The CEO's Secret의 모든 챕터: 챕터 111 - 챕터 120

Kasalukuyan kaming nasa restaurant na paborito namin ni Gio. Napatingin ako sa aking kasama na masayang kumakain sa mesa. "Patpat, dahan-dahan lang ang pagsubo ah, baka mabilaukan ka," paalala ko kay Patpat dahil sunod-sunod ang subo nito dahil paborito niya ang ulam, fried chicken. "Opo ate! Ang sarap po ng ulam!" masayang saad niya sa akin. Isa ito sa pangarap ko ang makapunta sila rito sa Maynila kung saan ako nagtattrabaho. Kung narito lamang sil Tatay ay mas sasaya pa ngayong araw."Grabe! Sobrang ganda pala ng Maynila ate," saad naman ng isa ko pang kapatid, iyong sumunod sa akin."Oo, kaya dapat masanay ka na rito dahil dito ka papasok, hindi ba 'nay?" tanong ko kay nanay na nakangiti lamang sa akin at marahang tumango."Mukhang kami na lang ni Patpat ang matitira sa bahay," malungkot na saad ni nanay. "Mas maigi pong dito na lang po kayo manirahan, nanay para sama-sama na ho tayo," saad ko sa kaniya."Wala na

Mabilis kaming nakarating sa Enchanted Kingdom. Lahat ay excited na pumasok doon, maraming tao ang nagsisiksikan para lamang makapasok agad sa gate. May iba namang kumukuha ng larawan, like selfie and groupie.“WOW! ANG GANDA!” namamanghang saad ni Patpat habang karga-karga siya ni Gio. Namimihasa na itong kapatid ko, palaging nagpapakarga sa Kuya Gio niya, napaghahalataang paborito niya ito kaysa sa akin. Kunti na lang ay magtatampo na ako.Mabilis kaming nakapasok dahil sa VIP tickets na binili naming sa loob. Libre lahat ni Gio at siya na ang nagbayad ng tickets namin. Hindi sana ako papaya ngunit pinigilan ako ni Aira at Lily, mayaman din naman kasi ang lalaki kaya hayaan na lamang. Napailing na lamang ako dahil sa kakapalan ng mukha ng dalawa kong kaibigan.“Saan mo gustong sumakay, Patpat?” tanong ni Aira sa bata. Agad naman nilibot ni Patpat ang kaniyang tingin, mayamaya ay may tinuro siya.“DOON PO! DOON PO! SA MAY UN

Maggagabi na lamang at lumalagas na ang mga tao sa Enchanted Kingdom ngunit hindi pa rin namin makita si Patpat. Hindi ko na alam kung saan nga ba siya hahanapin, wala kaming inaksayang panahon at pagkakataon, si Tom at Lily ay nasa labas ng gate roon nakatambay baka sakaling makita naming si Patpat na lumabas. Sina nanay naman ay pinagpahinga ko muna sa isang bench dahil kanina pa ito naglilibot. Kami naman ni Gio ang panay hanap sa loob hanggang sa nakita ko ang isang sapatos sa sahig, sobrang familiar nito. Mabilis akong naglakad para kunin iyon, tinitigan ko ang sapatos, kaagad napagtantong kay Patpat nagmamay-ari ito.Kaagad kong niyakap ang sapatos at umiyak ng umiyak. Sobrang sakit para sa akin ang mga nangyayari tila ba nawalan ako bigla ng pag-asa.“Anong nakita mo?” tanong ni Gio sa akin. Humarap ako sa kaniya at pinakita ang sapatos ni Patpat.“S-sapatos ito ni Patpat, Binili ko pa ito noong first sahod ko sa kompaniya mo. Paborito n

Scarlet POVKasalukuyan kaming nasa park at hinihintay si Leila. Hindi ako mapakali dahil ang tagal niyang dumating. Kanina pa kaming alas nuebe rito ngunit wala pa rin siya, mag-aalas dyes na.“Pupunta pa ba ang mga kumuha kay Patpat, anak?” naiiyak na tanong ni nanay sa akin.“Opo, alam kong pupunta iyon, tiwala lang po, nanay,” saad ko sa kaniya at hinawakan ang kaniyang kamay. Ang totoo, kanina pa ako kinakabahan dahil hanggang ngayon hindi pa nag-re-reply si Leila. Iniisip kong baka nagbago ang kaniyang isip o kung ano man. Tadtad na siya ng text ko, imposibleng hindi niya mabasa iyon. Napatingin ako sa kamay naming ni Gio na magkahawak. Mayamaya lamang ay maghihiwalay na kaming dalawa at hindi ko alam kung kakayanin ko bang mawalay sa kaniya. Subalit tatatagan ko ang aking loob para sa kapakanan ng aking kapatid na si Patpat. Alam kong hindi papayagan ng Diyos na maghihiwalay kaming dalawa, may tiwala akong gagawa siya ng paraan par

 ILANG araw na ang nakalipas simula noong nagkahiwalay kami ni Scarlet. Hindi ko na rin siya ma-contact pati sina Aira at Tom. Tanging kay Lily lamang ako nakikibalita. Sabi niya, hindi raw niya nakikita na si Scarlet sa condo at wala na raw tao roon. Sina Aira at Tom naman ay palaging busy, hindi ko na rin sya naabutan sa kompaniya. Alam kong iniiwasan ako nito at alam ko naman ang dahilan. Kasalukuyan akong nasa office ko at tinitingnan ang mga ebedinsiyang gagamitin ko sa korte laban kay Leila. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko nasa harap ko na ang lahat kulang na lamang ang presensiya ko sa police station ngunit hindi ko magawang ilakad ang aking mga paa roon dahil natatakot ako na hindi na naman ako papaniwalaan ng pulis. I never trust police officers. Natatandaan ko noon nung nagsumbong ako sa mga pulis, I was 18 years old that time. Na-realize ko noon na mali ang ginagawa sa akin ni Leila at hindi ko na iyon masikmura. I really have to do something para ma