AMARIE’S POINT OF VIEW Ala una na ng umaga pero dilat na dilat pa ‘rin ang mga mata ko. Nakatulala ako sa kisame habang hindi mapakali. Dalawang araw na magmula noong dalhin kami ni Damon sa Tagaytay, at hindi pa ‘rin ako kinikibo ni Darren. Ni Hi or Hello wala. Simula kahapon ay si Axel na ang sumusundo sa kaniya sa eskwela. Marahil napapansin ng lalaki na may hindi kami pagkakaunawaan. He’s been asking about what happened, I can’t just answer him easily. Because I don’t want to hurt his feelings. Nilingon ko si Darren na kanina pa natutulog. Malungkot ko siya’ng niyakap. Kahi sa gabi ay hindi niya ako pinapansin. Imbes na ako, ang katulong tuloy ang nag asikaso sa kaniya dahil sa ayaw niya ako’ng makausap o makasama. Pilit ‘rin ang pagtulog niya sa tabi ko. Ang sakit- sakit! Ang biga

AMARIE’S POINT OF VIEW  Tok! Tok!  “Come In!” sigaw ko habang abala sa aking laptop. “Ehem!” I heard a deep voice cleared his throat. Sandali ako’ng tumigil sa ginagawa tsaka siya nilingon. “Ikaw pala,” I pertained to Axel who’s wearing a suit. He’s comfortably sitting in my bed while fixing his tie. “Dumaan lang ako para magpaalam sa’yo,” he said that made my brows furrow. “What is it?” seryoso ko’ng tanong. Alanganin niya ako’ng tinignan. “I have an urgent matter in Laguna. A client contacted me and I have to accomplish this as soon as possible,” saad nito. Napatango naman ako. “Take care, then.” “Magtatagal ako roon,” he informed.

AMARIE’S POINT OF VIEW Unti-unti ako’ng nagmulat ng mga mata, subalit hindi pa ako tuluyang nakakabangon nang masapo ko ang aking ulo dahil sa sakit nito. Napapikit ako tsaka ito ilang beses na pinukpok. Parang may kung ano’ng tumutusok sa parteng sentido ko. Napadilat ako at dahan-dahan na nilibot ng tingin ang aking kinaroroonan. Ganoon na lamang ang panlalaki ng aking mga mata matapos makita ang sarili na walang suot na damit. Tanging underwear lamang ang natira na tumatakip sa’king katawan kaya naman dali-dali ko’ng hinatak ang kumot tsaka ibinalot ang sarili. My lips parted after seeing I am not alone in the room. May isang ilaw na nakabukas sa isang silid na sa tingin ko ay ang banyo. Rinig ko ‘rin ang pagragasa ng tubig na nagmumula rito. I looked for my clothes but I couldn’t find where they’re. Kaya naman tumayo ako bitbit

AMARIE’S POINT OF VIEW “Who’s this cute little kiddo that we have here?” nakakunot ang noon a tanong ni Victoria.  Napaiwas ako ng tingin. The way her eyes laid on my child irritates the hell out of me. At mas lalo pa’ng nadagdagan ang inis sa loob ko nang hawakan nito ang anak ko. “Don’t touch him,” madiin ko’ng ani. Gulat niya ako’ng nilingong dahil sa naging ekpresiyon ko. “So, this baby boy is yours, Amarie?” tanong niya. Naniningkit ang kaniyang mga mata na nagpapabalik-balik ng tingin sa aming dalawa ni Axel, kasunod naman ay kay Darren. Grabe, ang sarap tusukin ng mga mata niya. “Wow! A-As in wow? I didn’t know you two have something. And now, you have a child? Congratulations, Mister Mendoza!” kunwari’y nagagalak na bati niya. 

AMARIE’S POINT OF VIEW I woke up in the middle of the night because of the feeling of being too cold. I pulled my blanket and covered my whole body. Nararamdaman ko ang sarili’ng pangininig ng katawan dahil sa lamig. I heard the ac turned off. Oh God, thank you Axel.  I went back to sleep later on. I couldn’t even open my eyes.  .. Kinamagahan ay nagising ako nang maramdaman na tila ba mayroo’ng nakatingin sa akin. I slowly opened my eyes, but at first, my vision was so blurry. Bumilis ang kabog ng puso ko nang makita ang tao’ng iyon. Mabilis ako’ng napaupo tsaka siya itinuro. “A-Ano’ng ginagawa mo rito?!” asik ko. Malamig niya ako’ng tinignan. “Lie back, Amarie. Hindi ka pa dapat bumangon,” he said instead of answering m