"Heto, Daisy.. kumain ka ng marami hah.. huwag kang mahiya. Magmula sa araw na ito, ito na ang magiging bahay mo. Ituring mo na rin ako na mama mo, okay ba iyon sayo?""Opo.."Nagtiim ang kanyang mga bagang ng sa pagbaba niya ng hagdan mula sa ikalawang palapag ay narinig niya ang sinabing iyon ng kanyang Mama.They are at the dining room having their breakfast, kasama ang kanyang Papa at ang ipinakilala nitong anak kagabi na hindi niya halos matandaan ang pangalan.Oo nga pala.. Daisy.. kasasabi lang ng ina.And looks like her mom is already fond of her. Or maybe she is just trying to make her father stay.Wala naman siyang pakialam sa desisyon ng mga ito. Oo, medyo nasaktan siya kagabi ng malaman na may anak sa labas ang kanyang Papa. But it was just for last night. Ngayon, wala na siyang maramdaman. Sinikil na niya ang kanyang damdamin. Inisip at inaasahan na rin naman niya iyon. Kaya wala na siyang pakialam.Mas inaalala niya pa nga ang nangyari sa kanila ni Zeth kagabi at ang pos

Dahil wala na namang hinihintay na kamag-anak pa, isang linggo lang ang itinagal ng lamay. Sunod-sunod niyang pinahid ang kanyang luha habang lihim na minamasdan mula sa di kalayuang ang unti-unting pagpasok ng kabaong ni nanay Zeny sa huli nitong hantungan. Maraming tao ang nakilibing. Halos mapuno ang sementeryo, at karamihan ay mga taga looban. Wearing a white shirt, she saw Zeth infront of the crowd. Hawak nito ang gilid ng kabaong. Malayo man siya, hindi nakaligtas sa kanyang mga mata ang mapula at namamaga nitong mga mata. He also lose weight. Mahaba na ang balbas at bigote, at medyo magulo ang buhok.She bit her lip hardly. Gustong-gusto niya itong lapitan, yakapin at damayan sa sakit na nararamdaman nito, pero hindi niya magawa. "Kung may natitira ka pang kahit konting konsensiya, tigilan mo na ang pagpunta rito. Ipinapaalala mo lang ang gabing iniwan ko si inay para puntahan ka.. para ano? Para patunayan sa mga kaibigan mo na ganoon mo lang ako kadaling napasunod sayo? N

"Nagkita kami kanina ni Carlo sa canteen, hindi pa rin daw pumapasok si Zeth."Banggit ni Lila habang naglalakad sila sa pasilyo patungo sa laboratory building. Hindi siya nagsalita. Nagpatuloy lang siya sa paglalakad. She knew that already dahil naitanong na niya kanina sa isang kaklase nito na nasalubong niya.It's been three days mula nong manggaling siya sa bahay nito. She knew that it's imposible for him to listen to her, but somehow she was hoping that he will come back into his right senses. But seems like he didn't. Hindi na nga talaga siguro ito babalik sa pag-aaral. And it added more on the guilt she's feeling. Dahil sa kanya kaya namatay si nanay Zeny, dahil rin sa kanya kaya nasira ang buhay ni Zeth. "Nakakapanghinayang talaga. Malapit na silang grumadweyt, and Zeth is one of the candidate for Suma cum Laude. Kung hindi siya makakapag-exam sa pre-final at final, mawawalan ng saysay ang lahat ng pinaghirapan niya sa loob ng ilang taon."Tumigil siya at walang emosyon n

She is walking blankly at halos wala ng lakas papunta sa magkatabing kama na may bultong natatakpan na ng puting kumot. Kasabay niya si Yaya Rosing.They are at the hospital kung saan dinala ng mga rescuer ang kanyang Mama at ang kanyang Papa na idineklara rin namang dead on arrival ng mga Doctor. Both of them."Malalim ang bangin na kanilang hinulugan, and before that, bumangga na ang kanilang sasakyan sa barrier ng kalsada. Doon pa lang baka malala na ang tinamo nilang sugat. Ang sabi ng mga nakakita sa aksidente, matulin ang kanilang takbo. At may nakakita rin na tila nag-aagawan sila ng manibela. We still don't know what the cause since it is self accident. But maybe they are fighting inside at nawalan ng control sa manibela ang Papa mo, miss Monteville." Iyon ang sabi sa kanya ng pulis na nakatalaga sa imbestigasyon. Nadatnan nila ito at dalawang iba pang kasama sa ospital. At hindi nga ito nagkamali ng hinala. Because as the investigation went further, nakita nila ang CCTV fo

"Hoy Drey... Nandito ka lang pala. Kanina ka pa hinahanap ni Sir Andro. Ano ba ang ginagawa mo rito?" Napapitlag siya sa biglang pagsulpot na iyon ni Stephanie.Bago siya lumgingon, marahan at palihim muna niyang pinahid ang kanyang mga luha. She wanted to run away, she wanted to hide, pero alam niyang hindi niya iyon maaaring gawin. May trabaho siyang naiwan sa loob, and she just can't leave because of personal reason, because of her pain. Hindi mapapakain ng nakaraan ang kanyang pamilya. The guilt and the pain is still there, it always has been. Pero nasa realidad siya ng buhay. And she just can't run away or hide dahil nakatalaga sa trabahong iyon ang buhay ng kapatid niya.Tumayo siya at hinarap si Stephanie. She then plaster a smile. "M-Medyo sumakit kasi ang ulo ko kaya nagpahangin muna ako sandali."Damn! Bakit kailangang pumiyok ang boses niya?"Iyon nga ang sabi ni sir Andro, kaya nga sobra siyang nag-aalala sayo. Iyan na nga ba ang sinasabi ko sa halos wala ka ng pahing