ViaBiglang kumirot ang ulo ko nang magising ako. Napahawak ako dito at inantay hanggang sa mawala. Minulat ko ang mata ko. Noong una ay medyo malabo ang tingin ko sa paligid. Dahan dahan akong tumayo. Napansin kong may suot na akong malaking tshirt na haba hanggang taas ng tuhod ko.Dahil sa masakit pa ang ulo ko ay dahan dahan akong lumakad at lumabas ng kwarto. Nang makita ko ang ref ay agad ko itong binuksan at naghanap ng tubig. Nakita ko ang pitsel at kinuha ito. Nilagay sa mesa at kumuha ng baso at uminom. Medyo naginhawaan ako at naibsan ng kaunti ang sakit ng ulo ko.Nang imulat ko ng mas maayos ang mata ko ay para akong nabuhusan naman ng malamig na tubig. Kaharap ko lang naman si tita Lianee at sir Ken na takang takang pinapanood ako ngayon.Napalunok ako ng sarili kong laway. Parang tumaas ang init sa mukha ko at ang hiya ko ay nagparamdam sa akin.Bumukas ang pintuan at nilingon ko agad iyon. Si Kian na kakarating at natigilan din ng madatnan akong nasa kusina. Tiningnan n

ViaDeleted social media. Cannot be reach. Wala narin ang mga gamit niya at tanging sulat lang ang iniwan nito para sa mama ni Dale."Sabihin na kaya natin kay Dale." pangungumbinsi ni Gail sa akin.Kung tutuusin ay kailangan niya ring malaman dahil may karapatan naman talaga siya. Kinuha ko ang cellphone ko at dinial ang number ni Dale pero hindi niya ito sinasagot. Nakailang tawag ako pero hindi niya ito sinasagot.Sinunod kong tinawagan si Kian at baka kasama niya at agad naman niya sinagot."Napatawag ka love." bungad niya."Kasama mo ba si Dale? Hindi kasi namin siya matawagan." saad ko."Hindi siya pumasok. Bakit? May problema ba?" duda niya.Tiningnan ko si Gail bago ko sinagot ang tanong ni Kian."Umalis kasi Andrea at hinahanap kanina ni Dale." Kwento ko."Umalis? Bakit? May nangyari ba?" Tanong niya."Mahirap ipaliwanag sa phone eh. Tapos na ba klase mo?" "Kian, can you check this one?" kumunot ang noo ko. Boses yun ni Trisha ah."Magkasama kayo?" bigla lumakas ang dagundong

ViaGusto kong magalit. Gusto ko siyang sigawan. Gusto kong ilabas lahat ng sama ng loob ko. Pero agad nawala lahat ng makita ko siya. Agad nabura nang yakapin at umiyak ako sa harap niya, na para bang nakahanap ako ng taong nakakaintindi sa akin kahit hindi ko pa nasasabi ang lahat sakanya.Hinayaan niya lang akong ilabas lahat ng damdamin ko sa harapan niya. He didn't say anything. He just listened. He just waited until I calm down.Nang gumaan ang pakiramdam ko ay sinabi ko sakanyang ayaw ko munang pumasok. Hindi naman niya ako sinermonan o pinagalitan. Sinamahan pa niya ako. He let me divert everything until I can see myself smiling now."Maglalakad lang ba tayo?" tanong ko ng mapansing iyon lang ang ginagawa namin sa buong oras na nasa mall kami ngayon.Hanggang window shopping lang at tamang tingin sa presyo kapag may napusuan then sabay balik din kapag mabigat sa bulsa. Halos malibot na namin ang buong mall pero hindi parin namin alam kung saan kami tutungo."Saan mo ba gustong

ViaUnang mulat ko ng mata ay halos hindi ko maanigan ang mga taong ngayon ay nasa harapan ko. Malabo at halos hindi ko makilala. Pinikit kong muli ang mata ko at dahan dahan na minulat.Nilibot ko ang paligid at puro puti ang nasa paligid ko. Nang medyo luminaw ang paligid ko ay tiningnan ko ulit ang mga taong nasa tabi ko ngayon."Via." napunta ang tingin ko kay Gail. "Kamusta pakiramdam mo? Nakikilala mo pa naman ako noh?" paninigurado niya.Tiningnan kong muli ang paligid. Nilibot."Bakit ako nandito?" tanong ko. Binalik ko kay Gail tingin ko. "Nasaan sila mama? Si papa?" Agad na taranta ko ng maalala sila."Via." malungkot nitong sambit sa akin.Agad akong bumangon na medyo kinahilo ko at hawak sa ulo ko. May bandahe itong nakapapulot."Iha. Huwag ka munang bumangon. Mahina ka pa."Tiningnan ko si tita Del. Ang mama ni Gail. Nanubig ang mata ko."Tita, si mama at papa po? Nasaan?" tanong ko.Malungkot akong tinitigan ni tita. Mahigpit ang pagkahawak niya sa kamay ko na parang gust

ViaKagabihan din ng araw na iyon ay tinext ko na si Attorney Joe na hindi ko na itutuloy ang kaso. Nagtaka at marami siyang tanong sa una pero naintindihan niya din ako sa dulo. Isa pa ay wala rin akong sapat na pera para pambayad sakanya. Ayaw ko rin iopen kay tita at baka magalit siya sa akin sa pagbigla biglang desisyon ko.Unang pumasok sa isip ko ay ang makatapos sa pag-aaral. Kailangan kong makapasok sa kumpanya nila. Wala ng ibang paraan kundi iyon lamang. Hindi naman ako pwedeng magsigaw sigaw sa harapan nila o kaya naman ay pumasok bilang katulong para makakalap lang ng impormasyon. Kailangan kong makapagtapos para hindi nila ako maliitin kung sakaling makilala at makaharap ko sila.Habang nag-aaral ako ay sinubukan kong maghanap din ng trabaho. Para makatulong at hindi maging pabigat din kina tita sa bahay. Lumaki akong binigay lahat sa akin kaya kailangan kong habaan ang pasensiya ko dito. Kailangan kong kumayod para sa sarili. Wala na akong ibang aasahan pa. May anak rin s