Paano ito nasugatan ng ganito? It's not from the car crash that's for sure. Chantria is the most flawless woman he knows. He was not a doctor, but he can tell that these wounds and cuts healed years ago and not just for weeks! What the hell is this? He ran his fingers through his hair as he stared at Chantria's back. This can't be. Hindi iyon ang likod ng asawa niya. He knew his wife's body. They have a child together for Christ's sake! And this is not it! Hinubad niya ang suot na suot saka itinakip iyon sa katawan nito at ibinaliknang pagkakatakip ng kumot dito. Kahit na may pilat sa likod nito na hindi niya na alam na nagkaroon ng ganun ang kaniyang asawa. Hindi na bawasan ang kagandahan nito. Dane, then, got his phone from his pocket and called Dr. Jacob. Ilang ulit munang nag-ring sa kabilang linya bago nito sinagot ang tawag niya. "Mr. Gregore" "When can you see me?" He cut him off. "It's urgent." "Oh. I'm in a conference in Macau," anang d
Hindi naman malalim pero sapat na para mamanhid ang kamay niya. Nang maramdaman niya ang sakit, binitiwan niya ang kutsilyo saka nahiga siya sa kama at ipinikit ang mga mata. Pinakamalapit na kaibigan na ni Chantria ang kutsilyong laging kasalo niya tuwing gusto na niyang mamahinga. She never harms others. Tanging sarili niya lang ang ginagamitan niya nito. Kaagad siyang dinalaw ng antok. The pain in her wrist was like a lullaby for her. The pain made her sleep soundly. Ito na ata ang pinakamabisang sulosyon tuwing gusto niyang kalimutan ang lahat. Pero bago siya tuluyang makatulog, narinig niya ang pagbukas ng pinto at ang pagpasok ng kung sino man sa kwarto niya. ***** Chantria woke up her eyes instantly landed her wrist to see her bleeding wound. Bahagyang kumunot ang noo niya nang makitang may benda na ang pulsuhan na hiniwa niya kagabi. Did Clara clean her wound and put bandages on it? Pero imposible, mula kasi ng dumating siya rito ay masama na ang pakikitungo nito sa
"Okay." "Okay," anito saka isinara na rin sa wakas ang pinto ng kwarto niya. Nakahinga siya ng maluwang saka nagmamadaling pumasok sa banyo para maghilamos. Pagkatapos maghilamos sa lababo, hindi niya alam kung ilang minuto siyang nakatitig sa salamin habang tumatakbo sa isip niya ang masamang panaginip bago lumabas ng banyo. Napatigil ang balak niyang pagbalik sa kama nang makita ang meryenda sa paanan ng kama niya. Sino ang nagdala nito? Tanong niya sa sarili saka nilapitan ang tray na may lamang meryenda. A simple snack, but it'll do to fill her hungry stomach. Habang nagmemeryenda siya, napabaling-baling siya nang makarinig ng tunog ng cellphone sa loob ng kwarto niya. First of all, she doesn't need a phone. Second, she doesn't own one. So, why was there cell phone ringing inside her room? Sinuri ng mata niya ang bawat sulok ng kwarto at ginamit ang tainga niya hanggang sa matagpuan niya ang bagay na hinahanap. Ang cellphone na nag-iingay ay nasa gilid ng tray, bahagya
Doubt was in her eyes and he understood her. So, Dane pushed himself away from Chantria to gave a safe distance between them. "Is this distance okay? O gusto mong lumayo pa ako?" Chantria remained silent, but her eyes were trained on him. Dane sighed. "Talk to me." "What for?" mahina at malumanay ang boses nito na para bang pagod na pagod ito. "I'm angry," he said while looking into her eyes. Fear filled her eyes and asked, "A-at me?" Mabilis siyang umiling. "No. No. Not at you." "Then at w-whom?" "To all the people that," hurt you. Hindi niya tinapos ang gustong sabihin, "-you know... just the people in general." Dahan-dahang dumapa si Chantria sa kama saka pinag-krus ang braso sa kama at ipinatong doon ang baba habang nakatingin sa kanya. "I'm furious too," she whispered absentmindedly. "And my anger won't go away that easily." "I can make you smile," he offered. "If you let me." Nakatitig sa kawalan na umiling ito. "Don't
Panibagong araw, ANOTHER pain. Chantria woke up feeling nothing. Wala namang bago do'n. It's not the first time that she wanted to end her existence. This wasn't the first time that she thought of death early in the morning. In two years that she'd been out from that basement, the thought about being dead never left her mind. Hours and days may passed, but the thought of ending her life never changed. It was the only thing that made her sane. That, and pain. Lots and lots of pain to survive a day. Minsan, tinatanong niya ang sarili kung masokista ba siya at tulad ng mga nauna niyang tanong sa sarili, wala iyong naging kasagutan. Sanay siyang nasasaktan. Sanay siyang iyon palagi ang nararamdaman. Pain has always been with her since she was four years old. Pain and tears, her companion in her everyday hellish life. Her void existence always made her question herself again and again. Why am I still alive?As usual. No answer. Just silence. Long and painful silence.
