- 31 - Maya-maya pa ay sinama kami ng hari sa isang liblib na kuweba sa ilalim ng palasyo. Pinagsuot niya kaming tatlo ng magkakaparehas na mga balabal at pinasunod kami sa liku-likong mga lagusan na tanging ang hari lang ng Hermosa ang nakakaalam.“Sa aming bansang Hermosa, balanse ang mga kaalaman at galing ng mga mamamayan sa sining at siensiya.” may hinawakan siyang pader na bumukas na tila pintuan. “Nasa aming bansa ang pinakamalaking unibersidad sa buong imperyo, ang pinaka malaking silid-aklatan na naglalaman ng lahat ng nasulat na libro, at ang pinakamodernong mga gamit.” humarap siya sa amin at ngumiti. “Hindi nga lang namin ipinapaalam ang aming mga imbensyon sa kapitolyo. Ang dahilan ay, mula nang mamatay ang mahal na emperatris, ay naging pabaya na ang emperador sa kaniyang mga mamamayan. Ang kaniya namang mga heneral ay naging ganid sa kapangyarihan, pati na rin sa mga likas na yaman ng imp

- 33 - Matapos naming ‘gisingin’ ang mga Patubig, sinunod namin ang iba pa. May mga sasakyan din siya na may mga matatalas at matatalim na patalim sa paligid. May tatlong piraso naman ito.“’Bungkal’ ang pangalan nito.” sabi niya sa akin habang hinahawakan niya ang talim ng isa na sing haba ng kaniyang binti. “Binubungkal niya ang lupa para mabilis makapagtanim ang mga magsasaka. Pero pinataas nila at pinahabaan ang mga talim para umabot ito sa tao.”May lima pa kaming nilapitan. Ang dalawang ‘Halukay’ na kayang magbutas ng bundok na yari sa bato. Ang huli naman ay ang tatlong ‘Lipad-Ulap’ na gumagamit ng mainit na hangin para lumipad sa himpapawid kung saan pwedeng maghulog ng tubig ang sasakyan na may tangke na nakakabit sa ilalim.“Handa na ang lahat.” sabi ni Nico matapos hawakan ang huling Lipad-Ulap. &ld

- 35 -“Lumayo kayo sa akin! Mga hangal! Parating na ang inyong katapusan!” Tinira niya ng kidlat ang isa sa mga tauhan ni Nico na yumuko lang, at muling tumindig. Nanlaki ang mga mata niya, hindi makapaniwalang walang talab ang kaniyang kapangyarihan sa mga tauhan ni Nico na puros nakasuot ng makakapal ng balat. “Ricardo! Ang walang hiyang baboy!” sigaw ni Nico na sumugod sa kaniya! “Nico, sandali!” sigaw ko sa kaibigan. Alam kong wala siyang suot na goma pang-kontra sa kidlat ng aking kapatid! “Anong ginagawa mo rito!” nanlalaki ang mga mata ng kapatid kong napatitig sa akin, tapos ay sa katabi kong si Marius. “B-buhay ka...” nanginginig ang boses niya. “At pananagutin namin kayo sa kataksilan na ginawa nyo sa amin!” sigaw ko pabalik! “Haaaa!!!” sumigaw ni Ricardo at nagpaulan ng matatalim na kidlat sa amin. Tutulungan ko pa sana si Nico, pero nakita ko siyang sinasalag ang bawat kidlat ng malalaking kalasag sa magkabila niyang braso na gawa sa diamante! Itinuro niya ang lupa

- 37 -   “Mukhang masarap ang pahinga nyo kahapon ha?” bati sa amin ni Nico kinaumagahan na may pilyong ngiti sa mukha. “Hindi na kayo lumabas ng hapunan, eh.” “Ganoon na nga.” sagot ko sa kaniya, sabay yakap kay Marius. May suot man siyang maskara, pansin ko ang pamumula ng kaniyang taenga. “Kamusta naman ang inyong pagpapahinga?” tanong ko sa kaniya, pati na rin sa kaniyang mga kasamahan. “Maayos naman po, mahal na emperador!” sagot ng isa niyang tauhan. “Napakaganda rito sa Hermosa, tunay nga na isa itong paraiso!” “Oo nga po, mahal na emperador,” sagot ng isa pa, “Ngayon lang ako nakakita ng paliguan na sing laki ng isang lawa!” “At ang mga halaman at hayop dito sa palasyo... akala namin ay matagal nang naubos ang mga ito!” singit ng iba. “Huwag na ninyo akong tawaging emperador.” tumatawa kong isinagot. “Tingin ko ay hindi pa ako handa para sa ganoong karangalan, isa pa, hindi pa naman ako nakokor

- 39 -   Natagpuan namin si kuya Aurelio sa bilangguan. Wala siyang malay-tao. Duguan ang mukha niyang namamaga, at halos hindi ko siya namukhaan. Duguan din ang kaniyang mga kamay. Mukhang pinitpit ng mga walang awang mga kawal ang kaniyang mga daliri. Marahil ay para hindi na siya makapag kumpuni pang muli ng kaniyang mga imbensyon. Pagkakita sa kaniya ay nilapitan agad siya ni Camilla at niyakap. Ibinaba siya ni Gregorio mula sa kaniyang pagkakagapos sa isang poste at magkasama namin siyang iniupo sa malapit na banko. “Kuya Aurelio,” tawag ko sa kaniya, kapit ang kaniyang mukha. Gamit ang mahika ng buhay ay ginamot ko ang kaniyang mga sugat, hanggang sa siya ay dumilat at mapatingin sa akin. “T-Theodorin...” bulong niya, “Salamat... ligtas ka...” muli siyang napapikit. “Dalhin ninyo siya sa labas, naroon ang hari ng Hermosa, humingi kayo ng tulong sa kanila,” sabi ko kay Gregorio. “Masusunod po! Mah