ไม่ว่าพวกเธอจะเก่งแค่ไหนก็ตามก็ยังทำอาหารหกเลอะเทอะจากจาน” ป้าเชอร์รี่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจชาร์มินรู้สึกได้ถึงนิสัยที่จริงใจและเป็นมิตรของป้าเชอร์รี่ เธอจึงตามน้ำไปกับป้าเชอร์รี่ ขณะที่เธอเห็นด้วยกับป้าเชอร์รี่ เธอพูดขึ้นว่า “โอ้ ใช่ค่ะ ฉันชอบคนที่ทำงานไว้ใจได้มากกว่า ป้านั่งกับฉันหน่อยได้ไหมคะ? ฉันมีเรื่องบางอย่างอยากจะถามป้าน่ะค่ะ”“โอ้? ได้สิคะ ถามมาได้เลยค่ะ” เธอตอบด้วยความประหลาดใจแกมยินดีและรู้สึกพอใจกับคำเยินยอป้าเชอร์รี่ทราบดีว่าชาร์มินเป็นบอสไดมอนด์ อีกทั้งเธอยังเป็นซูเปอร์สตาร์ที่มาถ่ายโฆษณาที่นี่อีกด้วย เธอไม่กล้ามีเรื่องบาดหมางก

ผู้ชายที่ถูกชี้มานั้นสวมชุดสูทที่ดูภูมิฐาน เขาเป็นผู้จัดการของโรงแรงรอยัล แบงเควต ชื่อไมเคิลเมื่อไมเคิลเห็นว่าพนักงานเสิร์ฟชี้มาที่เขา เขาก็ถึงกับเข่าอ่อน “อย่าพูดอะไรไร้สาระ!” เขาโพล่งออกมา “เมื่อห้าปีก่อนฉันเป็นแค่คนกวาดพื้นชั้นต่ำ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่ามีใครเข้าออกห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทบ้าง?”“นั่นแหละคือเหตุผลที่ทำไมคุณถึงต้องรู้ วันวาเลนไทน์เมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นแฟนของฉันชวนฉันออกไปเที่ยว ซึ่งฉันควรจะทำหน้าที่จนถึงตีห้า แต่ฉันอยากอยู่กับเขาในวันวาเลนไทน์ ฉันเลยแลกกะกับคุณ” “คุณไม่ใช่แค่ทำงานกะกลางคืนในคืนนั้น แต่คุณยังต้องรับผิดชอบชั้นนั้น คุณต้องเห็นคนเข้า ๆ ออก ๆ ทั้งชั้นแน่!” เธอตะโกนออกมาไมเคิลรู้สึกงงเป็นไก่ตาแตกกับความจำที่ไร้ที่ติของพนักงานเสิร์ฟ แล้วใบหน้าของเขาก็ซีดเผือดด้วยความกลัวสายตาของแอนโทนี่เข้มขึ้นเมื่อเขากวาดสายตามองมาที่ไมเคิล“ดูเหมือนนายอยากจะเจอกับจระเข้ของฉัน ไนอัล พาเขาไป”“ได้ครับ” ไนอัลเอื้อมมือออกไปดึงเขาไมเคิลตกใจมากจนเขาทรุดตัวลงกองกับพื้น เขาคุกเข่าลงเสียงดังตุบ “คุณเบลีย์ครับ ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย!” เขาอ้อนวอน “ผมไม่ทราบจริง ๆ ว่าผู้หญิงค

ชาร์มินพอจะเดาได้ว่าผู้จัดการที่อยู่ตรงหน้าเธอต้องการค่าตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ ดังนั้นเธอจึงเสนอขึ้น “ไม่ต้องกังวลไปนะคะ ฉันจะตกรางวัลให้กับคุณสำหรับข้อมูลที่เกี่ยวข้องแน่นอน”ผู้จัดการบรานว์ยังคงไม่ยินดียินร้าย เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยโลภมากอย่างที่หลายคนเป็น “ไม่จำเป็นหรอกครับ” เขาปฏิเสธข้อเสนอของเธอ “ผมแค่พยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทีละฉาก”หลังจากครุ่นคิดพอสมควร เขาก็มองที่ชาร์มินพลางถามขึ้น “คุณชาร์มิน คุณไม่เวียนหัวเหรอครับ?”ชาร์มินรู้สึกสับสน ถามแบบนั้นเพื่ออะไรกัน?ทันใดนั้นเอง ชาร์มินก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาขณะที่ร่างกายของเธอร้อนขึ้น เธอรู้สึกว่าสติของเธอกำลังพร่าเลือนโธ่เอ้ย! เธอถูกผู้จัดการบราวน์วางยาเข้าให้!“แกอยากตายใช่ไหม?!”ด้วยแรงที่เหลือทั้งหมดของเธอ ชาร์มินยกแจกันที่อยู่ข้าง ๆ เธอแล้วพยายามเขวี้ยงใส่ผู้จัดการบราวน์สุดแรงก่อนที่เธอจะทันได้ทำแบบนั้นได้ ทว่า เธอกลับรู้สึกอ่อนแรงทั้งแขนและขา เธอทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง แล้วแจกันก็ตกลงบนพื้นพร้อมกับเสียงกระแทกดังสนั่นขณะที่มันแตกออกจากกันเป็นเสี่ยง ๆยาออกฤทธิ์แรงมาก!ผู้จัดการบราวน์ยืนขึ้นพลางดึงหูกระต่ายออก

