Chance's POV “Nakakapagod bang mag kunwari ate?” Nakita ko ang unti-unting panlalaki ng mga mata niya kahit pa nasa tapat ako ng pinto at malayo mula sa kanya. Naglakad ako palapit at umupo sa kama ko. Nalilito siyang umupo at kunot noo akong tinignan. Napahawak siya sa batok at hinimas pa iyon sabay iwas ng tingin. Ganyan siya kapag hindi siya komportable sa tanong mo. “Ano bang sinasabi mo dyan? Baliw ka ba?” “Ate, hindi mo naman kasi kailangang gawin ‘yun eh. Napaka-selfish mo. Anong gagawin mo kapag nalaman nina mama? Mayayari ka talaga. ” Mas lumalim ang pagkakakunot ng noo niya at litong-lito akong binigyan ng tingin. “Ano?” “Bakit kasi nililihim mo pa? Bwisit ka ate.” “Ano nga! Tangina mo Chance ah. Pinapakaba mo ‘ko.” “Kinakabahan ka? May kailangan ka bang sabihin sa 'min?” Napaawang ang labi niya at napatitig pa sa kawalan. “Huy, ate. Sumagot ka.” “Bakit ang seryoso mo?! Anong ginawa ko?” Namumula na ang pisngi niya at alam kong iiyak na siya maya-maya pa. Hay n
Nico’s POV After my parents found out that kuya was cheating on his girlfriend, I thought I was gonna be someone’s favorite. I thought that finally, I was going to experience the same affection kuya received from mom. But I was wrong. Walang nagbago. Ako pa rin ‘yung anak na hindi binibigay ang best niya sa lahat ng mga ginagawa niya, ako ‘yung pinagbubuntunan ng galit, ako ‘yung lumulunok sa lahat ng nakakahiyang ginawa ng pamilya ko. I have a mother who has become toxic as time goes by. I have a father who is too workaholic to the point I even forget sometimes that I have a dad. I have an older brother who is a walking red flag and a cheater. I have a younger brother who is too full of himself. Our family really sucks. Hindi ko nga alam kung paanong hanggang ngayon ay buo pa rin kami. Pero sa tingin ko ay ipagpapasalamat ko na lang na may pamilya pa ako. And me? I’m the neglected middle child who is trying to be good enough to be someone’s favorite but always fails to do so. Insid
Leana’s POV Nilagpasan ko sina Lara na abala na naman ang mga mata sa pagsipat sa akin pataas at pababa. Imbes na ma-offend ako o kaya naman ay sumama ang loob ay natatawa na lang ako. Ganito ba talaga ang alam nilang pambu-bully? Napaka cringe naman. Anong mapapala nila sa pang ba-backstab sa akin? Nagsasayang lang sila ng laway. Remain unbothered, Leana. Marami ka ng iniisip. Huwag mo na silang idagdag. Nawawala na naman si Nico. Saan ba ‘yun nagpunta? Sabi niya okay lang na kumain sa kami sa labas pero nasaan na siya? Hindi na nga pala salita, lagi pang nawawala. Multo ba ‘yun? Komportableng-komportable na ako sa kanya kahit pa ubod ng pagkasuplado at tahimik. Suplado siya pero mabait naman kadalasan. Minsan, mapapakamot na lang ako sa ulo kapag ubos ang social battery niya. Meron din ‘yung mga times na matitigilan ka na lang kasi may ginagawa siyang hindi mo inaakalang gagawin niya. Tulad nung tumugtog siya sa harapan ko. Damn, he’s so good looking while playing that guitar. Is
Nico’s POV She’s smiling so bright because I said that we’re friends? Damn, what a happy human she is. I smiled as I watched her casually walk around with her head constantly going left and right. I was just in the back enjoying this moment. Parang isang himala ang nangyari. Pagkatapos na pagkatapos nung makita ko ang reaksyon niya sa restaurant ay parang isang pasabog na lang na nakaramdam ako ng kiliti sa puso ko. After a long time, I can see the colors again. Anong papel mo sa buhay ko Leana? Ngayong itinuturing na kitang kaibigan, hindi mo naman sana ako bibiguin diba? Gusto kong magpalamon sa saya na nararamdaman ko pero sadyang nandoon pa rin ang takot sa pinakasulok ng pagkatao ko. I was like this too with my ex-friends. Those feelings were too similar. It’s scary. I’m falling into a deep ocean again. I was like a stone thrown into the ocean. And what happens when a stone is thrown into the ocean? It will never be found again and be able to get back to shore. Those memories
