“THANK YOU,” aniya matapos inumin ang tubig na iniabot nito sa kanya. Kahit paano ay nahimasmasan na siya at nawala na ang takot na nararamdaman niya.             “Tungkol saan ba iyong panaginip mo?” curious na tanong nito sa kanya.             Huminga siya ng malalim. Ni ayaw na niyang pag-usapan pa ang tungkol sa kanyang masamang panaginip.  Iling lamang ang isinagot niya rito.             Nagkibit bakikat si Gabriel saka bumalik na muli sa pagtulog.  Hindi na siya dalawin ng antok kaya lumabas siya ng kuwarto at nagpasyang manuod na lamang ng tv sa salas.  Natatakot siya.  Samu’t saring takot ang namumuo sa d****b niya. Sunod-sunod na namang pumatak ang kanyang mga luha. Wala sa tv ang atensyon niya. Galit na galit siya. Hindi niya alam kung kanino basta ang tiyak

NAYAYAMOT si Olivia na pagkatapos ng naganap sa kanila nang nagdaang gabi ay balik na naman sa dating gawin ang pakikitungo ni Gabriel sa kanya.             Masungit.             Suplado at waring iniiwasan siya.  Para bang ni ayaw nitong magsalubong man lang ang kanilang mga paningin.  Malayong-malayo sa agresibong Gabriel na nakasiping niya sa kama ng nagdaang gabi.             Mahirap talagang basahin ang laman ng utak ng kumag na ito.             Sumalampak siya sa couch, sinadyang ibinuyangyang ang makinis at mahaba niyang legs saka pakunwang hindi rin ito napapansin.             Tingnan ko lang kung hindi ka makatiis, ngingisi-ngis

“MISS?”             Gulat na napalingon si Olivia. Pamilyar ang mukha ng guwapong lalaking tumatawag sa kanya ngunit hindi niya matandaan kung saan niya ito nakita.  Sabagay, sa dami na ng mga taong nakasalamuha niya, imposibleng maalala niyang lahat ang mga ito.  Bukod tanging si Gabriel lang naman ang lalaking tumatak ng husto sa utak niya.             “The pole dancer, right?” ngumiti ang lalaki at inilahad ang kamay, “I’m Edward. . .Edward Santillan.  Ilang beses kitang hinanap sa event organizer mo pero. . .”             Naalala na niya.  Ito ang lalaking kaibigan ni Gabriel sa stag party.  Nagpanic siya, halos mabitiwan niya ang groceries na tangan niya.             “I’m sorry pero kamukha ko lang siguro

Namalayan na lamang niya ang sarili na nasa tapat siya ng eskwelahang pinapasukan niya dati.  Tahimik na tahimik na ang lugar pero mamayang umaga ay mapupuno na naman ito ng mga estudyante.  Bigla tuloy ay namiss niya ang kanyang school.  Dito kasi, nirerespeto siya. In fact, tinitingala, hinahangaan.  Malayong-malayo sa pagtratong ginagawa sa kanya ni Gabriel.  Pero wala siyang magawa. . .             ‘’Fuck you Gabriel!!! Fuck you!!!” aniya habang pinagpapalo ang manibela ng kanyang sasakyan.             Umaga na nang bumalik siya sa bahay.  Nagulat siya nang pagdating duon ay madatnan si Gabriel,  ubod ng guwapo sa suot nitong long sleeves at slacks.             “Where have you been?” matiim na tanong nito sa kanya.       

Napalunok si Olivia.   Bakit ba mas lalo itong paguwapo ng paguwapo sa paningin niya. At kahit saang anggulo niya tingnan, wala siyang makitang pangit sa mukha nito. As in ipinanganak itong perfect. . .well, except sa ilang mga ugaling hindi niya gusto. Naisip tuloy niya, siguro kung ipinanganak siya sa ibang pagkatao, hindi bilang si Olivia Reid, one hundred percent na mai-inlove siya sa lalaking ito.             Bahagya siyang natigilan. Ma-i-inlove? Erase, erase, erase!             “So okay na tayo ha?” Humihingal na tanong muli sa kanya nito.             “Itatanong mo pa ba yan pagkatapos mo kong hubaran,” natatawang sagot niya.             “Gustong-gusto mo naman,” pilyong sagot nito, ang gulat niya nang buhatin siya