Sa sobrang taranta ko ay hindi ko na naisip kung saan ako pupunta. Hindi ako pwedeng pumunta kay Ryven dahil paniguradong madadamay siya at madali rin nila akong mahahanap doon.Damn, I miss him so much!Pero hindi pa pwede. Mahirap pa ang sitwasyon namin ngayon at ayoko siyang idamay. Tama na ang minsang muntik na rin siyang makulong.Hinayaan ko na lang ang paa kong maglakad sa kung saang direksyon. I don’t know. Hindi rin ako pwede magcheck-in sa mga hotel dahil paniguradong hahanapin din ako roon. I need to go somewhere na hindi nila maiisip.But where?!Napaupo na lang ako sa gilid ng kalsada. Seriously? Ni hindi ko na-imagine ang sitwasyon kong ‘to ngayon. I am completely fragile.Tinakpan ko na lang ang ng mga palad ko ang mukha ko. Why is it so hard? Napakasimple lang naman ng gusto ko pero bakit ako napunta sa ganitong sitwasyon?I harshly comb my hair using my fingers. Ni hindi ko alam kung saan ako pupunta. Nakalayo na ako sa subdivision namin kaya sigurado akong hindi na n
It was like a deja vu. Nagising muli ako sa kwarto ni Ryven na napakasakit ng ulo. Maluwang din ang suot kong damit kaya alam kong damit niya ito.But this room si different. Hindi ko masyadong matandaan kung paano kami nakapunta rito, basta ang alam ko lang ay mahaba ang naging biyahe namin. Pagabi na nga nang magising ako.Maya-maya ay narinig ko ang pagbukas ng pintuan kaya naman muli akong pumikit at nagkunwaring tulog. Hanggang sa umangat ang hinihigaan ko dahil sa pag-upo niya.“Wake up.”I guessed he said that in a straight face.Nanatili akong nakapikit kahit na tinatapik niya na ang braso ko.“Wake up, Fevianna.”Ni hindi ko mabakasan ang ka-sweetan nito at para bang ginigising niya lang ang isang katulong!Hindi pa rin ako dumidilat hanggang sa narinig ko na lang ang pagbuntong-hininga niya.“Indeed, mas mahirap ngang gisingin ang taong gising.”I mentally swallowed the lump of my throat. There’s still bitterness on his voice.“I know you are awake. There’s no point in prete
I know I am okay. But there are really times na bigla na lang akong aatakihin ng lungkot lalo pa at naalala ko na naman ang sitwasyon ko.Hindi pa rin nila alam na narito ako kay Ryven. Hindi ko rin alam kung anong lugar ‘to, basta ang alam ko ay malayo kami sa lugar namin. Sapat na para hindi kami kaagad mahanap.Sa ilang araw ko na ring pamamalagi rito ay masyado na akong feel at home. Minsan nga naiisip kong para lang kaming mag-asawa dahil nakatira sa iisang bubongKumuha ako ng tubig sa ref at sinalinan ang dalawang baso habang pinapanood kung pa’no gumawa ng brownies si Ryven.Sabi niya ipagbebake niya raw ako eh. Sino ba naman ako para tumanggi, ‘di ba?“Nasaan pala tayo? Bakit hindi tayo do’n sa dati mong condo?” I asked. Apat na araw na rin ata akong narito at hindi pa lumalabas para makita ang paligid. Siya lang ang lumalabas para bilhin ang mga kailangang bilhin pati na rin ang mga damit ko dahil ewan ko ba, napapraning ako na baka may makakita sa akin sa labas. Wala rin na
I was still sleepy when I felt a soft lips pressed against mine.Dahan-dahan kong minulat ang mata ko at bumungad kaagad ang ngiting-ngiting si Ryven.“Good morning,” he whisper.Muli kong pinikit ang mga mata ko at mas sumiksik pa sa dibdib niya. Inaantok pa ako.“Fev, ‘di ba mags-scuba diving tayo?”Awtomatiko rin akong napamulat nang sabihin niya ‘yon. Ginapangan na rin ako ng excitement kaya mabilis akong bumangon.“Tara na,” I said. Wala pang hilamos at kung ano.Mahina naman siyang tumawa habang umiiling.“Let’s eat first.”Bandang alas-diyes na nang lumusong kami sa tubig. Pareho naman kaming marunong lumangoy kaya walang kaso kung saan kami mapadpad. Sinusuot ko ang snorkel ko nang bigla na lang lumitaw si Ryven sa harapan ko.Halos mapasigaw pa ako sa gulat dahil kakikita ko lang na malayo siya sa akin kanina! “Ano ba!”Tumawa lang siya at kalaunan ay may ibinigay sa akin. Agad ding nanlaki ang mga mata ko nang makita ang baril!“What the! Itago mo nga ‘yan!” Nilibot ko ang
