Leana’s POV Habang nakaupo sa isang bench kasama si Nico, hindi ko na mapigilan ang sayang nararamdaman ko pagkatapos kong sabihin kung paano ko nakikita ang paligid. Ang ganda lang kasi na lahat ng nakikita ko ay parang napakakulay. Napakaganda. Ganon din ba si Nico? Naiintidihan niya kaya ang ibig kong sabihin? “Is that why you’re always happy? Because you see the world as a happy place?” Napalingon ako dahil sa tanong niya. “Hindi naman sa ganon. Meron ‘yung mga times na parang walang kulay ang paligid lalo na kapag may mga problema ako o malungkot. Noon, oo tinuturing ko talaga na happy place ang mundo pero unti-unti kong nakikita ang realidad eh. Alam mo ‘yun? ‘Yung parang mas lumalaki ka tapos nakikita mo na hindi pala kasing saya at payapa ng tulad ng iniisip mo noong bata ka pa.” Tumango siya. “Noon, para talagang kumikinang lahat sa paningin ko. Ngayon naman, hindi na masyado. Ewan ko ba. Hindi na tulad ng dati pero makulay pa rin sa paningin ko ang paligid. Nagpapasal

Leana’s POV “Ate, hindi ka pa matutulog?” Napalingon ako dahil sa tanong ni Chance. Umiling ako at umupo mula sa pagkakahiga. “Hindi ko ba lalayuan si Nico? Sa tingin mo?” Agad na kumunot ang noo niya dahil sa sinabi ko. “Close na ba kayo?” Napaisip naman ako dahil sa sinabi niya. “Ewan ko eh. Cold kasi siya kaya hindi ko masabi.” “Alam mo ate, hindi mo alam kung ano ba talaga ang nararamdaman niya. Malay mo na-attach na ‘yun sa 'yo,” saad niya na naging dahilan upang mapasinghal ako. “Imposible ‘yan! Ang sungit sungit kaya nun.” “Kung gusto mo siyang kaibiganin edi gawin mo. Anong masama ‘ron?” Napanguso ako. “Ano? Nakuha mo na ba ‘yung kailangan mo sa kanya? Lalayo ka na?” Natigilan ako dahil sa sinabi niya. Hindi ko maipagkakaila na malaking tulong ang paglapit ko sa kanya. “Oo.” Agad siyang suminghal. “Lalayo ka na ‘no? Ang bastos mo ate.” Pinanlakihan ko siya ng mga mata. “Grabe ka! Nag-iisip nga ako kung kakaibiganin ko siya o hindi.” “Tanungin mo kasi ‘yang sa

Leana’s POV “Bakit hindi na kayo nag-uusap ni Lara?” tanong ng katabi ko. Gusto kong umirap. Hindi ko naman sila kaibigan in the first place. I can drop them anytime I want. At isa pa, wala naman akong panggagamitan kay Lara. Hindi kami close. Casual lang. “I’m gonna be honest. She pissed me off, that's why.” Kumunot ang noo niya at halatang-halata ang gulat sa mukha niya. “Bakit?” nautal pa siya ng kaunti. Hindi niya ata maiproseso ang sinabi ko. Kaya ayokong magpaka honest minsan eh. Mabibigla talaga sila. Kailangan ko pa bang i-sugar coat lahat ng sasabihin ko? “Diba gusto kong maging kaibigan si Nico?” saad ko at tumango naman siya. “She’s so bitter about that. She always says that I must give up because our personalities are the opposite of each other. At hindi niya maintindihan na hindi ko nga siya gusto. Hindi ba pwedeng maging magkaibigan ang isang babae at lalaki?” inis na saad ko. Umawang ng kaunti ang labi niya at napatingin pa sa kawalan. “Bitter?” “Lagi siyang n

Nico’s POV After my parents found out that kuya was cheating on his girlfriend, I thought I was gonna be someone’s favorite. I thought that finally, I was going to experience the same affection kuya received from mom. But I was wrong. Walang nagbago. Ako pa rin ‘yung anak na hindi binibigay ang best niya sa lahat ng mga ginagawa niya, ako ‘yung pinagbubuntunan ng galit, ako ‘yung lumulunok sa lahat ng nakakahiyang ginawa ng pamilya ko. I have a mother who has become toxic as time goes by. I have a father who is too workaholic to the point I even forget sometimes that I have a dad. I have an older brother who is a walking red flag and a cheater. I have a younger brother who is too full of himself. Our family really sucks. Hindi ko nga alam kung paanong hanggang ngayon ay buo pa rin kami. Pero sa tingin ko ay ipagpapasalamat ko na lang na may pamilya pa ako. And me? I’m the neglected middle child who is trying to be good enough to be someone’s favorite but always fails to do so. Insid

Nico’s POV She’s smiling so bright because I said that we’re friends? Damn, what a happy human she is. I smiled as I watched her casually walk around with her head constantly going left and right. I was just in the back enjoying this moment. Parang isang himala ang nangyari. Pagkatapos na pagkatapos nung makita ko ang reaksyon niya sa restaurant ay parang isang pasabog na lang na nakaramdam ako ng kiliti sa puso ko. After a long time, I can see the colors again. Anong papel mo sa buhay ko Leana? Ngayong itinuturing na kitang kaibigan, hindi mo naman sana ako bibiguin diba? Gusto kong magpalamon sa saya na nararamdaman ko pero sadyang nandoon pa rin ang takot sa pinakasulok ng pagkatao ko. I was like this too with my ex-friends. Those feelings were too similar. It’s scary. I’m falling into a deep ocean again. I was like a stone thrown into the ocean. And what happens when a stone is thrown into the ocean? It will never be found again and be able to get back to shore. Those memories