Mahigpit ang hawak niya sa kumot. "Ask for help? P-para ano? P-para pagpasa-pasahan n-nila ako hanggang sa ma-mental ako?" Umiling siya. "I-I already know what they're going to say. That I have a major depression and I should take some m-medication to make my life better. As if a piece of medicine can make me forget everything. Hindi ako baliw, hindi, at wala na akong balak bumalik don. Alam mo kung anong meron ako? I’m in pain from the past.” Matiim siyang tinitigan ni Dane bago nagsalita. "I'm no doctor, but I disagree with them." That's a first. "B-bakit naman?" Dane took a deep breath. "You're not really depressed, well not at first. You were first... broken. I think. Broken from the inside and out and being broken comes depression and suicidal thoughts." "It's depression. That's what the doctor said," aniya saka humugot ng malalim na hininga. She was starting to calm down. The pain in her arm was doing its work of calming her. "But yeah, I'm
"Nasa presinto siya para kunin ang testimonya niya sa kasong Sexual Harassment." Umawang ang labi niya. "Give me the address." Sexual harassment? Kaagad na sinabi sa kanya ng private investigator niya ang address at kaagad naman niyang pinaharurot ang sasakyan niya patungo sa presinto. Halos lumipad ang sasakyan niya sa bilis ng pagpapatakbo niya. Wala siyang pakialam kung madisgrasya siya, ang nasa isip lang niya ay si Chantria at ang nangyari dito. Dane car tires screech when he hurriedly parked his car in front of the Police Station. Nagmamadali siyang lumabas ng sasakyan at halos tumakbo siya papasok sa presinto. His eyes instantly fell on Chantria. She's wrapped in a thick blanket, she's pale, she looks scared and she's trembling. Oh God... Kapagkuwan ay tumuon ang mga mata niya sa dalawang lalaking kaharap ni Chantria. Halata ang pagnanasa sa mga mata ng mga 'to. And Chantria...she looks so scared. She was looking down, tears in her eyes. She's f
Nagmamadaling umalis si Dane ng bahay para pumunta sa office niya. He already cancel the appointment pero gusto niyang ayusin ang bago niyang schedule sa susunod na lunes. When he arrive at his office bumungad agad sa kaniya si Berry na nakupo na sa mesa niya. “Hey, baby.” Matamis niya itong nginitian. Suot-suot ang maikling fitted leather skirt at polo na light brown. Hindi rin nito nakalimutang magsuot ng heels. “What are you doing here Berry?” “Hindi ko ba ako na-miss?” Tumayo ito sa pagkakaupo at tila na wala ang ngiti sa labi niya. “Why would I? Diretsahin mo nga ako. What are you doing here? Ano bang gusto mo?” Seryosong tanong nito. “Am I not welcome here? Remember we are partners in business Dane.” “Mr. and Mrs. Del Fierro is my only partner in business, Berry. Marami pa akong dapat gawin. You can leave now.” Tumalim ang tingin ng dalaga sa kaniya. “Is that how you treat your guess huh?” “You don’t have a business here.” Lumakad papalapit