MALAKAS NA napaigtad habang impit na umiiyak ang batang babaeng nakaluhod sa sahig habang pinapalo ng sinturon ng kanyang ama. Ni minsan ay hindi nito na ramdaman na anak niya ito. Ni wala itong puwang sa puso ng ama. Pilit nitong pinipigilan ang hikbi na gustong kumawala sa bibig nito pero hindi nito magawa 'yo. Ang walang imik nitong pag-iyak ay nauwi sa mahinang hikbi at pagkalipas ng ilang segundo, pumalahaw na sa iyak ang bata dahil hindi na sinturon ang pinalo sa kanya kung 'di mahabang pamalo na gawa sa pinutol na kahoy. Bawat hampas ng kahoy sa maliit na katawan ng bata ay nagbibigay ng hindi matatawarang sakit na dinagdagan pa ng hinagpis dahil ama nito mismo ang gumagawa sa kaniya non. Bawat hampas ay palakas nang palakas hanggang sa nag-umpisang manlabo ang mata ng bata. "Hindi ba sinabi ko na sa 'yo!" Malakas na pinalo ang bata sa hita gamit ang kawayan. “Huwag na huwag kang lalabas ng bahay! Ilang beses ko bang dapat sabihin 'yon sa '

Makalipas ang dalawang linggo ng magising ito. Pinalabas lang siya ng kwarto sa loob ng tatlong oras at nang pabalikin siya ay isa na iyong simpleng kwarto. Hindi na iyon puti lang at iilan ang gamit. Pakiramdam niya ay nasa isang bahay na siya. The medical equipments are now gone, but her uncomfortableness did not go away because it was replaced by two guards outside her room. Magdadalawang linggo na siya sa bahay na 'yon mula nang gumaling siya pero para siyang isang bilanggo. Lahat ng galaw niya ay dapat naaayon sa gusto ng may-ari ng bahay. She cannot leave her room without the company of the guards and she was not allowed to roam around the house. Hindi talaga siya makaalala. The only she remembers is her tragic past. She cannot eat without his permission and she will not be stunned if he told her. She was not allowed to breathe without his consent. Dr. Jacobe already said that she was completely healed, but the man of the house, that man who has

MABILIS NA BINITIWAN ni Chantria ang kutsilyong hawak nang makitang pumasok si Snow sa kusina. Kasama nito si Clara na matalim ang tingin sa kanya. "Mommy!" Snow gleefully ran towards her and embraced her legs tightly as she looked up at her. She felt a warm hand caressing her heart. This cute little girl thinks she was her mother and she couldn't say otherwise because she doesn't want to disappoint her just like how disappointed she was in her childhood days. "Good evening, Mommy," nakangiting bati sa kanya ni Snow habang nakayakap pa rin sa kanya. "Are you hungry? Hindi mo ako sinabayan mag- dinner kanina." If only she could tell this little angel that her father doesn't want her to. "May ginawa kasi ako kanina," pagdadahilan niya. "You're busy again, Mommy?" tanong ni Snow saka pinakawalan siya sa pagkakayakap at umatras. “Am I not allowed to talk, Mommy? Am I being too noisy? Pwede ba tayong maglaro ulit? Pwede mo ba akong samahan mag- half bath?" Lumuho

Hindi naman malalim pero sapat na para mamanhid ang kamay niya. Nang maramdaman niya ang sakit, binitiwan niya ang kutsilyo saka nahiga siya sa kama at ipinikit ang mga mata. Pinakamalapit na kaibigan na ni Chantria ang kutsilyong laging kasalo niya tuwing gusto na niyang mamahinga. She never harms others. Tanging sarili niya lang ang ginagamitan niya nito. Kaagad siyang dinalaw ng antok. The pain in her wrist was like a lullaby for her. The pain made her sleep soundly. Ito na ata ang pinakamabisang sulosyon tuwing gusto niyang kalimutan ang lahat. Pero bago siya tuluyang makatulog, narinig niya ang pagbukas ng pinto at ang pagpasok ng kung sino man sa kwarto niya. ***** Chantria woke up her eyes instantly landed her wrist to see her bleeding wound. Bahagyang kumunot ang noo niya nang makitang may benda na ang pulsuhan na hiniwa niya kagabi. Did Clara clean her wound and put bandages on it? Pero imposible, mula kasi ng dumating siya rito ay masama na ang pakikitungo nito sa

Doubt was in her eyes and he understood her. So, Dane pushed himself away from Chantria to gave a safe distance between them. "Is this distance okay? O gusto mong lumayo pa ako?" Chantria remained silent, but her eyes were trained on him. Dane sighed. "Talk to me." "What for?" mahina at malumanay ang boses nito na para bang pagod na pagod ito. "I'm angry," he said while looking into her eyes. Fear filled her eyes and asked, "A-at me?" Mabilis siyang umiling. "No. No. Not at you." "Then at w-whom?" "To all the people that," hurt you. Hindi niya tinapos ang gustong sabihin, "-you know... just the people in general." Dahan-dahang dumapa si Chantria sa kama saka pinag-krus ang braso sa kama at ipinatong doon ang baba habang nakatingin sa kanya. "I'm furious too," she whispered absentmindedly. "And my anger won't go away that easily." "I can make you smile," he offered. "If you let me." Nakatitig sa kawalan na umiling ito. "Don't