All Chapters of When the f---ing world ends: Chapter 31 - Chapter 38

Tyson's POVAn hour prior to the kidnapping incident."Nandito ka na naman?" Napansin ko ang paglukot ng mukha ni Jenny nang makita ako pagkabukas niya ng front door.Hindi na lang ako nagsalita. These passed few days, she's been really grumpy towards me. Ang yabang, Parang hindi ako naging crush.Iniling ko ang ulo ko habang pinipigilan ang pagngiti upang tanggalin iyon sa isip ko. Kapag sinabi ko iyon sa pagmumukha niya, mamamatay ako hindi ko pa man ako nakakatapos ng isang buong sentence."May kasama ako," sabi ko na lang. Humakbang ako sa gilid ko para ipakita si Bernard na nakasalubong ko lang habang papunta ako dito.Jenny tsk-ed before rolling her eyes. Tahimik niya kaming tinalikuran at agad naman kaming pumasok sa loob."Nandiyan na naman ba si Ty?" Rinig kong tanong ni Tita Gemma, Nanay ni Jenny, mula sa kusina."Ano pa nga ba?" Jenny answered na para bang iyon na ang sagot sa tanong nito."Good m

Kit's POVI've always wonder why the world is cruel to me but kind to another. Sabi nila, pantay-pantay lang naman daw tayo ng pagsubok na ibinigay ng Dios but why does it felt like He rested the whole world on my shoulder?Sinubukan ko namang lumaban. When my sister died, I chose to believe that everything happened for a reason. I held on to her gentle smile no'ng huling beses ko siyang nakitang humihinga. Naniwala ako no'ng sabihin niyang magiging ayos lang ang lahat No'ng unti-unting nasira ang pamilya namin pagkatapos no'n, pinili kong magbulaglagan. Ginusto kong takpan ang tainga ko para hindi marinig ang negatibong ingay ng mundo. I chose to look at the bright side where there are rainbows and butterflies. I chose to stay in that lively fantasy instead of opening my eyes to the cruel reality.I held on to my beliefs. Everything will be alright, they say. And so it will.When my father left us. When my mother was too broken to even take care of me and herself. When I felt so alo

Tyson's POV9 years later Malalim akong nagbuntong-hininga saka niyakap ang sarili nang daanan ako ng malamig na hangin. The sky is clear blue na mayroon iilang ulap na para bang mga bulak sa kalangitan. Bumaba ang aking tingin sa mga estudyanteng naglalakad papasok ng eskuwelahan. Isang lihim na ngiti ang pumorma sa aking labi. I could still remember it all so clearly... "Ty." Napakurap ako nang marinig ko ang pamilyar na tinig na 'yon. I turn my head and saw Jenny approaching me. Alam na alam ko kung anong emosyon ang nababasa ko sa mga mata niya ngayon. There's a hint of sadness and pity in her eyes at hindi ko kayang tignan 'yon ng matagal so I avoided her gaze. Ibinalik ko ang aking tingin sa kalangitan. "Miss mo siya 'no?" panunudyo niya. Isang marahang ngiti ang ibinigay ko sa kaniya na sinundan ng mahabang katahimikan. "It's been nine years na pala, 'no?" "Magte-ten na next week," pagtatama ko. I could feel the weight of her stares pero hindi ko 'yon binigyan ng pansin

There was a time in my life when I wanted to stop the noises. I wanted the people around me to disappear... I wanted to end the worldBut then...Tumilapon ang mga papel na hawak ko sa sahig kasabay ng pagbagsak ko sa malamig na sahig ng corridor."Sorry, Miss!" sigaw ng lalaking nakabangga sa akin pagkatapos ay kumaripas siya ng takbo.Nanlaki ang mga mata ko saka dali-daling sinikop ang mga papel na nahulog para dalhin iyon sa faculty. Ilang minuto na lang bago ang susunod na klase, hindi ako puwedeng ma-late!Pero kahit anong pagmamadali ko ay hindi ko pa rin nagawang habulin ang oras. Ang ending ay napatayo ako sa labas habang buhat ang silya at may nakatanim na sama ng loob.Tyson Guevarra. Hindi ko na kailangang magtanong-tanong para lang alamin ang pangalan niya dahil halos lahat ng estudyante dito ay kaibigan o kakilala niya. Gustong-gusto siyang makasama ng lahat sa hindi malamang dahilan.Siguro dahil sa ngiti niya? Sa personalidad niya madaling pakisamahan? Pero 'yon din an