Leana’s POV Minsan lang ‘to mangyari at ito ang kinaiinisan ko ng sobra. Walang-wala ako sa mood. Parang ang bigat ng dibdib ko. Para kong buhat buhat ang mundo. Para akong bulkan na maaring sumabog. Parang gusto ko na lang maging iritable at sumimangot buong araw. Basta, hindi maganda sa feeling. “Ate, uwi na tayo,” yaya sa akin ni Chance nang meron na siyang nakitang tricycle. Tumango ako at naunang sumakay. Niyakap ko ang bag ko at napahinga ng malalim. Hindi talaga ako pwedeng mabadtrip ngayon. Marami akong gagawing assignments dahil half day! Hanggang sa pag-uwi sa bahay ay ramdam ko pa rin ang pagkakakunot ng noo ko. Wala sina mama syempre dahil may trabaho sila. Nilapag ko ang bag ko sa sofa at agad na umupo. “Para kang nalugi,” nagsisimula na naman siyang mang-asar. “Chance, hindi talaga ako magluluto kapag ganyan ka. Wala ako sa mood.” “Halata nga. Bakit? May nakaaway ka?” Umiling ako. “Maaga pa naman. Sa kwarto lang ako ah? Thirty minutes lang tapos magluluto na
Leana’s POV “Leana! We’re running out of time!” Napatalon ako sa gulat dahil sa napakalakas na sigaw ni Nico habang nag-aayos ako ng bag. Galit na siya. Dahan-dahan akong napatingala at ang sama sama na talaga ng tingin niya. “Eto na! Ano ka ba!” Tumakbo ako palapit sa kanya at inis naman niyang pinaggigilan ang hawak hawak niya. Napanguso ako at napatigil pa dahil mabibitawan ko na ang hawak hawak ko. “Ano ba kasing sinabi ko? Pumunta ka rito on time! Magre-ready ka pa! Wala na tayong oras! Ako ang mapapagalitan ng nagha-handle sa 'yo!” Sigaw na naman niya. “Sorry na kasi! Wala nga kasing tricycle kanina!” “Whatever. Give me that,” inagaw niya ang mga hawak ko at dere-deretsong naglakad papunta sa classroom namin. “Leana ang tagal niyo!” Nalukot ang mukha ko dahil sa panibagong bulyaw na natanggap ko. “Bakit ako nadamay? Siya ang may kasalanan,” sabat ni Nico sa president namin. Ako kasi ang representative ng Grade level namin para sa Trashion Show. “Huwag na kayong mag-aw
Nico's POV "You're home," bungad sa akin ni daddy pagkapasok na pagkapasok ko sa bahay. Ngumiti ako ng tipid at tumango. Bakit nandito siya ngayon? Hindi ba't mas importante sa kanya ang trabaho? "Why are you here? Don't you have work?" "It's Ace's birthday. Nakalimutan mo?" kunot noo niya akong tinignan. "Of course not. Hindi ko lang inaasahan na hindi ka pumasok ngayon dad." "Ace is still not here. Bakit hindi kayo nagsabay umuwi?" Tumaas ang kilay ko at gusto kong suminghal. "Dad, alam mo naman kung gaano kami hindi magkasundo diba?" "Nico naman, tatlo na nga lang kayong magkakapatid puro pa kayo away. Sort it out okay?" He calmly said. "I've tried dad. At anong nangyari? Wala. Sa mga ibang tao lang sila mabait. They're hypocrites. You can't see my effort trying to get close to them because you always have work," mariing saad ko at natigilan naman siya. "You used to be so close. What happened?" he asked as if he were too concerned. "I don't know. Ask mom. Maybe she ca
Leana’s POV Kung kailan sinapian ng kabaitan ‘tong kapatid ko, saka naman maglalambing ang parents namin. Ayaw kaming papuntahin sa mall! Eh sabi ng kapatid ko ililibre niya ako. “Mama! Please!” Sigaw ko mula sa sala pero wala akong natanggap na tugon. Maya-maya ay bumalik na sila ni papa na may hawak hawak na pasta na niluto niya sakto pagdating namin. “Bakit pa kayo lalabas kung pwede naman tayong lahat na lang ang mag celebrate dito sa loob ng bahay?” Nakangiting aniya. Masama ang loob na sumandal ako sa sofa at nilingon si Chance na parang hindi man lang affected. Umusog ako palapit sa kanya at inilapit ang mukha sa tenga niya. “Tulungan mo naman ako.” “Alam mo ate, malaki ang feeling ko na hindi talaga tayo mapapayagan.” Sininghalan ko siya at tinignan si papa at ngumiti ng matamis. “Papa-” “Hindi.” Napapadyak ako dahil sa inis. “Bakit kasi? Pinapayagan niyo naman kami madalas ah!” “Para kompleto tayo. Alangan namang kami lang dalawa dito ng mama niyo? Eh ngayon lang