แอนโทนี่เลิกคิ้วขึ้น ทั้งร่างของแอนโทนี่เกร็งไปหมดเมื่อชาร์มินทาบทับอยู่บนตัวเขาคงจะโกหกถ้าเขาไม่อยากตะครุบชาร์มินซึ่งนั่งอยู่บนตัวเขาด้วยท่าทางเย้ายวน ทว่าเขารู้จักชาร์มินดีเสียยิ่งกว่าดี ชาร์มินคงจะไม่ยอมยกโทษให้กับเขาแน่ ถ้าเขาฉวยโอกาสกับเธอเขาต่อสู้กับอารมณ์ความต้องการของเขาที่พุ่งขึ้นสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาจึงหันกลับไปอุ้มเธอแล้วเดินไปที่ห้องน้ำชาร์มินเอาตัวเข้ามากอดรัดเขาราวกับปลาหมึก เธอรู้สึกร้อนรุ่มและอยากจะสนองความต้องการของตัวเอง เธอจึงเอื้อมมือไปกระชากเสื้อของเขาแคว่ก! เธอจับบริเวณแผ่นอกแกร่งของเขาแรงพอที่จะฉีกเสื้อเชิ้ตสีขาวตรงส่วนอกของเขาออกได้ แล้วแผ่นอกแน่นของเขาก็เผยออกมาใบหน้าของแอนโทนี่เคร่งขรึม ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาเกรงว่าเขาจะไม่มีความอดทนมากพอที่จะควบคุมตัวเองเอาไว้เขาเร่งฝีเท้าแล้วรีบวางเธอลงในอ่างอาบน้ำ ปรับน้ำให้เย็นลงแล้วเปิดลงในอ่าง เพียงไม่นานก่อนที่ชาร์มินจะนั่งลงแล้วหยุดการเคลื่อนไหวในที่สุดแอนโทนี่เพิ่งได้ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อจู่ ๆ ชาร์มินก็ดึงเสื้อผ้าของเธอออก ด้วยเสื้อผ้าที่แนบเนื้อ เธอพยายามฉีกเสื้อผ้าออกจากด้วยเธอเสียงดั

แอนโทนี่พูดมีเหตุผล ชาร์มินไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดหรือบอบช้ำที่ส่วนไหนของร่างกาย ก็ยังดีที่เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยยิ่งเธอลองคิดทบทวนดูมากขึ้นเท่าไร ชาร์มินก็ยิ่งรู้ตัวว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรเกี่ยวกับร่างกายของเธอเลยแม้แต่น้อยถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า... “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม?” เธอถามอย่างมึนงง “คุณไม่ได้ทำอะไรฉันจริง ๆ ใช่ไหม?”“ไม่ต้องกังวลไปหรอก ผมไม่ได้หน้ามืดตามัวถึงขนาดต้องไปฉวยโอกาสกับคนอื่น” แอนโทนี่ตอบด้วยน้ำเสียงดังขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปที่ห้องน้ำขณะที่แอนโทนี่เดินผ่านเธอไป สายตาของชาร์มินก็จับจ้องไปที่แผ่นหลังของเขาด้วยความไม่เชื่อที่แอนโทนี่พูดเป็นความจริงหรือเปล่า ที่ว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะเหรอ?ผู้ชายคนนี้แสดงความต้องการที่อยากจะแต่งงานออกมาตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเขาพบกันด้วยซ้ำ เขาจะไม่ทำตามความต้องการทั้ง ๆ มีโอกาสอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ? ชาร์มินรู้สึกประทับใจแปลก ๆแอนโทนี่ออกมาจากห้องน้ำ เขาสวมเสื้อผ้าใหม่เรียบร้อยแล้ว เขายื่นกระเป๋าจากล็อกเกอร์ข้าง ๆ ให้กับเธอ “นี่เสื้อผ้าของคุณ”“ขอบคุณค่ะ” ชาร์มินรับกระเป๋าแล้วตรงไปยังห้อง