58This is our last day together. Kanina pa ako gising pero hindi pa rin ako bumabangon dahil sa tulog na tulog na Ryven.Nakasiksik ito sa leeg ko habang nakapatong ang braso at hita sa akin. Ginawa pa akong unan.Maya-maya ay bahagya siyang gumalaw. Akala ko gising na ito pero mas siniksik niya lang pala ang sarili sa akin.The butterflies on my stomach are dancing. I just can’t wake him up dahil ayoko pa... gusto ko pang maramdaman ang init niya.Maya-maya rin kasi ay aalis na kami. Nalulungkot ako sa isiping iyon pero mas nangingibabaw talaga ang saya dahil sa unexpected proposal nito kagabi.Wala nga lang singsing.But that’s fine. That’s not my ideal proposal also, hindi rin gano’n karomantiko para sa iba pero tangina ganito ba talaga kapag in love? Lahat ng gawin niya ay ang laki ng nagiging epekto sa akin. Kahit pa casual nga lang nitong itanong ‘yon ay ayos lang... basta siya.Ang corny ko na!Hinintay ko na lang siyang magising at umabot pa iyon ng mahigit kinse minutos. Mu
59I was just sitting at the stair outside the hospital while thinking about what Jai said.What the fuck does she wants? I am still clouded with lots of thoughts and we are in the state of chaos yet she still has the guts to say that? Wow, just wow!I don’t know how would I end up here. Bibili sana ako ng pagkain pero dahil sa sinabi ni Jai ay bigla akong nawalan ng gana. I just let myself breath here although I almost became the mosquitoes’ meal. Ilang minuto na rin kasi akong narito at medyo nilalamig na rin.Until I felt someone’s presence behind my back. Hindi na lang ako lumingon dahil kabisado ko na ang amoy niya. He sat beside me but I faced the other direction.“Pwede na ba akong tumingin?” I asked, still avoiding my gaze from him.I just heard him chuckle and soon after, I felt a warm cloth wrapped around my body. Doon lang ako lumingon para tingnan siya.“Of course,” he answered with a faint smile. Hindi ko magawang ngumiti pabalik dahil halata pa rin ang pamumugto ng mga m
I can’t stop my tears while hurriedly walking out from this damn building. Kung kailan nagmamadali ako, saka naman bumabagal ang oras!I don’t know where am I going! Hindi pa ako handang harapin si Daddy dahil hindi ko alam kung anong mangyayari oras na umuwi ako. I don’t have money to check in a hotel. I only have my phone and my baggage! Suddenly, here I am again, a useless one... a pathetic and fragile one. Ano? pupunta na naman ba ako sa bar para doon magpalipas ng gabi?Patuloy pa rin sa pag-agos ang luha ko nang kunin ang phone at tingnan ang mga contacts ko. It only has Emma, Jasper, Jiro, and Ryven. I can’t stay with Emma knowing that Jai was there. Mas pipiliin ko na lang matulog sa kalye kaysa makasama siya. Then I can stay with Jasper.But no. Knowing Jasper, papaulanan lang ako non ng tanong lalo pa at wala siyang ideya sa sitwasyon ko. I can’t explain anything right now. Isa pa, he’s busy reviewing his exam. I can’t be a burden to him.Then that only leaves Jiro. Since
RYVENWhen was the last time I got wasted like this? I don’t remember. I just want to drink and drink and sleep after and repeat. Hindi ko lubos akalain na magiging ganito pa rin pala ako despite the fact that I have someone who’s waiting for me, who has been there to listen to me. Right now, I only think of myself.Oo, gago ako, hindi ko lang napapabayaan ang sarili ko, kundi pati si Fevianna na nandiyan para tulungan ako.I don’t know what path should I take anymore. I was left alone... mag-isa na lang ako. I lost a family. I don’t know how will I prove myself to Fevianna anymore.“You’re here again, asshole.”I stared blankly at the man beside me, who, in surprised, happen to be my drink buddy. He’s a regular customer in this nightclub where I once saw Fevianna getting harassed.I just want to see that asshole’s face again and completely wreck his life now that I don’t have anyone to stop me.Oh—I am also an asshole, so yeah, I will bring him in hell along with me.“Want some?” Fr